Drogi II

Tak jak ją poproszono, tak i się stawiła. Tak szybko jak tylko było to możliwe na tą nagłą naradę. Wraz z nią, naturalnie, stawili się i jej lordowie, odpowiedzialni za prowadzenie jej części sił, a także ktoś zupełnie nowy dla całego zgromadzenia, Lyn Tully. Przed spotkaniem z Shireen przestrzegła go, że plotki na jej temat nie są specjalnie przesadzone i potrafi być osobą trudną w obyciu i dlatego najlepiej się nie odzywać, jeżeli nie miało się nic istotnego do powiedzenia. Nie zabraniała jednak mówić swojemu kuzynowi, zwyczajnie przygotowywała go na to co może nastąpić. Nie zwlekała jednak dłużej, wyglądało na to, że wydarzyło się coś ważnego i trzeba było jak najszybciej to poddać pod rozmowy - Czyżby zwiadowcy donieśli o położeniu Lyonela? A może trzeba będzie się szykować do bitwy?
- Podobno stało się coś ważnego... - Powiedziała, znajdując się w końcu twarzą w twarz z drugą królową. - Lyonel?

Obserwowała wymianę zdań z pewnym zainteresowaniem, gdyż do tej pory nie zdawała sobie sprawy, że lord Whent robił coś więcej za jej plecami. Ale czyż było coś w tym dziwnego? Wszakże miał o sobie wysokie mniemanie, chciał być jej namiestnikiem i odgrywał rolę takiego... Z drugiej jednak strony, negocjując z nim warunki, na których przystąpiłby do jej sprawy, obiecała sobie, że będzie mieć na niego baczniejsze oko. Wygląda jednak na to, że w toku wszelakich działań wojennych się z tym nieco zapomniała, a ostatnio, z konieczności, wypuściła go do Antlers. Jeżeli pod Białymi Murami ten pomysł wydawał się jej dobry, to teraz poczuła ukłucie zaniepokojenia... Nim jednak miała czas się dobrze nad tym wszystkim zastanowić i poukładać sobie to w głowie, sytuacja szybko wymknęła się spod kontroli. Zaskoczenie na jej twarzy, gdy Shireen wezwała straż było aż nazbyt widoczne, ale wyglądało na to, że Jelenia królowa miała się zamiar rozprawić tylko z Whentem, którego zdecydowała się oddać jej... Cóż miała zrobić? Jej wzrok skakał pomiędzy Symonem, a pozostałymi lordami, którzy jej towarzyszyli. Cóż miała robić?
- To... Eee... Poważne oskarżenia. - Zaczęła powoli, zbierając myśli. Z pewnością gdyby nie szok i strach, który przed chwilą wywołała w niej Shireen, to jej reakcja mogłaby być znacznie ostrzejsza. - Eee... Poważne oskarżenia, które w obliczu tego, że możemy znajdować się rzut kamieniem od Lyonela nie mogą nie... nie zostać wzięte pod... uwagę. Tak. - Spojrzała się na Whenta przeciągle i wahaniem. Czy mógł zdradzić? Oh, zdawała sobie sprawę, że mógł. Miał możliwość żeby się układać na boku i sama nie ufała mu do końca, choć do tej pory dobrze jej służył. - Zdajesz sobie sprawę, Symonie, że w obecnej sytuacji twoja lojalność została poddana mocno w wątpliwość, czyż nie?   - No i nawet jeśli posłał człowieka do układów z rzeczonymi lordami, to nic jej o tym nie wspomniał. - Powinniśmy więc je rozwiać. - Spojrzała się na Shireen. - Pozwolisz mi, że odwiedzę tego... Szpiega? Podczas gdy ty... Zajmiesz się towarzystwem? I bez kajdan, jeśli łaska... - W gruncie rzeczy nie spodziewała się odmowy, w końcu miał to być człowiek Whenta i cała sprawa dotyczyła jej. Tak więc za pozwoleniem opuściła namiot i wezwała do siebie ser Alrana, a następnie udała się na spytki... Jeśli trzeba będzie, to siłowe.

Alysanne jeszcze nie zdążyła wyjść kiedy w sukurs przyszedł jej kuzyn i mogła mu być tylko wdzięczna. Wyglądało jednak na to, że jego mowa, poniekąd rozsądna, nie trafiła do Whenta, który, czemu trudno mu się było dziwić, uniósł się dumą. Zresztą nic dziwnego, Shireen chyba nie rozumiała metafor i bez dosłownego przekazu nic do jej łba nie trafiło - Brak kajdan oznaczać też miał też żeby darowano sobie szopki z chwytaniem Whenta, w końcu gdzie mógłby uciec!? Był w środku jej zasranego obozu! Niestety dla Symona jego duma kosztowała go cios w twarz, co nie było szczególnie przyjemne zarówno dla niego jak i dla niej. Jeżeli do tej pory były jakieś możliwości żeby wyjść z tego bez większego szwanku ze współpracy z Whentem, to teraz się to nieco zmieniło.
- DOŚĆ TEGO! - Wrzasnęła, zwracając przy tym na siebie uwagę, a następnie omiotła wściekłym wzrokiem wszystkich wkoło. - Lordzie Whent, radzę chwilowo powściągnąć język, a ty... - Zwróciła się do Shireen i zbliżyła się do niej, co musiało wyglądać dosyć zabawnie biorąc pod uwagę różnicę wzrostu. - Jeszcze raz tknij mojego chorążego, może i oskarżonego o zdradę, ale wciąż MOJEGO chorążego... - Musiała sobie jednak zdać sprawę, że musiało to brzmieć dość głupio, biorąc pod uwagę, że są w środku jej obozu, także zwiesiła głos i nie dokończyła. Odwróciła się od niej na pięcie i warknęła do ludzi pilnujących Whenta. - Gdzie on wam ucieknie, idioci? Jesteśmy w środku pieprzonego obozu. Jest tu z sześć tysięcy ludzi. SZEŚĆ TYSIĘCY! Idę przesłuchać tego cholernego szpiega i nie życzę sobie widzieć po powrocie, że Whent, którego niby oddałaś w MOJE ręce, jest jeszcze bardziej poobijany niż teraz... - Wyszła z namiotu miotając na prawo i lewo pioruny z oczu.

Tak szybko jak wyszła z namiotu, będąc wściekłą, tak równie szybko wróciła. Tym razem jednak wyraz jej twarzy był inny niż opuszczała namiot. Nie tak rozgorączkowany, pełen szalejącej wściekłości. Raczej zimny, wycofany i odpychający, cera całkowicie blada. Widać było, że musiała się czegoś dowiedzieć i nie wyglądało na to, że jej się absolutnie spodobało to co usłyszała. Kroki stawiała powolne, stateczne, nie śpieszyła się. I choć starała się to ukryć, to ręce wręcz drżały jej z wściekłości i niemal czuć było, że kogoś by zadusiła.
- Lordzie... Lordzie... Lordzie... - Mówiła powoli, z drżeniem w głosie równie wielkim co drżenie jej rąk. Jeżeli ktoś ją znał, to wiedział, że nie było to drżenie spowodowane strachem, a furią w niej drzemiącą, którą ledwo co kontrolowała. - Lordzie. - Stanęła przed Whentem mierząc go swym płonącym, wiercącym wzrokiem. Czekała. Czekała aż coś powie. Może się wytłumaczy? Może coś dostrzeże w wyrazie jej twarzy i jej lodowatym spokoju. Czekała i milczała długo. Cisza mogła być mało komfortowa dla każdego, kto oczekiwał odpowiedzi. - Lordzie... - Wykrzywiła swe usta w uśmiechu nim rzekła. - Jest bardzo wiele zbiegów okoliczności, które budzą we mnie wątpliwości. Lordzie. Twój człowiek twierdzi, że posłałeś go do Mormonta, podczas gdy ty twierdzisz, że posłałeś go do kilku lordów... Tak ustaliliśmy tutaj i wersja posła została przez niego potwierdzona. Poseł miał twój list, z twoim podpisem... Dobra rzecz dla posła. I z jego listem trudno podważyć, że to twój człowiek... I ostatecznie poseł bardzo skwapliwie wyjawił wszelkie sekrety swej misji... Lordzie. Nawet nie musiałam nic robić. Po prostu pękł na mój widok... Lordzie, lordzie, lordzie... - Wciąż uparcie wbijała spojrzenie w Whenta i czekała. Powie coś? Zareaguje? Będzie kłamał, błagał o łaskę? Cokolwiek?

- Ciekawość to pierwszy stopień do jednego z Siedmiu Piekieł, lordzie. Mam mówić dalej? - Powiedziała zimno. - Panowie z pewnością pamiętają... - Rzuciła do lorda Darry'ego i Roote'a. - Posła od Lyonela, który zastał nas w Harrenhal, który zapraszał was na rozmowy dotyczące przyszłości Włości. Lord Symon uznał, że rozsądnie będzie tej oferty wysłuchać... I przy okazji wykroić dla siebie jak najwięcej. A biorąc pod uwagę jaką ofertę otrzymał, a raczej otrzymałby, to wszystko to robił i za waszymi plecami. Lyonel był bardzo, bardzo hojny. - Spiorunowała go wzrokiem, mógł chociaż błagać o litość. Chwilowo tego nie robił. - Z tego co już się dowiedziałam, to wysłałeś swego człowieka do Lyonela po swym powrocie z Antlers... Powiedz mi... Choć mogę wrócić jeszcze do twojego posła i się go podpytać i z pewnością skwapliwie odpowie, zdradziłeś Lyonelowi, że maszerujemy wspólnie z Shireen? - Czemu wcześniej o tym nie pomyślała? Czemu była tak głupia? Oh, to proste. Była zwyczajnie wściekła i nawet jej to przez myśl nie przeszło. - A co do samego Antlers i lorda Buckwella... Kłamałeś? I wystawiłeś cztery setki naszych ludzi pod ostrza Lyonela? - Podeszła do niego, widząc, że jest przetrzymywany przez osiłków Shireen i wbiła w niego wściekłe spojrzenie. Miała ochotę zadusić go gołymi rękoma. Ale jeszcze nie teraz... Jeszcze... Nie... Teraz.

Zacisnęła pięści patrząc wściekle na Whenta, a potem wzięła jeden głęboki wdech, drugi i rozluźniła dłonie. Sama powinna była go lepiej upilnować, ale z drugiej strony, jakie miała realne szanse by tego dokonać? W ich obozie było blisko siedem tysięcy ludzi, z czego blisko połowa należała do Whenta. O ile jeszcze mogłaby go śledzić, to miałby dość okazji by w trakcie wydawania rozkazów posłać gońca do Lyonela.
- Co do jednego... królowa... Shireen ma rację. Nie zdradziłeś mu nic bo nie wiedziałeś, czy jego oferta może być tego warta. Wystarczyłoby żeby twój posłaniec dostał się do ciebie, a za kilka dni moglibyśmy być na widelcu Lyonela. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności tak się jednak nie stało i mogę dziękować tylko tu obecnej, że wykazała się nadzwyczajną przebiegłością... - Zamyśliła się na moment, jak gdyby zastanawiając się co ma z nim zrobić. Teraz jej pora na odrobinę przebiegłości. - Jednak nic straconego! Lyonel otrzymał wiadomość, że Symon pragnie... podjąć współpracę. Czemu z tego nie skorzystać? Możemy pchnąć do niego posła z wiadomością zwrotną. Jeżeli Jelonek do tej pory miałby się wahać czy stawać z nami w polu, to po informacji od posła będzie wręcz dążył do starcia. Powiadomimy go, że lord Whent zgadza się na jego szczodrą ofertę, poda liczebność moich "zdziesiątkowanych" sił po starciu z Shireen i ich dokładny skład liczebny. Ponadto zasugeruje, że w trakcie bitwy przejdzie na jego stronę i zmiażdżą między sobą siły Roote'a i Darry'ego... - Wydawało się jej, że to całkiem dobry pomysł by dodatkowo ogłupić Lyonela i zapewnić sobie zaskoczenie na polu bitwy.

Na pytanie Shireen co zrobi z Whentem zawahała się. Najchętniej ścięłaby mu łeb i odesłała Lyonelowi, ale wtedy jej pomysł z posłaniem do niego posła raczej by nie wypalił. Mogła też go po prostu stracić na miejscu, ale co się stanie wtedy z siłami, które prowadził Whent? Jego bratanek może zabrać siły tak czy siak i dołączyć do Lyonela by pomścić jego śmierć. Z drugiej strony miałaby pozwolić mu na swobodę? Zerknęła na moment w kierunku Roote'a i Darry'ego, ale wątpiła, że dostanie od nich jakąkolwiek pomoc. I tak jak się spodziewali, uciekali od niej wzrokiem. Jak zwykle, najtrudniejsze kwestie przypadały jej.
- Ten jego bratanek... Gdzie on jest? - Rzuciła w eter. Zaraz potem wezwała do namiotu ser Alrana. - Znajdź mi bratanka lorda Whenta i powiadom go, że mam zamiar się z nim spotkać... Zamknij go choćby w moim namiocie i nie spuszczaj z niego oka. Niech się nie szwęda ze swoimi ludźmi. Muszę z nim porozmawiać na osobności... Z daleka od ludzi Whenta. - Zamilkła, jak gdyby oczekując aprobaty, a po chwili zwróciła się do Whenta. - W kajdany. O jego losie zadecyduję później. Choć bogowie mi świadkiem, że najchętniej bym go ścięła... Lepiej jednak nie podejmować pochopnych decyzji i pokazywać go jako więźnia w naszym obozie. Ani przed jego ludźmi. - Zawahała się, nie miała pojęcia czy dobrze to rozgrywa. Wiedziała, że powinna go ściąć, ale nie mogła sobie pozwolić na utratę jego sił. Nie teraz. Oczywiście zebrani mogli wyrazić swoje opinie na temat jej decyzji, a na pytanie Shireen co oferował Lyonel, odpowiedziała... - A cóż mógł zaoferować lordowi?