Drogi Doliny

Lord Waymar Royce wraz ze swoją świtą - dwoma przyjaciółmi oraz pięcioma rycerzami - pokonywał sprawnie drogę z Runestone do Księżycowych Wrót. Tydzień już minął, przebyli włości Waynwoodów i w ciągu trzech dni mieli dotrzeć do swego celu. Nieoczekiwanie jednak narodził się pewien problem...
- Śmierć zdrajcom! Śmierć fałszywym bogom! - dobiegł ich krzyk spomiędzy drzew.
Wrzask poprzedził kilkanaście wyrzuconych z procy kamieni, które pomknęły w stronę małego orszaku. Dwa z nich celnie trafiły Waymara, jeden zaś uderzył boleśnie Yorberta. Z pięciu rycerzy Arrynów jeden zwalił się na ziemię. Może martwy, a może nie. Jeżeli górale nauczyli się czegoś podczas lat krycia się w górach, to ukrywania się. To Waymar musiał im przyznać, ponieważ nie dostrzegł żadnego śladu zasadzki.
- WAAAAAAGH!!! - wrzasnął największy z górali, prowadząc swoich wojowników do ataku po poprowadzeniu skutecznego ostrzału.
Ilu ich było? Lord Royce wypatrzył z piętnastu. Odziani w skóry i futra, uzbrojeni w toporki i młoty z brązu oraz tarcze. Jedynie jeden, pewnie przywódca, wydawał się masywniejszy, a odziany był w koszulkę kolczą. Okazałą brodę spiętą miał zaś mosiężnym pierścieniem ozdobionym runami. Był to pewnie jakiś pomniejszy szlachcic, który poprowadził swoich ludzi w góry po klęsce w Bitwie Siedmiu Gwiazd. Co robić? Mieli chwilę zanim górale na nich wpadną. Krótką. Dobyć broń i stawać? Czy może dźgnąć konie i pędzić w dal, licząc na to, że ich kamienie ich nie dościgną?

Szybko przekonać się mieli górale, że nierozsądnym jest atakować dzielnych rycerzy z Doliny Arrynów. Zamiast próbować umknąć i narazić się na kolejne miotane z proc kamienie, konni pod wodzą lorda Royce'a zwrócili się w stronę wroga i natarli. Raz za razem spuszczali ciosy na tych, którzy to myśleli, że zaskoczenie i podstęp wygrać mogą z prawdziwym męstwem, aż w końcu żaden wróg nie ostał się w polu. Straty po stronie ludzi królowej? Żadne. Lord Royce, który powalił przywódcę bandy, został przez niego jedynie lekko raniony i obtłuczony przez kamienie, które wcześniej w niego uderzyły. Powalony wcześniej rycerz okazał się jedynie ranny, a jeszcze jeden odniósł rany podczas późniejszego starcia. Nikomu jednak nie groziła śmierć czy kalectwo.
- Ekh... ekh... - przywódca górali, leżący nieopodal Waymara w kałuży własnej krwi, zakaszlał. Najwyraźniej jeszcze dychał. - Ty... - jego nienawistny wzrok utkwił charakterystycznej, runicznej zbroi Royce'a. - Ty nie jesteś Pierwszym Człowiekiem. Ty jesteś...
Wykrztusił z siebie i zakaszlał raz jeszcze, opluwając się własną krwią.

Kiedy król Hugor Eleonida planował swoją podróż do Księżycowych Wrót wydawało się, że jego jedynym istotnym towarzyszem podróży będzie sławny Angron, Ogar Wojownika. Prędko jednak ten stan rzeczy się zmienił. W Gulltown monarchę i potężnego watażkę ugościła lady Melody Grafton, której świta również miała wkrótce wyruszać do siedziby Arrynów na zaślubiny. Stało się więc tak, że pani Gulltown ze swoimi rycerzami i dworakami towarzyszyła swoim niedawnym gościom. Jakby tego było mało czas podróży kompanii Hugora zbiegł się w czasie z podróżą dwóch innych istotnych dla uroczystości osób - ser Tristona Blackstone'a oraz króla Togariona Bar Emmona.

Pierwszy z nich był synem króla Jaime'go Blackstone'a ze Smithportu. Majętnego andalskiego władcy z wybrzeża, o którym Hugor niewątpliwie słyszał. Ser Triston - mający na karku już trzydzieści cztery dni imienia - był drugim synem władcy, a mimo dorodnego już wieku nie był żonaty. Teraz miało się to zmienić, ponieważ zaproponowano mu rękę jednej z kuzynek królowej Findis Arryn. Wraz ze księciem ciągnęło osiem dziesiątek rycerzy - część z jego osobistej drużyny, a część z mieczy zaprzysiężonych jego ojcu - z których każdy miał za towarzysza przynajmniej giermka. Ślub ślubem, ale przecież był jeszcze turniej!

Król Togarion Bar Emmon, drugi z nowych kompanów podróży, również powinien być Hugorowi znany. Andalski poszukiwacz przygód, który wylądował u ujścia Czarnego Nurtu, acz został przegnany z tamtych ziem przez Darklynów z Duskendale. Przepędzony Togarion poszukał szczęścia na pobliskim Haku Massey'a, gdzie wykroił dla siebie własne królestwo u wschodnich brzegów Westeros. Podobnie do tego, co obecnie próbował osiągnąć sam Eleonida. W przeciwieństwie do Tristona nie szukał on jednak małżeństwa dla siebie, a jechał ze względu na swojego syna i dziedzica. Książę Berion Bar Emmon, który powinien być już w Księżycowych Wrotach, również miał poślubić jedną z kuzynek Findis Arryn. Świta Bar Emmonów była nieco skromniejsza od tej Blackstone'ów - dwudziestu rycerzy z giermkami, a do tego pięciu zbrojnych i kilka sług.

Wszystkie orszaki razem tworzyły niemały pochód, a po drodze dołączali się do nich również pojedynczy rycerze z włości Doliny oraz rycerze wędrowni, którzy dążyli na turniej. Obecnie kompania andalskiej szlachty była trzy dni od Księżycowych Wrót.

Brat lady Grafton - wygnany i niesławny Sebastion - podczas swoich rządów w Gulltown wysyłał ludzi na Szczypcowy Przylądek, aby karczować tamtejsze lasy i tanio pozyskiwać drewno dla lokalnych stoczni. Rzecz jasna nie podobało się to tamtejszym możnym i polała się krew. Nim jednak konflikt mógł eskalować, Sebastion stracił władzę i trafił na Mur. Melody wyrębów na południu Zatoki Krabów nie kontynuowała, a do Brune'ów miała neutralny stosunek. Po objęciu władzy pełno było roboty i jacyś żyjący na mokradłach Pierwsi Ludzie byli jej ostatnim zmartwieniem. Jeżeli Hugor liczył na wsparcie militarne, to musiał obejść się smakiem. Lady Melody była jednak otwarta na inne formy współpracy - budowa okrętów, produkcja uzbrojenia, sprowadzanie i sprzedaż zapasów czy transport dóbr oraz ludzi. Gulltown było największym miastem i portem Doliny Arrynów, a zarazem największym miastem Andalów w Westeros. Jeżeli władca Tir Manos chciał zapewnić swoim siłom zaplecze logistyczne, to układy z Graftonami były dobrym pomysłem.

- Mam taką nadzieję - rzekł z uśmiechem Blackstone, który zgodził się wychylić z Hugorem kielich podczas dłuższego postoju. - W końcu czym więcej dobrych rycerzy, tym większa chwała ze zwycięstw w turnieju i więcej zacnych kompanów przy biesiadnym stole! - zauważył całkiem głośno, a Eleonida mógł do tej pory zauważyć, że książę był raczej żywiołowym i niekryjącym się ze swoimi opiniami człowiekiem. - Mój dobry ojciec niestety nie był w stanie udać się ze mną na ślub - zmogła go choroba. Mój starszy brat został zaś doglądać jego zdrowia oraz miasta. Po uroczystościach przyzwoitość nakazuje mi wrócić, aby sprezentować im moją małżonkę i wprowadzić ją samą w życie w Smithporcie. Później? Kto wie... - ser Triston wzruszył ramionami i uniósł kielich do ust. - Może jaki turniej będzie akurat się szykował w Andalos, albo godna wyprawa.

Czy Togarion chciałby handlować z Tir Manos? Jeżeli domena Hugora miała mu coś do zaoferowania, to oczywiście mogli pomyśleć o handlu, który przyniósłby zyski obu królestwom. Bardziej niż ziemie Eleonidy w Andalos, które ten przecież zamierzał opuścić przenosząc się ze swoimi ludźmi do Westeros, interesował go jednak Driftmark i dalsze ambicje młodego monarchy. Hak i Driftmark razem stwarzały przecież dobre warunki do kontroli handlu w Zatoce Czarnego Nurtu. To jest - gdyby współpracowali. To jednak zdaniem Togariona był temat na rozmowę w bardziej cywilizowanych warunkach, a nie pogaduszki na drodze.

Wojska Belmore'ów posuwały się na południe, ku Gulltown. Możni z wyżyn i pogórzy Doliny, który zaprzysiężeni byli lordowi Strongsong, liczyli na czujny spokój i baczenie na górali, nie mając zamiaru wyprawiać się na Święty Marsz. Teraz jednak zmuszeni byli pośpiesznie zwołać chorągwie i maszerować na wojnę, ponieważ ich seniora do pomocy Eleonidom obligowały więzy krwi oraz przysięgi sojuszu. Nie oznacza to jednak, że byli z tego powodu zadowoleni. Walka za Wiarę w Świętym Marszu nie podobała im się za nic, a ratowanie nowego królestwa Hugora oraz jego krwiożerczego pupila w postaci ser Angrona niewiele się od tego różniło. Obowiązek jednak wzywał, tak więc przełknęli swoje obiekcje i ruszyli. Po pierwszym okresie wzburzenia jednak niektórzy zaczęli bardziej życzliwie podchodzić do nadchodzących zmagań. W końcu wojna to szansa na zdobycie chwały! Skoro zaś, ostatecznie, nie był to Święty Marsz, to nie trzeba było wstydzić się stania w jednym szeregu z religijnymi fanatykami. Tutaj wypełniali jedynie swoje śluby jako wasale, a sojuszników nie oni wybierali.
Pośród tych optymistycznych czempionów doskonale odnajdowała się lady Pansy Belmore, która w jakiś sposób namówiła swego ojca, aby móc mu towarzyszyć. Dziewczyna była niezwykle towarzyska i zawsze hojna w komplementowaniu wyczynów mężnych czempionów oraz innych domowników Strongsong, toteż cieszyła się pośród poddanych swego rodu wielką sympatią. Nie miała rzecz jasna zamiaru ruszać za armią i włóczyć się po polach bitew, ale utrzymywała, że nie mogłaby sobie pozwolić na siedzenie w domu, kiedy jej dzielny ojciec i jego mężni rycerze narażają swoje życie. Mogła im więc towarzyszyć i podnosić ich na duchu aż do Duskendale, gdzie dotrzymywać mogła towarzystwa rannym i modlić się za ich powodzenie. Ile w tym było prawdy, a ile innych było powodów jej wycieczki, to trudno było stwierdzić...