Drogi Reach

Zwiadowcy donieśli królowi o niezbyt pomyślnym dla Lwów końcu oblężenia Starego Dębu i marszu armii Tytosa na północ. Te wieści zdenerwowały Lancela. Kiedy planował wojnę, Zachód miał się znacznie poszerzyć na północy i południu, a skończyło się na zdobyciu jednego zamku w Reach. Jego wściekłość obróciła się w kierunku Tyrella, który jego zdaniem wykiwał sojusznika. Z twarzą w kolorze pola swego herbu rodowego, wydał rozkaz postawienia warownego obozu na środku drogi, tu jak stali. Nie ma sensu przecież dalej ciągnąć na południe, tylko lepiej zaczekać na drugą armię i razem wrócić na Zachód. Kiedy jego potężny namiot już stał, a zbrojni rozstawili go jako pierwszy, zaraz zasiadł na obitym poduszkami krześle i rozesłał zwiadowców. Wysłał też posłańca do Tytosa z informacją, że król zatrzymał się w oczekiwaniu na niego, i zaraz po spotkaniu obu armii życzy sobie go widzieć w swoim namiocie. Zdenerwowany rozmyślał też nad towarzyszącą Tytosowi konnicą Róż. Po co im eskorta w bezpiecznym miejscu po pokonaniu wroga i w dodatku jeszcze w sytuacji, kiedy sami mają potężną armię? Wściekły król uznał to jako wyproszenie sojuszników poza granice Reach. Niewdzięczni zarządcy! Przynajmniej Góra pozostawał w formie, a Lancel nie mógł mieć do niego pretensji, że zabił jakiegoś paniczyka, który sam się o to prosił.
Pozostawała kwestia Czerwonego Jeziora. Lancel postanowił, że jutro z Tytosem wspólnie ustalą, czy zwrócić go jego dotychczasowemu lordowi, co akurat Lancelowi się nie podobało, czy oddać go komuś lojalnemu Zachodowi jak na przykład księciu Gedeonowi. Tak czy siak nie ulegało wątpliwości, że póki chłopi i Reach nie przyzwyczają się, że Jezioro trafiło na wieczyste posiadanie w ręce Zachodu, lepiej będzie trzymać tam silny garnizon.

Cały następny dzień czekali na wojska Namiestnika, co było dosyć logiczną konsekwencją zatrzymania armii Króla, i ten się tego spodziewał. Dzień spędził na kontemplacji Gwiazdy Siedmioramiennej, czytaniu ksiąg o dawnych dyplomatach oraz obserwowaniu gwaru obozowego. Jeżeli jacyś lordowie mieli do niego kwestie, to także ich przyjął. Był to jednak obiektywnie nudny dzień, który dodatkowo dłużył się na oczekiwaniu, toteż król ucieszył się, kiedy gwardia królewska pełniąca straż przed namiotem zaanonsowała Księcia Namiestnika.
- Witaj Synu. - odpowiedział król. Nie miał pretensji do wyglądu Tytosa, w końcu dziedzic dosłownie dostosował się do rozkazu Lancela.
- Tak, chciałbym usłyszeć z twoich dokładnie o przebiegu kampanii w Reach. Trochę byłem zły na siebie, że zasiedziałem się w Cornfield, gdzie zaprowadzałem nowe porządki, ale widzę że i tak nic by to nie dało, gdybym ruszył bezpośrednio do ciebie. Cholerny Tyrell mnie niepomiernie zdenerwował swoim zachowaniem. Paktował za naszymi plecami z Jeranem, jeśli dobrze zrozumiałem raporty zwiadowców. Swoim ludziom kazał dopilnować abyscie opuścili Reach. Dobrze, że nie mamy z nim formalnego sojuszu, bo za takie zachowanie nie należy mu się już więcej żadna pomoc. Z resztą może zacznij opowiadać, a potem poruszymy resztę kwestii takich jak sprawa własności Czerwonego Jeziora. Ach. - Lancel uderzyłby się otwartą dłonią w czoło, gdyby nie to, że takie zachowanie nie przystoi nawet w obecności samego syna i jednego z gwardzistów królewskich stojącego samotnie w głębi namiotu. - Pewnie po marszu jesteś zmęczony. Napijesz się czegoś lub coś przekąsisz? - zapytał się król wskazując dłonią na stolik, gdzie stała karafka czerwonego arborskiego, kilka kielichów, talerz z kiścią winogron i kilka kawałków różnych rodzajów serca.

Garth zdziwił się początkowo słysząc o nadchodzącej armii. Co oni tu robili skoro mieli się zbierać pod Darkdell? Czyżby to był jakiś podstęp wroga? Tylko co by miał na celu?
Po dłuższych przemyśleniach Garth doszedł do wniosku, że jego ojciec musiał wygrać bitwę. To wydawało się najlogiczniejsze. Wojna skończona, Lordowie wracają do swoich domów. Tylko czy jedna bitwa mogłaby zakończyć wojnę? Gdyby Hightowerowie zostali pojmani, zapewne tak...
Znowu, czyżby znowu los zakpił? Znów spóźniony na wojnę? Znów przyjdzie wracać do Burzy?
Był tylko jeden sposób by się upewnić. Na wszelki wypadek kazał się ustawić jeździe w sposób dogodny do ataku, a sam w towarzystwie kilku rycerzy udał się rozmówić z dowódcą nadciągającej armii. Pod Sztandarem Siedmiu dla bezpieczeństwa i zaznaczenia, że chcą rozmawiać, a nie walczyć.
-Jestem Garth Tarly, dziedzic Horn Hill. - przedstawił się - Kim jesteście i dokąd zmierzacie? - spytał.