Błonia nieopodal Horn Hill

[/i]

Ged zrobił minę zbitego kota, gdy tylko usłyszał gdybanie Shai o tym, kto z ich dwójki robi słodsze oczy. Że ja niby jestem panemsłodkieoczka? No chyba nie – pomyślał sobie, acz nie wypowiedział tego na głos. Ubrał to w nieco innego słowa:
- To nie urok osobisty, a wyprzedzająca reputacja. Niech by tylko znieważyli tu moją drugą żonę, to bym potraktował ich jak tych, co skrzywdzili pierwszą, a jak! - dodał pośpiesznie wypijając kolejny puchar wina.
 - Ged, Ged… - pokiwał głową z dezaprobatą sir Aramis. - Przyjacielu, zaniedbałeś się. Bo po kim, ale po tobie to bym się nie spodziewał takiej prostej gafy - zaśmiał się, za co zarobił zaraz pięścią w bark. Tak od serca, po przyjacielsku.
- Już się tak nie gniewaj, Mścicielu - dorzucił rycerz ironicznie. - I nie wspominaj przy damie, do której się zalecasz, o innych damach - w tym momencie Aram posłał oczko w stronę Shai, grając na zazdrości jej męża.
- Jak takiś mądry, to czemuś swojej damy tu nie przyprowadziłeś? O, już się słowa skończyły, co? - Gedeon odpłacił się pięknym za nadobne i objął Shai, przy której siedział, by nie było złudzeń, kto tu się do niej zaleca. - Ale jak się nie uda Cię wpisać na listę pod twoim imieniem, to możesz wystartować za mnie. Turnieje zawsze są pełne „tajemniczych rycerz”, ten pewnie nie będzie inny - pozwolił sobie zauważyć. Niemniej liczył, że Derek wróci z dobrymi wieściami, jak ich w końcu zapisze na turniej.
- Choć z drugiej strony… - – wtrącił jeszcze, nim ktoś inny się zdążył się odezwać. - To ja nie wiem, czy umyślnie byś wtedy nie przegrała, coby mi ujmę przynieść - dodał żartobliwie, drocząc się ze Starkówną.

- Przecież sobie tylko żartuję, spokojnie - odparł szybko na słowa Shai, odsuwając się trochę od niej i unosząc ręce w obronny geście. Shai ułożyła jednak głowę na jego ramieniu, co ostudziło wszelkie „obawy”, nawet jeśli były bardziej udane niż faktyczne.
- Wiem Shai, że nie przyniosłabyś nam ujmy, wręcz przeciwnie. Nie wiem, czy znam drugiego tak dobrego jeźdźca jak Ty - docenił umiejętności Shirei.
- Ma łatwiej, bo jest od nas połowę lżejsza - pozwolił sobie zauważyć Aramis i jego zadziorna mina nie zniknęła nawet, gdy Ged posłał w jego stronę wyraźne spojrzenie.
- Dobra, dobra, bo się tu jeszcze pobijecie. Wszyscy pamiętamy, jak nas przegoniła, gdy ścigaliśmy przy Manderze. No, ale nie ma co wspominać. Aram, idziesz spojrzeć kto tam się zjawił na turnieju? - odezwał się sir Samuel, a po propozycji zaraz wstał.
- Zaiste. Może gdzieś tam trafimy na Paxtera albo tego knypka Mathisa - odparł tylko i zaraz obaj ruszyli, wdając się w rozmowę między sobą.
Tak więc Gedeon i Shirei zostali na chwilę sami w ich namiocie. Oczywiście jak to przystało na świtę rodu takiego jak Osgrey, zajęli spory kawałek pola i rozbili kilka namiotów. Jak bowiem dziedzic mógłby przybyć na turniej bez odpowiedniej świty. Zapewne gdyby nie to, że na turniej zjechały się nawet takie osobistości jak Jego Miłość, król Mern, czy lordowie Hightower i Redwyne, pewnie znalazłoby się dla nich miejsce i na zamku. Swoją drogą Gedeon był też ciekaw, czy z królem nie przybył tu też jego ojciec, lord Lorence Osgrey, który odwiedzał dopiero co Wysogród.
- Shai, wydawałaś się jakaś taka nieswoja dziś? Czy tylko mi się tak wydaje? - dopytał jej, gładząc lekko jej polik.

Radosna, wesoła mina szybko zniknęła z twarzy Osgreya, gdy tylko Shai powiedziała, co jest powodem jej gorszego nastroju. Brawo sir Gedeonie! Prawdziwie jesteś rycerzemconiebrakmutaktuipolotu - zganił się w myślach. Na początku wziął uwagę Aramisa jako taki przyjacielski żarcik, ale widać jego przyjaciel lepiej rozpoznawał emocje, które okazywałaby po sobie kobiety, niż Gedeon.
- Shai, ja… - zaczął i urwał mu się głos. Pogratulował sobie w myślach wielkiej odwagi, jaką się właśnie wykazał tym, że nie umiał się odezwać do własnej żony. Zrozumiałby jeszcze jakby nie umiał się odezwać do jakieś obcej i nieznanej piękności, której względy chciałby uzyskać, ale na Siedmiu, to była jego kochana żona! Jak można nie mieć odwagi by rozmawiać z żoną?!
- Shai…- zaczął jeszcze raz, tym razem umyślnie robiąc pauzę, a przynajmniej tak sobie wmawiał. Westchnął ciężko i spróbował ubrać swoje myśli w słowa. - Shai - – zaczął jeszcze raz z tym samym skutkiem. Aż czuł się zażenowany samym sobą. Ged, ty to może jednak byś stanął do walk pieszych i umówił się z kimś, coby cię przypadkiem walną w potylicę? – zaproponował sobie w myślach.
- Moja droga - – zaczął tym razem inaczej, na początku wymuszając delikatny uśmiech na twarzy. - Bardzo dobrze, że cały czas „nieskutecznie” - podkreślił to słowo - przyzwyczajasz się, że nie jesteś tą jedyną. Bo nie masz do czego się przyzwyczajać. Nie ma żadnej innej i masz proszę, porachuj mi wszystkie kości, jakby kiedyś miała się trafić jakaś inna. Ja… ja faktycznie nie wziąłem pod uwagę twoich uczuć, żartując sobie, bo to miałem na celu, że policzę się z organizatorami, jeśli nie dopuszczą Cię do konnych wyścigów. Po prostu opowieści o „wyczynach”, głupotach raczej, mojej młodości dotarły dość daleko. To tylko miałem na celu - rozejrzał się, czy na pewno nikogo nie na w namiocie ani czy nikt się ukradkiem nie przysłuchuje. - Niech Siedmiu mi wybacz me słowa, ale nie wiem, czy na dłuższą metę bylibyśmy z Elinor szczęśliwi. To była młodzieńcza miłość. Niedojrzała, głupia. Bo powiedz mi, kto po śmierci ukochanej osoby wyrusza na prawie dwa lata szukać zemsty? Chyba jakaś postać z opowieści. Albo niedojrzały chłopiec, który pomyślał sobie, że jest dorosły i odpowiedzialny, a tak naprawdę nie panuje nad swoimi emocjami - dodał autokrytycznie, lecz nie było w tym typowego w takich sytuacjach krzywego uśmieszku. Mówił raczej poważnie i choć chciał skupić się w tej chwili na Shai, to znów egoizm wziął górę i użalał się nad błędami swojej młodości.
On to dopiero umiał wszystko zepsuć.

Był lekko zaskoczony pocałunkiem Shai. Myślał, że to wcześniejsze „gafie” jego żona będzie nieco bardziej „obrażona”, niemniej z przyjemnością odwzajemnił pocałunek.
- Jak to nie wiedziałaś? Z tego co pamiętam, zdążyłaś o to zapytać jeszcze zanim skończyliśmy w „Pod Zatrutym Jabłkiem”. Albo już tam… - zamyślił się, wracając wspomnieniami do tamtych dni. Tia… zdecydowanie jestem rycerzemconajpierwrobipotemmyśli. Dobrze, że póki co wychodzi mi to na sucho – pomyślał sobie, patrząc na swą piękną żonę. Chwilę później ich usta znów się złączyły, tym razem jednak na dłuższą chwilę, tak.
- Prze… przepraszam… sir - – słychać było za chwilę piskliwy głos giermka Dereka. Wrócił w idealnym momencie, toteż Gedeon tylko spojrzał na niego tak, jakby znów giermek przeskrobał coś poważnego.
Podniósł się jednak i wysłuchał, co młody miał do powiedzenia, a że przyniósł dobre wieści, to Gedeon kazał mu tylko zlecić przygotować jakieś posiłek i doglądać, jak go szykują, zerkając przy okazji, by nikt nieproszony nie wchodził do ich namiotu.
- Idealny moment wybrał. Ale chociaż dobrze, że nie robią żadnych problemów z wystartowaniem kobiety w turnieju. Jeszcze nie wiedząc, że powinni pożałować swojej decyzji - zaśmiał się siadając obok Shirei i zaraz posadził ją sobie na kolanach, a następnie złożył na jej usta kolejny pocałunek. - Nie uwierzysz, ale trochę wcześniej widziałem kobietę rycerza! Walczyła w Próbie Siedmiu! Co to się porobiło. Może Ciebie też powinienem z czasem pasować na rycerza? Polowania wygrywasz, w wyścigu konnym pewnie też wypadniesz przednio. Tylko w walce musisz się jeszcze wykazać - to mówiąc, nawet nie wiadomo jak szybko położył ją na łóżku siadając na niej okrakiem. - Nad obronieniem się jeszcze będziemy musieli popracować, powinnaś być bardziej czujna - dodał, schylając się ku niej… i w namiocie rozgrzmiał basowy głos sir Aramis.
- Ged, nie uwierzysz, na kogo żeśmy trafi… Tak, trudno się puka w namiot. To pewnie dlatego Derek próbował coś to nas powiedzieć, ale z pełną gębą mu nie szło. Zaraz mu wyjaśnię, na czym polega pilnowanie - uśmiechnął się tylko do swego

Niech was Siedem Piekieł pochłonie! – zaklął w myślach Gedeon na taki obrót spraw, choć zaraz skruszył się w sercu na takie myśli. Nie życzył przecież źle ani swojemu giermkowi ani przyjacielowi. A już na pewno nie Shai. Niemniej emocje wciąż w nim buzowały, podobnie jak rozbudzone pożądanie.
- Dobrze. Ja pewnie też przejrzę w końcu swój ekwipunek, trzeba zobaczyć, jak się sprawił Derek - odparł chłodno Starkównie, gdy ta powoli znikała z namiotu.
Sam zgramolił się dopiero po chwili, uprzednio wypiwszy jeszcze jeden puchar wina. Giermek nie sprawił się źle, wszystko było gotowe do walk następnego dnia. Gedeonowi jednak nie w głowie było teraz stawanie w szranki.
- Żem Cię urządził Ged, wybacz druhu - zagadał do niego sir Aramis i tak od chłodniejszych słów przeszli powoli do cieplejszych. Dziedzic Zimnej Fosy nie umiał chować urazy do swoich przyjaciół. A potem poszli napić się jeszcze z sir Paxterem, który niegdyś był częścią ich paczki, teraz zaś wędrował po całym Reach i okolicznych krainach. Wrócił do namiotu późno, w nie najgorszym stanie. Pilnował się, żeby nie wypaść źle następnego dnia. Jeśli Shai już była w środku, tylko ucałował ją w czoło, przekręcił się w swoją stronę i poszedł spać.

- I jeszcze jeden i jeszcze raz! - jacyś rycerze wznosili kolejny toast za sir Aramisa, zwycięzcę wyścigu konnego pod Horn Hill, gdy Gedeonowi zdało się, że znów widział tego giermka, dziwnie przypominającego Lucasa.
Nie – on zdecydowanie nie przypominał Lucasa. To musiał być Lucas. Gedeon odłożył więc puchar na stojak z bronią, który stał w pobliżu, idealnie w momencie, w którym ktoś chciał się o ten stojak oprzeć, więc piwo się wylało i tyle było z dobrego trunku. Bogowie… – szepnął sobie pod nosem, kręcąc głową i ruszył za młodym Osgreyem.
I zaraz wpadł na innych rycerzy, z którymi dopiero co pili, i którzy teraz proponowali kolejne kolejki, rewanżując się za te postawione przez dziedzica Zimnej Fosy. Gedeon już miał odmówić, ale gdy rozejrzał się, giermka nie było. Wychylił więc kufel, a potem drugi i znów ruszył na poszukiwania.
Chwilę rozglądał się po obozie, jednak poszukiwania zakończyły się sukcesem. Wypatrzył brata, jak rozmawia z innym giermkiem. Podszedł pewnym krokiem, położył dłoń na ramieniu odwróconego tyłem chłopca i zagadał:
- Lucas, ile Ty nam strachu narobiłeś!

I zaraz jego mina zrzedła, gdy tylko młodzik się obrócił i okazało się, że to wcale nie Lucas. W dodatku jego rycerz zaraz włączył się w rozmowę i rzucił jakąś reprymendą, sugerując nawet, że może powinien udać się do swych namiotów, bowiem alkohol musiał mu uderzyć do głowy. Osgrey nie zdecydował nie wdawać się w dalszą dyskusję, miał bowiem ważniejsze rzeczy na głowie – musiał znaleźć Lucasa. Z pewnością go wtedy widział. Musiał więc być gdzieś w tym obozie.
Młody jednak jakby rozpłynął się w powietrzu. Po jakieś godzinie poszukiwań, Ged machnął w końcu ręką, prawie trafiając przy okazji jakiegoś przechodnia, który spojrzał nań groźnie, więc Osgrey, tylko uniósł lekko ręce pokazując, że wcale nie miał złych zamiarów i obaj rozeszli się w swoją stronę. Zielony rycerz ruszył tam, gdzie dopiero co pił z przyjaciółmi.
Siedmiu litości… – poskarżył się w myślach, gdy ujrzał swego młodszego brata zaraz nieopodal miejsca, w którym zaczął poszukiwania.
- A kogo ja tu widzę? Coś zbyt znajomo wygląda mi ta twarz - pozwolił sobie zauważyć stając zaraz obok chłopaka. Ręce miał dumnie założone na biodrach i patrzył na Lucasa z dziwnym uśmieszkiem. Dokładnie takim samym, jaki posyłał mu, gdy przyłapywał młodszego brata na pakowaniu się w jakieś kłopoty.

Spokój na twarzy Gedeona był tylko pozorny. Tak naprawdę wcale spokojny nie był. Nie chciał jednak sprawić, że Lucas na widok starszego brata zacznie od razu uciekać, czy zrobi coś podobnego. I nie chciał znów wyjść na dziwaka, jakby jednak znów pomylił Lucasa z kimś innym w tym tłumie. Jakby mu się to zdarzyło drugi raz to pewnie zapadłby się pod ziemię ze wstydu. Raz to można było na to machnąć ręką.
- A dziękuję, dziękuję. No, na wyścigu, to mi się akurat udało, nie to co… naprawdę myślisz, że zmienisz temat? - zapytał, przechylając lekko głowę na bok. Westchnął też ciężko i pokiwał głową z dezaprobatą, a uśmiech na jego twarzy zrobił się mniej życzliwy.
- Lucas, co ty tu w ogóle robisz? Tu, znaczy nie w Zimnej Fosie. Co ty sobie myślałeś? Że znikniesz z domu i nikt nie zauważy? - zaczął od razu z wyrzutami patrząc przenikliwie na swego młodszego brata. Nie zmniejszył dystansu między nimi, gdy Luke się lekko cofnął – stał niewzruszony tam gdzie stał, choć było widać w jego postawie, że tak łatwo nie da się wymknąć młodszemu bratu.

Kiedy na twarzy Lucasa pojawił się ten łobuzerski uśmieszek, z Gedeona wyszedł cały on – rozmowę zaczyna od uśmiechu, potem przybiera surową minę i zaczyna reprymendy, zaraz znów się uśmiecha. Ged tak łatwo zarażał się uśmiechem od innych i tak bardzo kochał nim zarażać.
Ale to nie był czas na wymienianie się uśmiechami. To był czas na poważne rozmowy i na zawleczenie wymykającego się brata do domu. Niezależnie, jakie motywy nim kierowały. Gedeon był dziedzicem, w przyszłości władcą Zimnej Fosy, być może też Namiestnikiem Północnej Marchii jak wielu Osgreyów wcześniej. Musiał dbać o bezpieczeństwo swojej rodziny, inaczej z pewnością w przyszłości kwestionowano by, czy jest w stanie dbać o bezpieczeństwo północnych części Reach.
- Słuchaj Lucas. Może nie wyraziłem się jasno. Jeśli ojciec zdecydował, że udasz się do Cytadeli, to przynajmniej wiedzielibyśmy, gdzie jesteś. Że masz dach nad głową, że nic Ci nie grozi, że zdobywasz przydatne umiejętności. A tutaj co? Możesz być sobą? Czyli kim? - zapytał rozkładając ręce i rozejrzał się po obozie wokół nich. Tak naprawdę to, że młody tu był, nie implikowało, że jest giermkiem. Na turnieje przybywali nie tylko rycerze.
- Co, nająłeś się do trupy komedianckiej? Jesteś pomocnikiem jakiegoś wędrownego muzyka czy kupca? Proszę nie mów, że zacząłeś wykorzystywać takie zbiorowiska, żeby rzezać kilka mieszków - zaczął wymieniać z coraz mniejszym entuzjazmem przy kolejnych profesjach.

Pierwszą myślą, jaka przeszła przez głowę Gedeona na wyrywną odpowiedź młodszego brata było „jak Ty się do starszego brata odzywasz?!” O dziwo ugryzł się jednak w język, co było dziwne jak na starszego z Osgreyów. W końcu Ged był panemnajpierwmówpotemmyśl. Może stało się tak bardziej dlatego, że zwyczajnie nie spodziewał się, że Lucas powie coś w tym stylu. Nie miał go bowiem za człowieka, który posługuje się takim językiem. Musiał się tego nauczyć od Shai. Po niej Gedeon prędzej spodziewałby się przekleństw.
Gdy Lucas zrobił krok w jego stronę z zaciśniętymi pięściami, starszy brat nawet nie zmienił postawy. Stał dalej z założonymi na biodra rękami i uniesionym podbródkiem, co można było zinterpretować jako „śmiało, wal – o tutaj, idealnie nadstawiony policzek”. Nie miało jednak dość do bójki między braćmi. Przynajmniej nie na razie.
- No proszę. Czyli udało Ci się znaleźć dobrego rycerze. Chociaż tyle - odparł ozięble. W innych okolicznościach pewnie by nawet pochwalił brata, ale kto normalny zmienia nastawienie w środku kłótni? - Nigdy nie miałem Cię za głupiego dzieciaka. Dobrze, może wtedy kiedy uciekłeś z domu. Ale to było po prostu głupie zachowanie. Uciec bez słowa? Nie wiadomo gdzie, nie wiadomo z kim? Rozumie, mogło Ci się nie podobać iść do Cytadeli, ale czemu w takim razie nie powiedziałeś choćby mi o tym? Masz mnie za jakiegoś tyrana, co zakułby Cię w łańcuchy, żebyś potem wykuł maesterskie łańcuchy? - zapytał butnie, jakby była na to tylko jedna odpowiedź i Lucas przyznając, że Ged wcale taki nie jest, zawstydziłby się choć trochę i zmiękł w tej bezsensownej dyskusji.

Clarice była bardziej niż chętna na towarzyszenie bratu oraz swojej bratowej w czasie turnieju. Sama w szranki nie planowała stawać - nie było to w żadnym razie jej domeną. Wypatrywała jednak pewnej znajomej twarzy. Uważała nawet, że była to twarz jej przeznaczenia. Wypytywała o Valyrian każdego, kto mógł dysponować przydatnymi informacjami, a na każdy błysk jasnych włosów stawała na baczność. Niestety, żaden z widzianych przez nią posiadaczy jasnych włosów nie był Maenesem Varranosem. Dziewczyna jednak nie traciła nadziei, starając się zachować stałą czujność.
Znajoma twarz przemknęła gdzieś w zasięgu jej w wzroku, a serce zabiło jej w piersi. Już miała biec, aby zweryfikować czy była to osoba, której szuka, kiedy nagle wokół niej wybuchło znajome zamieszanie. Jej kotka, Kēli, zaczęła syczeć i parskać na wilkora Shirei, Kędziora. Ten wcale nie był jej dłużny i kłapał w kierunku kotki zębiskami. Bratowa Clarice wielokrotnie zapewniała o czystych intencjach jej pupila, jednak ona nie była, co do tego przekonana. Być może było to niewinne zachęcenie do zabawy, gdyby jednak Kędzior zgłodniał... Kēli byłaby dla niego na gryza.
Nie chcąc wiec ryzykować, wzięła drobną, czarną, puchatą kotkę na ręce, a Kędziora podrapała za uchem. Kotka miała zostać w Zimnej Fosie, jednak sama Kēli miała inne zdanie na ten temat. Udała się w ślad za Clarice, a ta w obawie, że jej pupilka się gdzieś zbłąka pod jej nieobecność, zdecydowała się zabrać ją ze sobą.
— Chodź, nie snuj się sam, znajdziemy Shirei... — mruknęła do wilkora. Rozejrzała się w nadziei, że gdzieś w zasięgu jej wzroku znajduje się Maenes. Jednak nawet jeśli faktycznie to swojego mentora widziała kilka minut temu, nie było go już. Westchnęła ciężko i wykonała w kierunku wilkora gest zachęcający do podążania za nią, trzymając przy tym Kēli drugą ręką.  
Skierowała się do namiotu Osgreyów, jednak zmierzając w tym kierunku usłyszała znajome głosy. Nawet jeśli ona musiała się chwilę zastanowić, dla Kędziora było jasne, że słyszy swoją panią. Po krótkiej chwili Clarice również rozpoznała głos Shirei, Geda i... Lucasa?! Niemożliwe, aby słyszała swojego młodszego brata. Za słuchem podążył jednak wzrok, a wtedy rozwiały się wszystkie jej wątpliwości. Od razu w oczy rzuciła jej się jego jasna czupryna, która zawsze wyróżniało go w ich ciemnowłosej rodzinie.
Długo się nie zastanawiała. Rzuciła się zaraz za biegnącym już Kędziorem. Dotarł o wiele szybciej od niej i zrobił małe zamieszanie witając się ponownie z Shirei i Gedem. Clarice jednak znowu przytrzymała Kēli jedną ręką, a drugą zarzuciła Lucasowi na szyję, ściskając go mocno i miażdżąc między ich ciałami kotkę. Usłyszawszy pełne dezaprobaty miauczenie, odsunęła się od brata i ucałowała go w oba policzki. Kiedy skontrolowała, że z Kēli wszystko w porządku, zawołała radośnie.
— Luke! Co ty tu robisz?! Nic ci nie jest?! — było to oczywiście niezbyt rozsądne pytanie, bo brat stał przecież przed nią i wyglądał na zupełnie zdrowego, ale w tej chwili górę brały emocje.

Czy już nawet nie można własnego młodszego brata sobie na spokojnie opierniczyć za uciekanie z domu? – pomyślał sobie Gedeon, gdy do dyskusji wcięła się Shai. W dodatku z kolejnymi argumentami na jego niekorzyść. Czy choć raz mogłabyś wziąć moją stronę? – miał już powiedzieć, ale ta sprytnie zatkała mu usta jej własnymi, trochę studząc jego zapędy. Tylko trochę.
- Dobrze wiesz kochana, że tamten wieczór wiele wspólnego z ucieczką nie miał, więc to chybiony argument - pociągnął dyskusję, gdy Lucas odstawił Shai na ziemię.
- Przecież to nie było tak, że nasz pan ojciec szykował już jakiś wielki sojusz, który miało przypieczętować moje małżeństwo z jakąś panną i naszym ślubem od tego uciekłem. Byłem całkowicie wolny w tej decyzji - pozwolił sobie zauważyć, wciąż podniesionym tonem. Ale na kolejne słowa musiał zaczekać, bo pojawiła się jeszcze Clarice. Ta jedna przynajmniej wydawała się być równie zaniepokojona wcześniejszym zniknięciem brata, co Ged.
- Wiecie co? Zrobi się z tego zaraz jakieś przedstawienie, jak będziemy dalej tu stać. Idziemy do naszego namiotu. Ty też - rozkazał patrząc wprost na Lucasa, by ten czasem się nie wymigał. Stał tak dopóki młody nie skierował się we wskazaną przez starszego brata stronę.