Areny Volantis

Na walkę rzeczywiście zdało się trochę poczekać, kiedy to mniej znaczni wojownicy rozgrzewali publikę - kilku odzianych jedynie w przepaski biodrowe nowicjuszy uzbrojonych w arakhy podlewało piasek areny krwią dla nadchodzących czempionów, a parę lwów również zadbało później o to, aby pole bitwy było odpowiednio przystrojone. W końcu nadszedł jednak czas na główną konfrontację - Bestia z Tarthu przeciwko kolejnemu zdolnemu Sarnorczykowi, którym tym razem był Muzor Amani.

Przeciwnik Tartha wyjechał na arenę w bogato zdobionym rydwanie, któremu za woźnicę służyła piękna niewolnica przystrojona w drogą biżuterię i odziana w niezwykle skąpy strój. Tak skąpy, że aż nie starczyło materiału, aby zakryć ją czymkolwiek od pasa w górę. Sarnorczyk okrążył arenę unosząc w górę swoje włócznie, po czym zatrzymał swój pojazd naprzeciw Rickarda i zeskoczył na ziemię. Jego zbroja również była dziełem sztuki - błyszczący pancerz barwy mosiądzu pokryty grawerunkami przedstawiającymi sceny bitew z wykorzystaniem koni oraz rydwanów. Hełm Amaniego zwieńczony był końskim łbem, z którego sterczała gęsta, czerwona grzywa.
- Niech bogowie spojrzą na ciebie przychylnym okiem! - odkrzyknął Tartowi przeciwnik, po czym uniósł oręż i ruszył naprzód.
Nadchodząca walka okazała się jednak mało wymagające dla Bestii z Tarthu. Kiedy człowiek zabije wielu przeciwników będących weteranami aren i bitew, skąpanych po wielokroć w krwi wrogów, a także stoczy pojedynki z najdzikszymi z bestii oraz demonów, to nawet ludzie pokroju Amaniego przestają stanowić dla niego wyzwanie. Sarnorczyk był szybki i sprawnie operował swoimi włóczniami, jednak Rickard był szybszy. W dodatku uderzenia Tartha, które nie pozostawały w tyle pod względem precyzji, niosły ze sobą o wiele więcej siły. Kilka razy ostrza włóczni Muzora otarły się o pancerz Rickarda lub też zbliżyły niebezpiecznie blisko do luk w płytach, jednak koniec końców Bestia nie odniosła żadnych poważniejszych obrażeń. Amani tymczasem... Każdy cios Tartha, który sięgał celu, był dotkliwy i bolesny, powoli wyciskając życie z dzielnego Sarnorczyka. W końcu zataczający się przeciwnik, wyraźnie się wahając, rzucił broń i poddał się. Oczywiście w obecnej sytuacji nic nie stało na przeszkodzie, aby go dobić. Na tym etapie zwycięstwo Rickarda było niepodważalne...

Ser Par z Mezan nie pojawił się na arenie z równą pompą co Muzor Amani, ale wjechał na nią na ładnie przystrojonym koniu. Najwyraźniej prezencja była uznawana za istotną. Piękny rumak i zdobiona zbroja pomogły jednak rycerzowi tak samo, jak ekstrawagancki rydwan i półnaga towarzyszka Sarnorczykowi - w ogóle. Rickard walcząc z rodakiem miał stawał przed jeszcze mniejszym wyzwaniem niż potykając się z Amanim i pokonał go z łatwością. Tym razem przeciwnika nie oszczędził - chyba że bardzo mu zależało na tym i go po prostu ogłuszył - ponieważ ten nie chciał ustąpić i poddać się. Najwyraźniej rycerz wolał skorzystać z okazji i zginąć w walce niż żyć dalej w niewoli jakiegoś wschodniego bogacza.


Torag "Olbrzymi" okazał się być postawnym, mierzącym niewiele ponad sześć i pół stopy mężczyzną. Zbroja w jaką go odziano była barwy grafitu, zdobiły ją motywy kości i czaszek, tak też zasłona jego przyłbicy ukształtowana była na kształt ludzkiej czaszki. Nie odgrywał wejścia na arenę podobnie co dwaj poprzedni oponenci Rickarda, a jedynie uniósł w górę swój wielki miecz i ryknął potężnie do tłumu.
Dziki z pewnością był lepszy od dwóch poprzednich oponentów - był równie silny co Tarth, nie brakowało mu też wytrzymałości i widać było, że ma wiele dobrych odruchów przychodzących wraz z doświadczeniem. Główną ułomnością Toraga była jego zręczność, ponadprzeciętna, ale wciąż niedorównująca Bestii z Tarthu, a także, co zabawne, jego doświadczenie. "Olbrzymi" mógł zabić wielu ludzi i wiele zwierząt, ale z pewnością pozostawał w tyle za Rickardem, może nie pod względem ilości przeciwników, ale na pewno pod względem ich jakości.
Dwaj wojownicy wymieniali ciosy i jasne było, że Torag najpewniej łatwo pokonałby ser Para z Mezan, a i Muzor Amani po dobrej walce ległby przed nim pokonany. Mimo to różnica między nim a Tarthem była zbyt duża. Wielokrotnie poważnie zagroził Rickardowi, jednak nie umiał zadać ciosu tak znaczącego, jak te, które wymierzał Burzowiec. W końcu wojownik zza Muru padł. Poddawać się nie chciał, więc Tarth musiał zabić go lub chwilę dłużej poświęcić na znalezienie odpowiedniego momentu na ogłuszenie przeciwnika.

Na dokładkę słonik - wspaniale. Rickard musiał chwilę poczekać, w końcu trzeba było uprzątnąć arenę i przygotować zwierzę, ale chyba było mu to na rękę. Przecież sam również musiał zmienić rynsztunek.

Kiedy nadeszła walka z szarym olbrzymem był to już dla Rickarda taniec dobrze mu znany - unik, atak, uskok, atak. Topór z valyriańskiej stali doskonale radził sobie z grubą skórą zwierzęcia. Arakh miał odrobinę większe problemy, acz wiedziony przez silne ramię znającego słabe punkty bestii wojownika również spisywał się przednio. Parę razy blisko było, aby Tarth został nabity na ciosy zwierza lub przewrócony i stratowany, jednak nauczony poprzednimi walkami nie dał się łatwo podejść i sprawnie unikał ataków słonia. W końcu też szara bestia padła martwa na ziemię, a publika nagrodziła zwycięzcę kolejnymi brawami.

Kiedy organizatorzy usłyszeli żądania Rickarda, to za głowy się prawie złapali. Dopiero co miał Toraga, a zaraz po nim słonia i chciał jeszcze!? Z pragnieniami Tartha było kilka problemów. Przede wszystkim był czas wyborów, gdzie przede wszystkim różne osobistości chciały zapewnić ludziom rozrywkę i kilka innych walk już było ogłoszonych na dzień dzisiejszy. Odwołać ich nie szło. Druga sprawa była taka, że Rickard chciał otrzymać dość znaczących przeciwników - może nie dla niego, ale ogólnie - i to w dużych ilościach. Gladiatorzy musieli walczyć również z innymi przeciwnikami, a zyski były większe, jeżeli był większy czas na poinformowanie publiki.
Dzisiaj więc mogli zaproponować Tarthowi walkę z trzema wojownikami na raz, ale bez bardziej znanych egzemplarzy. Musiałby też poczekać z godzinę lub dwie, ponieważ musieli pozbyć się z areny ciała słonia, a później było parę walk, które miały się odbyć. Jeżeli chciał czekać zapewniliby mu oczywiście dobre miejsce do oglądania tych starć i coś dobrego do przepłukania gardła. O ile byłby tym zainteresowany. Zdawało się, że moce przerobowe Rickarda były już ponad możliwości lokalnych organizatorów. On mógł kłaść gladiatora za gladiatorem przez cały dzień, nawet w kompletach po trzech, ale im kończyli się nawet względnie godni przeciwnicy i nie starczało im czasu reklamować starć.

Powiedzenie, że "nic nie mieli" było trochę na wyrost. Mieli. Po prostu inni gladiatorzy i właściciele takowych również chcieli mieć jakiś sukces czy dwa, a takich walka z Rickardem nie wróżyła. W dodatku publika, chociaż Tartha lubiła, mogła się znudzić ciągłym oglądaniem tylko jego i jego, i jego... Do tego dochodziły inne rezerwacje, ogłoszenia i chęć zwiększenia własnych zysków. No i Tarth mógł się też chyba zgodzić, że nie było sensu posyłać na niego najświeższych, najsłabszych i najmniej doświadczonych wojowników. Po co? Żeby się na głupi ryj wywalili jak podstawi im nogę? Odrobinę doświadczeni i lepiej wyszkoleni, tacy średni, byli zdaniem organizatorów absolutnym minimum do rzucania na Bestię z Tarthu. I to minimum w trójkach!
Tak czy inaczej - dogadali się. Rickardowi sprezentowano wygodne miejsce do siedzenia, przyniesiono mu kielich i dzban dobrego wina. Mógł obejrzeć parę walk. Trzy pojedynki średniaków, jednego bardziej znanego jegomościa potykającego się z dwoma tygrysami i starcie trzy na trzy pomiędzy średnio-opancerzonymi zbrojnymi. Całkiem przyjemny spektakl, aż się stare czasy przypominały, kiedy on też był na jednym z tych poziomów. Może to było wtedy, kiedy był giermkiem?

Kiedy nadszedł czas, Rickard ponownie wyszedł na arenę. Naprzeciw niego ustawiono trójkę gladiatorów - jeden uzbrojony w dwa arakhy, jeden dzierżący tarczę i topór oraz jeden mocno trzymający wielki miecz. Ruszyli. Z trzech oponentów jedynie ten wyposażony w wielki, dwuręczny oręż zbliżył się do zagrożenia Tarthowi i zranienia go, pozostali trzej nie mieli nawet tyle szczęścia. Bestia z Tarthu powaliła wszystkich trzech, a pozwoliła sobie też na ogłuszenie ich lub darowanie im życia, jeżeli zdążyli w odpowiednim momencie jeszcze sami rzucić broń. Przeciwników Rickard nie musiał się obawiać, więc mógł pozwolić sobie na odrobinę zabawy, aby widzowie bardziej byli ucieszeni.

Organizatorzy walk przyjęli oczywiście Rickarda chętnie i radośnie, wcale nie bali się, że wyprzątnie im wszystko co mają przygotowane i zostawi z pustymi celami - bez gladiatorów, bez zwierząt, bez niczego. No... Z sakwą pełną złota, o ile walki wcześniej umówią i rozgłoszą, więc może wtedy nie byłoby tak źle. Zaraz też pogoniono niewolników i otworzono rejestry. Trzeba było zobaczyć co mają, co mogą ściągnąć, kto na kiedy jest umówiony, kiedy mają miejsce i jak najlepiej byłoby wszystko zorganizować. Po kilkunastu minutach porównywania zapisków i pokazywania na kolumienki w końcu mogli przedstawić Tarthowi co zdołają dla niego przygotować. Przeprosili go przy okazji raz jeszcze, że nadal nie znaleźli żadnego "wielkiego" wyzwania, o które ich wcześniej prosił. Wciąż szukali, oczywiście. Tak czy siak... Obecnie mogli rzucić przeciwko niemu całkiem pokaźną grupkę gladiatorów, a także trochę zwierząt - wilków, cieniokotów oraz słoni.

Świetnie! W takim razie byli umówieni. Rozmówcy Rickarda jak najprędzej popchnęli swoich ludzi w miasto, aby każdy entuzjasta wspaniałego sportu jaki odbywał się na arenie wiedział, że w ciągu kolejnych dni obejrzą wiele występów Bestii z Tarthu, która zmagać się będzie samotnie z drużynami doświadczonych i znanych ze swej biegłości gladiatorów.

27/12/11PZ

Walki jakie tego dnia nastąpiły nie były dla Rickarda dużym wyzwaniem. Pierwszych dwóch gladiatorów rozniósł niczym wichura łamiąca kruche drzewa, nawet oszczędzenie ich nie było specjalnie wymagające, ponieważ łatwo mógł ich podjeść i ogłuszyć, a że jemu nic nie mogli zrobić to mógł wstrzymywać odrobinę ciosy, aby mieli czas się ewentualnie poddać. Później był jeden więcej, acz nie było w tym specjalnej różnicy dla Tartha, tych również pokonał z łatwością. Para znaczniejszych gladiatorów była twardszym orzechem do zgryzienia, ale nie nazbyt twardym. Rickard - mimo paru groźnych sytuacji - zdołał zwyciężyć ich w pięknym stylu.

Kolejny dzień, kolejne walki, a dzięki ustalonym z organizatorami zapowiedziom przychodzić mogli na nie żądni krwi mieszkańcy, którzy chcieli oglądać swojego największego gladiatora. Zaczęło się od starcia z trzema dzikimi i wygłodniałymi wilkami, które dla zwykłego człowieka z pewnością skończyłoby się tragicznie. Dla Bestii z Tarthu ubicie zwierząt nie było jednak wyzwaniem większym niż pożarcie na śniadanie kromki jeszcze ciepłego, posmarowanego świeżym masełkiem chleba. Rach-ciach i po sprawie. Oczywiście w rzeczywistości trwało to zapewne trochę dłużej - dla radości tłumu i popisu umiejętności - ale gdyby Rickard chciał, to zakończyłby całe starcie w kilka sekund.
Kolejna walka z dwoma gladiatorami była podobna do tej z dnia poprzedniego. Nie stanowili zagrożenia dla Tartha i mógł swobodnie bawić się z nimi i dokazywać, a na końcu w pięknym stylu rozłożyć na łopatki. Z pewnością mogli być mu wdzięczni za to, że w przeciwieństwie do wielu znanych gladiatorów, nie dekorował ich wnętrznościami piasku.
Na koniec nadszedł zaś czas na słonia - zwierzę, z którym Tarth miał już spore doświadczenie. Mimo to szare olbrzymy wciąż był groźne. Zbyt silne i wytrzymałe, aby położyć je szybko, a na tyle sprawne i przytłaczające, że wciąż istniała spora szansa, iż zdołają trafić gladiatora nawet takiego poziomu jak Rickard. A jak trafią... Oj, to mogło bardzo zaboleć. Jedna sytuacja była groźna w czasie potyczki, ale koniec końców Bestia odniosła zwycięstwo i mogła dodać kolejnego słonia do listy zwyciężonych przeciwników!

Cieniokot okazał się niespecjalnie różnić od hrakkarów, z którymi Rickard miał już okazję walczyć. Cóż... Jedno to kot i drugie to kot, tylko kolor inny i grzywy brak. Walka z pierwszych czteronogim była więc dla Tartha dość prosta. Następujące po niej starcie z dwoma gladiatorami - z których jeden dzierżył dwa toporki, a drugi wielki miecz - również nie okazała się szczególnie wyzywająca. Tego od toporków Rick nawet kojarzył, już go raz na arenie poskładał. A może to były nawet dwa razy? Skurczysyn miał dobre zdrowie - albo medyka - że tak ładnie mu się zawsze rany goiły. Taki to już miał nawet wyczucie kiedy należy się poddać w walce z Bestią z Tarthu, tak aby widowisko nie było zbyt ubogie, a rany nie były zbyt dotkliwe. Doświadczenie zwiększające szanse przeżycia.
Później wypuszczono na Rickarda dwa cieniokoty i tutaj sytuacja zrobiła się już trochę groźna, ponieważ bestie okazały się zwinniejsze niż pierwsza sztuka, a do tego dobrze ze sobą współpracowały. Tarth nie trafił ich szybko tak mocno jak wcześniejszego i jeden ze skubańców nawet obalił go na piach. Wywołało to głośny "Hyyyy..." ze strony widowni. Rycerz nie był jednak byle amatorem i dał radę wyjść z opresji cało, a kociaki chwilę później załatwił całkiem sprawnie. Niemniej jednak była to cenne lekcja - nigdy nie można być zbyt pewnym.
Kolejnych dwóch gladiatorów - jeden z toporem i tarcza, drugi z dwoma arakhami - pozwoliło dać widzom dobry spektakl przy niewielkim wysiłku. Były może dwie czy trzy bardziej niebezpieczne sytuacje, ale na tym się kończyło. Rickard pokonał obu panów, a później załatwił ostatniego cieniokota. Na tym dzisiejsze pokazy się kończyły.

Dwadzieścia wołów było hojną ofiarą dla bogów, a i dużą ilością mięsa jaka miała trafić do miejskiego garnizonu. Były to tysiące ludzi, ale z pewnością wielu z nich wyłowi w najbliższym czasie trochę więcej kawałków dobrego mięsa z gulaszu.

Dzisiaj dwie walki z parami - weterani areny znani ze swoich umiejetności w komplecie z mniej znanymi, ale wciąż obeznanymi z bronią gladiatorami. Na pierwszy rzut poszła para, w której starszy stażem wojownik dzierżył morgenstern i krótki miecz, jego młodszy towarzysz wyposażony był tymczasem w tarczę i młot bojowy. Dziwny dobór narzędzi, w walce bez pancerza lepsze zdawały się oręże tnące i kłujące, ale może do takich przywykli lub przez nie byli rozpoznawalni. Jedna czy dwie groźne sytuacje i zwycięstwo należało do Rickarda. Bestia z Tarthu ponownie zatryumfowała!
W drugiej parze silniejsze jej ogniwo wybrało do walki halabardę - ciekawie, chyba żaden przeciwnik Tartha nie używał jeszcze na arenie podobnej broni - słabsze zaś arakh oraz solidną tarczę. Obaj panowie starali się też współpracować - tarczownik ustawił się bardziej z przodu, zaś halabardnik używał przewagi zasięgu jaką dawała mu jego broń, aby atakować na większy dystans. Nie z Rickardem jednak takie numery. Bestia łatwo pokrzyżowała plany przeciwników i po jednej czy dwóch trochę groźniejszych sytuacjach ponownie odniosła zwycięstwo.
Nie było dzisiaj zbyt groźnie, ale nawet trochę ciekawie, co zaś do sakiewki wpadło to jego. Innymi słowy - dzień chyba całkiem udany.

Wybory dobiegły końca, zaś ona w czasie ich trwania zrobiła kilka ładnych interesów i dowiedziała się, iż jegomość, którego sługa zakupił od niej żywy towar sprzymierzył się z Triarchą Horonno. Jeden z aktualnie panujących i dość rozsądny jegomość - całkiem niezła kandydatura i materiał na dobrego politycznego przyjaciela. Tradycja corocznych wyborów zaś mogła mieć dla takich przyjaźni niebagatelne znaczenie. Rok to niewiele czasu, więc zaufanych stronników warto wspierać i dbać o nich.
Niemniej... Czas wyborów już minął. Głosy były oddane a ona przybyła tutaj walczyć.

Kobieta na arenie? Cóż, zdarzało się. Tak czy siak... Pierwszym jej oponentem miał być odziany w brygantynę przeciwnik, który oburącz posługiwał się włócznią. Jak to poszło? Cóż, jej dwuręczny topór sieknął go raz a on zaraz oddał - tak się zaczęło. Reszta nie była już tak przyjemna. Dla biedaka z włócznią... Ani razu nie ranił Biszkopt, za to ona posiekała go bez większego problemu. Ani jedno, ani drugie nie było znane, więc w sumie walka nie wywołał większych emocji. Ot, ktoś najwyraźniej rzucił na arenę mięcho na zatracenie, by lepszy zawodnik mógł się zabawić. Czy coś...
Druga walka była już na gołe klaty. To znaczy jak chciała pokazać cyc, to fajno. Jak zaś nie, to raczej nikt by nie miał nic przeciwko tunice czy coś. O ile pod spodem nie miałaby jakieś osłony ukrytej, to cienka tunika niewiele zmienia. Mniejsza... Przeciwnik oburącz posługiwał się długim mieczem. Ciął ją lekko dwa razy w czasie całej walki, sam zaś został bez litości i bardzo sprawnie pochlastany. Biorąc pod uwagę przebieg starcia, nikt nie był zaskoczony, że skończyło się szybko.
Trzecia walka znów była na gołe klaty. Ona z dwoma ostrzami, oponent z oburęcznym toporem. Ruszyła pierwsza i zręcznie cięła oponenta raz oraz drugi. On jednakże, w przeciwieństwie do słabeuszy, odegrał się znacznie. I dalej było tak samo - szlachtowali się równo. Może przeciwnik wcale nie był takim średniakiem. Ewentualnie po prostu miał bardzo dobry dzień. To nieważne, gdyż w końcu jego skuteczność się zakończyła a precyzyjne cięcie zakrzywionym ostrzem wypruło zeń flaki w sposób wielce widowiskowy. Tę walkę publiczność nagrodziła entuzjazmem i to nie małym. Dobre widowisko!

Skoro koniec był występu, należało leczyć rany. Świetnie wyposażony medyk pomógł tutaj z wielką sprawnością, zajmując się tym problemem. Kiedy zaś już to było z głowy, można było odebrać nagrody.