Areny Volantis

Trening i przygotowania, potem kolejne próby. Jasna sprawa... Medyk w międzyczasie nabył kolejne medykamenty. W pizdu medykamentów. Za pieniądze, które dostał poprzednio i teraz kupił tego tyle, że starczyłoby dla małej kompanii. W sumie miała małą kompanię, więc akurat. Jakby kiedy ich jacyś piraci zaatakowali czy inne wsio się stało, to na pewno leczenie ewentualnych rannych sprzymierzeńców będzie skuteczniejsze. Sama to tego medycznego zaplecza by przez rok nie zużyła.

Dwóch takich gorszych na raz, tak? No, to nic wielkiego. Podobno aktualny czempion powalał takich, szybciej przechodząc obok. A może tak strasznie śmierdział... Widziała go - ładny nie był, więc mógł i śmierdzieć. Brzydcy ludzie śmierdzą, prawda?... No, mniejsza o to. Walczyć miała z dwójką niezasłużonych w boju i stosunkowo świeżych gladiatorów. Jeden z nich dzierżył dwa toporki a drugi krótki miecz i tarczę, obaj nosili wyprawione skóry i szyszaki. Bój to był dość jednostronny i choć oberwała cokolwiek, to jednak nie było szans, by przegrała. Pierw padł ten z toporkami. On raczej już nie wstanie. Chyba, że odrośnie mu głowa. Drugi z tarczą bronił się lepiej, ale finalnie też uległ. I jego może uda się odratować, jeśli postanowiła nie dobijać delikwenta. Nikt oczywiście nie bronił jej zakończyć jego żywota.

Druga walka była przeciwko okrytemu brygantyną i noszącemu barbutę wojakowi z tarczą i długim mieczem. Tutaj szło gorzej. Rzadziej trafiała, jakby jakiś zły czar zmącił jej zmysły. Jeśli tak było, to jej oponent chyba też dostał, bo partaczył jeszcze lepiej. Zabijanie go przypominało obieranie wyjątkowo opornego jabłka tępym nożykiem. W końcu jednak padł, samemu zadając jeden celny cios.

Ostatnia walka... Przeciwnik był odziany jak poprzedni i też miał tarczę, lecz zamiast miecza miał buzdygan. I tutaj sprawy miały się podobnie, tylko, że przeciwnik mniej partaczył. Trochę ją poobijał, ale finalnie musiał ulec przewadze umiejętności napakowanego wyrobu cukierniczego mocarniej Biszkopt.
Po wszystkim medyk wysoce skutecznie opatrzył jej rany a ona mogła odebrać zapłatę za pokazy. Dwa ostatnie dostała standardem, pierwszy zaś miał dodatkowy bonus za walkę z dwoma oponentami na raz.

Nadszedł dzień kolejnej walki na arenie. Tym razem naprzeciwko Rickarda stanęła wojownicza kobieta z Bayasabhadu, gdzie to właśnie płeć piękna pełniła rolę sił wojskowych, podczas gdy większość mężczyzn usłużnie wypełniała przeróżne prace po tradycyjnej kastracji. Co z tymi niewykastrowanymi? Oni rządzili, ale jedynie ci najwybitniej się zapowiadający i gwarantujący dobre geny do przekazania przyszłym pokoleniom. Tak czy inaczej...
Kobieta uzbrojona była w dwa krótkie miecze oraz skórzany, nietypowy pancerz. Nietypowy, ponieważ odsłaniał on jej niemałe piersi, przyozdobione przebijającymi sutki żelaznymi pierścieniami. Policzki wojowniczki zdobiły tymczasem dwa rubiny. To że ich nie wyrwano było jedynie dowodem na to, że musiała być dobra i jej właścicielowi zależało na dobrej prezencji. Widoczność policzków związana była też z tym, że jak w poprzednich walkach jakie Tarth obserwował, nie nosiła hełmu. Widząc jak oponent wdziewa osłonę na głowę, kobieta prychnęła i uderzyła się lekko w policzek płazem miecza, patrząc na Ricka wyzywająco i uśmiechając się z pożałowaniem.

Walczył jak stał, czy może jednak jego męska duma zmuszała go, aby ulec kpiną przeciwniczki i hełm zdjąć?


Kiedy Rickard zdjął hełm, spektakl mógł się rozpocząć. Hyrkoońska wojowniczka okazała się szybsza od Tartha i uderzyła pierwsza, jej dwa krótkie ostrza śmignęły niebezpiecznie blisko jego głowy. Zaraz jednak odpowiedziały im ciosy Bestii, zbyt późno jednak i niezbyt celnie, jedynie ledwo zdołał drasnąć ją toporem. Walka była szybka i dynamiczna, dość niebezpieczna w porównaniu z wszystkimi ostatnimi starciami Rickarda. W końcu jednak zatryumfował, chociaż sam krwawił z kilku ran otwartych przez ostrza kobiety. Na szczęście większość z nich była płytka.

Rickard w walce z hrakkarem poradził sobie dobrze, aczkolwiek z pewnością gorzej niż zakładał ruszając przeciwko niemu. Jego ciosy nie sięgnęły żadnych szczególnie witalnych punktów zwierzęcia, które samo drasnęło swoimi pazurami brygantynę wojownika i prawie urwało mu rękę swymi potężnymi szczękami. Jedynie doświadczenie i odrobina szczęścia pozwoliły Tarthowi uniknąć obrażeń i szybko wykończyć wielkiego kota, kiedy ten okazał się stwarzać jednak jakieś zagrożenie.


Jak prezentował się niedźwiedź i pancerny wojownik? Cóż... O niedźwiedziu Rickard i jego towarzysze wiele powiedzieć nie mogli, nie znali się na zwierzętach. Był zdecydowanie większy niż przeciętne osobniki jego gatunku, a tym samym również zdecydowanie silniejszy. Jego ciosy zapewne były również groźniejsze nie tylko ze względu na krzepę, ale również większą masę. Prędkością jednak, co mogło zaskakiwać, swoim mniejszym braciom nie ustępował. Więc - duży, silny, wcale nie wolny, z pewnością wytrzymały.
Wojownik pancerny tymczasem wydawał się okutym w stal berserkerem. Nie skupiał się na prędkości czy wyszukiwaniu słabych punktów swojego wroga, a na uderzaniu BARDZO mocno i przyjmowaniu uderzeń na swój ciężki pancerz, którego z pewnością wiedział jak używać. W walce posługiwał się potężnym młotem, który dzierżył oburącz.

- W pełnej zbroi? - zdziwił się jeden z zarządców areny, kiedy ujawniono przed nim zamiary Rickarda. - Nie, nie, nie, nie, nie... - powiedział szybko, unosząc dłonie i machając nimi lekko. - Tak nie można - stwierdził. - To jeno niedźwiedź, dzikie i potężne zwierzę, ale ani oręża, ani pancerza nie nosi. Gawiedź nie chce takiego pokazu, chce bohatera, który w ledwie przepasce biodrowej pokona straszliwe siły natury - oznajmił z szerokim uśmiechem. - A jak nie pokona, to przynajmniej rozrywka będzie wyjątkowo krwawa i widowiskowa! - dodał, a zadowolenie mu z twarzy nie zniknęło. - Tak jak ten stary Smoczy Lord, co to kiedyś walczył ze słoniami! Jedynie sandały i krótka spódnica do okrycia męskości służyły mu za zbroję!
Wyglądało na to, że pełne płyty z niedźwiedziem w parze nie szły, a przynajmniej tak widzieli to panowie z aren. Można było z pancerza wyskoczyć, albo ewentualnie walkę przełożyć. Szansa była, że ktoś niedźwiedzia ubije zanim Rickard wróci, ale czy duża? Bestia była wielka i gwałtowna, a inni też będą musieli w lekkim rynsztunku z nią stawać. Ilu byłoby w stanie sprostać? Pewnie niewielu, o ile ktoś w ogóle...

Kiedy Rickard zgodził się przywdziać lżejsze uzbrojenie, wtedy też walka mogła się odbyć. Dla zwykłego gladiatora wielki niedźwiedź, który stał teraz przed Tarthem, z pewnością był zagrożeniem mogącym z łatwością pozbawić go życia. Wyzwaniem mogącym całkowicie odmienić bieg jego kariery na dobre lub też bardzo złe. Czym był dla Ricka? Cóż... Był niedźwiedziem, który był duży i zabicie go zajęło trochę więcej czasu niż mniejszego osobnika. Nic ponadto. Coś tam machnął też łapą groźnie raz czy dwa, sprawniej, trzeba przyznać, niż mniejsze miśki, ale nie było czym się nad wyraz przejmować.
W kwestii religijnej - kapłan Baleriona pobłogosławił Rickarda przed starciem, a kiedy ten zwyciężył, ofiarował pokonanego przeciwnika bogu wojny ku pomyślności zbliżającej się wyprawy. Wartość dodana była, a czy bóstwo spojrzy na wyruszających przychylnym okiem okaże się wkrótce.