Drogi

***

Przesłuchanie więźnia w obozie Shireen

Obóz Alysanne, rozmowa z bratankiem Whenta;

O wilku zresztą mowa, bowiem oto właśnie zbliżała się do niego jego kuzynka, najwidoczniej już po zakończeniu narady. Lyn wstał ze stołka, który znalazł i sobie podstawił, wychodząc jej naprzeciw.

- I jak sprawa Whenta? Mam nadzieję, że nie kazałaś go z miejsca ściąć... Czy ruszamy już do bitwy? - zapytał ją od razu, bowiem to najbardziej go ciekawiło, choć miał nadzieję że nie rozmawiano jeszcze o taktyce i strategii wojennej. Jeśli przewidziano dla niego jakąś rolę w konflikcie bez jego udziału, to chyba będzie trzeba przemyśleć całą tą pomoc...

W końcu ujawnił się młody wiek Lyna, nim w porę ugryzł się w język w pytaniu o Whenta, co z pewnością było jeszcze sprawą dość... poufną i wrażliwą. Dobrze, że nie było przy tym nikogo kto mógłby usłyszeć. Tully przepraszająco spojrzał na Alysanne, dając do zrozumienia że nieco jednak poniosła go młodzieńcza zapalczywość. Kuzynka odpowiedziała mu jednak na jego pytanie, więc ostatecznie wszystko rozeszło się po kościach, a nawet przyniosło wymierną korzyść.

- Dobra decyzja - pokiwał głową ze zrozumieniem i akceptacją. Targaryenka bardzo u niego w tym momencie zyskała, bowiem udowodniła że mimo braku doświadczenia, może kiedyś stać się prawdziwie kunsztownym politykiem. A tak przynajmniej mu się wydawało, na tyle na ile już zdążył poznać funkcjonowanie świata i odbierał nauki od dziadka oraz ojca - Krew nie daje nic poza osobistą satysfakcją, a tak to zachowałaś chorągwie Harrenhal w swoich szeregach. A po wojnie... Stary Whent będzie mógł nawet żyć w areszcie domowym, ale we względnym komforcie. Oczywiście nie w Harrenhal, żeby nie miał zgubnego wpływu na rodzinę... - uśmiechnął się znacząco - To odbierze im argument zemsty w razie jakichkolwiek niepokojów. Wybacz, że się wtrącałem, ale... Cóż, miałem wrażenie ze Shireen nieco za bardzo się... panoszy. Niestety, może to mój wiek, a może jednak jestem głupi, ale wszyscy byli zbyt zszokowani by ktokolwiek wziął moją stronę... - uśmiechnął się gorzko, wciąż nieco dotknięty tym jak został potraktowany. Ale cóż, Stannis nie bez powodu skończył na Murze. Tak to jest, jak ktoś nie słucha się własnych ludzi i ocenia ich przez wzgląd małostek. Choć z drugiej strony, jakże tu nie szanować poczucia sprawiedliwości wyklętego Jelenia? Lyn miał wrażenie, że córka odziedziczyła po nim tę srogość, ale jednak była nieco nazbyt arbitralna.

Zaśmiał się lekko i skądinąd wesoło na słowa Alysanne o Shireen Baratheon. Lyn nawet wobec dość podłego potraktowania nie mógł się na takowe zdobyć, ale może też dlatego że jemu po prostu nie przystoiło tak mówić o kobiecie. Jaka by ona nie była, choćby i pięćdziesięcioletnia i ze skamieniałą twarzą. Poza tym zawsze było to jakieś pocieszenie, że następnym razem to oni będą mogli grymasić. Jeśli dojdzie do następnego razu, póki co jednak czekała ich jeszcze najważniejsza bitwa, bez zwycięstwa w której już wszystko będzie stracone.

- O tym właśnie mówię - pokiwał głową twierdząco - Kilka setek konnych naprzeciwko wroga nie robi aż takiej różnicy, ale jeśli zajechać go od tyłu lub odciąć drogę ucieczki... Nie lubię zbytniego okrucieństwa, ale wojska Lyonela faktycznie trzeba będzie po prostu wyżąć, a jego samego za wszelką cenę pojmać. Nie można dać Burzowcom powodów do zemsty, a jeno przekonać ich że walka przyniesie im więcej strat niż zysków... Zwłaszcza jeśli front dornijski pozostanie otwarty, na co miejmy nadzieję - nigdy nie było wiadomo co strzeli do głowy porywczym południowcom. Być może mieli ochotę na więcej, a być może tylko droczyli się z Jeleniami. Niezależnie od ich ostatecznego celu, im dłużej ich męczą, tym lepiej...

- Nieważne zresztą. Z pewnością będzie jeszcze narada przed bitwą, a póki co to może lepiej porozmawiać o czymś luźniejszym? - zaproponował Lyn z myślą o zapewne wymęczonej kuzynce. Zdrada musiała dotknąć ją do żywego, zapewne też upokorzyła przed Shireen, sprawiła że niektórzy mogą myśleć że nie panuje nad swoimi nawet najbliższymi poplecznikami. Dobrze i tak, że wszystko rozeszło się po kościach, bo przy braku czujności zwiadowców Whent mógłby wystawić ich wszystkich na widelcu Lyonelowi - Tylko o czym, ha! Wątpię by interesowały cię tresura zwierząt i polowania... - uśmiechnął się nie mając za bardzo pomysłu - Mam przynajmniej nadzieję, że masz jakąś przynajmniej półgodzinną odskocznię od spraw ważkich? Czasem warto odświeżyć umysł...

Lyn z chęcią zezwolił na tenże przyjazny gest i wziął Alysanne pod rękę, idąc z nią na drobną przechadzkę. Musiał zadbać o to by sympatia nie przykryła mu racjonalnego osądu, wszak jego pomoc stronnictwu Targaryenów wciąż była kwestią pół-otwartą. W dotychczas przedstawionych mu planach widział jednak ziarno nadziei. Dziadek z pewnością nie chciałby, aby jego wnuk odstąpił w obliczu trudności, póki wciąż była spora szansa na powodzenie. Młody Pstrąg też tego nie chciał. Rodzina, powinność, honor! No ale mieli porozmawiać, a więc i pewnie myśleć o czymś luźniejszym... O dziwo kuzynka podchwyciła wspominany przez niego tylko mimochodem temat. Uskarżała się na swoje delikatne, kobiece wychowanie.

- Wiem i współczuję - uśmiechnął się przyjaźnie, bowiem faktycznie było czego współczuć. Mężczyzna mógł się realizować jakoś w ramach swojej roli płciowej. Lubił polowania? Proszę bardzo! Miał dusżę wojownika? O, to tym bardziej! A może poety? Nawet i to czemu nie! Kobiety za to ograniczane były często do roli wypacykowanych damulek w przypadku pochodzenia z dostatecznie majętnego stanu, albo wyrobników gospodarczych w rodzinach biedoty. Tym większy szacunek można czuć do kobiet wyłamujących się z narzucanych im stereotypów - Ale myślę, że można docenić aktywniejszy tryb życia, zwłaszcza z upływem czasu. Ze swojej strony mogę zaręczyć, że nie ma lepszego dnia jak tylko wyjechać wcześnie rano i wyszaleć na łonie natury. I wrócić dopiero wieczorem, wymęczonym jak diabli i z siłą tylko by zażyć kąpieli i runąć na wygodne łóżko - uśmiechnął się rozmarzony. W chwilach wolnych tak właśnie wyglądał jego czas. Nie był najlepszym z rycerzy, najświetniejszym z wodzów. Ale jak na swój wiek przewędrował wiele z traktów Dorzecza i znał tę krainę.

- Łuk to elegancka broń, a nawet bardziej emocjonująca niż mówią. Niby to tylko chwila skupienia, krótkie napięcie mięśni. Ale który łucznik nie patrzy przygryzając wargi, na pędzącą w stronę celu strzałę? Jakbyś chciała spróbować, tak się składa że mam łuk - zaproponował, no a bo co. Przecież nie była to chyba rzecz aż tak nieprzystojąca królowej, zwłaszcza idącej na wojnę. Wtem jednak Alysanne poruszyła jego najukochańszy temat, więc Pstrąg jeszcze gwałtowniej się ożywił - Mam, zaiste - powiedział, wystawił rękę i gwizdnął przeciągle, a z ramienia idącego niedaleko Jona Heddle, jego osobistego sługi, wzbił się w powietrze drapieżny ptak. Zręcznie wylądował, wczepiając się w specjalnie przyszykowaną dla niego skórzaną opaskę, którą Lyn praktycznie zawsze zakładał na swoje lewe ramię. Zaskrzeczał coś po sokolemu - Oto Grom. Niestety nie rozumiemy się w słowach, ale poza tym wszystko w porządku - zażartował - Sokoły to sprytne bestyjki, choć nie tak łatwe z nimi obchodzenie się, jak chociażby z psami... Jeśli naprawdę cię to interesuje, to również i na tym polu mogę nieco dopomóc.

Uśmiechnął się lekko na wyraźną przerwę w wypowiedzi Alysanne, dość sugestywną, choć rzecz jasna nie skomentował jej w żaden sprośny sposób. Był wszak kulturalnym człowiekiem, a nie jakimś wieśniakiem jeno wyczekującym by z rechotem podjąć genitalne wątki. W pełni popierał swoją kuzynkę w jej nowo narodzonej sympatii do jazdy konnej. On też pamiętał swoje obtarcia tu... i ówdzie, ale z biegiem lat i w miarę wzrostu umiejętności jeździeckich było już tylko lepiej. Przez chwilę rozmawiali o wszystkich walorach Dorzecza, które Targaryenka w krótkim czasie poznała dość dobrze. Cieszyło to i jakoś przybliżało młodego Pstrąga, choć wciąż ganił się w głowie by nie ulec miłej atmosferze. Niewykluczone zresztą, że rok młodsza od niego kuzynka jest mimo wieku bardziej od niego wyrachowana, i tylko podpuszcza go w kierunku rozmowy o zainteresowaniach, aby związać go sympatią. Ahh, tak to już było w relacjach damsko-męskich. Nigdy nie możesz być pewnym, chłopie!

- Takie brzemię monarchów - uśmiechnął się smutno Lyn, wysłuchując drobnej skargi Alysanne na jej nowo przyswajany tryb życia. Była teraz na wojnie, więc całkiem szybko musiała nauczyć się pływać w rwącej i zdradzieckiej wodzie sprzecznych oczekiwań jej wasali oraz mnogości dylematów - Przywykniesz, a i jeśli odzyskasz swój tron, to będziesz już musiała go "tylko" pilnować, co nie będzie chyba aż tak angażujące. Może nawet będziesz miała godzinkę dziennie dla siebie - dodał półżartem, a pół nie. Jeśli jego kuzynka odzyska Włości, czeka ją mnóstwo pracy, może nie tak ryzykownej jak stawanie do bitwy, ale żmudnej i wyczerpującej.

Targaryenka stwierdziła, że z chęcią kiedyś spróbowała by łuku, co skądinąd ucieszyło Lyna. Kto wie, może jeszcze zostanie wytrawną łuczniczką, a on będzie mógł się pochwalić rozpaleniem w niej tego bakcyla? Znacznie bardziej zainteresował ją jednak sokół Lyna, co też go nie dziwiło.

- Myślę, że możesz ale chwileczkę... - wyciągnął z przytroczonej do swojego boku sakiewki kawałek dobrze wysuszonej wędliny, który dał Alysanne - Najpierw powinniście się zapoznać...  Tylko ostrożnie, aby nie dziabnął cię w palce. Chwyć tak, żeby mógł sobie spokojnie złapać za drugi koniec. A potem myślę, że możesz go pogładzić po piórach.

Na pytanie Alysanne, Lyn nie odpowiedział od razu tylko zamyślił się. Jak tu przekazać wiedzę o sokolnictwie komuś, kto w najbliższym czasie nie będzie miał okazji spróbować go lub choćby zobaczyć na własne oczy w akcji?

- Cóż, na początku mały wstęp może... Drapieżne ptaki są trudniejsze do opanowania niż psy. Mało który lubi głaskanie, a i nie są też takie posłuszne. Podczas łowów często zakłada im się na głowę specjalne kaptury, jak koniom, które zawężają ich pole widzenia. Potem wypuszcza się je w kierunku ofiary i ma nadzieję, że dopadną ją nim zwieje do nory lub nim coś innego przykuje ich wzrok. Szczególnie trudno przy polowaniu na ptaki, zapewne domyślasz się dlaczego. No i sokoły muszą być dobrze nauczone, że jednak muszą odstąpić zdobycz swojemu panu.... Mi brak jeszcze do specjalisty w zakresie tresury, dlatego po prostu nauczyłem się Gromowi dawać po kawałku wędliny za każde upolowane zwierzę. W końcu i tak dobry to układ, strzępek szynki za pasztet z zająca. A tych przy dobrych wiatrach można na jednym polowaniu nałapać - uśmiechnął się, rozradowany że może trochę porozmawiać na swoje ulubione tematy, choć potem zreflektował się i zapytał szczerze - Czy brzmi to cokolwiek interesująco? Zawsze możemy zmienić temat...

Alysanne niezależnie od tego jak bardzo dosadnie wyrażała się o Shireen, wyraźnie potrafiła być równie uparta i stanowcza jak ona. Gwałtowna uwaga o przynależności tronu w Królewskiej Przystani nieco zdziwiła Lyna, bowiem głos jego kuzynki zmienił się diametralnie na te parę momentów kiedy o nim mówiła. Po chwili jednak z powrotem złagodniał, Tully jednak coraz bardziej przekonywał się o sile charakteru Targaryenki. Oby tylko podążały za nią podobnie rozwinięte kompetencje. Kunszt z jakim rozwiązała kwestię zdradzieckiego Whenta dobrze rokowały na przyszłość.

Grom w końcu dał się ugłaskać Alysanne, na co Pstrąg tylko się uśmiechnął. Było w niej zaiste dużo pewności, gdyby czyniła wszystko drżącymi rękoma w życiu nie zyskałaby zaufania jego drapieżnego pupila. Na kurtuazyjną, ale jednak konkretną uwagę swojej kuzynki o tym jak nudno brzmi sokolnictwo i łowiectwo, Tully zaśmiał się tylko serdecznie. Nie czuł się urażony, wszak i jego nudziło tylko czcze gadanie.
- Tutaj popieram w całej rozciągłości. Po prostu musisz to przeżyć sama - Alysanne była na tyle miła, choć też banalna, że zaproponowała nowy temat. Było nim życie rodzinne, nieodłączny atrybut przedłużających się posiedzeń, gdzie każdy dyskutował co, gdzie, jak był, na co chorował i co ostatnio zrobił. No cóż, trzeba będzie przetrwać i taką rozmowę...
- U mego dziadka wszystko w porządku, trzyma się mocno i nie daje sobie w kaszę dmuchać. Marion też, w końcu będzie, ha, królową. Też nie miałem okazji z nią rozmawiać przed swoim wyjazdem, oboje mieliśmy dużo na głowie - w Lynie, który po raz pierwszy był tak daleko od domu, jeszcze nie odezwała się tęsknota za rodziną. Przyzwyczajony był do długich wędrówek, choć zapewne uczucie to będzie mu nieuniknione, zwłaszcza w obliczu niepokoju o jutro i o własne życie. Gorzej, że Pstrąg nie wiedział jak bezpretensjonalnie zapytać Alysanne o jej rodzinę. Wszak opuścili ją wyjeżdżając do Essos, pod przymusem, ale jednak... Została sama ze swoim małżonkiem-łupieżcą. Młody Tully nie spotkał jeszcze Harlawa, ale już pałał do niego niechęcią, wszak zaatakowali niedawno Mallisterów i dopiero król Myle wykopał ich z Seagardu.
- Co zaś... u twego męża?- zapytał tak neutralnie, jak tylko mógł