Komnata Gościnna III

Choć tego po sobie nie pokazywał, to mdliło go na myśl o nadchodzącej rozmowie. Nie czuł się pewnie w kontaktach z głową Wiary, a jednocześnie nie dawało mu spokoju to, do czego planowali go przekonać. Wszak zainspirowanie wyprawy Andalów przeciwko królestwu Pierwszych Ludzi ciężko było usprawiedliwić przed samym sobą. Jego dusza wojownika radowała się na takie plany, jednak jeszcze bardziej niż zwykle czuł się jak zdrajca. Spędzili z żoną wiele godzin rozmawiając o przyszłości, niejednokrotnie kończąc rozmowy późno w nocy. Mimo iż on sam opowiadał się za pokojową kolonizacją Andalów, uświadomił sobie, że nie miało to póki co racji bytu. Musiał przyznać jej rację, iż podboje wydarzą się niezależnie od wsparcia Doliny, a wykazując wobec nich obojętność mogą stracić na tym jako królestwo. Z drugiej strony, wykazując inicjatywę, być może będą w stanie wpłynąć w decydujący sposób na kształt planowanej wyprawy. Sam zniechęcił żonę do wysunięcia koncepcji ataku na Dorzecze. Być może nie chciał prowadzić natarcia przez ograniczające wąwozy. Być może liczył z czasem na unormowanie relacji sąsiedzkich. Być może obawiał się najświeższych plotek o pobycie Mudda na Wyspie Twarzy. A być może dary pewnego Ibbeńczyka sprawiły, iż Waymar nie był chętny by znalazł się on dokładnie na trasie przemarszu andalskich wojsk. Któż to wie, jak drobne rzeczy potrafią czasem zmieniać kształt świata.

Słuchał słów żony, by odezwać się dopiero, gdy skończy ona swą przemowę. -Moi pobratymcy przez setki lat bytności w Westeros, zamiast zjednoczyć się i skupić na rozwoju, woleli przelewać bratnią krew w przygranicznych utarczkach. Skoro nie byli w stanie współpracować, to stracili tym samym moralne prawo do władania tą krainą. - zaczął i były to słowa w dużej mierze szczere. Co dobrze było widać w przypadku górali, mierził go upór i wieczne podziały. Gdyby Pierwsi Ludzie Doliny byli zjednoczeni już na początku andalskich najazdów, nie musiałby teraz tu stać.
-Uważamy, że nadszedł czas na to, by siedmioramienna gwiazda ukazała swą zjednoczoną potęgę, oczywiście jeśli Wasza Świątobliwość zechce nam pobłogosławić. Czas, by Dolina ponownie stanęła w awangardzie marszu Andalów na zachód. Myśleliśmy o krainach na południe i wschód od ujścia Czarnego Nurtu. Miejscowi muszą przekonać się, że wydarzenia na Tarth nie pozostaną bez odpowiedzi. Dodatkowo te tereny mają rozległe wybrzeże, dzięki któremu będziemy mogli przypuścić druzgocący atak z kilku kierunków naraz, co zaskoczy naszych przeciwników. Jeśli uprzednio król Hugor wraz z mężnym Angronem powiększą obszar swych ziem, możliwe będzie również otwarcie dodatkowego frontu na Północy. Oczywiście, konieczne będą porządne przygotowania, w czasie których nasze królestwo zaniesie światło Siedmiu na wysepki na północy, a także przetrąci kręgosłup wichrzycielom w górach. Nie możemy wszak zostawić ich za plecami. - odniósł się do sprawy ze strategicznego punktu widzenia. Czekał teraz na odpowiedź wielkiego septona i na mające paść po niej słowa Findis. Słowa, których był inspiratorem i które przy łasce bogów starych i nowych mogły odmienić oblicze nadchodzącej inwazji i znanego im świata.

Wielki Septon zgadzał się z ich słowami, co nieszczególnie Waymara zaskakiwało. Dotychczasowa działalność Głowy Wiary wskazywała, iż przychylnie spogląda na przedsięwzięcia mające na celu powiększenie andalskiego stanu posiadania w Westeros. Mimo to, rad był, iż przyjął ich propozycję pozytywnie, gdyż stanowiło to dobry punkt otwarcia do dalszej rozmowy. Łatwiejsza część za nimi.
Słuchał żony, która nakreślała temat zgodnie z tym, co wcześniej ustalili. Podsunął jej ten pomysł, wiedząc, iż przelew krwi, zwłaszcza niepotrzebnej, nie raduje jej serca. Uważał, że w obliczu nieuchronnej fali Andalów, która co i rusz uderzała w wybrzeża Westeros, tylko radykalny ruch, który planowali ma szansę cokolwiek zmienić. Musiał więc wesprzeć słowa swej żony własnym głosem, oczywiście w nienagannym Wspólnym.

-Nie wychowałem się w Wierze. Przyjąłem ją jednak i to co napawa mnie największą obawą to dusze moich pobratymców, którzy polegli broniąc przegranej sprawy. Ci, co mnie znają, wiedzą, iż nie obawiałem się przelewać góralskiej krwi. Zarówno gardzę ich półdzikim stylem życia jak i im współczuję. Podobnie jak wyspiarzom z Sutków, których władca jest zdeterminowany poświęcić ich życie w imię obrony pogańskich tradycji. Poznali oni jednak Andalów jako najeźdźców, których celem jest wypalenie ich wiary w słusznym ogniu, co utwierdziło ich w bezsensownym uporze. Zastanawialiśmy się, czy nie warto spróbować innej metody.  Uderzmy na nich tak jak planowaliśmy, zduszając każdy opór, tych którzy się nie poddadzą. Mężni wojownicy, tacy jak nasz Ogar, z pewnością będą mieli wystarczająco pola do popisu ku chwale Wojownika. A potem zaskoczmy ich pokazując oblicze Matki. Udajmy, że ich pogańskie drzewa nie są dla nas przeszkodą. Lud, któremu zmienią się jedynie władcy nie będzie mieć powodów do buntu. Niech septoni pokażą im potęgę prawdziwej wiary głosząc słowa natchnione przez Staruchę, podczas gdy my docenimy wszystkich tych, którzy z własnej woli będą chcieli przyjąć słowo Siedmiu. Dajmy im cywilizację, pokój i dobrobyt, a przekonamy ich, że Andalowie to najlepsze co mogło ich spotkać. Tych, którzy pozostaną zamknięci na Prawdę, obserwujmy bacznie, dając im czas na refleksję. A gdy w końcu drzewa, ten martwy symbol, zapłoną, będziemy wiedzieć czyje serce zostało przy starych zwyczajach i zasługuje na stosowną odpłatę. Odsiejemy ziarno od plew, ustrzegając się węży, które mogłyby skryć się wśród nas, osłaniając się fałszywą pobożnością, gdybyśmy wyrżnęli czardrzewa od razu. - przemówił, dodając swe słowa do mowy Findis. Uważał, iż łagodniejsze podejście do czardrzew zachęciłoby więcej Pierwszych Ludzi do zmiany wiary i z czasem wielu zrobiłoby to szczerze. Podobnie plan późniejszego spalenia czardrzew powinien łatwiej pozwolić na identyfikację wszystkich zatwardziałych wyznawców Starych Bogów. Z drugiej strony jednak... zachowanie czardrzew co najmniej odsuwało w czasie nieuniknione i tworzyło grunt pod współpracę. Czy jednak z czasem Andale nie zapomną o konieczności wypalenia drzew? Być może bardziej pacyfistyczne podejście znajdzie więcej wyznawców. To już mógł pokazać tylko czas, a on tymczasem starał się robić to, co uważał za słuszne.

Miał ochotę z ulgą wypuścić powietrze. Wielki Septon nie odrzucił ich słów, ani nie obraził się, wyrzucając ich z komnaty i nazywając heretykami. Nie tylko tego nie zrobił, a wysłuchał ich spokojnie, a nawet więcej - zgodził się z nimi i ich planem! Budziło to więc nadzieję na łagodniejsze potraktowanie Pierwszych Ludzi podczas nadchodzącej wyprawy, a także, przynajmniej na pewien czas, na ocalenie czardrzew. -Ja również dziękuję. Dzięki waszej dobroci  wielu moich pobratymców dostanie szansę, którą i ja dostałem. Mam nadzieję, że okażą się rozsądnymi na tyle, by z niej skorzystać. Oczywiście, ich władcy powinni przyjąć Wiarę, by pokazać swym poddanym właściwą drogę. Lub ustąpić miejsca ludziom rozumniejszym. - zgodzil się ze słowami Wielkiego Septona. Za olbrzymami i Dziećmi Lasu wstawić się nie mógł, gdyż istoty te pozostawały poza granicami tolerancji Andalów. Za wiele osobiście do nich nieczuł, ni niechęci, ni specjalnej miłości. Zagłady im nie życzył, natomiast liczył, że ich lasy staną się dla rycerstwa niełatwym orzechem do zgryzienia. Może dzięki temu ostrze andalskich podbojów trochę stępieje? No, tym by nie pogardził.

Dalszych słów żony już nie komentował. Trochę to takie było dzielenie skóry na niedźwiedziu, ale nawet jeśli w wyprawie coś miałoby nie pójść po ich myśli, to przypodobanie się Wielkiemu Septonowi mogło grać tylko na ich korzyść. Zresztą nie sądził, by jego wsparcie w tym miejscu było w jakikolwiek sposób potrzebne. Wszak Wiara powinna być zadowolona z proponowanej przez Findis prerogatywy. Cierpliwie więc czekał, aż rozmowa dobiegnie końca. On już dziś swoje osiągnął.