Przedpola Horn Hill

Nieliczni rycerze zgromadzeni wokół, którzy mogli zobaczyć cały spektakl, nie powiedzieli ani słowa; ale z rosnącym zdziwieniem obserwowali całą scenę. Gdy zaś doszło do samego pasowania, rozdziawili usta w szoku. Jeden, zajadający się bułką jak Rufus, upuścił ją na ziemię. Drugi natomiast nie mógł wytrzymać samego patrzenia na tą herezję. Byłby i wydłubał sobie oczy, ale nie miał niczego pod ręką, więc oddalił się z miejsca zdarzenia czym prędzej.
Dotarcie na miejsce walki i przedstawienie swych reprezentantów spowodowało jeszcze większe tylko zdziwienie. No bo jak to - kobieta, szybko pasowana na rycerza, miała jeszcze wziąć udział w uświęconej próbie Siedmiu? Kto mógłby się na to świętokradztwo zgodzić?
Zrazu podniosły się głosy rycerzy, że już za sam ten czyn powinni zawisnąć. Lord Tarly był bardziej stonowany, ale na pewno nie mógł pozostawić tego bez odpowiedzi.
- Kazałem Wam znaleźć siedmiu świątobliwych rycerzy; a nie kobietę. - Podszedł do nich bliżej i szepnął: - Gdybym zgodził się na tą abominację, Synowie Wojownika i Wielki Septon oskarżyliby mnie o łamanie obyczajów i rozszarpali. Przykro mi... - Pokręcił głową, po czym zwrócił się do Synów Wojownika i zawołał: - Wielmożni, czy zgodzicie się, by praw oskarżonego chroniła kobieta?
Naprzód wystąpiło tedy kilku rycerzy i poczęło toczyć dyskusję. Większość z nich miała proste zdanie na ten temat - nie było nawet możliwości by wzięła udział w walce, czy w ogóle żeby uznali jej nominację. Wydawało się, że prawo walki zostanie Cithri prawie od razu odebrane...
- Szlachetni rycerze! - Wielki Septon odchrząknął, chcąc, w nielicznych przypływach samodzielnego myślenia, zrobić coś, czego nikt nie mógł się spodziewać. - Sprawa, której musi bronić kobieta, albo nie jest godna by jej bronić, albo wymaga wyjątkowych okoliczności. Jeżeli dziś, w przededniu tego szlachetnego turnieju, Siedmiu postanowiło nas uraczyć tym niecodziennym zdarzeniem, to na pewno chcieli nam coś przekazać. Czas na osądzanie co i dlaczego przyjdzie dopiero po bitwie. Jeżeli sprawa jest przegrana, to z kobietą przegrana będzie tym bardziej i nikt nie powinien mieć co do tego wątpliwości. Jeżeli jednak Wojownik poprowadzi jej rękę do zwycięstwa... - ściszył głos. - Wówczas oskarżenie musiałoby być nad wyraz niesprawiedliwe, a sama ta kobieta naznaczona przez Siedmiu by wymierzyć sprawiedliwość. Na osądy dotyczące prawości jej tytułu rycerskiego przyjdzie czas po walce, o ile przeżyje, teraz jednak pozwólmy jej spróbować i objawić boską wolę.
Głos Wielkiego Septona na pewno musiał wzbudzić jeszcze większe oburzenie wśród co bardziej światłych rycerzy, nikt jednak nie był gotów dyskutować z głową wiernych. Lord Tarly przyjął jego deklarację, również z całkiem sporym zdziwieniem, i dopiero po chwili oznajmił wszystkim:
- Niech więc tak będzie! Ojcze, pobłogosław mnie, bym wydał sprawiedliwy wyrok. Wojowniku, poprowadź ręce tych, którzy są prawi i mają rację w tym sporze. Nieznajomy, zlituj się nad tymi, którzy polegną w imię niesłusznej sprawy - wypowiedział wręcz melodyjnym głosem i powrócił na trybunę, oglądać cały spektakl.




Po stronie Wiary wystąpiło siedmiu najbardziej osławionych rycerzy z całych jej szeregów, każdy przyobleczony w płaszcz innego koloru. Na czerwono wystąpił ser Eryk znad Czerwonego Jeziora. Na pomarańczowo, najbardziej osławiony, Willem Peake, wsławiony tym, że nie przegrał w życiu żadnego pojedynku. Na żółto ser Henry Mullendore, osławiony w walkach na Pograniczu. Na zielono ser Emmon Risley, najmłodszy ze zgromadzonych, wsławił się ostatnio rozpruciem szajki bandytów z okolic Dunstobury. W błękicie ser Marq "Smętny rycerz", w purpurze zaś "Krwawy" Robert Hunt. Na biało zaś, jako najstarszy z nich, stary i osławiony już ser Jeran Oakheart, wsławiony zwycięstwem w wielu turniejach i, choć najlepszy wiek miał już za sobą, to wciąż był całkiem sprawny.
Rycerze obu stron wsiedli na konie po dwóch stronach błoni, każdy z nich dostał do ręki bojową kopię i... ruszyli!
Cithria stanęła naprzeciw rycerza w czerwonym płaszczu. Oboje spięli ostrogi, chwycili mocniej kopie, pochylili się i popędzili w swoją stronę. Wiatr świszczał w uszach, w powietrze wzbiły się tumany kurzu. Sylwetka przeciwnika rosła i rosła...
Bach!
Cithria wyjechała z tumanów kurzu. Poczuła silny ból w prawym boku. Potężne uderzenie zdewastowało kawałek jej zbroi i oderwało solidny kawałek skóry od ciała. Obróciła się. Przeciwnik był cały; wyglądał do tego na całkiem zadowolonego. Zatrzymał konia, zeskoczył z niego i wyciągnął z pochwy miecz...

---

Rickard stanął naprzeciw Smętnego Rycerza. Z lewej niepewnie spoglądał na niego Jamie, z prawej natomiast dyskutowali ser Robin z ser Rufusem. Na dany znak jednak zaczęli się gotować do szarży. Ser Jamie zasłonił przyłbicę hełmu, Tarth zrobił to samo i na dany znak...
Ruszyli!
Z naprzeciwka majaczyła mu błękitna sylwetka przedstawiciela Wiary. Nachylił się w szarży, był coraz bliżej i bliżej...
Trach!
Poczuł ukłucie w barku, ale i nacisk pod kopią. Obaj trafili, zachwiali się w siodle, i ledwo utrzymali. Ser Marq zszedł z konia, wyciągnął broń i ruszył do walki.

---

- Jeśli coś mi będzie... - zakrzyknął ser Robin już z siodła. - To weź mnie pomścij! - zawołał do Rufusa ser Robin, już z siodła. - Chwała to będzie, zginąć u Twego boku, w tak świętym pojedynku! - dodał po chwili. - Wygramy! Nasza sprawa jest słuszna!
Znak do walki. Ser Robin zasłonił twarz hełmem, ser Rufus również, i obaj ruszyli do walki...
Rufus ledwo widział naprzeciwko białą sylwetkę osławionego ser Jerana Oakhearta. Sławny, choć trochę stary już rycerz pędził w jego stronę gotów go zabić...
Łubudu!
Obaj zderzyli kopie z swoimi tarczami, obie skruszyły się częściowo od uderzenia. Dopiero po chwili ser Jeran zatrzymał konia, wyciągnął miecz i ruszył do walki.
- Wojowniku! Poprowadź mój miecz! - zawołał do nieba. Dziarsko ruszył przeciwko młodzieńcowi, gotów go pokroić. Ruszył, uderzył, ale to Rufus był szybszy i senatorskim przeciął mu całą pierś. Valyriańska stal gładko weszła w ciało przeciwnika. Jeran zawył, a Reyne poprawił mu potężną primą w łeb, aż się zakołysał, a krew spłynęła mu spod hełmu. Mroczki pojawiły się przed oczami starego rycerza, gdy Rufus uderzył raz jeszcze, tym razem silną sekundą, wypatroszając mu bebechy. Twarda zbroja stanowiła średnią ochronę przed sprawnym przeciwnikiem dzierżącym Czerwony Deszcz. Jeran cofnął się, zebrał jakoś, zamarkował uderzenie od góry i błyskawicznie zmienił kierunek uderzenia, ledwo tylko drasnąwszy Rufusa w prawy bok. Zielony lew odpowiedział chybioną tertą, na co stary rycerz wyprowadził sekundę i ledwo tylko Reyne zablokował uderzenie tarczą. Zwarli się bliżej. Rufus wyprowadził kolejne senatorskie, następnie poprawił primą, zablokował jeszcze jedno uderzenie i wreszcie pchnął, nadziewając Jerana na swój miecz jak szaszłyk. Oakheart padł bezsilnie na ziemię, bez władzy i życia. Tak skończył stary bohater...

---

Walka Rickarda nie przebiegała wcale wiele gorzej. Trafienie w czasie szarży było jedynym, na które przeciwnik mógł sobie pozwolić. Od czasu zejścia z konia nie trafił już ani razu. Rickard sprawnie operował tarczą, nie pozwalając wrogiemu ostrzu się do niego zbliżyć, sam zaś wyprowadzał kolejne uderzenia - a to primą, a to referendarskim, a to z kolei kwartą. Kilka ciosów wystarczyło, by Smętny Rycerz także skończył w piachu.

---

Ser Eryk na pewno dzielnie walczył z kobietą. Być może świadomość o jej płci dostarczał mu dodatkowej motywacji do walki. Najpierw to on wyprowadził uderzenie, kwartą trafiając ją w lewy bark. Cithria odpowiedziała trochę słabszą tertą, ledwo jednak drasnęła przeciwnika, który przyłożył jej w twarz tarczą i pchnął w brzuch. Cithria zdzieliła go rękawicą, zebrała trochę sił i wyprowadziła uderzenie sekundą. Zasłoniła się tarczą przed kolejnym uderzeniem, uchyliła przed jeszcze jednym i cięła referendarskim. Frustracja rosła u Eryka, który zaczął atakować coraz odważniej. Choć bardziej się odsłaniał, to obronić się przed nim również było coraz ciężej. Trafił raz primą i raz ciął od prawej, nim Cithria w końcu odepchnęła go tarczą, podcięła nogę i przewaliła na ziemię.

---

Na placu boju padło już trzech rycerzy - ser Jeran, ser Marq i ser Eryk. Pozostałe walki wciąż trwały, choć z różnym skutkiem. Ledwo radził sobie, walczący koło Cithri, ser Cleos mierzący się z osławionym Willemem. Przyjaciel Rickarda ledwo dychał, dostał właśnie tarczą w łeb, a potem primą. Zatoczył się pod uderzeniem i ledwo trzymał równowagę...
Ser Robin i ser Robert toczyli bardzo wyrównaną walkę. Cios za ciosem, uderzenie za uderzeniem, raz za razem wymieniali się ciosami i zasłaniali tarczami. Raz na jakiś czas któryś z nich trafił drugiego, ale żaden nie zyskiwał przewagi.
W pozostałych dwóch pojedynkach prowadzili obrońcy Rufusa i Rhaegara. Tak jak ser Cleos ledwo trzymał się na ziemi, tak i ser Emmon pod naporem Jamiego ledwo dychał i dawał się raz za razem obijać. Lepiej trzymał się za to ser Henry, wciąż utrzymując gardę, ale widać było, że już coraz trudniej przychodziło mu bronienie się przed kolejnymi ciosami Hektora i zaraz on również pozostanie w grupie pokonanych.

Cithria zbliżyła się do rosłego ser Willema, sprawnie dzierżącego w dłoniach cep bojowy i wymachując nim jak mieczem w stronę Cleosa. Cleos, ledwo dysząc, odstąpił i oddał pole Cithrii.
Wymienili się bezskutecznie kilkoma ciosami - Cithria zatrzymując się na tarczy, sama zaś uchylając się przed uderzeniami. Pierwsza, Cithria, markując cios tertą, przeniosła miecz na lewą stronę i cięła senatorskim w przerwy w pancerzu. Oboje walczyli bardzo blisko siebie. Następny zaatakował Willem - po jednym z ataków odepchnął ją tarczą i dwa razy przyłożył okutym bijakiem - raz po gębie i raz w lewy bark. Odpowiedziała, wbijając się w niego łokciem, i poprawiła potężnym uderzeniem miecza w prawy bark, na co sama dostała raz jeszcze po brzuchu. Gdy kolejny raz Willem obił jej gębę, poczuła się słabo. I z nim Willem zaraz miał sobie poradzić.
I wtedy przybył Rickard.

---

Robin, znając dobrze swojego przyjaciela, sprawnie odstąpił i pozwolił mu walczyć. Dobrze radzący sobie do tej pory Robert, nagle, w porównaniu z nowym przeciwnikiem, jakby zatracił swoje umiejętności. Próbował kilka razy uderzyć swojego przeciwnika; niestety zupełnie bezskutecznie. Rufus sprawnie zasłaniał się swoją tarczą i wyprowadzał kontry - raz poziomą kwartą w prawy policzek; następnie górną kwartą przez całą pierś. W końcu zaś uchylił się i sprawnie uderzył primą. Miecz nabrał takiego impetu i hełm tak się pod nim ugiął, jakby sam przeszedł jak przez masło. W końcu przetoczył się przez pół twarzy.
- Aaarg! - ryknął Robert, rzucił miecz i złapał się za twarz. - Litości, proszę! - ryknął. Ten cios sprawił mu niewyobrażalny ból. Krew popłynęła mu gęsto spod hełmu, który tak się wygiął, że Robert swoimi silnymi łapskami nie był nawet w stanie go zdjąć. Jeśli Rufus pozwolił - w końcu zajął się nim maester.

---

Rickard rozglądał się po polu bitwy. Choć pierwsza walka była prosta, to teraz i tak dostał odrobinę wytchnienia.
Cleos, choć słaniał się na nogach, został zastąpiony przez ser Cithrię. Tam więc na razie mógł być spokojny.
Ser Jamie, widząc że jego towarzysz już skończył, sam zaatakował odważniej. Oberwał kilka razy po mordzie - to prawda. Ale gdy w końcu wpadł w rytm to nie dał mu szans. Uderzył tarczą, dołożył od dołu sekundą, i natarł, powalając przeciwnika na ziemię.
Wciąż dobrze radził sobie ser Hektor, walcząc z ser Henrym. Wymieniali się ciosami, ale z każdym kolejnym to Henry słabł i wyglądał coraz słabiej, jakby zaraz miał paść.
Ser Robert zaś, póki walczył z ser Robinem, walczył jak równy z równym. Przybycie ser Rufusa i zastąpienie swojego przyjaciela w walce okazało się jednak zabójcze. Od tego czasu Robert nie miał już więcej szans.
Ale wtem... Cithria radziła sobie źle. Po raz kolejny to ser Willem był górą. Rickard popędził na pomoc swojej przyjaciółce i, tak jak wcześniej ona Cleosa, tak on teraz zastąpił ją w walce.
Ser Willem wzruszył ramionami, ale stanął do walki. Pierwszy zadany przez niego cios został zablokowany przez tarczę Rickarda, który odpowiedział za to celnym uderzeniem w bark przeciwnika. Willem odpowiedział uderzeniem w hełm. Rickard skontrował w bok, następnie przyłożył tarczą i uderzył primą w bark. Willem odpowiedział w prawy bark. Przez chwilę znowu wymienili się ciosami, sprawnie zasłaniając się tarczami, w międzyczasie tylko Rickard dwa razy wyprowadził swoje uderzenia, obijając bark i hełm.

---

Pozostałe walki dobiegały końca. Poza Rickardem i Willemem, walczyli jeszcze ser Henry z ser Hektorem. Pod koniec walki ser Henry zerwał się do walki i niczym lew raz za razem obijał swojego przeciwnika, spychając go do defensywy. Hektor, jako doświadczony rycerz, bronił się jednak jak lew; starał się blokować jego ciosy i wyprowadzać kontry. I tak właśnie skończyła się walka - jedną z nich trafił przeciwnika po łbie, od którego ser Henry padł na ziemię.

---

Rickard i Willem okrążali się, wyczekując okazji do ataku. Czasem próbowali się zbadać, podchodząc bliżej i wymieniając ciosami. Obaj jednak sprawnie operowali tarczami, nie pozwalając się uderzyć. Podczas jednej z takim właśnie wymian Tarthowi udało się celnie wyminąć ochronę i uderzyć nad nią, w prawy bark. Willem zachwiał się, opuścił na moment tarczę, co Rickard bardzo skrzętnie wykorzystał. Natarł na niego, tak że Willem stracił równowagę. Poprawił mu jeszcze w łeb i choć Peake uderzył jeszcze raz w kontrze, to po kolejnym ciosie w głowę padł na ziemię.




Walka była wygrana, ranni powoli opatrywani. Z gleby nie podniósł się ser Eryk, a zarówno stan ser Jerana i ser Roberta był bardzo ciężki. Pozostali, choć ciężko ranni, byli generalnie bezpieczni co do swego żywota. Z obrońców Rhaegara i Rufusa najciężej ranni byli ser Cleos, ser Hektor i Cithria. W przypadku tej ostatniej najwięcej ważył przebity kopią bok oraz zmiażdżony bark. Rufus miał sporo szczęścia i przeciwnik tylko lekko go drasnął. Rickard natomiast miał kilka guzów, siniaków i kilka złamanych żeber, był jednak w stanie zacisnąć zęby i dość pewnie stać na nogach.
Tak lord Tarly, jak i Wiara, musieli zaakceptować rozstrzygnięcia zesłanych im przez Siedmiu. Skoro zaś zeznania Rhaegara i Rufusa były prawdziwe, to młody Bridges musiał został ukarany - Tarly zesłał go więc do lochu, dając jednak jego rodzinie wykupienia młodego gałgana. Ser Uthera nie mogli już ukarać, jego ciało i głowa zostały więc oddane w ręce rodziny.
Ostatnim z tematów pozostał tytuł rycerski ser Cithrii. Choć wykazała się w walce, to wciąż wielu rycerzy nie było w stanie tego zaakceptować. Sam Wielki Septon, choć wcześniej entuzjastyczny, teraz wydawał się o wiele bardziej sceptyczny. Zaczął coś kręcić, a potem tylko oddalił się po cichu, nie udzielając odpowiedzi. Od teraz dziewczynę miały czekać wśród rycerstwa tylko krzywe spojrzenia i marny szacunek - a przynajmniej od tych, którzy jej nie znali...
- Cithrio! - zawołał jeden z nich, schodząc z trybuny. - Ser Rickardzie! Znieważyliście nasze święte prawo i tradycję. - Ściągnął z dłoni rękawicę i rzucił pod stopy olbrzyma z Szafirowej Wyspy. - Ciebie wyzywam więc za ten haniebny czyn, bo z babą walczył nie będę! Jestem ser Manfred Ambrose! Niech Ojciec osądzi Cię z Twej zdrady!