Sala audiencyjna Horn Hill

Zarządca zamku nie był w stanie odpowiedzieć na prośbę Rufusa, postanowił więc zaprowadzić ich obu przed oblicze lorda, by ten zdecydował. Zbrojni spokojnie wskazali im drogę i, o ile nie stawiali oporu, rychło dotarli do sali audiencyjnej. Wielkie pomieszczenie po bokach miało wiele miejsc stojących, a nawet kilka balkonów. Wokół zebrało się trochę ludzi, głównie służących i rycerzy przyobleczonymi w szaty Wiary Wojującej. Na samym końcu pomieszczenia stało drewniane siedzisko. Dopiero po kilkunastu minutach do sali przyszedł lord Tarly i zasiadł na nim.
- Ser Rufus Reyne i Rhaegar Valearos z Valyrii, oskarżeni o morderstwo Uthera Kidwella?
- To oni! - krzyknął konus, którego Rhaegar mógł kojarzyć pod imieniem Młodego. Miał obandażowane twarz i ramię.
- Obaj domagacie się próby walki, chociaż Ty Rhaegarze nie jesteś rycerzem. Zwyczaj oczywiście nie zabrania mi odmówić Ci tego prawa - stwierdził. - Niemniej zarzuty są bardzo poważne i w obecnej sytuacji nie jestem pewien, czy jest to możliwe.
Odczekał chwilę, dając im możliwość na dowiedzenie swoich racji. Jeżeli próbowali go przekonywać do próby siedmiu, dało się zasłyszeć okrzyki:
- Jakim prawem? On nawet nie wierzy w Siedmiu?
- Podły bezbożnik, przyjechał mordować naszych rycerzy!
Ludzie, szczególnie związani z Wiarą, nie byli bowiem szczególnie pozytywnie nastawieni do dziwnych, wschodnich obyczajów.
- Cisza! - zakrzyknął Tarly. - Wasza prośba jest z pewnością niecodzienna. W innych okolicznościach byłaby z pewnością odrzucona, a ja nie zajmowałbym się tą sprawą. W tym wypadku jednak... Chyba można uznać, że oskarżycielem jest cała Wiara. Ser Uther był należał bowiem do ich szeregów. Sądzę, że mogę na to przystać, jeśli i świątobliwi Synowie Wojownika się zgodzą, by szybciej rozstrzygnąć Waszą sprawę. Nie chciałbym jednak, by wasz spór przesłoniła nam nasze święto tradycji rycerskich, które jutro ma się rozpocząć. Walka odbędzie się więc tego wieczoru, za trzy godziny. Tyle macie czasu - i Ty ser Rufusie i Rhaegarze, a także przedstawiciele Wiary, żeby znaleźć siedmiu świątobliwych rycerzy, gotowych wystąpić, by bronić Waszych racji przed obliczem Siedmiu. Trzy godziny, żeby stawić się z nimi na błoniach turniejowych. Jeśli nie znajdziecie siedmiu dobrych ludzi, znaczyć to będzie, że wasza sprawa jest niewarta ochrony i zostanie uznana za przegraną w obliczu bogów i ludzi. Broni, jeśli Wam brakuje, użyczę z zamkowej zbrojowni. Czy wszyscy zgadzają się na zadane warunki?
Rycerze Wiary kiwnęli głowami, na twarzach niektórych na pewno gościł jednak uśmiech. Wiadomym było, że znajdą swoich rycerzy, i na pewno lepszych niż zbieranina, jaką mogliby wyszukać dwaj bandyci. Jeśli dwaj byli więźniowie również byli gotowi nań przystać, mogli swobodnie opuścić salę, żeby zacząć poszukiwania rycerzy.

- Szanowny Rhaegarze z Valyrii - lord odezwał się na słowa Valearosa, by, być może, uspokoić go i pokazać, że w Horn Hill prawo jest przestrzegane. Gestem ręki poprosił go o zamilknięcie. - Rozumiem i akceptuję Twoje wyjaśnienia; niemniej, nawet gdybym chciał, nie mogę zawierzyć Ci "na gębę". Zginął jeden z rycerzy Wiary, nie możemy więc pozostawić tej sprawy bez sądu, ale sam proces wymaga dokładnego zbadania sprawy - poszukiwania świadków, wybrania sprawiedliwych sędziów... Wszystko byłoby oczywiście możliwe do zorganizowania, choć na pewno zajęłoby dłużej, ale jak przekazał mi zarządca i potwierdził Twój przyjaciel, to Wy domagaliście się próby walki. Obyczaj pozwala, by to Siedmiu, jako najdoskonalsi sędziowie, mogli rozstrzygnąć Wasz spór i ja się do Waszej prośby przychyliłem. Czego więc jeszcze ode mnie oczekujesz? - spytał. - Jeżeli sobie życzysz, nakażemy również zorganizować dla Ciebie tradycyjny proces, a do tego czasu znajdziecie milsze przyjęcie w komnatach mojego zamku.
Jeżeli Rhaegar wolał proces, usadzono go w bardziej przytulnych niż dotąd komnatach, i pozwolono czekać. Pojedynek Rufusa, pojedynczy, odbyłby się wówczas w tym samym czasie i miejscu, w którym została wyznaczona próba siedmiu. Jeżeli nie - werdykt został podtrzymany, a spotkanie z lordem Tarlym tak czy inaczej zakończone.

Dwunastego dnia dwunastego księżyca podczas gdy królowa była w trakcie intensywnego przygotowania do dalszych posunięć, otrzymała kruka od lorda Chestera. Zawsze otwierała jego listy z bijącym sercem w obawie, co zastanie w środku. Na razie Chester przynosił w miarę dobre wieści - Burzowcy zajęli Wyl. jednakże było to małe zwycięstwo biorąc pod uwagę fakt, że Dornijczycy poddali zamek bez walki. Przynajmniej Arrec zajął zamek bez strat w ludziach, Opuszczenie zamku przez Dornijczyków nie zwiastowało jednak niczego dobrego, a oznaczało, że będą walczyć na piaskach pustyni lub zakopią się w nich i będą starali się wziąć ich na przeczekanie.
Do Chestera odesłała krótki list z podziękowaniem za dobre wieści, prosząc go o ostrożność i rozwagę w walce z podstępnymi Dornijczykami bez honoru, Gratulowała mu również sukcesów militarnych i zapewniała, że modli się o niego każdego dnia.
Poprosiła też maestera Horn Hill o wysłanie kruka z tą informacją do Wysogrodu oraz Starego Miasta. Pozostawało im czekać na kolejne wieści z frontu.

Orszak królowej Olenny przybył do Horn Hill jedenastego dnia pierwszego księżyca nowego roku. Królowa oraz jej świta odwiedzili po drodze Uplands skąd wysłano kruki do Wysogrodu oraz lorda Chestera z wiadomością o tym, iż Dayne odstąpili od wojny i postanowili się koronować na niezależne królestwo. W swoim liście do Wysogrodu królowa poinstruowała maestera aby wysłał informację o tym do wszystkich lordów Reach. Po drodze zatrzymali się także na krótki pobyt w Starpike, a stamtąd zmierzyli prosto do Horn Hill.
Krótko po przybyciu do zamku lorda Tarly'ego, Olenna została poinformowana o tym, iż Księżna Dorne, zgodnie z jej poleceniem, przybyła już do Horn Hill i przebywała w komnacie pod kluczem i strażą. Poprosiła o przyprowadzenie Księżnej do sali głównej zamku za około dwie godziny, aby wpierw odpocząć i oporządzić się po długiej podróży. Poprosiła także o obecność lorda - lub kasztelana Horn Hill jeśli lord był nieobecny - w trakcie spotkania.
Królowa przygotowała się do spotkania w komnatach gościnnych. Tam też zjadła lekki posiłek i zwilżyła gardło złotym araborskim. Dwórki uczesały jej włosy i pomogły przywdziać złoto-białą suknię, ulubione kolory królowej. Po niespełna dwóch godzinach, królowa znalazła się w sali tronowej lorda Tarly. Niedługo po tym przyprowadzono księżną Coryanne. Może głupio było jej się przyznać do tego na głos, ale Olenna była nieco podekscytowana tym spotkaniem. Nie po to aby triumfować, ale zwyczajnie nigdy nie widziała Księżnej Dorne na oczy, a pomimo swojego wysokiego statusu, królowa nadal była dość gorliwa jeśli chodziło o spotkania ze sławnymi władcami królestw.
- Księżna Martell, witamy w Reach - powiedziała krótko, gdy doprowadzono Coryanne przed jej oblicze. - Myślę, że mamy kilka spraw do omówienia - dodała jeszcze, a kąciki ust lekko drgnęły jej w zadowoleniu. Jak to dziewczyny... - dodała w myślach.

Królowa była lekko zaskoczona widząc, że Księżnej brakowało nogi. Widocznie musiała stracić ją podczas ataku na Słoneczną Włócznię. Mimo mizernego wyglądu księżnej, królowa zachowywała środki ostrożoności, mając ze sobą swoich rycerzy, a księżnej pilnowali zbrojni, którzy przyprowadzili ją z lochu. Marny widok, co tu dużo mówić.
- Doprawdy - odparła Olenna niewzruszonym tonem, unosząc lekko brwi ku górze. - Mam kilka wieści z Dorne - dodała. - Przybywam właśnie ze spotkania z lady Dayne, która postanowiła odstąpić od Twojej rodziny i koronować się na królową swoich ziem, włączając w to Wysoki Azyl i Blackmont. Moje wojska naturalnie mają w razie potrzeby pomóc jej w pacyfikowaniu Blackmont, ale sądząc po tym jak rozgrywaliście swoją politykę, użycie siły pewnie nie będzie konieczne - rzekła, obserwując bacznie jej reakcje. W ręce trzymała zwinięty dokument, który podpisała zarówno ona jak  lady Dayne, na którym obie postawiły także swoje rodowe pieczęcie. Rozwinęła go przed twarzą księżnej i pozwoliła rzucić okiem nań na dowód prawdomówności.
- Lord Yronwood także obwołał się królem. Jest z nim lord Chester oraz Arrec Durrandon. Burzanie zajęli Wyl, a ja nie mam zamiaru odstąpić od Przełęczy Księcia. Innymi słowy, Twoje królestwo przestało istnieć w takiej formie, jakie je znacie - podsumowała, patrząc na jej żałosne oblicze. - Warto było niszczyć bezcenny sad na Arbor i spalić Cuy? Chyba niewarto - zapytała retorycznie, po czym przekazała dokument jednemu ze swoich rycerzy w celu zabezpieczenia go.
- Nawet jeśli poddałabyś się tutaj i teraz, podpisała akt kapitulacji, Twoje dzieci zapewne nie uznałyby tego, bo udowodniliście wielokrotnie, że plujecie na wszelkie wartości i umowy. Twoja córka rozpętałaby wojnę ponownie, a ja nie jestem tym zainteresowana - zaczęła. - Chcę wiedzieć, gdzie znajdują się obecnie Twoje dzieci. Nie mam zamiaru zabijać ani krzywdzić żadnego z nich, aczkolwiek uważam, że negocjacje z Tobą, pomimo tego, iż jesteś głową rodu, nie przyniosą żadnego faktycznego skutku. Chcę także wiedzieć, gdzie znajduje się Selvyn. Jego głowa musi spaść karku, nie zapewnię Ci deklaracji bezpieczeństwa Twojego brata - dodała szczerze.

Księżna była zaskakująco... konkretna i błyskotliwa. Olenna szybko zrozumiała, że Coryanne nie jest przeciętna i że rozmowa z nią nie będzie spacerkiem. Słysząc słowa o Yronwoodach i Dayne Olenna wzruszyła tylko ramionami.
- Może i mogą, ale żadna z Ciebie Królowa Nymeria, Coryanne - odparła Olenna, bez przekąsu, sucho stwierdzając fakty. Martellowie pokazali, że są godni pożałowania. Nawet jeśli nie sama Księżna, to na pewno jej rodzina.  
Słowa na temat Fowlera i prostych Dornijczyków puściła mimo uszu. Nie miała zamiaru wchodzić z nią w słowne przepychanki, do tego Olenna właściwie nie znała dokładnych liczb. Na prostych ludzi przyjdzie czas, w końcu Dornijczycy z północnych terenów Dorne nie różnili się wcale tak bardzo od ludzi Reach.
- A jednak zostały zniszczone, a moja bratanica znalazła się shańbiona z bachorem na Twoim dworze - odparła tylko, marszcząc lekko nos w niezadowoleniu. - Możemy cały dzień tutaj stać i się przekomarzać, kto co wydał, kto czego nie wydał, kto z kim zaczął. Faktem jest, że to Twoja szarańcza spaliła sady Arbor, wywiesiła lorda Cuya na murach jego własnego zamku, zaatakowała moich dyplomatów pod chorągwią pokoju, zaplanowała zamach na życie moje i mojego syna na turnieju... Można wyliczać i wyliczać. Nie zleciłaś żadnej z tych rzeczy? Dobrze, wierzę Ci, ale trzeba ich było wszystkich trzymać za mordę i dzisiaj nikogo z nas by tutaj nie było! Jesteś Księżną Dorne, w moich standardach, królową na czele swojego królestwa, urodzoną po to żeby kiedyś nią zostać i nie umiałaś dopilnować swojej bandy? - Zapytała zniecierpliwiona, czując, że powoli traci nerwy. Starała się tego po sobie nie pokazać, ale miała trochę pretensje do Księżnej Dorne.
- Obiecałaś mi negocjacje. Miał być p o k ó j - powiedziała z westchnieniem. - Mogliśmy zakończyć wszystko tam i wtedy, podać sobie ręce, oddałabyś mi swojego brata a ja przeczołgałabym go przez całe Reach ku uciesze gawiedzi zanim bym go zabiła, za 10 lat wszyscy byśmy o tym zapomnieli - powiedziała, aczkolwiek była to już przysłowiowa musztarda po obiedzie. Mimo wszystko Olenna machnęła na to już przysłowiową ręką, powiedziała co miała do powiedzenia i mogły ruszyć dalej.
Sysząc o tym, że Księżna nie zdradzi położenia swoich dzieci, Olenna kiwnęła głową. Po matce nie spodziewała się niczego innego. Ona sama pewnie wyzionęłaby ducha prędzej niżby zdradziła położenie swoich dzieci.
- Mała ladacznica Lynesse obchodzi mnie tyle co zeszłoroczny śnieg. Aczkolwiek mój brat i bratowa pewnie odetchną z ulgą wiedząc, że przeżyła pomór Słonecznej Włóczni - odparła, słysząc, że ta mała dziwka znajduje się obecnie w Volantis. Volantis było duże, a ona nie wyśle swoich ludzi by chodzili i pytali po ulicach gdzie podziała się wydziedziczona wnuczka jej ojca.
Podsumowując, rozmowa z Księżną zdała się na nic, co nie było zaskoczeniem. Olenna nie oczekiwała, że Coryanne wyśpiewa jej wszystko jak na spowiedzi i gdyby to zrobiła, okazałaby się głupcem. Królowa zastanawiała się jeszcze przez chwilę w ciszy po czym odezwała się ponownie:
- Nie zabiję Cię, ale nie mogę Cię też wypuścić. Na razie zostaniesz w Horn Hill pod kluczem. Gdyby zaszła jeszcze potrzeba do rozmowy ze mną, w co wątpię, poinformuj strażników, przyprowadzą Cię do mnie - rzekła, po czym jeśli Księżna nie miała więcej pytań, nakazała strażnikom odprowadzić jej do miejsca, w którym ją więzili. Gdy ta zniknęła z sali tronowej, Olenna nakazała aby lordowski kat - o ile Tarly takiego miał - rozpoczął przesłuchania dworzan ze Słonecznej Włóczni. Chciała dowiedzieć się gdzie przebywają książęce dzieci.