Przedpola Horn Hill

Valerian od początku wydawał się sceptyczny co do pomysłu zaniesienia do maestera. Wierzył w swoje umiejętności, natomiast maesterom zdawał się średnio ufać - finalnie jednak pod naciskiem Hektora zgodził się zwrócić się do uczonego o pomoc.
- Wszystko będzie dobrze - powiedział ser Hektor. Poza ręką wyglądał wciąż całkiem dobrze. - Maesterzy znają się na swojej robocie. Wyleczy mnie w trymiga.
Maester przyjął oczywiście rannego u siebie - choć zwrócił uwagę, że tak późno go przyprowadzono - i obiecał zbadać problem.

---

Grupa rozdzieliła się. Ser Robin podążył za ser Robinem, natomiast pozostali starali się, razem z Rhaegarem, wrócić na właściwy szlak. Valyrianin okazał się dość dobrym przewodnikiem i idąc po śladach, między drzewami, w końcu doczłapał do feralnego zakrętu. Rzecz jasna miało to swoje minusy. - mieli już przynajmniej kilka minut do prowadzących

---

. Lucas pomknął, jak większość grupy zresztą, wzdłuż normalnej trasy. Kątem oka widział jeszcze, jak Rickard znika samotnie w gęstym lesie, odpadając z turnieju. Wszyscy wjechali do pięknej, szerokiej doliny, roztaczającej się wokół jeziora. Krystaliczna tafla wody mogłaby zostać uznana za jeden z piękniejszych cudów natury, gdyby ktokolwiek miał czas na jej kontemplację.
Na prowadzeniu utrzymywała się grupa Osgreyów i jedna z przybyszów z Valyrii - Rhaenyra. Znaleźli się u krańca jeziora i zawrócili, a ogary stawały się coraz bardziej zmęczone, rozrywając grupę na kilka części. Przodem wydarli się najszybsi, a gdzieś po środku trochę słabnący zostali Gedeon, Lucas i paru innych mniej znanych im jeźdźców.

---

Okrzyki, wiwaty! Ludzie im gratulowali! Przyjechali jako pierwsi, zwyciężyli! Ser Robin i ser Rufus jadąc dalej pod górę, w końcu wyszli z cienia lasu, minęli zamek rodu Tarlych i wjechali prosto na błonie turniejowe!

---

Rickard czmychnął w krzaczory i praktycznie niepilnowany pomknął sam, oszczędzając sobie całego objeżdżania jeziora. Musiał trochę zwolnić, żeby nie dostać przypadkiem gałęzią w łeb. Powietrze było mokre, teren wilgotny... Przez moment jego koń nawet zapadł się w podmokłej glebie, szybko jednak wydostał się zeń i pojechał dalej. W końcu wyjechał na pusty trakt i samotnie pomknął ku mecie.
Wyścig z czasem trwał. Skrót Rickarda nie dał mu aż tak wiele korzyści i w okolicy starego tartaku dopadli go dwaj towarzysze Osgreya - ser Samuel oraz ser Aramis, a także Rhaenyra. Praktycznie do końca ścigali się między sobą, przy czym tamta trójka dała prowadzić Tarthowi. Atak przypuścili dopiero na wzgórzu, pod Horn Hill. Na końcówce, gdy ogier Rickarda się zmęczył, wysunęli się zza niego i pomknęli do błoni, po zwycięstwo. Rickard próbował jeszcze ich gonić, poganiał konia jak mógł, ale ten był wyzuty z sił. Zdołał wyprzedzić jeszcze Rhaenyrę, której ogier słabł jeszcze bardziej. Widział z daleka, jak metę mija najpierw Aramis, po nim zaś Samuel. Na miejscu, jakimś cudem, widział także czekających i uśmiechających się Rufusa i Robina. Przyjechał dopiero piąty. Niedługo przyjechali kolejni - Jamie i Haegor, potem Lucas i jadący kawałek za nim Gedeon, a dalej paru innych jeźdźców, a wśród nich także ser Robert.
Lord Tarly sam chciał pogratulować zwycięzcom. Zszedł z trybuny, uśmiechnięty ruszył ku zwycięzcom...
Wtem podbiegł do niego jakiś służący!
Wyjaśnił parę słów na ucho, wprawił lorda w wyraźną konsternację. Tarly odczekał chwilę i dopiero po momencie zastanowienia ogłosił:
- Jak donieśli sędziowie z starego tartaku, a także inni zawodnicy i obserwatorzy, ser Rufus i ser Robin skrócili sobie drogę i zamiast nad jezioro, zawrócili natychmiast do nas! - zagrzmiał. - W tym wypadku zwycięstwo należeć winno do ser Aramisa, a kolejne miejsca do ser Samuela i ser Rickarda!
Gdzieś w tym momencie na błonie wjechała grupa zagubiona wcześniej z ser Rufusem i Robinem, a prowadzona przez Rhaegara. Akurat na ceremonię.

---

- Dziękuję Pani - młody kiwnął głową i uśmiechnął się. - Jeśli się nie uda, to będę zaszczycony - stwierdził. Na propozycję wzięcia udziału razem z Rickardem i Rufusem zareagował tylko jeszcze bardziej entuzjastycznie.
- Z wielką chęcią - krzyknął, aż podskoczył z radości. - Bardzo dziękuję Pani, bardzo.

Pierwsze chwile dnia następnego zacząć się miały od kolejnych pojedynków na kopie. Ser Samuel po trzech trafieniach wysadził ser Roberta, a ser Banan w jednym natarciu poradził sobie z ser Jamiem. Jedynym na placu boju zawodnikiem z Ziem Burzy został więc Rickard...
Również prędko nad ranem miał stanąć w szranki. Fossoway po przeciwnej stronie gotował się do natarcia. Sprawny łucznik o fenomenalnym oku ruszył do przodu na znak, mknąc ku Rickardowi. Nachylić się, trafić... Kopia uderzyła prosto w prawy bok i wysadziła go z siodła. Jonathana. Poleciał pół metru do tyłu i runął twardo na ziemię, ustępując pola kolosowi z Szafirowej Wyspy.
Do walki stanął także ser Rufus. Ser Mern Wysoki znowu uznawany był za faworyta i trybuny skandowały jego imię. Olbrzym jechał na największej klaczy, jaką Rufus kiedykolwiek widział. Przerażającą posturą i siłą dłoni gotów był do zmiażdżenia przeciwnika. Robin życzył Rufusowi jeszcze zwycięstwa przed walką.
Na dany znak ruszyli.
Pomknęli ku sobie, coraz szybciej i szybciej. Nachylili kopie... Ukłucie w barku. Potężne szarpnięcie zachwiało Rufusem w siodle, cudem tylko utrzymał się w nim. Był bardzo blisko... Sam nie poczuł niczego pod swoją kopią, była zupełnie nienaruszona. Chybił.
Zawrócili. Ruszyli znowu przeciwko sobie, żeby tylko uderzyć. Pędzili, coraz szybciej i szybciej...
Kopia z głośnym trzaskiem ułamała się o tarczę Reyne'a. Z przerażającą świadomością mógł stwierdzić, że samo jedno tylko uderzenie spowodowało straszliwy ból w ramieniu. Tak silne było to uderzenie. Kolejnego mógł nie wytrzymać.
Wymienili kopię, zawrócili, natarli. Uderzenie w pierś znowu zachwiał Rufusem. O mało nie wypadł z siodła, zachwiał się, cudem utrzymał. Tym razem jednak i on poczuł coś pod kopią. Po paru metrach obrócił głowę - olbrzym leżał na ziemi. Wygrał!
- Pieprz się! - ryknął, jeśli Rufus próbował mu pomóc. Odszedł wściekły i bez słowa zniknął. Ze swoją zbroją i koniem przysłał zaś giermka, który miał zaoferować czterdzieści dłoni za ich wykup.
Były to również pierwsze walki, które zobaczyć mogła Cithria, choć chodzenie wciąż sprawiało jej trochę bólu. Pomagał jej naturalnie Valerian, a także młody Flowers. Jedynym nieobecnym był Hektor, który został odprowadzony do zamku w Horn Hill i był leczony przez maestera. Żeby jednak cokolwiek powiedzieć, było jeszcze za wcześnie.
Do następnej rundy awansował także ser Gallan. Niedługo zapowiedziano kolejne walki, na następny dzień - ser Samuel na ten przykład trafił na Willema Peake'a; natomiast ser Rickard na ser Banana, pogromcę Jamiego. Rufus trafił na jednego z ostatnich mniej znanych rycerzy - ser George'a Pomminghama. Ser Gallan natomiast na dość trudnego przeciwnika - ser Leo Tyrella, zaprzysiężonego Wierze Wojującej.
Do Rickarda przyszło także dwóch pokonanych rycerzy. Zarówno wczorajszy, jak i ten dzisiejszy. Obaj byli gotowi wykupić swoje zbroje. John Chester za dość ładną, gładką i czystą gotów był zapłacić nawet 40 dłoni, podobnież zaś ser Jonathan Fossoway, który zresztą po zwycięstwie w turnieju łuczniczym miał w bród.
- Dzielnie walczysz, ser - stwierdził, prowadząc swojego konia. - Prawie wszędzie Cię widuję i prawie wszędzie wygrywasz - zaśmiał się. - Szkoda pewnie tych łuczniczych, ale wiadomo, że to zupełnie inna konkurencja. Tak czy inaczej, jestem pełen podziwu.


Pod wieczór zapowiedziane zaś były walki zbiorowe. Pozostało kilka ostatnich godzin przygotowań do wielkiej batalii. I ostatnie ustalenia odnośnie wszelkiego rodzaju sojuszy, w które rycerze zbierali się w dość popularnym procederze, i innego rodzaju taktyki.

Gdy walka się zaczęła, grupa wyrzutków sformowała swój mur tarcz i ustawiła się w miarę z boku. Starali się odpędzać od wrogów, bijąc tylko tych, co poniewczasie sami się do nich zbliżyli. Sama walka, trzeba rzec, była zupełną jatką. Wyznaczonego pod okolicznym wzgórkiem miejsca było mniej niż ludzi na nim walczących i z samego początku, gdzieby się nie ruszyć, nie dało się odegnać się od jatki.
Do Rhaegara podbiegł jeden z wędrownych rycerzy i zaczął go bić. Tarczą sprawnie blokował uderzenia z prawej Rhaegara, ale wobec ciosów z lewej strony był bezradny. Rapier Rhaegara przynajmniej dwa razy drasnął go piersi, nim sam odpowiedział uderzeniem obuchem w bark Valyrianina (a nadmienić trzeba, że bez tarczy było go dość łatwo trafić). Generalnie przeciwnik obłożył Valearosa jeszcze kilka razy, nim Rhaegar pewnie uderzył w prawy bok,wytrącił z równowagi i ogłuszył primą.
Pewnie stali za to Rickard i Rufus. W przypadku obu taktyka była trochę prostsza i zaskakująco podobno - czekali za tarczą, aż ktoś się napatoczy i obijali go obuchami po głowie. Taktyka się sprawdziła i dopiero pod koniec, gdy czuli się trochę bardziej zmęczeni, sami również zaczęli trochę obrywać.
Tymczasem Rhaegar walczył dalej, a przeciwnicy coraz bardziej napierali. W okolice zaplątała się niewielka grupa rycerzy i postanowili spróbować zrobić wyłom w fortecy. W większym tłoku walki coraz trudniej było mu wykorzystywać swoją zwinność. Napierający rycerze (we trójkę) sprawnie zasłaniali się tarczami przed jego i jego towarzyszy ciosami. Spychany coraz bardziej próbował rozpaczliwie atakować, ale dla przeciwników pozostawał tylko odsłonięty. Najpierw jednemu przełożył primą przez głowę, aż upadł na ziemię. Po paru celnych atakach zdołał następnemu wybić z rąk tarczę (sprawnie jadąc po jego nadgarstku), ten jednak zbliżył się bardziej i zaczął go okładać raz za razem - najpierw primą w bark, potem kwartą w policzek i ponownie primą w łeb. Po tej ostatniej Rhaegar stracił przytomność i padł, a wygrany rycerz przystąpił do walki z jego sąsiadem - Haegorem.
Wyrwy, która powstała w formacji, nie dało się tak szybko załatać. Zaraz wbiegli tam kolejni rycerze i całe skrzydło Rhaegara zaczęło się rozsypywać. W jednym z krytycznych momentów jeden ze zbrojnych zaszedł od tyłu Rickarda i Rufusa, pierwszego obijając obuchem po głowie. Drugi w porę się zorientował i zręcznie założył przeciwnikowi dźwignię, powalając na ziemię. W szeregi wdarł się chaos, z którym ciężko było sobie poradzić...
W końcu wszystko zaczęło się robić coraz bardziej przejrzyste, podczas gdy kolejni rycerze legli na ziemię. Wreszcie na placu boju zostało pięć grup rycerzy wszelakich:
- Trzech w miarę zdrowych rycerzy Wiary - pośród nich zaś ser Willem Peake i ser Emmon Risley. Wszyscy dzielnie dzierżyli miecze i tarcze, zajęli pozycję na północy i zastanawiali się co począć.
- Czterech rycerzy spod herbu Tarlych - dwaj nieśli buzdygany i tarcze, jeden dzierżył wielki miecz, ostatni natomiast młot bojowy. Jednym z nich był występujący wcześniej dziedzic lorda. Zajęli pozycję na niewielkim wzgórzu na wschodzie i czekali na atak.
- Trzech wędrownych rycerzy z Zachodu (w tym ser Lancel Lot), wysłannik od Payne'a i sam lord Stackspear. Zajęli pozycje na południowym wschodzie, dzierżyli zaś przeważnie pałki i morgenszterny, a dwóch miało także tarcze. Z zaciekawieniem spoglądali to na Rickarda i Rhaegara, to zaś na Tarlych.
- Sześciu niskich wojowników z Wysp Tarczowych, siedzących na zachodzie. Słabo uzbrojeni, nieśli również pałki. Jako jedyni stali zupełnie bez szyku i w większych odległościach od siebie.
- Na południu żywi jeszcze ser Rickard, ser Rufus oraz ich żywi jeszcze towarzysze - Rhaenyra, Flowers, Robin, Haegor, ledwo trzymający się na nogach Jamie i prawie nieodczuwający trudów walki Robert.


Poza nimi na polu bitwy kręciło się jeszcze kilku rycerz - na przykład ostatni reprezentant Dorzecza - ser Addam Piper; dzielny ser Banan w złoconej czapce w kształcie sokoła i połyskującym mieczem, a także czarnoskóry Letniak z zagiętą szablą, paradujący w pięknym, czerwonym płaszczu z ptasich piór. Krążyli między wszystkimi grupami, tak jak one szukając okazji do jakiejś bitki, byleby nie zaprzepaścić od razu swoich szans. A tymczasem słońce coraz bardziej osuwało się nad horyzontem, niczym piękny żuraw czuwający nad ostatnimi potyczkami...

Dalsza walka niedługo rozpętała się na dobre. Rycerze Zachodu ruszyli na Tarlych, którzy z kolei postanowili wyjść im naprzeciw i zaatakować, schodząc ze wzgórza. Rickard i Rufus nie mieli dużo czasu by kontemplować tej sytuacji, bo przeciw nim wyruszyli także rycerze z Wysp Tarczowych, nie chcąc dać się zaskoczyć na swoich pozycjach.
Rickard natrafił na jednego z rycerzy w biegu i przewalił go całą masą swojego ciała na glebę. Dobił jeszcze dwoma uderzeniami swoim buzdyganem.
Podobnież ser Rufus - choć z początku miał problemy z walką pod słońce i nawet raz oberwał przez prawy bark, to potem zdzielił przeciwnika tarczą, tertą po policzku i primą po głowie.
Sama walka dla reszty ich towarzyszy wypadła trochę gorzej, niżby mogli się spodziewać po dotychczasowych wyczynach. W bardziej otwartej walce słabiej poradził sobie młody Aubrey, który bez szczelnej ochrony nawet przy rycerzach z Wysp Tarczowych wypadał blado. Przypadkiem także ser Robert został trafiony obuchem w łeb i przypadkiem ogłuszony.
Wtenczas i z tyłu spróbował zaatakować ich sam Letniak, szybko został jednak obezwładniony przez Rufusa i Haegora - do spółki. Pierwszy przywalił mu tarczą, drugi zaś rzucił się na niego i wywrócił.
Wtenczas skutecznie wybili się także ludzie z Zachodu, z tymi od Tarlych. Na oczach Rickarda po potężnym podbródkowym żelazną rękawicą na ziemię upadł lord Stackspear. Jego oprawca długo jednak nie nacieszył się swoim tryumfem, gdyż zaraz starł się z ser Lotem w zapasach i po chwili tarzania w błocie musiał uznać wyższość rywala. Tak więc ostatecznie na polu bitwy zostało jeszcze paru samotnych rycerzy, oni i rycerze Wiary. Potyczka była więc nieunikniona...
Rickard starł się z ser Emmonem Risleyem. W ciężkim qohorskim pancerzu, nawet pomimo wielu ran, ciężko było Tarthowi zrobić krzywdę. Choć tarczę trzymał coraz mniej pewnie, tak jak i sił trochę mu brakowało, to nie przeszkodziło mu to w solidnym spuszczeniu mu łomotu. Ostatecznie prawą kwartą w policzek powalił go na ziemię...
Ciekawiej toczyła się walka Rufusa z ser Willemem. Walkę zaczął Reyne, markując uderzenie sekundą, uderzył natomiast senatorskim w lewy bok. Schylił się przed kolejnym ciosem, zasłonił tarczą i wyprowadził kolejne uderzenie, tym razem w prawy bark. Rozjuszony Peake pchnął go tarczą i uderzył z całej siły po głowie, powodując mroczki przed oczami. Rufus ustąpił przed kolejnym ciosem, obracając się na pięcie, i trochę niepewnie uderzył w kierunku głowy. Willem zablokował cios tarczą, uderzył raz jeszcze tertą, walnął w tarczę... i dostał piękną primą po głowie, od której zemdlał.
Na placu boju pozostali więc tylko niedobitkowie, z którymi rycerze sprawnie już sobie poradzili. Po paru kolejnych walkach na placu boju została tylko zwycięska drużyna - Rickard, Rufus, Haegor, Robin i Rhaenyra. Dla wyrównania szans Haegor i Rhaenyra stanęli początkowo po stronie Rickarda, a przeciw Rufusowi i Robinowi. Rickard zmierzył się z ser Robinem i przebieg walki był podobny do tej z ser Emmonem - ciosy w jego zbroję zazwyczaj nie robiły większej szkody - a i przeciwnicy byli coraz słabsi - wystarczyło więc kilka razy przełożyć mu przez łeb, żeby padł na ziemię. Gorzej wyglądała walka zmachanego Rufusa z Haegorem. Najpierw uderzył Haegor i przełożył Rufusowi buzdygan przez czoło. Reyne skontrował i nadział się na tarczę przeciwnika, który uderzył go z lewej, sam dostał rękawicą po policzku, po czym pchnął tarczą i przełożył kwartą, pozbawiając Rufusa przytomności.
Zostało więc trzech przeciwników, z czego Rhaenyra i Haegor gotowi byli stanąć razem. Niewiele im to dało, finał był bowiem popisem Tartha.
Zwarli się blisko. Rhaenyra uderzyła, Tarth zablokował jej cios tarczą i uderzył na Haegora. Ten odskoczył, sam chcąc wyprowadzić atak, Rickard szybko jednak cofnął się, zasłonił tarczą, podszedł i wyprowadził uderzenie. Haegor zachwiał się, a Rickard odepchnął tarczą Rhaenyrę i trafił dwa razy. Musiał się zaraz bronić przed zaciekle atakującą dziewczyną, w końcu jednak sam uderzył od boku, po czym rzucił w nią swoją tarczą, wywołując krótkie zamieszanie. Chwilę wytchnienia przeznaczył na wykończenie Haegora - przyłożył mu porządnie primą i wygrał. Uchylił się przed dwoma ciosami Rhaenyry, zamarkował poziomą kwartę, ale zamiast tego przerzucił broń do lewej ręki i trochę na oślep uderzył. Dziewczyna dostała w głowę, zemdlała. Wygrał.
Niedługo przyszedł zaś czas na nagrody. Haegor i Rhaenyra dostali po sto dłoni nagrody, natomiast Rickard jako zwycięzca otrzymał osobiście od Tarly'ego uścisk dłoni, dwieście złotych monet i tajemniczy list, który poproszono lorda, aby przekazał.

Liścik:

Tymczasem Rhaegara, gdy tylko go wybudzono, przywołano do porządku tajemniczymi wieściami. Otóż maester wezwał go do siebie i ser Hektora. Nie powiedział jednak nic więcej...

W ciągu kilku następnych dni doszło do kilku pierwszych walk pieszych. Pierwsza runda, choć dla większości faworytów prosta, nie obyła się bez kilku niespodzianek i interesujących walk. Ser Willem Peake uległ Meadowsowi po emocjonującej walce, natomiast ser Robert i ser Samuel pechowo zostali ogłuszeni przez mniej znanych ser Banana i ser Uthera z Starego Miasta. Ser Rufus natomiast wygrał z jakimś biednym rycerzem z białym drzewem otoczonym czarnymi ptakami.
Tego samego dnia doszło do kolejnej rundy. Tym razem również poszło gładko, poza dwoma ciekawymi walkami - ser Rickard stoczyć miał bój ze swoim przyjacielem, Jamiem, natomiast ser Aramis dostąpił zaszczytu walki z czempionem królowej - ser Gallanem z Arbor. Pierwszy pojedynek wygrał Rickard, po męczącej i żmudnej pracy powalił Jamiego na ziemię uderzeniem tarczy po policzku, natomiast ser Gallan pewnie ogłuszył przeciwnika w głowę. Natomiast Rhaenyra po ciężkim boju musiał ulec tajemniczemu Letniakowi, z którym mieli już do czynienia w czasie walki zbiorowej. Gładko przeszli za to dalej Rhaegar, i ser Rufus.
Po tych walkach ogłoszono przerwę do dnia następnego, bo było już dość późno.
Z rana zaś doszło do kilku kolejnych walk, w których znowu nie wydarzyło się nic nadzwyczajnego - Rhaegar i Rickard trafili na kolejnych wędrownych rycerzy, natomiast ser Rufus miał przyjemność stoczyć pojedynek z ser Manfredem Ambrose i zwyciężyć, kilka razy skutecznie uderzając go terta. Natomiast Haegor pomścił przyjaciółkę i sprawnie rozprawił się z czarnoskórym Letniakiem.
Po walce doszło zaś do przedstawienia kolejnej rundy - Rhaegar miał stoczyć pojedynek z ser Rickardem, natomiast ser Rufus - z ser Lancelem Lotem. Miała odbyć się popołudniem, po niej zaś - inscenizacja.

---

Swoje pojedynki stoczył też Lucas w turnieju dla giermków. Pierwszy pojedynek stoczył z giermkiem mniej znanego rycerza, ser Duncana Niskiego. Obaj chłopcy nie byli zbyt doświadczeni w walce i stoczyli ciężki, choć czasem komiczny, bój. Największą przewagą Lucasa było sprawne operowanie tarczą, dzięki której chronił się przed większością ciosów przeciwnika. I choć został kilka razy obity - z czego największy siniak zostanie mu z pewnością na prawym przedramieniu - to w końcu rozbroił przeciwnika próbą uderzenia terty, które ostatecznie trafiło w nadgarstek przeciwnika.
Drugą walkę stoczył z sędziwym już giermkiem - a i tacy również zdarzali się pośród w tym fachu - który liczył sobie przynajmniej pięćdziesiąt lat. Swoją sprawność miał już chyba za sobą i nie zdawał się przeżywać drugiej młodości. Wyglądał szczerze mówiąc tak sobie - siły, pomarszczony, z ledwo zarysowanymi mięśniami. Sprawnie jednak posługiwał się tarczą i zbroją. Pojedynek, po długim czasie, wygrał także Lucas, gdy przeciwnik zmęczył się już zanadto i nie mógł złapać oddechu.
Dopiero następnego dnia czekała go kolejna walka. Koło południa, miała odbyć się w przerwie między trzecią i czwartą rundą walki pieszej dla rycerzy.

---

Po czwartej rundzie pieszych, na którą przewidziano trzy godziny, miała odbyć się inscenizacja. Całą drużynę - w tym zaś Rufusa, Lucasa, Rickarda i Rhaegara - przydzielono do drużyny dornijskiej. A dwóm najlepiej radzącym sobie dotąd - Rufusowi i Rickardowi - przypisano zaszczytne role odpowiednio Marqa Dayne'a (królewskiego brata, który według legendy podniósł Świt z zimnych rąk martwego brata i ubił trzydziestu zbrojnych z Reach, nim nie wzięto go żywcem na specjalne życzenie króla Gwayne'a) oraz "Sępiego Księcia" Blackmonta (znanego ze swojego okrucieństwa; najbardziej znany jest z swojej gwardii przybocznej, z którą szedł za swoimi oddziałami i mordował wszystkich dezerterów). Rhaegar otrzymał stanowisko dowódcy oddziału łuczniczego ustawionego na jednym ze wzgórz, natomiast Lucas ustawiony został w głównym orszaku, razem z Tarthem. Pozostali ich towarzysze również zostali jakoś porozsadzani po zazwyczaj mniej ważnych rolach.

Tłum rycerzy, giermków, pachołków i... innych ludzi zebrał się na dwóch końcach wielkiego połacia terenu, obok zamku Horn Hill i błoni turniejowych. Drużyna Dornijska ułożyła się między trzema wzgórzami i, udając nieświadomych, oczekiwali ataku ludzi z Reach, ukrywających się po drugiej stronie jeziora. Atmosfera, wbrew tradycji, panowała dość radosna - wszyscy spokojni gawędzili sobie, jedli coś, czasem nawet pili. Była to tylko inscenizacja, nie było więc sensu za bardzo się spinać.
Rufusa i główny oddział Dornijczyków ustawiono na głównej części frontu, to jest centralnie od wschodu.
- Ser... - powiedział jeden z rycerzy, podchodząc do Rufusa. Po posturze rozpoznał przeciwnika z Dorzecza, z którym walczył pierwszy pojedynek w pieszych. - Jestem bratem lorda Blackwooda... Eee... Chyba służę pod Wami. Chciałem podziękować za poranną walkę, doprawdy niezwykła. A rady o donżonie sobie wezmę do serca i na pewno przekażę bratu - stwierdził. - Chciałem spytać, bo tak dobrze walczycie... Mój brat szuka dzielnych rycerzy na swój dwór, do Raventree Hall. Czy może ser nie zechciałby się tam ze mną wybrać?

---

Również u Rickarda i Lucasa coś się działo. Do obu przydzielono także ser Aubreya Flowersa, innego młodzianina, który przywędrował jakoś do Cithrii i od tego czasu kręcił się jakoś koło nich.
- Czy naprawdę będziemy iść za naszymi i bić dezerterów? - spytał Rickarda. - Bestialscy byli ci Dornijczycy... - Westchnął.

---

Rhaegara i jego drużynę łuczników, w której była także Haegor i Rhaenyra, ustawieni na północnym wzgórzu mieli doskonały widok na okolicę. I to oni jako pierwsi spostrzegli pierwszą szarżę wroga. Od wschodu około dwudziestu dzielnych jeźdźców okutych w ciężkie zbroje wychynęło zza jednego z wzgórz, po drugiej stronie jeziora wyścigowego, i pędzili w ich kierunku, Samo wzgórze znajdowało się o pół mili od nich, natomiast jeźdźcy - o jakieś czterysta-pięćset jardów. Ciężko było powiedzieć jaki mieli cel. Niewątpliwie jednak jechali w kierunku Rhaegara i dornijskiego obozu...

---

Oddział Rickarda ustawiono na południowej flance, trochę z boku. Dowódca na sam bój zaplanował im pełnienie roli niejako wsparcia, obwodów; choć nie należało się spodziewać, że unikną potyczki.
- A pani Cithria jest bardzo miła, prawda? - nie przerywał mówić Aubrey. - I bardzo ładna... - szepnął. - Wiecie o niej coś więcej? Długo razem podróżujecie? - dopytywał, wyraźnie ciekawy całej sprawy. Wokół było na razie dość spokojnie i spokojnie był jeszcze czas na chwilę rozmowy...
- Naaadchodzą! - zabrzmiał tedy głos od posłańca, pędzącego od strony słońca. - Atakują nas! Co najmniej stu zaatakowało zachodni obóz!

- Żadnej - potwierdził Aubrey. - Honeyholt było moim pierwszym turniejem. Wcześniej trochę jeździłem z ser Maurycym z Gorzkiego Mostu. Objechaliśmy kilka turniejów i służyliśmy jako służba miejska w paru miasteczkach - powiedział trochę o swojej przeszłości. Na słowa o Cithrii delikatnie się zarumienił. - Nie... Eee... No może trochę - powiedział, odwracając twarz. - Ale co tam, ona jest wielką wojowniczką, a ja byle kmiotkiem. Nie ma... - urwał i odwrócił głowę, gdy nagle doniesiono o ataku.
Oddział Rickarda i jego towarzyszy ruszył do boju. Ruszył do walki, a jego oczom ukazała się prawdziwa bijatyka. Bili się na srogo, w zasadzie pół drużyny z Reach uderzyło na zachodni obóz i była w ogromnej przewadze. Dopiero pomoc Rickarda i jego ludzi dawało jakieś nadzieje na walkę z wrogiem.

---

Rhaegar i jego drużyna wykonała kilka strzał w kierunku rycerzy Reach. Ci krążyli trochę bez celu, starając się głównie unikać ataku strzeleckiego i wymijać. Jeden z ludzi został posłany z raportem do obozu.

---

W końcu i do Rufusa dotarły wieści o ataku na zachodni obóz. Dowodzący wszystkimi grający lorda Dayne'a postanowił ruszyć na pomoc.

---

Po pewnym czasie i do Rhaegara doszły wieści o masowym ataku. Sytuacja była krytyczna, dlatego powinni pospieszyć na pomoc i nie mieli możliwości dłużej zajmować się feralnym oddziałem łuczników.
I tak w końcu doszło do odparcia ataku. Przy wysiłku wszystkich rycerzy główne siły Reachowców zostali odparci, a także oskrzydleni przez ludzi Rickarda i konnych - rozbici. W czasie walki wyróżniło się wielu rycerzy, a ostatecznie wszyscy przyznali, że bawili się doskonale.







Turniej zbliżał się ku zasłużonemu końcowi, a emocje przed głównymi rozstrzygnięciami sięgały zenitu. Organizatorzy sprawnie jeszcze je podgrzewali, przeplatając ważne walki mniej interesującymi, choć również prestiżowymi, pojedynkami giermków. Trybuny wypełniły się praktycznie do końca i nie zostało wiele wolnych miejsc. Nawet prości prostaczkowie zebrali się wokół i oglądali na stojąco ekscytujące rozgrywki.
Z rana, jako pierwszą walkę, zmierzyli się Rhaegar z ser Rickardem. Walkę ciężko było tym razem uznać za emocjonującą. Tarth dobrze bronił się tarczą przed uderzeniami Rhaegara, a nawet jeśli ten trafiał, to co najwyżej mógł zadrapać piękny pancerz Rickarda. Rickard za to całkiem skutecznie atakował zza swojej tarczy na prawie niebronionego Rhaegara. Kilka uderzeń i siniaków pozbawiły Valyriania złudzeń, a gdy w końcu legł na ziemi pokonany, wszystko było skończone. Walka praktycznie taka sama jak w zbiorowej, z tą różnicą, że Rickard jako wytrawny wojownik w cholerę skutecznie wykorzystał słabości Rhaegara.
Następny odbył się pojedynek ser Rufusa z osławionym ser Lancelem. Pokonać takiego przeciwnika, uznawanego za jednego z wybitniejszych mieczy Zachodu, to nie lada sztuka. Ale tym razem Reyne wspiął się na swoje wyżyny. Walczył jak w transie, czas jakby dla niego zwolnił. Był to jeden z tych nielicznych momentów w życiu, gdy z całkowitą pewnością mógł przewidzieć dokładnie, co zaraz się stanie. Uskoczył przed pierwszym ciosem, uderzył celnie w bok, uskoczył znowu, zasłonił się tarczą, uderzył sekundą, uskoczył. Po kilku minutach takiej walki obolały Lancel Lot ciężko już dychał, a niedraśnięty Rufus był coraz bliższy zwycięstwa. Rzucił w przeciwnika tarczą, ogłuszył go na chwilę i podszedł, wymierzając doskonale celną primę w niespodziewanego przeciwnika, który zaraz padł na ziemię.
Po kilku kolejnych walkach zamykających rundę, ogłoszono chwilę przerwy i zaproszono do walki giermków.
Giermek Rufusa, Leo Crakehall, radził sobie dotąd dosyć dobrze. Po pierwszych dwóch walkach wcześniejszego dnia, obu raczej łatwych, do następnej walki wylosował Lucasa. Poniekąd braterski pojedynek rozpoczął się na dany znak...
Obaj przeciwnicy spokojnie okrążali się, wyczekując okazji do ataku. Jako pierwszy uderzył Lucas - nabiegł z wyciągniętym mieczem, odbił się od tarczy Leo i wrócił na odpowiednio oddaloną pozycję. Uderzył raz jeszcze - sytuacja się powtórzyła. Trochę zmachany wrócił do okrążania Crakehalla... Ale tym razem to Leo zaatakował. Przyfasolił Osgreyowi tarczą, wytrącił go z równowagi, dołożył obuchem. Zaszumiało w głowie Lucasa, który z trudem uniósł tarczę i zasłonił się przed kolejnym ciosem. Wyprowadził kontrę, górną kwartą, obijając bark Leo, ten jednak niespecjalnie się tym zląkł i uderzył własną tarczą o przeciwnika z taką siłą, że Lucas nie utrzymał jej w rękach. Na bezbronnego Osgreya Leo uderzył jeszcze kilka razy i wywrócił go na ziemię, zwyciężając w pojedynku.
Po kolejnych pojedynkach doszło do kolejnych walk. Tym razem ser Rufus zmierzyć miał się z ser Gallanem, królewskim faworytem. Walka była bardzo wyrównana - raz za razem wymieniali się ciosami, nie stroniąc od ciężkiej bijatyki. Kilka siniaków później wszyscy byli coraz bardziej zmęczeni... Ale to Rufus zadał decydujące uderzenie primą i powalił nieprzytomnego Gallana na ziemię.
Rickard stoczył trochę prostszy pojedynek z ser Emmetem Tarlym. Przeciwnik nie stanowił tym razem większego wyzwania i wystarczyło ledwie kilka celnych uderzeń, żeby pokonać rodzimego rycerza i przejść do finałowych rund.
Po pierwszej półfinałowej batalii, w której ser Arthur Meadows poskromił ser Harlanda Tyrella przyszedł czas na drugi pojedynek - ser Rickarda z ser Rufusem. Obaj ustawili się w odpowiedniej odległości, mocno chwycili broń i na dany sygnał  - ruszyli!
Reyne wyciągnął się ze swoim buzdyganem, chybiając, i sam zasłonił się tarczą przed uderzeniem Tartha. Cios był tak mocny, że musiał cofnąć się o krok do tyłu. Kolejne uderzenie. Rickard obijał raz za razem tarczę Rufusa, zmuszając go, by ustępował pola. Pierwsze uderzenie zamarkował od lewej, uderzył jednakowoż primą, obijając Rufusowy bark. Uchylił się przed kontrą Reyne'a i uderzył raz jeszcze, tym razem w hełm. Reyne trzymał się mocno, próbował odepchnąć przeciwnika tarczą - ale Rickard nic sobie z tego nie robił. Po kolejnych dwóch siniakach Rufusa, ten wreszcie zdobył się na skuteczną kontrę i obił bok Rickarda. Zasłonił się przed kolejnym uderzeniem. Tarth z całą mocą walnął tylko w tarczę Rufusa... Ale tak mocno, że tarcza pękła, roztrzaskując się na kawałki. Rufus mógł tylko odrzucić jej resztki i próbować uchylać się przed kolejnymi ciosami, jednak wzrost i siła Rickarda robiły swoje - wyprowadzał cios za ciosem i nawet jeśli tylko co piąte uderzenie trafiał, to zostawiał potworne siniaki. Rufus próbował jeszcze kontrować - parę razy trafił nawet Rickarda - w końcu jednak Tarth przetrącił go solidnie przez łeb i zwyciężył.
Pojedynek o trzecie miejsce miał odbyć się pomiędzy Rufusem i ser Harlandem Tyrellem. Szybko starli się ze sobą, wymieniając po parę ciosów. Reyne zdążył oczywiście wymienić swoją tarczą, ale po trudnej walce z Rickardem wydawał się poruszać trochę niepewnie. Częściej uchylał się przed ciosami przeciwnika i mniej pewnie uderzał. Tyrell wykorzystywał chwilową słabość Rufusa i sam wyprowadzał ciosy. Uderzył tertą, następnie sekundą, uchylił się, wyprowadził poziomą kwartę w policzek. Rufus skontrował w udo i w przedramię, na co Harland odpowiedział ciosem w głowę. Zielonego lwa zamroczyło, a Tyrell podciął go, pchnął tarczą i przełożył jeszcze buzdyganem, powalając na ziemię. Reyne przegrał i zajął ostatecznie czwarte miejsce.
W wielkim finale Rickard miał więc potykać się z ser Arthurem Meadowsem. Jako pierwszy swoje uderzenia wyprowadził Tarth, celnie punktując w prawy bark. Arthur odpowiedział uderzeniem w tarczę, następnie zaś - celnie - dolną kwartą. Rickard uderzył po trzykroć i po trzykroć tylko obijając tarczę przeciwnika. Tarth był na tyle wysoki - i o tyle wyższy od Meadowsa - że mógł cały czas bić go tylko od góry, primą, raz za razem.
Arthur cofnął się dwa kroki, jak wcześniej Rufus, cały czas podnosząc tarczę do góry. Rickard pewny siebie zaatakował... i wtedy Meadows skontrował, dolną kwartą trafiając go w hełm, jednym celnym uderzeniem ogłuszając Burzowca. Zwyciężył.
Nadszedł więc czas na finały kopii. Zarządzono chwilę przerwy, a pozwolono na kolejne pojedynki giermków. Tym razem wystąpił już tylko Leo i sprawnie przeszedł przez kolejne dwie rundy, wzorem swojego mistrza dochodząc do finałów.
W półfinale zmierzył się z giermkiem ser Manfreda Ambrose. Walka toczyła się długo i była strasznie wyrównana, w końcu jednak to Leo podciął przeciwnika i powalił na ziemię. W wielkim finale natomiast zmierzyć miał się z Robinem, giermkiem pochodzącego z Dorzecza wędrownego rycerza od Lothstonów. Walka była zacięta do ostatniej chwili i na końcu obaj ledwo trzymali się na nogach. Wydawało się, że Crakehall padnie szybciej, ale w ostatnim ataku wyprowadził jeszcze celne uderzenie i ogłuszył przeciwnika, zwyciężając turniej dla giermków.
Później zaś nadszedł czas na kopie. Na pierwszy ogień pójść mieli ser Rickard i ser Lancel Lot. Obaj osiodłali konie i... ruszyli do boju.
Pierwszy najazd skończył się ułamaniem kopii na tarczach. Wymienili je, osiodłali jeszcze raz i najechali. Zbliżali się do siebie, pochylili w szarży i... uderzyli.
Rickard na własne oczy zobaczył, jak kopia przeciwnika z impetem trzaska się o jego pierś, tuż poniżej szyi. Siła uderzenia odchyliła go do tyłu, choć próbował trzymać się konia. Zacisnął mocniej uda, starał się utrzymać równowagę, ale odchylał się coraz bardziej i bardziej, aż... wypadł z siodła na plecy. Kątem oka dostrzegł jak ser Lancel spieszy w jego stronę, aby pomóc mu wstać.

---

Po pewnym zwycięstwie ser Willema nad ser Manfredem, przyszedł czas na drugi tego dnia pojedynek Rufusa z królewskim faworytem. Szybko usadzili się w siodłach, najechali i uderzyli. Ser Gallan chybił znacznie, Zielony Lew natomiast trafił go celnie w pierś i wysadził z siodła.
Do półfinału przeszedł więc tylko ser Rufus, w którym zmierzyć miał się z ser Willemem Peakiem. Wielu na trybunach spodziewało się, że Reyne znów zajmie miejsce tuż za podium, to jest czwarte, jak miało już miejsce w pieszych i w zbiorowych (a i w wyścigach zwycięstwo uciekło mu w ostatniej chwili). Pierwszy najazd mógł tylko potwierdzić ich przypuszczenia - Willem z całą mocą uderzył Rufusa w pierś i Zielony Lew ledwo utrzymał się w siodle. I choć Rufus również drasnął zbroję przeciwnika, to widownia była coraz bardziej pewna zwycięstwa Peaka.
W kolejnym natarciu Rufus dobrze zasłonił się tarczą, sam zaś znowu drasnął przeciwnika po boku. Nawrócili, zaatakowali raz jeszcze... Peake chybił ponownie, kopia w ostatniej chwili mu odjechała i w ogóle nie dotknęła przeciwnika. Rufus tymczasem... trafił! Trafił zdecydowanie, aż zachwiało Willemem. Rycerz utrzymał się w siodle, ale było to już trzecie celne trafienie Reyne'a, a zasady były nieubłagane - Rufus awansował do finału.
Tam czekał na niego nie kto inny, jak zwycięzca walk pieszych, ser Arthur Meadows. Pierwsze natarcie potwierdziło jego umiejętności, w którym samemu zasłaniając się tarczą, uderzył w Rufusa. Sędziowie zaliczyli pierwsze trafienie, a rywale wymienili kopie i natarli raz jeszcze...
Kolejny najazd ponownie wypadł blado. Rufus trafił ledwo, w bok, samemu dostając w pierś. Utrzymał się, cios nie był aż tak silny, ale sędziowie odliczyli kolejne trafienie. 2-1 dla Arthura.
Tym razem jednak karta się odwróciła. Rufus uderzył z całym impetem w pierś przeciwnika, samemu dobrze zasłaniając się tarczą. Na oczach wszystkich Meadows zachwiał się, prawie wypadając z siodła - cudem jednak się utrzymał. Sędziowie odliczyli wynik. 2-2. Kto pierwszy z nich trafiłby przeciwnika, ten miał odnieść zwycięstwo. Obaj wymienili oręż, zawrócili, spięli konie i pochylając się nisko natarli na przeciwnika...
O takich chwilach mówi się, że to bogowie chwytają za stery i naznaczają zwycięzcę. Inni zdają to na ślepy los, przypadek, który jednego prowadzi do glorii i chwały, drugiego natomiast częstuje goryczą porażki. Gdyby Rufus miał w tym natarciu odrobinę niżej tarczę, gdyby nie wymienił jej, bo poprzednią strzaskał mu Rickard... Gdyby przesunął rękę z kopią choćby o milimetr w lewo... Wszystko najpewniej potoczyłoby się zupełnie inaczej.
Kopia ser Arthura pędziła z całym impetem w stronę Rufusa, który tylko końcówką, kantem tarczy zasłonił się przed straszliwym uderzeniem. On sam zaś... trafił. Minimalnie, nie miał nawet szans na wysadzenie Meadowsa tym uderzeniem. Tyle jednak wystarczyło - trzecie trafienie oznaczało zwycięstwo. Wygrał!