Komnata gościnna I

***

Po tym, jak opuściła męża, Shaera udała się do odpowiedniej komnacie. Napotkanej po drodze służącej poleciła, aby przyniesiono jej wino do komnaty - jeden mały pucharek wypity przy pracy nie mógł przecież chyba zaszkodzić, prawda? - a innej dziewce kazała znaleźć jej brata i zapytać go, czy nie zechciałby poświęcić jej chwili czasu po wieczerzy. Ser Yohn Corbray, jedyny męski dziedzic ser Rodricka, zawsze miał raczej dobre relacje z siostrą; a choć czasami podśmiewał się z jej silnej woli i uporu, to jednak właśnie w nim Shaera upatrywała swojego sojusznika i wsparcia. Może gdyby zapytała brata o to, co chodziło jej po głowie, zgodziłby się? Albo i nie - bo i taką możliwość lady Redfort brała pod uwagę. Był on teraz następcą głowy rodu, rycerzem z tytułem, włościami, znaczeniem w świecie (jakimś), a ona nie miała mu nawet nic do zaoferowania...Dlaczego miałby usłuchać jej próśb? Tak czy inaczej, Shaera zamknęła za sobą starannie drzwi i poczekała chwilę, aż kroki służebnic ucichną, a następnie szybko, z pośpiechem odszukała wśród wypakowanych tam rzeczy przybory do pisania i pergaminy. Ułożywszy to wszystko na blacie stołu, siadła wygodnie na krześle, odgarnęła włosy i przystąpiła do kreślenia słów. Jej pismo było pewne, wyraźne, staranne - bo jasnowłosa lady zawsze dbała o detale - i odpowiednio wyrażało to, co zamierzała przekazać, a co miało (w jej opinii) fundamentalne znaczenie. Brała pod uwagę również to, że ktoś mógł ten list przeczytać poza Simonem i adresatem; w świecie zdarzały się przecież rozmaite wypadki, prawda? Stąd też musiała zadbać nie tylko o czytelność listu, ale i o słowa. A te - jak Shaera zdążyła się nauczyć i nigdy nie miała zapomnieć - nie były tylko czczymi bańkami, unoszącymi się na wietrze; były bronią. Ostrzem, którym musiała należycie władać, jeśli mieli jeszcze kiedyś zostać lordami.

- Tak... - mruknęła do siebie usatysfakcjonowana, gdy pierwszy z trzech planowanych (w tym momencie) listów został już sporządzony i odpowiednio przygotowany. Miała nadzieję, że wszystko się jakoś ułoży...Jakoś. Kiedyś. A najlepiej teraz.

Drugi list poszedł jej nieco trudniej; Shaera nie była pewna, jak sformułować zdania, dobrać odpowiednie wyrażenia. Mimo wszystko jednak i to się udało sfinalizować - i drugi list również, po upływie stosownego czasu, spoczywał obok pierwszego, świeżutki i gotowy do wysłania. Oba te dokumenty blondynka odsunęła na bok, aby na razie leżały w stosownym miejscu, oczekując nadejścia Simona. Gdy ten dołączy do niej w komnacie po upływie oznaczonej godziny,  udadzą się razem do kruczarni, żeby je wysłać...i omówić ostatnie sprawy. Układ, jaki zawarli z Simonem po ślubie, był jasny i konkretny - a Shaera nie zamierzała przekraczać jego granic. Rozumiała, jakie są ich obowiązki i pozycje...
I chyba to zrozumienie było najtrudniejsze, gdy połączyło się je z ich rzeczywistą sytuacją. Dlatego przy ostatnim liście, gdy składała już swój podpis, ręka jej lekko zadrżała, a twarz jasnowłosej damy znacząco pobladła.
Cokolwiek się miało stać, ona wykonała ruch. Bez jej wsparcia - ale jednocześnie z dala od niej - Simon miał być wolny jak ptak, działać sam, na własny rachunek; być może tak będzie (byłoby?) dla niej i dla nich wszystkich lepiej. Może także jego absencja wpłynie w jakiś sposób na lady Victarię i na jej brata, nastroi ich jakoś bardziej przychylnie?Odpowiedzi na te pytania miała dać dopiero przyszłość. A ta nie rysowała się zbyt różowo, przynajmniej w przesadnie czujnym myśleniu Shaery.

Upływ czasu - nawet jeżeli znaczny - nie rozgniewał Shaery; domyślała się, że Simon potrzebuje czasu, aby to wszystko przetrawić i poważnie przemyśleć. Dlatego, gdy do niej dołączył, powitała go ciepłym, delikatnym uśmiechem, jednak nie wstała. Odgarnęła jakiś zabłąkany kosmyk włosów z twarzy, po czym - wypuściwszy powietrze z płuc - przeszła do konkretów. Mąż mógł w niej wtedy dostrzec tę "odmianę", "wersję", tę twarz Shaery, którą przybierała, rozmawiając z zarządcami Redfort i starając się, aby ich dom prosperował: tak wyglądała, kiedy skupiała się całkowicie na interesach i tylko one, tylko konkretne sprawy, miały dla niej znaczenie.

- Spójrz na te dwa listy. Jeden jest do kapitana statku "Srebrna Dama" w Gulltown, nazywa się Saller. Jeżeli jeszcze żyje i jest w dobrym zdrowiu, to nie sądzę, że opuścił to miasto - mówiła wolno, wyraźnie i cicho, ale stanowczo; kładła nacisk na każde słowo. Chciała, by Simon dobrze to zapamiętał. - Drugi list jest do kupca Darvina, który pracował dla mnie. Jeśli nic się nie wydarzyło, to on również powinien być w Gulltown. Znajdź go i poleć mu, aby przesłał mi wszystkie informacje, jakie teraz posiada na temat Gulltown i lady Melody Grafton. Zanim podejmę działania, muszę wiedzieć jak najwięcej. Bądź absolutnie ostrożny i postaraj się niczym nie ryzykować. Jeszcze dziś wyślę posłańców z tymi dwoma listami, tak by dotarł możliwie jak najszybciej do celu. W Siedmiu miejmy tylko nadzieję, że nic mu się nie przydarzy po drodze...

Westchnęła ciężko. Pokręciła głową. O czym jeszcze mieli...a tak. O synach. Decyzja, jaką Shaera podjęła, była dla niej szalenie trudna, ale liczyła na to, że podejmując taki, a nie inny wybór, zapewni dzieciom bezpieczeństwo. Jeśli Simon miał dyskretnie, nie rzucając się w oczy, opuścić Heart's Home, to chłopcy powinni pozostać z nią. Rhaella była bezpieczna w Ironoaks - raczej nie zapowiadało się teraz, aby dotarła tam potencjalna wojna. Ale należało...Cóż, mieć na wszystko oko i uwagę. Bo mogło być różnie, prawda?

- Zdecydowałam, że Damon i Elys zostaną ze mną - oświadczyła. - Ich obecność mogłaby przyciągnąć do ciebie niespodziewaną uwagę, poza tym...Myślę, że są jeszcze zbyt młodzi, żeby ci towarzyszyć. Dolina i siostra mogą ich potrzebować.

Wypowiedziawszy te słowa, zamilkła. Wpatrywała się w Simona z uwagą, chcąc się upewnić, że ten zrozumiał wszystkie jej wyjaśnienia, uwagi i słowa. Jeżeli nie chciał nic do tego dodać, zaprotestować - choć raczej nie zamierzała z nim polemizować, to ona była tu matką, no i Simon zobowiązał się jej zostawić sprawy Westeros - to obdarzyła go delikatnym, czułym pocałunkiem, wstawszy z krzesła, a potem udała się do drzwi i zajęła się wyprawianiem posłańców. Owi zacni ludzie otrzymali od swej pani dwa listy, starannie zapieczętowane, i bardzo surowe oraz jasne rozkazy: mieli natychmiast i bezzwłocznie, nie tracąc ani sekundy, dosiąść grzbietów swych koni i jechać co rychlej do Gulltown. Tam jeden z nich miał znaleźć statek "Srebrna Dama" i oddać jeden z listów kapitanowi, drugi zaś miał przekazać drugą przesyłkę do rąk własnych kupca Darvina. Co więcej, piękna lady zaznaczyła stanowczo, że listy mają dotrzeć na miejsce w tempie tak szybkim, jak jest to możliwe, a im szybciej gońcy przybędą do Gulltown i przekażą to, co trzeba i komu trzeba, tym będzie dla nich lepiej.
Jeżeli posłańcy nie mieli żadnych pytań ani problemów, a za to posłusznie opuścili jej komnaty, to Shaera zamierzała powrócić do rozmowy z Simonem. Jeżeli jednak coś mieli, to lady gotowa była ich wysłuchać i udzielić im informacji, których potrzebowali. Tak czy inaczej, po ich wyjściu w stronę Simona paść miało krótkie, konkretne pytanie:

- Czy jest coś jeszcze, co chciałbyś mi powiedzieć, a o czym powinnam wiedzieć, nim opuścisz Westeros?

Jej ton wskazywał, że nie da się oszukać - i jeżeli Simon zapomniał o czymś wspomnieć żonie, nie chcąc jej irytować albo liczył, że się nie dowie, to w tym momencie miał najlepszą okazję do tego, aby powiedzieć jej prawdę. Jeżeli jednak był szczery, to Shaera na pewno zamierzała to docenić...i wyrazić to w odpowiedni sposób.

Duskendale...Shaera miała nadzieję, że miasto to okaże się bardziej łaskawe dla ich rodu i przyniesie Simonowi dochody. Nie robili tego przecież dla siebie, ale dla dzieci, dla przyszłych pokoleń Redfortów; we wszystkich swoich poczynaniach blondynka starała się dostrzegać - na ile to było możliwe - także dalszą, głębszą perspektywę, to, w jaki sposób Redfortowie mieli zapisać się w historii. Wysłuchała z uwagą wszystkich jego słów i przyjęła z pewną ulgą to, że ukochany postawił tym razem na kartę szczerości; miała nadzieję, że rzeczywiście w niczym jej nie okłamał. Skoro zbrojni mieli pozostać z nią i mogła nimi dysponować, to znaczyło, że Simon pamięta o ich układzie, że pozostawia w jej rękach znaczącą siłę. Nie aż tak wielką, oczywiście, by jakoś zmieniła los ich rodziny i bieg historii, ale zawsze była to jakaś ochrona...Cieszyła się także, że Simon się z nią nie kłócił, że akurat pod tym względem - względem rodziny - był ugodowy i wiedział, gdzie leżą granice.

- Oczywiście, przekażę jej to - zapewniła go, uśmiechając się lekko. - Gdy będę miała możliwość, nawiążę kontakt z Rhaellą i zobaczę, jak się sprawy mają. Zamierzam też nawiązać rozmowy z rodami z Doliny...Belmore'owie nadal są kimś, na kogo chcę zwrócić uwagę. Może także Graftonowie, wszak, jak wiesz o tym, wróg mojego wroga jest moim przyjacielem...Ale na ten moment nie chcę o tym mówić. Bogowie pokażą, co przyniesie przyszłość.

Westchnęła ciężko, jeszcze raz spojrzała na Simona, chcąc zapamiętać dobrze jego twarz, głos i inne detale. W końcu mieli się nie widzieć bardzo długo, co najmniej rok, może nawet dwa-trzy lata...Skąd miała wiedzieć, co zdecyduje w swej nieskończonej mądrości Siedmiu z tym światem? Tak czy inaczej, ich rozmowa była skończona.

- Dziękuję ci, żeś przyszedł. Zostaw mnie teraz samą, proszę; chciałabym zajrzeć do ksiąg i trochę odpocząć - oświadczyła łagodnie. Słowom tym towarzyszyło ciepłe spojrzenie, ale i delikatny gest, świadczący o tym, że Shaera chciała teraz pozostać sama. Księgi miały jej przynieść, wraz z najbliższymi dniami, może nie tyle pokój i ciszę, co bardziej wiedzę. Wiedzę, która dla złotowłosej lady stanowiła absolutną podstawę podejmowania jakichkolwiek planów.

____________________________________________________________________________________________
Jesteś już w sumie wolny, bo nie będę chciała niczego odgrywać, a pożegnanie przy statku i tym podobne sceny sobie pewnie odpuścimy ^^

Tego dnia Shaera była bardzo nerwowa, a służące odczuły to na własnej skórze. To znaczy, żadna nie została skrzyczana, nie została uderzona, w żaden sposób nie zetknęły się z tym wymiarem emocji wyrażanych przez ich panią, jednak...no cóż. Widać było wyraźnie, że dawna pani na Redfort jest potężnie zestresowana i niespokojna o to wszystko. Nie mogła wyjechać tak szybko, jak to sobie zaplanowała, ponieważ w Heart's Home musiała załatwić to, co było niezbędne. Tak...Naprawdę niezbędne. Dlatego też, nie bacząc już na nic innego, zaraz po wstaniu świtu zerwała się do pracy. Zaczęła od tego, że zasiadła śpiesznie do stołu, porwała za pergamin, pióro i inkaust i - nieco brudząc przy tym blat - natychmiast napisała list do księżniczki...nie...teraz KRÓLOWEJ Findis. Następnym jej ruchem było udanie się do kruczarni, gdzie ów list został natychmiast i jak najśpieszniej nadany; jeśli będzie miała szczęście, kruk dotrze na miejsce i przekaże tę informację do rąk odpowiedniej osoby. Miała nadzieję, że nic go nie spotka po drodze; to była zbyt ważna i zbyt pilna korespondencja, aby miała zaginąć. Zastanawiała się jeszcze, czy powinna napisać do kogoś jeszcze, ale uznała, że nie. Rozmówiła się po kolei, tym razem już spokojniej, z wszystkimi domownikami - w tym szczególnie z synami - o tym, co zaszło, i zebrała podstawowe informacje na temat sytuacji w Heart's Home; takie minimum musiało jej wystarczyć do podejmowania dalszych działań.
Królowa Findis...Co musiało się stać, skoro Sebastion Grafton otruł króla za pomocą swoich sług? Wszystkie dane wskazywały na to, że podjął decyzję, której efekty miały spaść na Dolinę niczym kula śnieżna. Abdykacja Alestera, śmierć Feanora, przejęcie władzy przez Findis...Ilu lordów miało poprzeć królową regentkę, biorąc pod uwagę także Żelaznych (i wszystkie za i przeciw), a ilu miało się jej sprzeciwić? I co z Finrodem? Bo z tego, co Shaera wiedziała, był jeszcze trzeci brat...Bogowie, tego jej tylko brakowało, Arrynowie walczący ze sobą o władzę! Złotowłosa lady bała się tego jak nigdy; nie chciała wybierać strony, nie chciała podejmować niepewnych decyzji. Ale wydawało się, że wybór był przed nią, bliżej, niż kiedykolwiek - i Shaera musiała coś z tym zrobić. Bo bierne oczekiwanie raczej nie miało przynieść dobrych skutków.
Tak czy inaczej, żona Simona wyprawiła synów na zewnątrz, aby zajęli się treningiem z ser Kevanem i z rycerzami, którzy przybyli z nimi z Redfort, a następnie - korzystając z tego, że Simon zapewne też znalazł sobie jakieś zajęcie przed podróżą, a reszta domowników również miała swoje życie - postanowiła skupić się na innych sprawach. Przy okazji wydała służbie polecenia, które miały dotyczyć min. powolnego pakowania rzeczy w skrzynie (akurat zanim wyjedzie, to zdąży się spokojnie spakować, bez pozostawienia połowy potrzebnych zasobów) oraz przyniesienia jej ksiąg i kielicha z winem do biblioteki zamkowej. Któryś z czcigodnych przodków Corbrayów stworzył był takową w Heart's Home; teraz jej zasoby miały wesprzeć wiedzę Shaery. Liczyła, że jej się to uda - i że w tym czasie, który przeznaczy na pobyt w rodzinnym zamku (dłuższy wprawdzie, niż planowała, ale jednak owocny) zdoła zdobyć stosowne informacje.

_____________________________________________________________________________________________
zt