Ulice Volantis

Przeszukanie tak wielkiego miasta nie było łatwe, a na pewno nie dało się sprawdzić całego w jeden dzień. Przecież mogło trafić się tak, że miejsce, którego dzisiaj nie sprawdzili oferowało jakąś zabawę, dnia następnego już nie. Trzeba było więc po prostu liczyć na szczęście i łaskę bogów. Pierwsze dwa dni spełzły na niczym, mimo że Rickard hojnie szafował przyjacielskimi kolejkami i próbował namawiać ludzi na pojedynki.
Taki stan rzeczy utrzymywał się aż do szesnastego dnia dziesiątego księżyca, kiedy to w mieście pojawiła się grupa najemników-zawadiaków. Siedzieli oni w jednej z podrzędnych karczm, żłopali piwo i obmacywali dziewki. Typowa banda najemników. Wśród przybyszów był niejaki Werdyng Nożownik, który ponoć potrafił obchodzić się z nożami jak mało kto. Ponieważ całkiem niedawno zakończyli dość intratny kontrakt, mężczyzna skory był do pojedynku na rzucanie nożami.
A jeśli tego Rickardowi było mało, dwa dni później mógł znaleźć załogę Żelaznych Ludzi z kupieckiego statku, który tego dnia zawinął do portu. Brodaci, wielcy, silni, tak można było ich określić. Wielu z nich chętnych było w spróbowaniu się na miotanie toporkiem do celu, zaś prym wśród nich wiodła blondwłosa tarczowniczka Lagertha...

Organizowanie pojedynków łuczniczych był dość rzadkim zjawiskiem, bo i w zasadzie mało atrakcyjnym. Ludzie chcieli oglądać prawdziwe walki, a nie nudne - jak śpiąca w chlewie świnia - strzelanie do celu. Oczywiście Rickard mógł zdać się na łaskę i niełaskę Bogów, czy też uśmiech losu i dalej szukać chętnych na łucznicze pojedynki.
Co do Letniaków to oczywiście, że do portu zawijały załogi Łabędzich Łodzi. Ba, nawet na innych okrętach można było czasami spotkać Letniaka z jego wspaniałą dystansową bronią. Cóż jednak poradzi, kiedy żaden nie ma ochoty na pojedynkowanie..? Wszyscy co do joty okazali się być poważnymi najemnikami na poważnych kontraktach. Nie przybyli wszak do Volantis, by po próżnicy tracić czas na błahe zabawy w łuczników. Tak tedy pozostawali Kompani Wojny i marynarze Pijanego Lwa Morskiego.
W obu przypadkach druga strona pojedynku nie miała problemu z użyczeniem toporków, czy sztyletów. Przecież nie mieli się zabijać, a rzucać do tarcz i dobrze się bawić. Jeśli zaś Tarth wolał kupić własne przybory, musiał się liczyć z nieco wyższymi cenami za idealnie wyważoną broń, niż zwykła...

W obu przypadkach oferowano broń oponentów, lecz Rickard postanowił zakupić własny oręż. Niech zatem i tak będzie. Jako pierwsza, szesnastego dnia księżyca do odwiedzenia była karczma "Pęknięty Kufel". Gdy tylko Tarth wszedł do środka, mógł poczuć się jak wśród swoich. Przybytek bowiem pełen był poszukiwaczy przygód, najemników i innych podróżników, którym raczej nie warto wchodzić w drogę. Gromadę Werdynga mógł znaleźć tam, gdzie zastał ich poprzednio, kiedy poszukiwał chętnych na pojedynki. Czterech chłopa i jedna całkiem wyględna wojowniczka tworzyli kompanię znaną jako Kompani Wojny.
Jak na taką karczmę przystało, znaleźć też można było wiszący na ścianie cel do rzutów nożami. Nożownik przywitał Bestię z szerokim uśmiechem, zapraszając bliżej ich stolika. Jego ruchy wskazywały, iż jest zdecydowanie najbardziej zręcznym ze swojej ekipy. Mężczyzna oblizał palce po kończonym właśnie udźcu i rzucił do stojącej pustej miski pięć złotych monet, po czym wskazał Tarthowi kierunek, oddając mu pierwszeństwo w rzutach. Zasada była prosta, są trzy pierścienie odpowiadające kolejno jednemu, dwóm i trzem punktom, jakie można zdobyć. Traf w któryś, a zdobędziesz odpowiednią liczbę punktów. Zwycięża ten, który zdobędzie najwięcej.
Tarth wyszedł więc, ustawił się wyznaczoną odległość od tarczy i fru! Pierwszy nóż poleciał, trafiając w sam środek celu. Tak samo drugi i trzeci. Przy czwartym rzucie było to tak celne, że nóż wbił się w rękojeść jednego z wcześniej rzuconych, rzecz jasna zaliczając owe trafienie do najcelniejszego. Gdyby to były strzały, zapewne czwarta rozłupałaby tę trafioną idealnie na pół.
Ale nie były.
Piąty nóż i piąte trafienie w środeczek, rycerz Baelarysa zdobył więc komplet punktów, po czym zebrał swoje noże i ustąpił miejsca Werdyngowi, który o dziwo wyglądał na nieco zaniepokojnego. Próbował swoje uczucia skryć pod maską obojętności i niemal mu to się udało. Zdradzały go jednak nerwowo obracane w dłoni sztylety. Mężczyzna zaczerpnął głęboko tchu, po czym fru! Ostrze wbiło się idealnie w środeczek. Drugi rzut identycznie. Trzeci rzut... Przy trzecim wydarzyło się wiele rzeczy na raz. Kiedy Nożownik brał zamach do rzutu, dwaj siedzący nieopodal najemnicy zaczęli się przepychać. Jeden drugiego pchnął mocniej, przez co ten drugi zrobił kilka chwiejnych kroków i wpadł na przechodzącą obok dziewkę z naręczem pełnych kufli na tacy. Naczynia zachwiały się i nieszczęściem dwa z nich spadły na podłogę. Jeden z nich, gliniany pękł na dziesiątki kawałków, zaś całe wylane piwo bryznęło na spodnie rzucającego, który kompletnie nie trafił w tarczę.
- Ej kurwa! - - Moje piwo! - zakrzyknęli jednocześnie Wardyng i jeden z podróżnych, który siedział trzy stoliki dalej. Pierwszy z mężczyzn nawet zwinnie podskoczył, unikając rażenia odłamkami gliny po piszczelach. Zajście może i niecodzienne - albo codziennie w takiej karczmie..? - faktem jednak było, iż Nożownik nie trafił. Mężczyzna z posępną miną, nie odzywając się więcej dokończył rzucanie w asyście śmiechów i docinek swoich kompanionów. Dwa ostatnie rzuty były tak samo idealne, jak dwa pierwsze.
Koniec końców Tarth zwyciężył wygrywając piętnastoma do dwunastu punktów. Mógł zgarnąć swoją nagrodę i odejść. Mógł też zaproponować rewanż, lub cokolwiek innego. Co więc postanowi..?