Wybrzeża Doliny

Pierdolony Alester Arryn wciąż żył, a póki taki stan rzeczy się utrzymywał o pokoju nie mogło być mowy. Wilki Zimy kontynuowały więc swoją kampanię przeciwko Dolinie. Przez ostatnie miesiące regularnie atakowali wraz z Siostrzanami wybrzeża krainy, głównie te północne, ogołacając je z zapasów i dóbr. Po porażce swojej floty Arrynowie byli całkowicie bezradni na morzu, a powstanie w Gulltown połączone z rajdami uniemożliwiało im skuteczne przeciwdziałanie takiemu stanowi rzeczy. Poza tym lordowie Royce i Corbray, przebywający wciąż w niewoli Lemana, wycofali swoje wojska z pola, dodatkowo uszczuplając siły Sokołów. Może w końcu temu durnemu królowi przybędzie rozumu i wyjdzie zdechnąć z honorem, zamiast chować się na szczycie góry jak obsrany tchórz.
Teraz część oddziałów Wilków, zaokrętowana na dwa drakkary, zbliżała się do nabrzeżnych terenów podległych pod Wickenden. Mieli zamiar znaleźć nadmorskie wioski i uderzyć na nie - zabijać, palić i plądrować. Zapasy wprawdzie mieli, ale mogli mieć więcej, a wróg mógł mieć mniej. Poza tym świeżsi rekruci wciąż mogli skorzystać na praktycznym przelewie krwi.
- Zdrowie, panowie! - zwrócił się do swoich wojów, stojąc na dziobie i wznosząc w górę bukłak z gorzałką, kiedy dojrzeli pierwszą wioskę na horyzoncie.
Pociągnął solidnego łyka i sięgnął po miecz.

Mężni wojowie z Północy zawtórowali złaknionemu pomsty na Królu Żółtego Wodospadu - określenie szydercze - watażce i chętni do rabunku, oczy swe skierowali ku przybrzeżnej osadzie. Nie była to wielka osada, ale zapału to nie ostudziło.
Podpłynęli niezauważeni. Najwyraźniej lokalny władyka jednak nie wyciągnął lekcji z wydarzeń przemijającego roku i napływających z kraju informacji. Ewentualnie jego działania prewencyjne nie zakładały stróżowania w każdej wiosce, co okazało się być błędem. Tak czy inaczej, ludzie Lemana z Russ zeskoczyli na ląd i ruszyli do zabawy. Pierwej zachowali się cicho, ale szybko poczęli dokazywać i rozbrzmiały lamenty mordowanych. Ledwo rozbudzonych osadników wywlekano z ich domostw. Mężczyzn zabijano, kobiety często przedtem gwałcono. O ile wojacy się przy tym cokolwiek zabawili, to łupy już satysfakcjonujące nie były. Zgarnęli nieco zapasów, zwierząt - których i tak nie mogli transportować skutecznie -, wzięli cokolwiek grosiwa. Poza tym były łodzie, narzędzia codziennego użytku, przyodziewek - wszystko, co można było znaleźć w normalnej ludzkiej osadzie na wybrzeżu.



Z osady wypłynęli późnym porankiem, ostawiwszy ją w płomieniach. Poruszając się wzdłuż wybrzeża nie natknęli się już jednak tego dnia na żaden godny zrabowania cel. Przykre! I pewnie chciałoby się zapytać: ale jak to? No cóż. Jedna z wiosek była kompletnie pusta, opustoszona ze wszystkiego. Może dostrzegli dym a może ostrzegł ich jakiś podróżnik, który dostrzegł płonącą wieś. Co prawda, morski najeźdźca zwykle miał przewagę szybkości, ale nie można było wykluczyć i takiej opcji.
Kolejna osada była już zrabowana. Stało się to zapewne jakiś czas temu. Ich sojusznicy? Wyjątkowo śmiali górale? Może zaś korzystający z zamieszania w kraju rabusie? Ktokolwiek by to nie był, nie zostawił nawet nic do palenia.
Podobne sytuacje się powtarzały a nastroje wojaków uległy... No, może nie pogorszeniu, ale woleliby raczej się zbawić.

Drugi dzień przyniósł ze sobą zarówno poprawę losu - ale nie dla lokalnej ludności... - jak i niepogodę. Wody dokazywały a łupieżcy musieli ostrożniej zbliżać się do wybrzeży, aby nie rozbić kadłubów swych drakkarów. Grunt jednak, że było do czego przybijać i co rabować. Co prawda pierwsze trzy osady zauważyły najeźdźców w czas i ludzie zdążyli czmychnąć, zabierając ze sobą wszelkie lekkie w transporcie dobra oraz część zapasów i zwierząt. Niemniej, nadal można było to i owo wyszukać a także spalić resztę. Wilki zdobyły pozostawione zapasy, ostawione zwierzęta - które najpewniej i tak musieli zarżnąć - oraz trochę grosza, którego nie warto odnotowywać.



Do ostatniego celu docierali pomiędzy porą późnego popołudnia a wieczorem. Warunki wciąż były nieprzychylne, ale z jakiegoś powodu nie uznano ich w osadzie za zagrożenie. Do pewnego momentu... Kiedy jednak zbliżyli się dostatecznie, aby bystroocy rybacy mogli dostrzec ich rynsztunek, rozpoczęła się panika. Chłopi chwytali, co mogli i wiali, gdzie nogi niosły. Leman dostrzegł także, iż z dworku na niewielkim wzniesieniu ucieka paru konnych. Tfu, pan na tych włościach okazał się być tchórzem podobnym do swego króla.
Wreszcie łupieżcy skoczyli do wody. Część ruszyła ku zabawie, inni wciągnęli łodzie na brzeg. Zaczęła się rzeź ty, którzy uciekali zbyt wolno, lub przez chciwość chcieli uratować zbyt wiele. Wrzaski i jęki mordowanych wybrzmiewały przy chylącym się ku zachodowi słońcu a wreszcie obejścia i nieliczne pola zapłonęły. Tym razem Wilki sobie dwa dni posuchy odbiły. Pomijając już cały zdobyczny zwierzyniec, zdobyli sporo - część musieli spalić - zapasów i niemało skarbów, przynajmniej jak na wioskę licząc.



Gdy zrabowano, co dało się zrabować i spalono, co spalić należało, łupieżcy wsiedli na okręty i odpłynęli. Wyprawa nie była można najbardziej udana, ale co zdobyli to ich a także, co zasiali strachu to też ich.

Doliniarze - jak zwykle - nie stawiali dużego oporu. Czmychali ile sił w nogach lub padali jak muchy. Czasami wydawało mu się nawet, że oni to po prostu lubią. Może zgarnianie wpierdolu było ich pasją? Z drugiej strony liczył na jakiś większy patrol, albo nawet patrole, skoro tereny nadmorskie były miejscem walk. Na żaden jednak nie trafili. Może powinni po prostu zaatakować Wickenden? Tam na pewno znajdą trochę żołnierzy i rycerzy, którzy dadzą im chociaż namiastkę wyzwania. Kwestia warta przemyślenia.
Jeśli szło o łupy, to złoto, kosztowności i inne wartościowe drobiazgi zostały rozdane pomiędzy wojów, dla siebie Leman zachował jedynie zdobiony motywami czardrzewa róg do picia. Z zapasów na jakie trafili posilali się do syta i uzupełniali racje na okrętach. Zwierzęta w większości zabijali, chociaż starali się pozyskać z nich trochę mięsa na drogę, a i wilkory mogły się najeść na świeżo. Na koniec poza kosztownościami naładowali na okręty ile byli w stanie żywności oraz kur - które pozamykali w klatkach lub powkładali do worków - i ruszyli w drogę powrotną do Gulltown.
- Hmm... - mruknął, spoglądając na powoli oddalającą się osadę, którą zostawili stojącą w płomieniach. - Kurwa, nudne te psie synu...

(z/t)

Dobra, to brali te baby dwie i fajno. Nie była to liczba znaczna, więc też i mu się nie chciało dumać, jaki z nich najlepszy użytek zrobić. Może dać je chłopakom to nie była najlepsza opcja... Jeszcze się naruchają podczas kolejnych najazdów. Baby póki co z resztą niewolników - znaczy z tymi czterema deklami, którzy mieli uczyć się kowalstwa.

Kiedy tak już przepłynęli obok tych Kamyka i Cycka, to musiał przyznać, że ktoś to nieźle rozpirzył. Kogo oni wkurwili, co? Definitywnie nie umieją w rebelie i robienie królestw. No ale, mniejsza o to. Pozostawało mieć nadzieję, iż płynąc dalej, coś wreszcie znajdą.

Nadzieje zostały nagrodzone. Jednak Siostry nie zostały splądrowane w czasie tej wojenki a przynajmniej nie nosiły jakiś specjalnie widocznych znamion takowego rabunku. Ruszyli zatem na przystań i ją splądrowali. Oj, jak ją splądrowali! I wziąć też co było, że w sumie nawet troszkę miło. Brali zaś, co było. Ładne baby, silnych chłopa, kowali, zapasy żarcia i stali. Co zaś tyczyło się zamku... He, mieli najpierw zająć się przystaniami na każdej wyspie, żeby nie mogli jak sobie pomagać, ale w sumie to licho wyglądał ten zamek. Nawet nie wyszli do nich, jak rabowali im przystań. Może uda się to szybko załatwić? Tak... W sumie tak. Mówić po tutejszemu nie umiał, ale miał od tego Osvalda, więc kazał mu ze zbrojną eskortą w postaci pięćdziesięciu jeźdźców podjechać pod zamek. On i Gorm w sumie też by jechali. W tyle miały ustawić się natomiast reszta jego sił, poza dwudziestką, którzy pilnowali jeńców.
Propozycja była następująca: wpuszczą do zamku dwóch jego zbrojnych oraz jednego z kwatermistrzów, aby zajrzeli do skarbca oraz  zbrojowni. Potem pomogą im wynieść prawie całe - oprócz stu monet - złoto ze skarbca i wydadzą im też całą zawartość zbrojowni. Łaskawie nie ruszy ich zapasów. Oferta była ważna przez chwilę a jak się nie godzili, to on zdobędzie ten zamek a okolicę puści z dymem w pizdu, tak, że kamień na kamieniu się nie ostanie.

Może niektórzy powiedzieliby, że ci Siostrzanie to nie mają jajec. No ale on im się nie dziwił. Jakby sytuację przyrównać do walki dwójki ludzi, to ci zamkowi tutaj byli ewidentnie niczym odziany w łachmany i uzbrojony w kozik nieszczęśnik a oni był stojącym mu naprzeciw rycerzem w płycie i z pierwszorzędnym mieczem. Taka walka nie ma sensu - absolutnie żadnego. Natomiast jako, iż nie utrudniali im oraz nie próbowali chujowych zagrywek z jego ludźmi, to był wobec nich uczciwy i zostawił im te sto sztuk złota oraz zapasy. I ten... Poradził im - przez swego człowieka oczywiście -, aby błagali tego królika z Doliny co go zdradzili, aby ich ponownie wziął do siebie. Bo inaczej marny ich los. Taka tam rada od serduszka.

Do obozu wrócili z łupami. Mieli przenocować, toteż wystawili warty i doczekać chcieli ranka, kiedy to się złożą i pożeglują ku tej tam środkowej, największej Siostrze. Kto tam żył? Jakieś Borrele czy inne takie chyba. Mniejsza o godność tegoż rodu... Płynęli po ich skarbiec a może i życia - to się liczyło.
Formacją standardową z dwoma dromonami na zwiadzie mieli dopłynąć do zamkowej przystani. Tym jednak razem, pomyślawszy rozsądniej, zarządził, aby zajmowali i rabowali a nie palili i rabowali. Mogliby prócz mniejszych łupów oraz niewolników zagarnąć też łodzie czy tam statki. Potem zaś pod zamek i dokładnie - taki sam plan oraz rozkład sił - jak poprzednio. O ile by do nich nie wypadli z owego zamku... Jeśli jednak nie, to obóz rozkładamy i propozycję taką samą wysuwamy. Jak się nie godzą, to konsekwencje też jasne.