Wzgórza Doliny

Poczynając od rzeczy pierwszej w kolejności uczynków, należy powiedzieć, iż w leżących nieopodal - w miarę blisko - górskich osad wiosek udało się pozyskać piątkę traperów. Byli to zwykli ludzie, którzy trochę znali szlaki i mogli pomóc, choć nie było widać po nich specjalnego entuzjazmu. No ale mało kto lubi szukać niebezpieczeństw. Tak czy siak, grunt, że mogli dopomóc. Choć na pewno nie znali gór tak dobrze, jak ich mieszkańcy.

Wyprawy przeciwko góralom bywają niebezpieczne. Ktoś mógłby rzec, że przecież są oni jedynie niezdyscyplinowaną hołotą, która walczy za pomocą prymitywnej broni wykonanej z drewna oraz kamienia. Oczywiście jest w takim gadaniu ziarnko prawdy, niemniej warto też pamiętać, że każdy z tych dzikusów wiedzie trudny oraz krwawy żywot a to oznacza, że choć marnie uzbrojeni, to jednak w boju zaprawieni a do tego świetnie znają swoją krainę i potrafią wykorzystać tą znajomość na swoją korzyść. Niewykluczone też, że nawet jeśli nie uczeni, to mogą charakteryzować się pewnym "zwierzęcym" sprytem. Tak czy inaczej...
Teraz już lord Leonard Redfort wraz ze swymi ludźmi wkroczył na terytorium, które górale uważali niejako za swoje. Ubezpieczane zwiady się rozdzieliły a póki co mogli pewnie trafić góra na jakiś góralskich myśliwych czy wyrzutków z klanów, jeśli już na kogoś trafią. No, chyba, że trafią na całkiem przypadkową kontrwyprawę... He.
On ze swymi ludźmi znalazł w końcu wzniesienie, z którego mógł przejrzeć okolicę swym dalekowidzem. Czy przyniosło to jakiś efekt? Owszem... Dym nakierował jego wzrok na dolinkę umiejscowioną pomiędzy niewielkimi ale dość stromymi formacjami górskimi. Po bliższym przyjrzeniu się dostrzegł zarysy namiotów oraz jakiś bliżej niesprecyzowany ruch. Ani chybi to osada górali. Na oko... Jakieś półtora dnia wędrówki, zważywszy na trudny teren. Póki co mogli jechać konno, ale niebawem pewnie będą musieli częściej zsiadać i prowadzić koniki. Cóż... Spróbował się jeszcze rozejrzeć, popatrzeć, czy aby nie zostali nakryci. No ale nic nie wypatrzył. Po spotkaniu z pozostałymi grupami informacja została potwierdzona. Widać było coś, co na pewno było góralską osadą, stosunkowo dużą. Górali w okolicy nie zauważono.

Jeśli planowali się tam udać, to trzeba było Leonardowi wiedzieć, że droga na pewno nie będzie łatwa. Może nie katorżnicza, ale na pewno nie wyglądało na to, by w prosty sposób mogli opaść na zbiorowisko górali. Oczywiście mogli też zrezygnować z tego kierunku i szukać gdzie indziej.

Jeśli chodzi o wioskę, to nie było potrzeby sprawdzać. Zdaje się, że było to jednak zbyt głęboko w na terenach górali, by ludzie ośmielali się tam wieść spokojny żywot. Poza tym z dala przez dalekowidz widział, iż cała ta "wioska" to po prostu spora ilość dużych, skórzanych namiotów. Niemniej, oczywiście zawsze mogli kogoś spróbować złapać. Jeniec na pewno by nie wadził. Jednakże... Wysyłane zwiady przynosiły cały dzień taką samą wiadomość: żadnych górali. Widocznie też zwiadowców to cieszyło, że na nic nie trafili. Być może uznawali to za dobry znak, a może po prostu nie chcieli spotykać górali.

Tak czy siak, dzień i noc minęły im spokojnie. Traperzy prowadzili całą kompanię bezpiecznymi szlakami, z dala od osuwisk i możliwie ograniczając trudny teren. Tym sposobem kompania zbliżała się do celu a po drodze mieli górskie jeziorko w dolinie. W pobliżu - ledwie parę metrów od wody - był las, który dawał cień. Idealne miejsce by napoić koniki oraz odpocząć przed atakiem na osadę tych barbarzyńskich górali. Wydawało się spokojnie. Jeden z traperów nawet skierował się między drzewa i wtedy... Mało się nie zesrał.
Zwiad najwyraźniej znalazł osadę, ale nie znalazł już górali, którzy od jakiegoś czasu ich obserwowali.  Widać kontrwywiad miał lepsze efekty. Cóż... Bywa i tak. Górale wychynęli zza drzew, ciskając w biegu oszczepami. Musieli mieć plan, albowiem celowali w konnych. Być może uznali ich za największe zagrożenie lub chcieli zapobiec ucieczce. Oszczep minął Leonarda - ktoś wziął go na cel i chybił. Jego najwierniejsi kompani również nie oberwali. Poza tym jednak padło dwóch rycerzy, giermkowie jego kompanów oraz wszyscy usadowieni na koniach strzelcy.
Górale nacierali i uderzali. Było ich na oko mniej więcej tyle, ile w sumie ludzi Leonarda... Przed deszczem oszczepów. Atakowali z tak bliska, tak że nie dało się podjąć przeciwko nim skutecznej szarży. Pewnie taki mieli cel, wybierając miejsce. Tak czy siak, żywi byli osaczeni, przyparci do wód jeziorka. Traperzy, medycy i część zwiadowców próbowała się ratować, brnąc w wodę. Piesi chwycili za broń i tarcze. Rycerze takoż ruszyli do boju. Leonard i jego najwierniejsi towarzysze rzucili się do boju.

Trzech bitnych mężów wpadło między wroga, uderzając mieczami na lewo i prawo. Siekli, rąbali i cieli! Nie było litości ani zmiłowania a każdy zbliżający się wróg szybko poczynał żałować, że w ogóle próbuje. Leonard naliczył, że pod jego ostrzem padło dziesięciu górali. Gerold chyba nie był gorszy a Victorowi niewiele do nich brakowało.
Pancerni rycerze radzili sobie niewiele gorzej. Padł zaledwie jeden, zaś położyli trupem aż pięciu górali. Gorzej sprawa miała się z pieszymi, którzy zmuszeni byli byli do walki z lekko przeważającymi siłami. Można powiedzieć, że ubyło ich ponad połowę, ale też górali prawie taką samą liczbę położyli, jak sami stracili.
Można powiedzieć, że po rozejrzeniu się, Leonard stwierdziłby, iż z nimi u boku jest spora szansa na zwycięstwo. Jednakże... Wkroczyli na tereny niemałego plemienia a obecny atak to nie były wszystkie siły. Od boków z lasu wyłoniły się dwie grupy górali, jakoś na oko po dwudziestu ludzi - jedna na prawe flance, druga na lewej. Obie były jakieś piętnaście metrów od nich. W pierwotnym zamyśle zapewne miały one odciąć ewentualnych konnych uciekinierów, gdyby ci się przebili i próbowali uciekać terenem między lasem a jeziorkiem. Najwidoczniej jednak nie docenili mieszkańców nizin i musieli interweniować.
Z dobrych wiadomości... w grupie bliższej pozycji Leonarda chyba był wódz. Na pewno masywniejszy od reszty człek, który w przeciwieństwie do innych miał hełm a dzierżył stalowy młot a nie jakieś kamienne barachło.

No cóż, życie czasem potrafi dać kopa w dupę. Ba, nawet i w mordę buzię. Niemniej jednak nie musiało być to wcale takie dziwne. Górale żyli w tych górach... Chyba od zawsze. I nawet pomimo tego, że posługiwali się prymitywną bronią i tworzyli jednolitej społeczności, to jakoś udawało im się przetrwać. Pewnie dlatego, że każdy każdy z nich od małego uczył się, jak walczyć i przetrwać na własną rękę. Od małego poznawali te góry oraz ich okolice. Ludzi z nizin było więcej, mieli oni stal a pod wieloma względami ich organizacja wojskowa stała na wyższym poziomie. Jednakże w górach musieli bojować z góralami, którzy stosowali doskonale opanowaną walkę partyzancką.

Ścierwa? Cóż, ich przeciwnik pewnie mógł mieć podobne zdanie o nich. Na pewno jedni chcieli zatłuc drugich i nawzajem, powody zaś i przekonania na polu walki traciły na znaczeniu. Mniejsza... Bój trwał. Piesi Leonarda skupili się w ciaśniejszej grupie, w środek biorąc pozostałych na polu walki zwiadowców, którzy tarcz nie mieli. Ostali górale, może podniesieni na duchu nadciągającym wsparciem, wciąż walczyli. Ci co nadciągali, sięgnęli po oszczepy... No i tak, rzucili. Okazji do pogadanki z wodzem jakoś nie było - tak to już bywa, kiedy bój toczy się w najlepsze.
Oszczepy o krzemiennych grotach powaliły trzech pieszych oraz jednego zwiadowcę. Im oraz rycerzom nie stała się krzywda. Być może zbawienne okazało się tutaj wejście w zwarcie z góralami, bo ich kompani nie mieli przez to dobrej okazji do rzucania w konie, przy których kręcili się oraz umierali ich kompanie.
Być może rozsierdzeni kolejnymi trupami wśród swoich, ludzie Leonarda bez strat pokonali grupkę górali, z którymi toczyli bój w zwarciu. W międzyczasie Leonard spróbował zrobić pewną sztuczkę, ale się nie udało. Tym samy, zaraz po zmieceniu przeciwnika, opadli na nich kolejni. Tym razem atak był dość skuteczny, ale i ludzie z Redfort stanęli jak trzeba.

Leonard tym razem pokonał jedynie trzech oponentów, trudząc się nieco przy ubiciu wrogiego wodza. Co zabawne, ostatecznie wodza zabił koń Leonarda. Potężne uderzenie kopyt strąciło mu z głowy hełm i wgniotło twarz pod lewym okiem.
Towarzysze Leonarda liczniej położyli wrogów, ale byli to też wrogowie zdecydowani mniej znaczni i gorzej wyposażeni niż ich wódz.
Oddziały z Redfort nawet mimo pomocy, wciąż były w mniejszości. Z oddziału piechoty został ledwie jeden człowiek, ale za to z atakujących ich górali ostało się ino dwóch. Rycerstwo powaliło wszystkich atakujących ich wrogów, tracąc jednego człowieka. W sumie... Było ich dwóch, więc został jeden.

Walka była wygrana, wróg został pokonany. Niemniej, na nogach poza Leonardem i jego kompanami stał tylko jeden rycerz i jeden piechociarz. No i ci, co od boju uciekli. Konie natomiast rozpierzchły się po okolicy, niektóre ranne, inne tylko wystraszone.
Co zaś się tyczy górali... Zostało tych dwóch. Poddali się a ich los był w rękach pana Redfort.

Wódz z całą pewnością mógł uchodzić za najgroźniejszego ze swego plemienia, jednak porównując go do Leonarda, to trudno byłoby mówić o równej walce. Różnica w umiejętnościach była zdecydowanie duża, plus do tego oczywiście pozostawała kwestia wyposażenia. Sukces był, ale nie spektakularny. Poza tym była jeszcze inna zła wiadomość. Uzbrojenia po zmarłych nie można było zebrać. Bo wszystkich jakimś cudem udało się odratować. Czekaj!... To jest dobra wiadomość!
Poza jego ludźmi przeżyło też trzydziestu dziewięciu górali. O ile oczywiście ich nie dobili. Na pewno ani oni, ani ich martwi towarzysze nie mieli przy sobie nic cennego. Jeśli coś takowego było, to raczej w osadzie. To akurat było możliwe, bo przecież górale byli rabusiami. Chociaż raczej interesowała ich stal a nie monety czy inne takie. Społeczeństwo o odmiennych priorytetach.

To była jakaś zła wiadomość? No cóż, odratowani czy nie, pozostawali ranni a droga powrotna była ciężka. Być może należało rozłożyć obóz i chociaż przez noc dać ludziom odpocząć. W sumie i tak będzie trzeba poszukać tych koni a to pewnie trochę zejdzie.
No i zeszło, ale pod wieczór znalazłyby się wszystkie konie, które uciekły. Natomiast tych o wolnych rękach czekało trochę pracy, albowiem trzeba było uprzątnąć ciała, które mogły przyciągnąć dzikie cieniokoty albo coś.

Pierwej więc chciał górali nastraszyć o przesłuchać, tak? Cóż, pomysł z tym, aby przesłuchiwanych oddzielać od reszty nie był  głupi, jednakże finalnie przesłuchania pojmanych poszły nie najlepiej. Chyba zapiekła nienawiść do mieszkańców nizin miała w tym swój udział. Tak czy siak, Leonardowi napluto pod nogi, dowiedział się też, że jest ich wszystkich dość, aby wymordować nizinników oraz, że złoto o które pyta, jest w dupie. Paskudna sprawa, bo nie powiedzieli, w czyjej dupie.
Cóż, wyszło jak wyszło. Może z czasem uda się nicponi złamać. Choć pewnie nie chciał pozostawać w górach zbyt długo z rannymi, prawda? Więc... Więc pewnie najlepiej wziąć jeńców i oddać ich katu. Kaci mieli swoje sposoby. Powolne, wesołe sposoby. W końcu większość decydowała się mówić.

W odpowiedzi usłyszał, że i tak czasem bywa. Górale, jak już wspominano, wiedli zazwyczaj krótkie i pełne emocji żywoty. Być może ich wioska przepadnie a może na czas zdołają zrozumieć, co się stało i uciekną. No, kto będzie mógł ten ucieknie a kto nie będzie, ten przepadnie. Bez silnych wojowników i wojowniczek klan i tak był skazany. Skazany na zagładę lub, w najlepszym razie, na wchłonięcie przez inny klan. Jak będzie, tak będzie a śpiewać mu tutaj nie zamierzali, nizinnikowi jednemu zasranemu z kaprawym okiem.


Jakkolwiek poszło przesłuchanie, chciał wracać do zamku, tak? W sumie z taką liczbą rannych nie było co prowadzić dalej walk, nawet jeśli dowiedziałby się o tuzinie kolejnych wiosek. Tak po prawdzie to tuzin kolejnych wiosek - jakkolwiek raczej liczba nierealna w okolicy - byłby tym lepszym powodem, by szybko z okolicy umykać. Także ten...
Powrót z rannymi miał im zająć ponad trzy dni. Droga przez góry nie była łatwa a tym razem musieli ze sobą prowadzić poranionych kompanów oraz związanych jeńców. Lwia część odpowiedzialności za bezpieczeństwo innych była teraz w rękach Leonarda oraz jego kompanów, którzy poza piechociarzem oraz rycerzem stanowili jedynych sprawnych wojaków. Reszta albo niedomagała, albo nie znała się na wojaczce.
Wrócić mieli wieczorem, pod koniec piątego dnia dwunastego księżyca. Żadna krzywda ich nie spotkała.

Więc... Leonard chciał nacieszyć się w spokoju tym, że uczyniony został kolejny kroczek w celu wyeliminowania górali z gór, tak? Cóż, nie szło zaprzeczać, że tak właśnie się stało. Niemałe plemię górskich rozbójników praktycznie przestało istnieć. No, na pewno przez te kilka dni sporo pozostałych w ich osadzie ludzi zniknie, obawiając się o swoje bezpieczeństwo po stracie wojów oraz wojowniczek lub po prostu szukając szczęścia w innym miejscu. Ci co zostaną mieli być pojmani przez jego ludzi pod wodzą tego rozsądniejszego z towarzyszy. Ci natomiast wyruszyli następnego dnia po ich przybyciu. Potrzeba było chwilę na organizację a i kompan musiał po podróży wypocząć.


Tego dnia do zamku przybyli wysłani ludzie z kolejnymi jeńcami. I cóż, no, trochę tego było. Licząc sprawnych ludzi a pomijając malutkie dzieci, Leonard zyskał jakoś ponad setkę... No właśnie, czego? Niewolnictwo było nielegalne, przynajmniej jeśli tak właśnie to nazwać. Jednakże niewolnicy byli chyba kupowani i sprzedawani za pieniądze a co innego jeńcy, prawda? I do tego górale w ogóle.

Jeśli chodzi o zwiadowców, to dzień czy dwa i powinni całkiem dojść do siebie, a zatem i ruszyć na poszukiwania kolejnych klanów w górach. Nie wyglądali jednak na specjalnie zadowolonych. Płaca niby dobra, ale i okazało się, że robota bardzo niebezpieczna. Szczególnie, gdy nie będzie z nimi Leonarda oraz jego chłopaków. No bo gdyby nie oni, to cała wyprawa skończyłaby się fiaskiem oraz śmiercią uczestników.

Kompania Leonarda jechała dalej. Mniej więcej w stronę, z której nadeszły Kamienne Stopy, a zarazem w kierunku, w którym musiały odejść. Tropienie ich było jednak bardzo "na czuja", ponieważ górale Grogga syna Grogga okazali się niezwykle wprawni w maskowaniu swoich śladów. Ewentualnie tropiciele Redforta mieli naprawdę fatalny dzień. Może byli pod wpływem traumy po ostatniej zasadzce górali? Kto wie...

Rozpadliny i strome stoki mogące pozwolić wrogom na sprowadzenie lawiny omijali. Jasne. Teraz było to dość łatwe, jednak jeżeli wejdą w góry, gdzie były jedynie wąskie ścieżki i brak możliwości skręcania gdzie się chciało, to takiego wyboru może już nie być. Tam albo ryzykujesz i przesz naprzód, albo zawracasz. Jeden z czynników, dzięki któremu mieszkańcy Gór Księżycowych tak długo już uprzykrzali życie mieszkańcom nizin. Na razie jednak jeszcze rycerze byli pośród wzgórz.
Zwiad nie donosił o niczym niepokojącym, jednak i tym razem okazał się mniej sprawny od żyjących w dziczy od dziecka górali. Jak wojownik Kamiennych Stóp podejść miał sarnę czy zająca, jeżeli nie byłby w stanie podkraść się do głośnego, zakutego w stal rycerza z Doliny? Właśnie. Kolumna Redforta poruszała się po wąskiej, piaszczystej dróżce. Po lewej stronie miała kawałek płaskiego terenu, który po około trzydziestu metrach przeradzał się w łagodne wzgórza. Po prawej stronie drogi teren wznosił się delikatnie ku skalistym pagórkom około dwustu metrów dalej. Pomiędzy drogą a ostrymi skałami tam się znajdującymi rósł las iglasty. Jeden zwiadowca widoczny był z lewej na łagodnym stoku. Stał tam spoglądając dalej za wzgórza i nie wydawał się niczym zaniepokojony. Dwóch innych wjechało w lasek i również nie podnosiło alarmu. O niczym nie donosiła też straż przednia jadąca drogą przed Leonardem.
Górale w lasku jednak czekali. Zaczajeni usunęli traperów pośród drzew nim ci mogliby krzyknąć, a straży przedniej nie atakowali czekając na danie główne. Po co wroga skaleczyć w dłoń, jeżeli można mu złamać kręgosłup? Szczęśliwie jeden z przyjaciół Leonarda miał oczy czujne niczym jastrząb, a słuch czuły niczym lis. Kiedy cała reszta, łącznie z lordem, jechała nieświadoma niczego drogą, on jeden wykrył, że coś jest nie tak.
- Górale! - krzyknął, sięgając po broń. - Z prawej, w lesie!
Tuż po jego okrzyku spomiędzy drzew posypał się grad kamieni, kiedy nieprzyjaciel zaczął miotać pociski ze swoich proc. Na szczęście zaalarmowani w porę rycerze mogli zdążyć wznieść swoje tarcze i schronić się przed ostrzałem, a ten był wyjątkowo nieskuteczny. Padł jedynie jeden strzelec z grupy Leonarda, a nikomu innemu zdawało się, że nie stała się krzywda. Górale nie zachowywali się jak ci ostatni i nie zbiegali na nich z wrzaskiem, trzymali się drzew na wzniesieniu, gdzie rycerze nie mogli skutecznie na nich zaszarżować i gdzie mogli mieć nad nimi niewielką przewagę.
Wyglądając zaś zza tarczy Leonard mógł zobaczyć, że wroga jest pewnie i z kilka dziesiątek. Liczba lecących kamieni sugerowała zaś, że procarzy jest więcej niż jego łuczników. Jeżeli nie zaatakują, to mniejsze mają szanse wygrać w wymianie pocisków. Wtem pośród drzew rozległ się dźwięk mocarny dźwięk rogu. Kierując swe oczy ku jego źródłu lord Redfort dostrzec mógł wielkiego, potężnie zbudowanego mężczyznę. Wysoki może i na siedem stóp, albo trochę więcej. Zbudowany potężnie niczym dorodny byk. Odziany jedynie w buty, spodnie i szeroki pas, o gołej, porośniętej gęsto włosem klatce piersiowej. Pasował w sumie do opisu tego olbrzyma, o którym mówili chłopcy ze wsi. Uzbrojony był w wielką tarczę i, chyba, młot. Trudno było dokładnie powiedzieć z tej odległości i w tych warunkach.