Drogi

***

W godzinach dziennych

Marsz Lyna i jego konnego kontyngentu trwał około trzy tygodnie, zanim w końcu znalazł się na polach niedaleko Antlers, gdzie pokierowali go ludzie z napotykanych po drodze zamków. Dowiedział się, że w istocie nie zmierza już na pomoc Królewskiej Przystani, ale Alysanne Targaryen próbującej odzyskać swoje na powrót utracone dziedzictwo. To znacząco zmieniało całą sytuację polityczną w regionie, niemniej jednak młody Tully nie mógł przecież tak po prostu zawrócić do Riverrun na podstawie nikłych informacji otrzymanych od zarządcy czy kasztelana. Postanowił więc kontynuować swój marsz. Razem z nim kontynuował go też Harry Arryn, giermek jego dziadka i jego tymczasowy podopieczny.

Przywitały go tam kolejne niewesołe wieści, bowiem okoliczni ludzie opowiadali o zażartej bitwie, którą Alysanne co prawda wygrała, ale z pewnością musiała przerzedzić swoje i tak wątłe siły. Wszystko zanosiło się na to, że wojska Riverrun nie będą miały czego szukać we Włościach poza niedobitkami królewskich wojsk Targaryenów. Wtem jednak zwiadowcy jego przedniej straży donieśli mu o dwóch armiach maszerujących pospołu, tych samych które miały toczyć ze sobą ową bitwę. Zdumiony Lyn Tully zawezwał do siebie swoją obstawę i wiernych przybocznych. Armia miała podążać za nim normalnym tempem, on zaś z trzydziestoma zbrojnymi popędził galopem w stronę napotkanych sił. Kazał zadąć głośno w trąby by zwrócić na siebie ich uwagę, a pierwszym napotkanym przedstawił się jako cóż, on sam. To jest Lyn Tully, wnuk pana Riverrun, proszący o spotkanie z głównymi dowódcami tych jakże osobliwych wojsk.

Surma zbrojnego ludu z naprzeciwka rozstąpiła się i wypuściła spomiędzy siebie mniejszą grupę, która popędziła na spotkanie z orszakiem Lyna. Młody Tully popuścił nieco koniowi i zezwolił na lżejszy bieg, aby obie drużyny nie zderzyły się ze sobą z impetem godnym szarży. Po chwili zatrzymali się i stanęli naprzeciw siebie, lustrując się wzajemnie wzrokiem. Pstrąg pokazał gestem Arrynowi, żeby ten wystąpił naprzód razem z nim, po czym wyjechali nieco naprzód, asekurowani z obu stron przez dzierżących sztandary Riverrun braci Fastolfów oraz czuwającego nad ich bezpieczeństwem Tuxforda, jadącego gdzieś z tyłu. Po chwili podobny manewr uczyniła kobieta, w której Lyn rozpoznał swoją kuzynkę Alysanne. Nie zmieniła się bardzo od wizyty w Riverrun, valyriańska uroda dobrze jej służyła, choć minę miała dwakroć bardziej zaciętą i wyglądała na zmęczoną. Poza tym zdawała się być jakaś... pulchniejsza? A może to tylko wrażenie, wszak ani teraz ani wcześniej mie przyglądał się jej aż tak wiele. Nie był jakimś tępym gapiem, żeby jak cham lustrować kogoś wzrokiem.

-Witaj, kuzynko. Młodego Arryna też już znasz, a co do naszej obecności to cóż... Jak na razie, lwa udało się ugłaskać - odparł lakonicznie, choć uśmiechnął się i skinął uprzjemie głową na powitanie. Nie miał zamiaru mnożyć rodzinnych powitań i kurtuazji. Sprowadzały go tu poważne sprawy, które wymagały poważnego podejścia, a nie wirowania wokół tematu. O sytuacji w zachodnim Dorzeczu mogą zaś porozmawiać później, jeśli będzie taka konieczność, jak na teraz obojga powinny interesować bardziej rzeczy dziejące się we Włościach. Dlatego też Lyn od razu przeszedł do rzeczy - Zaiste sprowadza mnie wojna, twoja wojna jeśli mam mówić ściśle. Mój dziadek wysłał mnie w sukurs Królewskiej Przystani, na co jak dowiedziałem się od kasztelana Harrenhal było już za późno. Ten pokierował mnie jednak tutaj, mówiąc że podjęłaś rękawicę rzuconą ci przez Baratheonów. A przynajmniej części z nich  - to mówiac, spojrzał dość wymownie na widniejące gdzieś w oddali sztandary Shireen. Cokolwiek się między tymi dwiema pretendentkami stało, musiało być nadzwyczajne skoro zmusiło do zgody córkę Stannisa Baratheona i potomkinię dumnych Valyrian. Pstrąg miał nadzieję, że wkrótce się dowie wszystkiego, albo przynajmniej większości - Ominęliśmy jakoś nie do końca wdzięcznych Mormontów z Białych Murów i oto jesteśmy. Mam nadzieję, że rozumiesz jednak, że zanim ślepo rzucę Riverrun w wir kolejnej wojny, pragnąłbym nieco wyjaśnień i ujawnienia zamiarów. Winna jesteś wiedzieć bowiem, że choć łączą nas koligacje rodzinne, to Tully poprzysięgli wierność Blackwoodom z Raventree.

Jak na potwierdzenie zaskrzeczał gdzieś z góry Grom, tresowany sokół Lyna. Ptak usiadł mu na prawym przedramieniu, na którym miał uszykowane specjalne siedzisko ze skóry, trudno bowiem żeby wczepił się szponami w zbroję płytową. Cóż, nie zwano go Ptasznikiem bez powodu, czyż nie?
- Jeśli co to nie przeszkadza, możemy porozmawiać nawet i tutaj. Jeśli nie, możemy udać się w bardziej przytulne miejsce, mi to zajedno, chciałbym jednak żebyśmy najpierw dotknęli konkretów, a dopiero potem ewentualnie możemy pogwarzyć o sprawach mniej ważkich - Pstrąg dał do zrozumienia, że przyjechał tu w konkretnej sprawie i nie ma zamiaru dać się owinąć kurtuazjami.

Sytuacja była skomplikowana. Lynowi nie podobały się bardzo wszędobylskie macki Burzowców, jednak Riverrun nie dysponowało siłą zdolną przeciwstawić się całemu ich królestwu. Poza tym ich nowy senior, Myle Blackwood, był w bardzo dobrych stosunkach z Jeleniami, którzy udzielili im pomocy w najtrudniejszej dla nich chwili, podczas gdy Riverrun było zajęte własnymi sprawami. Rodzina, powinność, honor.  Alysanne nie nosiła jego nazwiska i nie pieczętowała się jego herbem, ale ostatecznie była po części z tej samej krwi i mogła zwać się jego kuzynką, a oba rody łączyła długa przyjaźń. To Targaryenowie dali niegdyś Tullym władanie nad Dorzeczem, jednak ci drudzy wznieśli przeciwko pierwszym miecz w rebelii Roberta. Co więc zrobić w tej sytuacji? Czy liczy się cała rodzina, czy może tylko ta najbliższa? Historia oraz dawne zaszłości czy tylko i wyłącznie aktualna sytuacja? Młody Pstrąg dowodził kontyngentem kawalerii, który mógł uczynić pewną różnicę w lokalnym konflikcie, nie podjął jeszcze jednak decyzji czy do niego przystąpi. Wiele zależało od tego jak zaprezentuje się przed nim Alysanne.

Młody Pstrąg pokiwał głową słuchając pierwszych słów Alysanne. Jego również cieszyło, że ostatecznie Lew powściągnął swoją żarłoczność, choć było o mało co. Reputacja Blackwooda wyprzedzała najwyraźniej jego samego, więc rozmodlony Lancel ostatecznie musiał ustąpić przed lepszym od siebie. Na uwagę o Shireen, Lyn uśmiechnął się półgębkiem. O Stannisie Baratheonie słuchał tylko opowieści, ale z tego co one głosiły oraz tego co mówiła mi kuzynka, córka wdała się w ojca całkowicie. Ha, a pomyśleć że już niektórzy stawiali nad nią płytę nagrobną, wszak była jako dziecię chora na szarą łuszczycę...

Lyn długo trwał bez słowa, słuchając wszelkich wyjaśnień udzielanych mu przez kuzynkę, nieco rozjaśniających wydarzenia ostatnich tygodni. Nie znaczy to oczywiście, że wierzył jej na pierwsze słowo, w końcu w jej interesie było przedstawić swoją sytuację jak najkorzystniej dla samej siebie, aby Tully nie miał oporów przed udzieleniem jej wsparcia Riverrun. Ptasznikowi nie umknął błysk w oczach Alysanne, gdy tylko wspomniał o tym że wyruszył z pomocą dla oblężonej Królewskiej Przystanii i już zapewne w myślach liczyła dodatkowe miecze.
- Jeśli faktycznie jest jak mówisz, to zaiste jeszcze nie wszystko stracone - pokiwał głową ze zrozumieniem - Nawet jeśli jednak rozbijemy siły Lyonela Baratheona w polu, nie znaczy to wygranej wojny. Równie dobrze możemy się wzajemnie wykrwawić, a wtedy możemy zapomnieć o zdobyciu jakiejkolwiek twierdzy, a co dopiero byłej stolicy... Zwłaszcza, że stronę Jeleni z pewnością będą trzymać Czarne Smoki, które zawsze z zazdrością patrzyły na swoich protoplastów z prawej krwi. Tylko i wyłącznie użyczając im wsparcia floty, mogą nieustannie uzupełniać zapasy Królewskiej Przystani, a i to już mówię zakładając, że uda nam się dojść pod jej mury. Dla ciebie zwycięstwo w polu to być albo nie być, a przegrana będzie jak sztych prosto w gardło. Dla nich porażka to niedogodność, ot cierń w boku. O ile Dornijczycy nie zdecydują się zaatakować ich rubieży, to nie mają żadnego naturalnego wroga w swoim sąsiedztwie. A to znaczy, że Baratheonowie mogą pozwolić sobie na czekanie w swoich twierdzach i zebranie kolejnych wojsk, by dobić twoje wykrwawione siły. Twoje i Shireen zwycięstwo nad Lyonelem musiało by być totalne... Jak zamierzasz tego dokonać? - Lyn na głos wygłaszał swoje spostrzeżenia strategiczne, chyba skądinąd całkiem słuszne.

- I cóż w zasadzie chcesz wygrać kuzynko? - zadał w końcu najbardziej interesujące go pytanie - O co toczy się twoja wojna? Czy tylko i wyłącznie o odzyskanie Włości? Mówili mi wszak, że w Harrenhal koronowano cię na królową wszystkich krajów Westeros, jak niegdyś twoich przodków. Do tego samego pretensje swoje zgłosiła Shireen Baratheon, wysyłając listy do zamków w całym Westeros. Jak wasze ambicje mają się do waszego sojuszu? Jak mają się do naszego hołdu złożonego Blackwoodom? I co najważniejsze, jak mają się do nas samych, Tullych z Riverrun...

- Oby było to coś więcej niż tylko oportunistyczne najazdy. Związanie sił Jeleni na południu znacząco ułatwiłoby sprawy tutaj... - pomyślał przez chwilę w komentarzu do najazdów Dornijczyków na Marchie, choć nie było mu do śmiechu jak kuzynce - A skoro Blackfyre nie dają znaku życia, to i dobrze, jednak weź pod uwagę że być może odpowiedzą na wezwanie Baratheonów. Żadnemu z nich nie jest na rękę powrót Targaryenów - Pstrąg nie podzielał optymizmu Alysanne w kwestiach strategicznych, choć bynajmniej też nie uważał wszystkiego za stracone. Nie takie wojny były już wygrywane przez nie tak wątłe siły, choć Targaryenka mogła tylko żałować że smoki wyginęły.

- Dobrze - pokiwał głową, przyjmując do wiadomości koncepcje i pomysły, które przedstawiła mu Alysanne. Kilka z nich było całkiem niezłych, inne brzmiały bardziej jak pobożne życzenia. Czterdzieści złotych płaszczy to chyba nie aż tak mała grupa, by niepostrzeżenie mogła wślizgnąć się do miasta. Nikt raczej też nie zezwoli na wkroczenie sił prowadzonych przez nieznanych sobie dowódców, nawet jeśli będą pod znajomymi sztandarami... Pomysł sprowokowania wiecznie porywczych Baratheonów zdawał się być jednak bardzo sprytny. A to przede wszystkim od wygranej w polu z siłami Lyonela zależał wszak sukces dalszej kampanii. Na więcej rozważań i własnych komentarzy, Lynowi nie pozwolił czas bowiem oto dopadł ich posłaniec od nikogo innego, jak tylko Shireen Baratheon.

- Moja jazda jak na razie ruszy obok twojej armii, ale na chwilę obecną nic więcej obiecać nie mogę - przyznał szczerze, po czym rozkazał jednemu z Fastolfów powrócić do głównych sił i pokierować je za kolumną wojsk Targaryenów. Sam ruszył u boku Alysanne. Wieść o tym, że kuzynka koronowała się tylko na królową Włości, pokrzepiła go nieco, bowiem nie stawiała pod znakiem zapytania ich nowo nawiązanej relacji z Blackwoodem. Wciąż było w tym jednak trochę niepewności. Harrenhal, Darry i miasteczko Harrowayów były historycznie ziemiami Dorzecza, więc nie do końca nad samymi Ziemiami Korony chciała  panować Alysanne... Chyba była to jedna z rzeczy, którą będzie trzeba wkrótce rozstrzygnąć. Co Lyna jednak bardziej zaniepokoiło, to nagłe umęczenie które zawitało na twarzy jego kuzynki. Sprawiała wrażenie jakby z trudem brała oddech i nawet kilkakrotnie się zająkała lub była na granicy przejęzyczenia. Pstrąg wypuścił sokoła w powietrze i pozwolił sobie podjechać bliżej w razie jakby trzeba było ją złapać w razie omdlenia.

- Wszystko w porządku, kuzynko? - Lyn dał znak Arrynowi, żeby też był w razie potrzeby gotowy łapać młodą królową. Co prawda miała swoich gwardzistów, ale mogli nie zdążyć zareagować.