Gabinet

Gdy stopa ozdobionego w eleganckie szaty księcia stanęła w pałacu, Aemon przemawiał. Wówczas białowłosy zajął dogodne miejsce nie mieszając się z tłumem. O ile była taka możliwość stanął bliżej nowego rządzącego Pentos. Na czystych włosach Aeriona spoczywał srebrny diadem, zaś szyję zdobiła minimalna biżuteria. Utożsamianie go z lekkim pedantem nie było błędem.
Choć minęło ledwie kilkanaście godzin od ataku, czuł jakby poznał miasto na wylot. Kiedy brat zdobywca zajmował się wydawaniem wyroków, rozdawaniem rozkazów i wprowadzaniem porządku, Aerion przemył rany, odświeżył się i zadbał o sprowadzenie reszty swych rzeczy. Nałożył nieco wystawniejszy strój, choć nadal przeciętnie wyglądający. Czuł się nad wyraz niesamowicie. Zdobycie miasta było zasługą Aemona, a walka u jego boku jedynie przyjemnością. Od dnia dzisiejszego będzie mógł powoli stąpać w cieniu jego sławy. Bądź, co bądź różnił ich fakt, że młodszy preferował nieco luźniejszy tryb życia, podróże i wolność. Z pewnością nigdy nie dopnie podobnych rodzeństwu osiągnięć, lecz na starość umrze równie usatysfakcjonowany.
Wystarczyło więc wyczekać końca przemówienia. Zgromadzona ludność, która zgodnie kiwała głowami wyglądała na zadowoloną. Czas młodego smoka w tymże miejscu dobiegał powoli końca. Aerion przypłynął tutaj bowiem tylko i wyłącznie na wojnę. Niestety po raz drugi potrzebował zasilić swe kieszenie złotymi i srebrnymi monetami. A któż był lepszym tego źródłem niżeli nowy zwierzchnik, który dopiero co wszedł w posiadanie tutejszego skarbca. Podszedł do niego.
– Najszczersze gratulacje, drogi bracie. – Począł w te słowa uwidaczniając pełny uśmiech na swej twarzy. Na moment również zwrócił spojrzenie w stronę znajdującej się obok Alayne. – Pani. – Kiwnął delikatnie głową w stronę jednej z piękniejszych kobiet, jakie widział, po czym znów jego fioletowe oczęta spoczęły na Aemonie. Właściwie, odnośnie tego, co powiedział, do Lannister mógł zwracać się per bratowa, bądź po prostu po imieniu. W tym jednak momencie odczuł potrzebę zwrócenia się nieco inaczej. Wróćmy więc do wypowiedzi skierowanej w oblicze brata. – W nadchodzących dniach zapewne nie będzie Wam łatwo, dlatego też przyjmijcie me życzenia opiewające mocną wytrwałość. Dziad na pewno będzie dumny.
Po powyższych słowach zszedł nieco z tonu oraz wyczekał ewentualnej odpowiedzi ze strony Aemona. Tuż po tym dodał ewentualnie kilka wzmianek odnośnie jego działań tuż po wojnie, gdzie się zatrzymał i tym podobne. Jedynie w celu krótkiej informacji normalnie rodzinnej.
– Planuję odwiedzić tutejszego szczytnika. Dobrze znam fach Essos, mam nadzieję, że sprostają moim oczekiwaniom. Wiem także, że w okolicy znajduje się kilka ciekawych przybytków. Wypadałoby zajrzeć, coby upewnić się, że kobiecy towar mają wysokiej wartości. – Zaśmiał się cicho bowiem słowa były kierowane w stronę rządzącego, choć jednocześnie miał przeczucie, że Alayne może spojrzeć na niego krzywo. Cholera, dopiero co się ożenił. Szkoda byłoby psuć swoją reputację, aczkolwiek miał nadzieję, że wypuszczą tenże żart drugim uchem. No, może żart, jakąś ochotę tam zajrzeć wprawdzie miał.
– Potrzebuję jednakże monet bowiem ich zapas wygląda niewystarczająco. – Zmrużył na chwilę powieki wracając raz jeszcze myślami do słów, które uprzednio wypowiedział. – Właściwie myślę nad otworzeniem własnego przybytku. Potrzebowałbym około tysiąca złotych monet, lecz całość mógłbym zwrócić z otrzymanych dochodów, powiedzmy miesięcznie. Minąłby rok, a spłaciłbym swe zobowiązanie. Resztę dochodu, po opłaceniu podatków, mógłbym wykorzystywać w swych przyszłych ekspedycjach. – Zakończył.

Nietypowy żarcik, który spontanicznie wyleciał z ust Aeriona nie przypadł do gustu wiecznie obojętnemu bratu. Cudowna ekspresja twarzy, z pewnością odziedziczył ją po dziadzie. Smutek, zanudzenie, zmęczenie, czyli całkowite przeciwieństwo młodszego. Ciekawe czy w towarzystwie Alayne, kiedy zostawali sami, zachowywał się inaczej. Taka ciekawość przechodziła właśnie wzdłuż i wszerz myśli księcia. Ponadto odmówiono mu postawienia jednego z lepszych burdeli.
– Dwieście złotych smoków, to duża i zarazem wystarczająca ilość. Szkoda jeno domu publicznego. W porównaniu z handlowaniem, kobiece uciechy przynosiłyby zysk bez zbędnego ciężaru w postaci pracy. Choć nie sądzę by handel był lepszym, jak to nazwałeś, książęcym przedsięwzięciem, przyznaję Ci rację. Niech ludzie załadują towary na statek, którym przybyłem, a jeśli nie starczy, niech dołożą do kolejnych. Po powrocie na Smoczą Skałę, gdy zabiorę wszystkie swoje rzeczy, pokręcę się tu i tam. Kto wie, może nawet uda mi się opchnąć żonę. Wtedy mógłbym porwać inną... na przykład którąś z rodziny Harlawów. – Walnął, na szczęście, ostatnim żartem.