Ulice Volantis II

Dotychczas wyprawa Graftonów przebiegała niezwykle bezproblemowo. Melody nie mogła na nic narzekać. Co prawda, powiewało przez to lekką nudą, ale było to znacznie lepsze od kłopotów. Na obcych ziemiach kary wymierzano dużo surowsze, a pochodzenie z jakiegoś bieda Westeros niewiele dawało.
Dzień zaczął się tak, jak i poprzedni. Nowym urozmaiceniem okazała się prośba o pomoc, której potrzebował Hagritt. Nie wprowadził dziewczyny w żadne szczegóły, ale problem to nie był. W końcu, jeśli prosił kobietę o poradę przy zakupie, to zapewne chodziło o ubranie. Co prawda, Melody średnio się na tym znała, ale gajowy na co dzień we wszystkim wyglądał źle, więc za pewne nie zrobi to dla niego większej różnicy.
Podczas przechadzki nie rozmawiali za wiele, bo nie mieli o czym. Ciszę tę przerwał donośny głos Melody, który rozległ się, kiedy niespodziewanie została złapana do worka.
- Puść mnie do cholery! - wykrzyknęła dziewczyna, wiercąc się w środku.
Próby wyrwania na nic się nie zdawały. Wszystko i tak się trzęsło, a Hagritt z łatwością utrzymywał worek z drobną panną Grafton. Mimo wszystko nie czuła się jakoś mocno przestraszona, ponieważ nie do końca zdawała sobie sprawę, co ta sytuacja oznacza.
Wtem wszystko runęło! Worek z Melody spadł na ziemię i przeturlał się dalej, wywołując u dziewczyny mdłości. Powoli zaczęła wychodzić z worka, choć ubicia, które doznała, nie sprzyjały temu. Na szczęście ktoś zaczął dziewczynie pomagać. Początkowo myślała, że był to ser John Wick. W końcu wykonywał swój obowiązek, pilnując pannę Grafton. Co prawda, dopuścił do tego, że porwanie miało miejsce, ale jak widać zrehabilitował się.
Niestety, to nie był ser Wick, a strażnik miejski. W tym wypadku rudowłosa wiedziała, że będzie musiała wyjść z tej sytuacji, nie robiąc większej afery. Mimo wszystko Hagritt nie mógł trafić do więzienia w Volantis. Strata choć jednej pary rąk mogła kosztować wiele. Podróż do Valyrii była niebezpieczny wyzwaniem, więc przydałoby się mieć w zapasie żywe tarcze.
- Dziękuję wielce za pomoc - rzekła do strażników. - Pozwolą panowie, abyśmy się zajęli moim porywaczem sami. Ten oto wielkolud jest gajowym lorda Sebastiona Graftona z Gulltown, więc lepiej byłoby dla nas, aby on wymierzył mu sprawiedliwość za porwanie jego siostry.
Dziewczyna próbowała tłumaczyć to na spokojnie, ale wciąż gniewnie spoglądała w stronę Hagritta. Tym bardziej, że zdała sobie sprawę z powodu, dla którego ją uprowadził. Ciarki przechodziły rudowłosą na samą myśl.