Wzgórza Doliny

Podróżowali spokojnie i czujnie, jednak pomimo wyszkolonych zwiadowców nic nie było wiadomo. Leonard powoli zaczął się już poddawać i martwić, że może rzeczywiście ruszyli jakoś wgłąb jego włości. Już miał zawracać, kiedy Victor krzyknął o góralach. Dzięki temu jego ludziom udało się w porę unieść tarcze i tylko jeden łucznik odniósł zdecydowane rany. Wkrótce zza drzew wyszedł on, legendarny gigant. Leonard spojrzał na niego i się uśmiechnął, nie tego się spodziewał, ale ten też wyglądał na potężnego wojownika.
- Wycofać się poza zasięg ostrzału. - powiedział spokojnie podwładnemu i nakazał zagrać rogiem, żeby ściągnąć do kupy ariergardę i awangardę. Zwiadowcy krążący zaś w okolicy, nadal mieli to robić żeby przypadkiem nic ich nie zaskoczyło. Planem Leonarda było wycofanie się trochę do tyłu. Gdy już to zrobili obejrzał swoim dalekowidzem drzewa, żeby zobaczyć czy nie czai się tam coś czego wcześniej nie widzieli. Jeśli Leo coś zauważył (w sumie to jeśli nie, to też), skorzystał ze swoich specjalnych umiejętności. Zależnie od tego czego się dowiedział, rozpocząć chciał atak. Na początku uformował zwarte dwa szeregi i mieli ruszać do przodu. Ich nadejście mieli osłaniać łucznicy strzelający w stronę napastnika do czasu, aż żołnierze Leonarda nie znaleźli się w zasięgu własnych strzelców. Później mieli znaleźć sobie dobre miejsce do ostrzału flanki. Wkrótce zagrzmieć miały rogi i ruszono do ataku; walka była raczej wyrównana - przeciwnik zajmował lepszą pozycję, jednakże byli gorzej uzbrojeni. Nie było innego wyboru, trzeba było atakować w tym miejscu, bo później mogli uciec na dobre lub złapać ich na jeszcze trudniejszym terenie lub w śnie.

Rozpoczęto odwrót, w trakcie którego ponownie posypały się kamienie i powaliły kilku jego ludzi. Redfort szybko kazał pod osłoną tarcz odciągnąć rannych dalej i tam przekazać ich pod opiekę medyczną, być może dało się ich jeszcze uratować. (Jeśli udało się z tym łucznikiem, który jako pierwszy padł, to dobrze).
Dalej po dokonaniu obserwacji, Leonard musiał się chwilę zastanowić. W końcu wpadł na pewien pomysł, kazał udawać lekko zdezorganizowany odwrót na wzgórze za ich plecami, tak żeby również zająć dobrą pozycję. Odwrót osłaniać mieli kolejno strzelcy i część tarczowników, tak żeby jak najmniej ludzi padło ofiarą kamieni.
Gdy już się tam znaleźli należało rozłożyć obóz w którym odpocząć mieli jego żołnierze, nie należało wszak atakować na wypoczęte i najedzone jednostki jego żołnierzami, którzy dopiero co skończyli marszrutę i nie mieli jeszcze czasu na pełny posiłek.
Wkrótce Leonard zebrał w swoim namiocie głównych oficerów, którym przekazał swój plan.
- Wiem że są to jeno dzicy górale, jednak posiadają nam nami przewagę w trzech miejscach. Terenu, gorliwości oraz liczebności. Sprawimy że to oni przyjdą do nas. - powiedział i wkrótce opowiedział swój plan, którzy oficerowie mieli wdrożyć w podkomendnych i wtajemniczyć ich w planowaną mistyfikację.

W końcu przyszły pierwsze wieści. Wróg postanowił się wycofać. Była to bardzo dobra prognoza, zgodnie z tym czego się kiedyś nauczył zmusił wroga do ruchu, a to było dobre.
Jeszcze gdy byli w zasięgu dalekowidza, jeden z rycerzy podjechał do przodu i krzyknął, że te ziemie teraz należą do nich. Tak żeby dodatkowo ich sprowokować. Teraz należało pozostawić jego żołnierzy samych sobie i niech nadal ogrywają swoją szopkę dla potencjalnych szpiegów w okolicy. Pierwszym zarządzeniem było jednak położenie ich na odpoczynek, to noc miała być decydująca. Mieli odpocząć teraz, żeby w nocy mieć świeże siły. Naturalnie ciągle miały stać warty i miano wszystkiego doglądać, również po zachodzie słońca żołnierze mieli być czujni i w odległości do trzystu metrów rozstawić stosy do podpalenia, w celu rozjaśnienia terenu. Tymczasem jednak należało czekać i pilnować się. Jeśli wróg nie przyszedł w nocy, mieli zamiar dalej ruszyć ich szlakiem i wyszukiwać wroga. Trzeba było jednak pamiętać o kilku rzeczach; wzburzona zwierzyna oznaczała, że wróg gotuje się walki - podobnie zwiastowały zasadzkę.
Wszelkie trudności w terenie, miały być na bieżąco zgłaszać dowódcy oddziału - każde bielsko, każdy strumień, górski lasek czy wysokie trawy. Nie można było pozwolić na wpadnięcie w zasadzkę.

Wszystko działało tak jak sobie to Leonard zaplanował; ludzie odpoczęli w dzień i w nocy byli wypoczęci, wbrew przeciwko ciągle krążącym po okolicy góralom, którzy najwyraźniej postanowili zarzucić odpoczynek na rzecz dowiadywania się różnych rzeczy.. i dobrze, taki był plan. Później jednak nadeszły dwa rogi z nie tak dalekiej oddali, sygnalizujące o nadejściu dużej części wroga i ataku. Jego wypoczęci ludzie pozorujący "dezercję" choć mogli być zaskoczeni, tak na pewno byli wypoczęci i Redfort pokładał w nich wiarę, że wytrzymają do czasu ich przyjazdu.
Od razu po usłyszeniu dźwięku rogu, Leonard wskoczył na konia i polecił swoim ludziom, którzy podobnie jak i on byli przygotowani do walki, że jadą z odsieczą. Zabierał ze sobą jedynie dziewiętnastu ludzi. Było to osiemnastu rycerzy, Gerold oraz Kyle. W obozie zostawał Victor, siedmiu rycerzy oraz sześciu łuczników, którzy mieli ochraniać rannych. I Leo dobrze sobie zdawał sprawę z tego, że atak na drugą grupę był tylko próbą wywabienia większych sił z oryginalnego obozu, toteż nakazał swoim ludziom skryć się poza zasięgiem wzroku górali, którzy najpewniej mieli przyjść w to miejsce. (zrobić coś typu, że jadą z nimi, ale potem się odłączą i wrócą oczekiwać na atak) Mieli oni stać na lepszej pozycji obronnej i koniecznie uważać na procarzy, którzy specjalizowali się w zabójczym ciskaniu kamieni. Tak też łucznicy zawsze mieli stać za murem tarcz.
Tymczasem Leonard wraz ze swoją kompanią wyciągnął kopie i czym prędzej popędził do drugiej grupy, która przecież nie była aż tak daleko z tego względu, że miała ona szybko reagować na potrzebę pomocy drugiej grupie. Czas wyruszenia też nie był jakoś specjalnie długi, należało wszak jedynie wsiąść na osiodłane i gotowe do walki już konie i pojechać.

Dotarli w końcu w niedaleką odległość od drugiego obozu, jak się okazało, zostali pokonani a na przeciwko nich stało kilkudziesięciu przeciwników.
- Kurwa! - zagrzmiał Leonard będąc wyraźnie wkurwionym tym co tu się odpierdoliło, dali się podejść tak łatwo, że w tak krótkim czasie zostali pokonani. Trzeba było teraz rozważyć co się stanie dalej... Nie mógł głupio zaszarżować bo jak widział, na przeciwko nich stali procarze, którzy potrafili zabić człowieka w zbroi z tarczą swoimi kamykami.
- Grogu synie Groma, stań do pojedynku! Który z nas zostanie zwyciężony odejdzie z tych gór na zawsze i nie będzie rościł praw do tych ziem. - krzyknął przez otwartą osłonę od przyłbicy, po czym już bardziej do siebie dodał. - Trzeba było tak zrobić od samego początku. - jeśli zaś nie przyjęto wyzwania, Leonard miał inny pomysł.
Trzeba było się wycofać i przegrupować. Póki co zawrócili do głównego obozu i mieli zamiar być czujnym przez całą noc i nie pozwolić na drugą taką zasadzkę. Dnia następnego powinni do nich przybyć posiłki z zamku, które miały podreperować ich siły. W międzyczasie zwiadowcy mieli oglądać się na pobojowisko i informować o odejściu wroga, wówczas Redfort chciał posłać medyków z obstawą dla ich wyratowania.

A no tak Grogg. Cóż tak niespotykane imię mogło wylecieć z głowy komuś, kto nie słyszał ich raczej na co dzień. A może po prostu Leonard był nie miły i zrobił to specjalnie? Nie sposób się dowiedzieć, bo być może nie wyjdzie z tej sytuacji żywy, ale chociaż zrobi coś chwalebnego na koniec. Wkrótce spotkali się na środku, Redfortowi też wydawało się to dość uczciwe. Nie miał on zamiaru stosować żadnych podstępów, gdyż i tak był w gorszej pozycji. Gdy już dotarł na miejsce i udało mu się z nim spotkać, jego oponent zaczął przemawiać.
- Tak, powrót Spiżowego Króla z Pierwszych Ludzi na tron, ale to raczej mało możliwe. - powiedział pół żartem pół serio. Jeśli w okolicy było dość ciemno, Redfort zadbał już o to, żeby najbliższa okolica trochę się rozpaliła dookoła. Nie tak, żeby robić komuś jakieś szkody, jeno żeby było jaśniej. - Mam nadzieję, że wyjdę stąd żywy więc póki co, nie odpowiem na to pytanie. - powiedział z przewrotnym uśmiechem, po czym dodał. - Gdy skończymy walkę, jeśli wygrasz moi ludzie tu obecni odejdą i zadbają o to, żeby kolejne pokolenia nie niepokoiły was i waszych pobratymców w tych górach. Natomiast jeśli ja wygram, Twoi ludzie będą mogli odejść z tych gór na zawsze lub przyłączyć się do mnie w przyszłej walce z Andalami. - zaproponował; umowa wyglądała raczej na dobrą, bo ktokolwiek by nie przyszedł po Leonardzie zawsze mógł odnawiać swoje siły, a górale cóż, ich była tak naprawdę garstka.
Gdy się już rozmówili, Leonard zasłonił przyłbicę i zdjął tarczę wraz ze zwyczajnym morgenszternem. Początkowo chciał walczyć większym odpowiednikiem, ale w sumie jego stara broń była pierwszego kunsztu, stworzona przez najlepszych rzemieślników i wiele nie odbiegała od większego pierwowzoru.

Leonard już nastawił się na walkę, a tu wyszło, że Grogg chciał jeszcze chwilę poplotkować ze swoim przeciwnikiem. Redfort nie wiedział do końca, czemu ale skoro był on ciekaw, to postanowił wyjaśnić.
- Jestem z Redfortów, ze starożytnego rodu Pierwszych Ludzi. - wyjaśnił. - Dolina stała się słaba przy ostatnich Andalach, a teraz przybyli tutaj jeszcze Żelaźni Ludzie. - dodał. - Lord Royce w takich warunkach powinien zostać królem, żeby przywrócić panowanie Pierwszych Ludzi tu i dalej w całym Westeros od Przesmyku po Dorne. - brnął dalej wyjaśniając swój pogląd na obecną sytuację w Dolinie; jeśli Findis chciała rządzić musiała pozbyć się znad Doliny jarzma Harwyna i jemu podobnych. Dolina dla Doliniarzy chciało by się rzec, ale jakoś źle to brzmiało.
Na oświadczenie i śmiech wojownika Leonard się uśmiechnął i sięgnął za pas. - Dobra. Ale najpierw musisz się ze mną napić. - uchylił łyka z bukłaka z bimbrem i podał do Groggowi, jeśli ten nie przyjął, cóż stał się wówczas jego śmiertelnym wrogiem i nie było mowy o przyjacielskim okładaniu się pięściami. W innym wypadku przystał na jego ofertę. Odłożył broń i zdjął pancerz, co mu chwilę zajęło i wtedy stanął do napierdalanki.

Napił się - dobrze. Później przystąpiono do walki i jak się okazało, co też zresztą Leonard przewidywał, brak pancerza nadrabiał swoją zwinnością. Przeciwnik uderzył go kilka razy potężnie, ale czerwonooki nie był mu dłużny. Też mu przypierdolił, jednak jeden z jego ciosów, był ostatnim co zobaczył...

Ocknął się prawie nad ranem, tak że już nocne niebo powoli się przerzedzało - Grogg dotrzymał danego słowa i go nie zabił, też dobrze. Szybko poinformowano Leonarda o tym co się stało, a potem on sam zapytał, czy zrobili tak jak kazał czyli od razu zabrano rycerzy z drugiej grupy, żeby ich opatrzyć. Jeśli nie, zrugał jednego i drugiego, po czym kazał to naprędce zrobić. Sam natomiast zarzucił na siebie płaszcz i wełnianą kurtę, a potem wskoczył na konia. Towarzyszyły mu jego tarcze oraz Kyle, który wcześniej pewnie sprawdził rany Leonarda. Podjechali pod obóz górali, po czym zakrzyknął kim jest i w jakim celu przybywa. Gdzieś w pół drogi zatrzymał konia i zszedł z niego oddając go giermkowi, który zawsze mu towarzyszył.
- Jestem powolny jak żółw, ale pancerzem to nadrabiam - podobnie jak żółw. - wyjaśnił na wejściu. - Przybywam jak powiedziałeś. - powiedział i stanął przed Groggiem synem Grogga.

Leonard wsłuchał się w słowa Grogga i co chwilę zaciekawienie owym miejscem w nim rosło. A więc były to ruiny, coś czego czerwonooki w ostatnich miesiącach poszukiwał. Że też od razu nie pomyślał, że te mogą być na terenach kontrolowanych przez górali, gdzie zwykli poszukiwacze raczej się po prostu nie zapuszczali.
- Dobra, możemy jechać. Wezmę ze sobą kilku ludzi i zobaczymy co trzeba tam zrobić. - powiedział i napił się bimbru. - Jeśli się nam uda, każę moim ludziom odstawić gdzieś w tę okolicę całą beczkę grogu, piękny morski alkohol, który przypadnie Ci do gustu, zwłaszcza że nosicie podobne imię. - roześmiał się, po czym przeszedł do konkretów. - Idę po ludzi i przekażę im rozkazy, jak zjawi się tu około setka żołnierzy to bez obaw są ze mną. Przekażę oficerom, że mamy zawieszenie broni i jak któryś żołnierz coś odpierdoli to własnoręcznie wyrwę mu jaja i rzucę krukom na rozdziobanie. - przyrzekł, po czym wstał z siedziska i jeszcze raz spojrzał się na Grogga.

Orszak królewny Findis posuwał się powoli naprzód, nie napotykając na swej drodze w zasadzie żadnych przeciwności. Dzięki Siedmiu chyba Górskie Klany nie zechciały wejść im w drogę, czego dziewczyna chyba najbardziej się obawiała. Może to właśnie z tego powodu, a może ze zwykłej praktyczności zabrała ze sobą jedną tylko dwórkę. W zasadzie więcej kobiet nie potrzebowała. Oczywiście brakowało jej Roweny, jednak ta była chora i sam maester doradzał jej zostanie w łożu. Niestety pewne rzeczy nie mogły czekać na to, aż młodsza z księżniczek wróci do siebie, toteż Findis ponownie przebywała głównie wśród mężczyzn. Niespecjalnie jej to przeszkadzało, bowiem w chwilach wolnych od jazdy konnej miast odpoczywać, wolała wykorzystać ponownie lorda Harlaw do nauki walki. Szkoda tylko że tym razem zbrojmistrz nie mógł jej dawać swoich rad...
O dziwo, regentka jakby się ożywiła podczas tej niezbyt długiej podróży. Jej piękna klacz, Mewa, którą podarował jej tajemniczy nieznajomy, świetnie dawała sobie radę na niesprzyjających drogach, a sama Findis zdawała się wreszcie uśmiechać dłużej niż zaledwie przez kilka chwil. W zasadzie to uśmiech nie schodził jej z twarzy, którą owiewały pojedyncze kosmyki niesfornych włosów. W tych ulotnych momentach księżniczka bowiem czuła się wreszcie wolna i szczęśliwa, jakby miała przez całe dalsze życie jeździć konno na łonie natury. Wreszcie mogła zapomnieć o byciu zimną i nieuczuciową kobietą, co w normalnych warunkach wydawało jej się niemalże nierealne.
Gdy orszak zaczął powoli zbliżać się do miejsca, gdzie ponoć miała mieszkać owa wiedźma, Findis nakazała zrobić postój. Sama zaś, mając za towarzystwo jedynie ser Ronnela, lady Elię oraz Horrmunda, który mógł oczywiście też kogoś zabrać, udała się na przejażdżkę. No, przynajmniej oficjalnie... Elia i Ronnel wiedzieli trochę więcej, bowiem byli świadomi, kogo szukają, jednak nie znali prawdziwego celu tej wizyty. Findis rzekła im, iż potrzebuje porady w sprawie spłodzenia potomka, Horrmund zaś mógł wiedzieć nieco więcej... Jego zresztą planowała zabrać aż do samego domostwa czarownicy, bowiem to jemu właśnie najbardziej ufała. Zatem gdy już wywiedzieli się u miejscowych, gdzie owa kobieta mieszka, zostawili Elię i Ronnela przed domostwem, gdzie sami mieli wkroczyć.
-Gdyby coś poszło nie tak... Uratujesz nas, prawda? - zapytała się przyjaciela, powątpiewając chyba we własne siły, po czym chwilę jeszcze podumała przed chatą. W końcu jednak przekroczyła próg i stanęła w królestwie wiedźmy.
-Jest tu kto? - zapytała całkiem pewnie jak na osobę chyba trochę wystraszoną. Na razie miała na sobie zarzucony płaszcz z kapturem, ażeby czarownica od razu nie mogła poznać, że ma przed sobą jakąś szlachetną panią.

Horrmund Harlaw ciągle zaskakiwał księżniczkę Findis. Oto właśnie mówił jej jedną z najbardziej uroczych rzeczy, jakie dane jej było ostatnio słyszeć. Dodatkowo podobało jej się to, iż obiecał jej bronić, chociaż nie musiał tego czynić. Nie był jednym z tych Żelaznych, którzy dostali takie polecenie od swego króla, a jej przyjacielem, który najwyraźniej traktował ich przyjaźń bardzo poważnie. I właśnie w ten sposób ta dwójka udowadniała, że może istnieć taka więź między mężczyzną a kobietą. W podziękowaniu królewna uśmiechnęła się serdecznie do swego towarzysza.
Dziewczyna zgrabnie ominęła przydomowy inwentarz wiedźmy, nim dotarła do drzwi wejściowych. Czarownica, ku zdziwieniu księżniczki, okazała się być młodą niewiastą, a nie starym pruchnem, którym straszy się dzieci w rozmaitych opowieściach. Jej w wiek w zasadzie zdziwił królewnę dużo bardziej niż jej strój.
-Nie jesteśmy z tych terenów. Jesteśmy w drodze do rodziny i zboczyliśmy na chwilę z trasy - wytłumaczyła szybko Findis. -Miejscowi nazywają cię mądrą panią, czyż nie? Słyszałam co nieco o tobie i zastanawiam się, czy mogłabyś pomóc mi z moim problemem... Możemy wejść? - dopytała.