Przedpola Horn Hill

Tego dnia wreszcie otworzono zapisy do turnieju. Na błoniach turniejowych swoje stoiska (3!) rozłożyli mistrzowie gry i rozpoczęli przyjmować zapisy. Heroldzi zaczęli też opowiadać o dokładnym terminarzu turnieju.
Pierwszego dnia trzeciego księżyca turniej miały zainaugurować zmagania w strzelaniu z łuku. Pojedynek miał być podzielony na trzy fazy. W pierwszej mieli strzelać seriami po 10 strzał do celu z odległości sześćdziesięciu metrów. Najlepsi kwalifikowaliby się do drugiej, która różniłaby się tym tylko, że strzelaliby z odległości dwa razy większej. W ostatniej zaś mieli strzelać do celów ruchomych z tej samej odległości. W przypadku remisu po trzech seriach (każdy strzał oznaczał jeden punkt) strzelaliby do "pierwszej skuchy". Zwycięzca mógł liczyć na nagrodę 300 złotych dłoni, drugi na połowę tej sumy, trzeci zaś na 50.
Tego dnia miały też odbyć się pierwsze walki na kopie. Pierwsza runda jednakowoż miała być rozciągnięta na pierwsze trzy dni - ze względu na dużą liczbę uczestników, dzięki czemu mogli dojeżdżać nawet trzeciego dnia turnieju (w wyjątkowych przypadkach), a w międzyczasie odbywać się też miały pierwsze pojedynki rund kolejnych. Było jednak obostrzenie - do walki na kopie mogli stawać tylko rycerze.
Drugi dzień miał być przeznaczony w pełni na walki na kopie, na pojedynki pierwszej rundy i zacząć już pojedynki rundy drugiej.
Trzeci dzień, poza dalszymi walkami na kopie, miały też upłynąć pod znakiem wyścigów konnych. Miał on odbyć się po południu i prowadzić przez okoliczne lasy i pola, na dystansie pięciu mil. Z dokładną trasą można było się z wyprzedzeniem zapoznać, a pilnować przed oszustami - i umożliwić oglądanie widzom, miały gęsto ustawione stacje obserwacyjne. Nagrody przewidziano trochę mniejsze, niż na turnieju łuczniczym - 150 dla zwycięzcy, 100 dla drugiego i 50 dla trzeciego.
Czwartego dnia pod wieczór, żeby jeszcze podnieść emocje, zaplanowano walki zbiorowe. Na wielkim wzgórzu pod zamkiem do walki stanąć mógł każdy. Zupełny chaos i walka do upadłego, w sposób dowolny, byleby nikomu nie stała się zbyt wielka krzywda. Trzej ostatni na polu bitwy mieli dostać po 100 dłoni, a dodatkowe 100 było jeszcze przeznaczone dla zwycięzcy.
Dzień piąty był kolejnym przeznaczonym na pojedynki. Tego dnia miały zostać zakończone wszystkie pojedynki na kopie pierwszych kilku rund oraz odbyć się miały pierwsze walki piesze - przynajmniej pierwszej i drugiej rundy.
Szósty dzień również miał być w większości pojedynkowy. Z walk na kopie planowo miały odbyć się pojedynki 1/8, ćwierćfinałów i półfinałów. Miały odbyć się także trzy kolejne rundy walk pieszych, a także tego dnia można było nadrobić ostatnie zaległości. Pod wieczór zaś miała odbyć się jeszcze jedna niespodzianka - inscenizacja historycznej bitwy, w której wedle tradycji Gwayne I Dzielny rozgromił osławionego bandytę, Samwella  "Płonącą Gwiazdę" Dayne'a. Każdy mógł zgłosić się na ochotnika, by wziąć udział w tym wydarzeniu, a jeśliby jeszcze dobrze radził sobie w innych konkurencjach - mógł liczyć na zagranie jednego z przywódców jednej ze stron. Przydział drużyn miał odbyć się jednakowoż już pierwszego dnia turnieju, żeby mieć czas się przygotować i wspólnie potrenować i ustalić taktykę, a dzień przed - dokładny przydział ról.
Ostatni dzień, siódmy, miał być oczywiście wyjątkowy. To na wtedy zaplanowano finały walk pieszych i kopii. W pierwszy przypadku zwycięzca mógł liczyć na 250 dłoni, drugi na 150, trzeci na 100. W przypadku kopii nagroda główna miała wynieść 700 dłoni, 400 dla drugiego i 200 dla trzeciego. Zwycięzca mógł liczyć także na niewielki sztylet z valyriańskiej stali, jeden z starszych pamiątek rodu Tarlych.
Lord, w przypadku brakującego sprzętu, mógł rycerzom udzielić własnego rynsztunku; zapewniał także ochronę i obsługę medyczną. Każdy mógł także zgłaszać własne preferencje czasowe, które mistrzowie gry mieli postarać się wziąć pod uwagę. Codziennie też lord planował ucztę dla najznamienitszych gości i strawę dla mniej. Jednak ostatniego dnia miała się odbyć największa, na którą miało być najlepsze jadło i każdy miał być zaproszony.

Mijały kolejne dni do turnieju, a czas do rozpoczęcia towarzysze postanowili spędzić na treningu. W ciągu całych pięciu dni każdy miał okazję zmierzyć się z każdym po dwadzieścia pięć razy! Dziesięć pojedynków pieszych, dziesięć konnych i pięć razy zapasy. Najskuteczniejszą spośród wszystkich była Cithria, która prawie bez problemu potrafiła poradzić sobie z każdym, poza tylko Rickardem, któremu kilka razy uległa. Ich pojedynki były przy tym najbardziej ekscytujące i najbardziej wyrównane. W najciekawszym z nich, gdy Rickard miał po raz pierwszy wygrać z nią w zapasach, Cithria już legła na ziemi, żeby samymi tylko nogami podciąć, przewrócić i przyszpilić Tartha do ziemi. Innym zaś razem to Rickard miał odrobinę szczęścia - był już zmęczony i cofał się pod naporem Cithrii, gdy tylko ta poślizgnęła się i przewróciła.
Rickard naturalnie okazał się drugim z najskuteczniejszych wojów. Poza Cithrią wygrywał przeważnie z każdym, choć zdecydowanie częściej zdarzały mu się także porażki. Ostatecznie musiał oczywiście uznać wyższość Cithrii, ale poza nią radził sobie całkiem nieźle.
Także jego towarzysze - ser Cleos oraz ser Jamie - radzili sobie całkiem nieźle, lepiej od reszty. Rhaegar brylował w pieszych, ale ledwo trzymał się w czasie walki w siodle. Najlepszą nauką były pewnie pojedynki z Lucasem, który także był niepewny w swoich umiejętnościach, dzięki czemu ich pojedynki, choć czasem komiczne, były trochę bardziej wyrównane.
A Lucas zaś zebrał całkiem srogie baty od wszystkich, które nie powinny dziwić, póki był giermkiem. Parę razy na szczęście zasmakował i zwycięstwa, które wskazywały, że idzie w dobrą stronę, choć do rycerskich ostróg na pewno było mu daleko. Nawet jeśli jedną z walk wygrał tylko dzięki wzrostowi - zaszedł ser Cleosa od tyłu niezauważony i przełożył mu od tyłu w głowę.
Szczęśliwie również udało się załatwić trochę zużyty sprzęt dla Cleosa. Sam niestety nie miał ostatnio dużo pieniędzy, dlatego musiał prosić o pomoc swoich znajomych - i to o całe czterdzieści dłoni.

Szczegółowe wyniki:

Ostatniego dnia przed turniejem doszło do niemiłej niespodzianki. Mianowicie do Rhaegara przypierdolił się jakiś rycerz, a nawet dwóch. Był to zaś czas, gdy inni się bili, a Rhaegar miał przerwę w walce, udał się więc przejść w towarzystwie Rodrika po okolicy. Rzecz stała się zaś na w miarę pustej łące, kilkaset jardów od głównego obozu. Jeden, trochę większy, miał bujną, czarną brodę. Na piersi miał zwykłą kolczugę, a na tarczy zaś czarny mur porośnięty zielonkawym bluszczem. Drugi z nich zaś - o głowę mniejszy od Rhaegara, wyglądał raczej na giermka. Miał lekką szczecinę na twarzy, był nawet bez zbroi, a na herbie miał napaćkane wszystko - biało-niebieskie pasy, czarny most, żółte niebo. Dwaj rycerze dostrzegli go i od razu zaczęli mówić, ostentacyjnie, głośno.
- Hej, Silny, to ten białowłosy, co Dziki nam opowiadał spod Honeyholt, nie?
- Ano, chyba ten sam Młody - brodaty rycerz zmarszczył brwi. - Białe włosy, wszystko się zgadza.
Byli o jakieś dwadzieścia metrów od Rhaegara i Rodrika. Młody podbiegł jako pierwszy, Silny ruszył powoli za nim.
- Ty, siwy! - Zakrzyknął już z paru metrów. - My słyszeliśmy o takich jak Ty! Umiecie się bić tam na wschodzie, he? Na pewno nie, i w Siedmiu nie wierzycie. Hej, Silny, przypierdolimy mu?
- Nie... - Wycedził powoli, urwał, po czym uśmiechnął się szyderczo. - Nie odmówiłbym sobie sprania jakiegoś wschodniego dzieciaka, Młody, ha!
Ustawił się w gardzie i zaczął powoli zbliżać do białowłosego.

- Jeszcze podskakuje Silny, hehe!
- Z takimi łajdakami jak Ty nie walczymy! To turniej dla rycerzy, nie dla śmieci! - powiedział.
Młody uderzył jako pierwszy. Chybił, Rhaegar szybko wyjął rapiery z pochwy, podobnież jego przeciwnicy dobyli mieczy, widząc, że szykuje się więcej krwi. Valyrianin zatańczył, unikając ich ciosów, i równocześnie ranił ich po brzuchu. Silny odpłacił się dolną kwartą i zarysował ramię. Valearos wymienił się z nim dwoma ciosami, gdy Młody zakradł się od tyłu i przełożył mu przez głowę. Rhaegar obrócił się i tak chyba się wściekł, że zupełnie zignorował Silnego. Obrócił się, wbił najpierw jeden rapier w bebechy, potem drugim ciął referendarskim po piersi, odcinając mu kawałek prawego ucha. W jego, Młodego, oczach pojawił się strach. Przewrócił się i zaczął się cofać, próbując chyba uciec...
- Walka! Pomocy! - krzyczał nadbiegający traper, Rodrik, na widok przechodzących rycerzy. Z trudem rozpoznał herb zielonego lwa na srebrnym tle i zdziwił się nieco. - Bandyci, napadli mojego towarzysza, kawałek stąd - wskazał ręką kierunek. Faktycznie Rufus mógł zobaczyć w odległości ok. dwustu jardów trzech bijących się rycerzy. Jednego o iście siwych włosach i w pięknym, purpurowym napierśniku. Drugi, kurdupel, leżał na ziemi, odwrócony doń plecami. A trzeci, rosły, stał za białowłosym i szykował się do cięcia.

---

Tymczasem w obozie trwały kolejne treningi wesołej kompani przed turniejem. Tym razem - wobec przeciągającej się nieobecności Rhaegara - na dodatkowe sparingi ułożyli się Cithria i Rickard. Stoczyli pięć kolejnych walk pieszych i tym razem wyższością ponownie wykazała się Cithria, choć walki były zdecydowanie bardziej wyrównane i wygrała zaledwie raz więcej niż Rickard. Widać, że w czasie treningu umiejętności Tartha zdecydowanie wzrosły - walczył jak lew, przewidywał coraz lepiej. Za pierwszym razem sprawnym uderzeniem rozbroił ją, zmuszając do odrzucenia miecza. Drugi pojedynek był bardziej wyrównany, tym razem zadał kilka celnych ciosów, lecz Cithria okazała się szybsza i pokonała go, gdy już przeszli do bardziej bezpośredniego etapu walki, to jest zapasów. Trzecia z walk była kolejną bardziej wyrównaną, w której na zmianę obaj przeciwnicy obijali swoje tarcze. W końcu to Cithria trafiła Rickarda w udo i, gdy zachwiał się, wykorzystała to i wywróciła na glebę. Czwarty z pojedynków upłynął pod znakiem coraz bardziej słabnącego Tartha, który widocznie włożył w pierwsze walki zbyt wiele siły. Ostatecznie do zakończenia wystarczyło celne cięcie ojcowskie i sekunda. Rickard w końcu powetował sobie porażkę w ostatniej walce - natarł błyskawicznie na dziewczynę i potężną primą prawie od razu pozbawił ją na chwilę przytomności, choć potem skończyło się tylko na niewielkim guzie.
Udało się także załatwić pozostałe sprawy. Pomoc Rickarda pozwoliła załatwić wszystko ser Cleosowi, który mógł teraz wystąpić w turnieju. Obiecał oddać oczywiście pieniądze, gdy tylko odkuje się w turnieju. Także młody Lucas odnalazł informacje o zawodach dla giermków. Mógł zapisać się do zbiorowej lub pieszych, które miały odbyć się odpowiednio drugiego, i od piątego do siódmego dnia. Zachęcano także giermków, by wziąć udział w inscenizacji.

---

Wtenczas na turniej zaczęli zjeżdżać się najznamienitsi goście. Do tej pory, poza lordem Tarlym, na osobiste zaproszenie pojawił się sam król Gardener, wraz ze swoją żoną i pozostałą świtą. Pojawić się miał także lord Hightower, choć jeszcze na turniej nie przybył, a obecni już byli lord Redwyne i Merryweather. Niestety, z różnych względów - czy to niechęci do Tarlych, czy też wszelakich obowiązków - wielu lordów nie mogło się zjawić na turnieju. Niemniej odpowiedni ich przedstawiciele prawie zawsze się pojawili, gdyby ktoś chciał się z nimi skontaktować.
Więcej było za to trochę mniejszych lordów. Z Wysp Tarczowych przyjechali Grimm i Hewett, a z pozostałej części Reach - Ashford, Blackbar, Graceford, Risley, Shermer, Vyrwel czy Webber, a także wielu mniejszych włościanych i wędrownych rycerzy.

Aktualnie przyjęte zapisy - gańcie na PW/czacie, jeśli ktoś jest źle wpisany:

Rhaegar odwrócił się prawdopodobnie w ostatnim momencie. Nie zatrzymał primy, którą Silny przełożył mu przez łeb, ale odsunął się na tyle, unikając najgroźniejszego uderzenia, i zamiast dostać w sam czub głowy, to miecz zjechał mu po ciemieniu. Mógł za to odpowiedzieć swoim pchnięciem w lewy bok, zostawiając iście krwawą ranę. Zaraz też ostatecznie położył Młodego i skupił się na większym z przeciwników. Kolejne uderzenie zatrzymał na tarczy przeciwnika, drugi jednak wbił mu w ramię, samemu nadziewając się na kontrtertę. Wymienili się jeszcze kilkoma uderzeniami, Rhaegar zatańczył i wyminął Silnego, wystawiając go prosto na nadbiegającego Rufusa.
Rufus z nabiegu wbił miecz w bok Silnego. Rycerz zachwiał się, ale odpowiedział uderzeniem ojcowskim. Rhaegar wbił mu na to dwa razy sztych rapiera w boki. Silny próbował się wycofać, zarówno Rufus, jak i Rhaegar bili go mocno z dwóch stron, nie dając chwili wytchnienia lub na ucieczkę. Silny chciał uderzyć w Rhaegara, żeby wypracować sobie sytuację do ucieczki. Rhaegar uniknął, zamarkował sekundę prawym rapierem i wbił swoją lewą broń senatorskim w lewy bok. Silny zachwiał się, zrobił krok do tyłu... I zaraz jego głowa potoczyła się bezwładnie na ziemię, pod cięciem Czerwonego Deszczu.
I tak walka się zakończyła. Krew trysnęła na wszystkich wokół z przeciętej szyi. Rufus dorobił się jednej rany w boku, Rhaegar natomiast był bardziej ranny - krwawił z lewego ramienia, brzucha i z tyłu głowy. Pozostało jeszcze zastanowić się, co począć z drugim, tym żywym, z rycerzy - a konkretnie z Młodym.

---

Wizyta Rickarda w mieście była natomiast dość udana. Pomalowanie obu tarcz kosztowało łącznie półtora złotej monety, na zbroję natomiast - jak zostało już powiedziane - wyłożył czterdzieści złotych.