Komnata Gościnna II

Po odhaczeniu treningu walki pieszej z udziałem kuzynki Jessamyn i dłuższej, konnej przejażdżce na złamanie karku, Horrmund uznał że dobrze będzie się trochę odświeżyć i spróbować zastosować do rady Waymara w temacie znalezienia rycerza chętnego by go pasować. Mimo początkowo mieszanych myśli o rycerstwie, Horrmund dał się przekonać przyjacielowi, ostatecznie jego argumenty były przekonujące a słowa zachęty... cóż, zachęcające. Waymar polecał mu znaleźć sir Jona z Nizin, z tego co Horrmund wiedział kapitana Synów Wojownika. Tytuł ten nieco go zniechęcał, ale uznał że zaufa opinii druha i rozkazał swemu słudze by ten udał się do komnat rycerza i poprosił go, lub któregoś z jego sług albo giermka, o rozmowę w swoim imieniu. Czuł się podobnie jak jakiś czas temu w Old Anchor gdzie w podobny sposób prosił Gilberta o rozmowę w podobnym temacie. Tym razem chciał jednak zastąpić wątpliwości pewnością. Jeśli Horrmund uzyskał zgodę, ruszył do komnat sir Jona w czasie który pasował rycerzowi. Ubrał się jak miał w zwyczaju - wygodnie i praktycznie, bez zbędnych ozdób.
- Witaj, sir Jonie. - Powiedział, podając mu prawicę i przedstawiając się. - To zaszczyt móc poznać tak sławnego rycerza osobiście. Dziękuję żeście się zgodzili porozmawiać. - Dodał uprzejmie. Uznał że najlepiej będzie od razu przejść do rzeczy. - Uznałem, że ciężko będzie mi znaleźć kogoś bardziej odpowiedniego od was, w tym temacie. Od dłuższego czasu pragnąłem lepiej zrozumieć czym jest bycie rycerzem, choć miałem swoje wątpliwości, lord Royce przekonał mnie, że mogę być godny tego tytułu. Mam do niego wiele szacunku i nie mam powodu by nie ufać jego słowom. - Wyjaśnił część problemu z którym przyszedł, obserwując jego reakcję. - Chciałbym sir, byś rozważył pasowanie mnie na rycerza, jeśli i ty uznałbyś mnie tego godnym. - Powiedział z powagą, pochylając lekko kart w pokorze. Mógł zapewnić, że stara się być wierny rycerskim ideałom lecz ostatecznie byłyby to tylko jego słowa. Postanowił poczekać na odpowiedź.

Osobiście Horrmund pewnie nie wybrałby Jona jako swój pierwszy wybór, trochę zbyt gruby kotlet jak dla niego, ale skoro Waymar mu to polecał, ufał kuzynowi - nawet jeśli ostatnio wmanewrował go trochę w kłopoty. Z drugiej strony czy Horrmundowi właśnie nie o to chodziło? Może znaleźliby się tacy którzy krzywo patrzyliby na jego rycerski tytuł otrzymany z rąk kuzyna, czy nawet zaprzyjaźnionej królowej, ale chyba nikt nie ośmieliłby się tak myśleć gdyby zgodę otrzymał od samego Wielkiego Kapitana. Choć nie zależało mu na związanym z tym prestiżem, to na pewno nikt nie podważałby decyzji tak ważnej persony z którym nie był przecież w żaden sposób związany. 
- Wiem ser, choć ostatni czas gdy korona zyskałaby gdybym był pełnoprawnym rycerzem też był niekorzystny dla mojego pasowania. Nie chcę by powtórzyło się to kiedyś po raz kolejny. - Przyznał, gdyż w Próbie Siedmiu nie wziął udziału przecież głównie gdyż nie należał do rycerstwa, a nikt nie chciał by ktoś potem podważał wynik Próby z podobnych powodów. - Nie robię tego jednak dla chwały w turnieju. Jeśli nie udałoby się zaradzić w żaden sposób by moje pasowanie nie wadziło z uroczystościami, jestem skłonny zaczekać. - Zapewnił, choć miło i z pożytkiem byłoby wziąć udział w turnieju, dla Horrmunda było w tej chwili ważniejszym by zostać rycerzem gdyby sytuacja znów tego potrzebowała. - Choć to dobra okazja by sprawdzić swe możliwości, i nauczyć czegoś nowego od tak znamienitych wojenników. - Dodał gdyż tak też podpowiadało mu jego wojownicze serce. Liczył że zdołałby wynieść z turnieju nowe doświadczenia bojowe. Kiwnął głową gdy Jon zgodził się po zastanowieniu i wspomniał Waymara. 
- To zacny człowiek i dobry przyjaciel. Miałem jednak obawy, że niektórzy mogliby później twierdzić że pas zyskałem przez koneksje, a nie dzięki umiejętnościom i cnotom. - Przyznał, spodziewając się że rycerz może się zastanawiać dlaczego to Waymar go nie pasował. Jon zdawał mu się porządnym człowiekiem, ale Horrmund dobrze wiedział że nie każdy rycerz i nie każdy Andal taki był. - Dziękuję, ser. - Powiedział z szacunkiem, lekko skłaniając głowę przed rycerzem. - Zrobię to niezwłocznie. - Powiedział poważnie, choć prawdę mówiąc nie pomyślał nawet że mógłby poprosić o coś takiego septona i ułatwić sprawę. W istocie Waymar podsunął mu właściwego człowieka.

Horrmund zastanowił się przez chwilę nad sugestiami Wysokiego Kapitana. Nieco zdziwił się gdy ten wspomniał o gigancie w Andalos. Mimo że brzmiało to jak prawdziwy sprawdzian jego umiejętności jako wojownika, obie te misje zakładały działanie poza królestwem, pewnie przysporzyłoby mu to sławy, lecz nie widziało mu się walczyć w obcych wojnach lub ratować Andalów przed gigantem, dodatkowo z tego co mówił Jon, o gigancie mówiły pogłoski, więc głupio byłoby mu przysięgać na niesprawdzoną informację. 
- Brzmi to wielce chwalebnie ser, lecz nie sądzę by rycerskim byłoby pozostawienie problemów we własnym domu. W naszej Dolinie grasuje niebezpieczny banita, Blackfort. Pochodzi on z mojego ludu i nie dość, że występuje przeciw królowej i nęka zarówno lordów jak i prosty lud, to każdym czynem spluwa na honor Pierwszych Ludzi. Nie znam kogoś innego kogo czyny budziłyby większą we mnie odrazę. Najchętniej ślubowałbym pozbycie się jego, zmazanie tej obrazy i pokazanie jemu podobnym jak nisko upadli. Liczę że wielu zbłądzonych mogłoby też dzięki temu zejść na właściwą ścieżkę. - Odpowiedział po chwili zastanowienia. Choć wytropienie i pozbycie się Blackforta mogło być dużo trudniejsze niż polowanie na jednego, zagubionego giganta. Przez głowę przeszło mu nawet czy nie popełnił błędu nie wybierając drogi do Andalos, lecz w głębi duszy osobiście pragnął pozbycia się tego bandyty, a mogłoby to też pomóc jego własnej misji. Głęboko wierzył że tym czynem mógłby przynieść korzyść i królestwu i zarówno Starym jak i Nowym Bogom, jeśli w ogóle Siedmiu z Andalos raczyło na niego patrzeć. Działania Blackforta były według Horrmunda obrazą również w oczach Starych Bogów. Przed podjęciem ostatecznej decyzji wysłuchał jednak oczywiście odpowiedzi ser Jona na jego zamysł, jeśli ten miał coś do powiedzenia w tej kwestii. 
Podziękował, zarówno za zgodę, jak i za dobre rady i życzliwy gest w postaci wysłania mu jednego z jego rycerzy. Jeśli to było wszystko, ruszył by znaleźć któregoś z septonów ze świty Wielkiego Septona by przedstawić mu swą prośbę, wraz z błogosławieństwem Wielkiego Kapitana. Powinien też osobiście przygotować się do czuwania.

Horrmund poczuł ulgę gdy ser Jon aprobował jego pomysł. Choć zadanie było niełatwe i potencjalnie niebezpieczne, było przynajmniej z pożytkiem dla królestwa i nie ukrywajmy - było bliżej. Horrmund wolał się nie dzielić również tym, że plan ten był poniekąd zgodny z jego większym planem przyciągania górali do królestwa, zamiast zabijania ich na zboczach gór, nie był co prawda pewny czy pozbycie się Blackforta jakoś mu w tym pomoże, lecz wierzył że na pewno w tym nie przeszkodzi, a może zdoła się to jakoś wykorzystać. Ostatecznie Horrmund miał dużo czasu tej nocy by to głębiej przemyśleć. 

Pozostało więc przejść do rzeczy. Po załatwieniu spraw z jednym z kapłanów Siedmiu Horrmund przygotował swój pancerz i oręż do czuwania. Pominął też tym razem wieczerzę, choć nie był pewien czy może to zostać uznane za gest pobożności to był pewien że okaże się to dobre z przyczyn praktycznych. Ostatecznie mimo że nikt nie powinien mu przeszkadzać, Horrmund postanowił wziąć sprawę na poważnie. Nie po to dał się przekonać Waymarowi i nie po to tak starał się o to pasowanie, podkreślając je przysięgą, by teraz nie móc wysiedzieć w spokoju nocy. Ukląkł przed posążkiem wojownika, wpatrując się w jego sylwetkę oświetloną tańczącymi płomieniami świec. Zastanawiał się czy nowi bogowie będą dla niego kiedyś mniej obcy. Póki co wnętrze komnaty kojarzyło się mu równie obco, zimno i obojętnie co wnętrze septu. Jakże milej byłoby tę noc spędzić pod światłem gwiazd, wśród wietrznego śpiewu dawnych bogów. Nie liczył tej nocy na natchnienie, choć podszedł do sprawy z powagą i skupieniem, kontemplując rycerskie ideały, które akurat całkiem mu odpowiadały. Nie miał sympatii do nękania słabszych ani do tych którzy to robili, mimo wszelkich zachęt od Elsery gardził też krzywdzeniem kobiet, co było dość podobne do tej pierwszej rzeczy. Odwaga, lojalność, honor i sprawiedliwość też były w jego opinii dobrymi ideałami do których mógł dążyć, wierzył więc że rycerstwo nie będzie gryzło się mimo wszystko z jego charakterem. Przez noc zastanawiał się też sporo nad nowymi i starymi bogami, sposobami na pogodzenie starego z nowym, oraz nad planami związanymi z samym Blackfortem oraz góralami. Ostatecznie Horrmund miał z pewnością nad czym myśleć tej nocy.

Rowena miała świadomość, że to dzień zaślubin jednak nakazała by Alysa obudziła ją nim wstanie słońce. Słyszała, że Lord Hunter miał być pasowany na rycerza. Plotki po zamku szybko się rozeszły, chociaż dla Roweny było to zadziwiające ale jednocześnie czuła dumę z ukochanego. Więc jak to na życzenie księżniczki jeszcze nim słońce zajrzało do komnaty Alysa obudziła Rowenę. Księżniczka w pierwszej chwili skrzywiła się niezadowolona dopiero po chwili dotarło do niej, że to ten dzień, dzień w którym Horrmund Hunter miał stać się rycerzem a ona miała zamiar być w tym dniu u jego boku tak, jak on trwał u jej gdy tego najbardziej potrzebowała. Jedna z dwóch sukien, które miała przygotowane na ten dzień leżały ułożone na swoim miejscu, tak jak je wczoraj kazała ułożyć. Jedną z nich wybrała na pasowanie Horrmunda, druga była nieco ważniejsza i czekała na swój moment. Gdy była w końcu gotowa poleciła by nie budzić dziewczynek za wcześnie niech śpią co wytrwają do uroczystości ślubnych. Sama natomiast w asyście Alys oraz ser Gabriela swojej Tarczy ruszyła by ujrzeć pasowanie na własne oczy. By ten dzień, który miał być dla nich radością był od pierwszych promieni słońca ich dniem. Pojawiła się na miejscu chwilę po całej śmietance towarzyskiej czyli po wkroczeniu ser Jona, Wielkiego Kapitana Synów Wojownika, Najpobożniejszego Gilberta oraz dwóch innych rycerzy i duchownych. Tuż za nimi pojawiła się Rowena z Alys i Tarczą przyglądając się całej otoczce. Duma rozpierała jej serduszko a uśmiech na twarzy księżniczki był tak bardzo szczery i radosny tak, jak niegdyś, gdy nie czuła presji, stresu i tęsknoty.

Horrmund nie czuł się specjalnie zmęczony nocnym czuwaniem, bardziej znużony lekko myślami którymi był podczas niego zajęty, bywał nadto melancholijny gdy zbyt długo przebywał sam ze sobą. Dobrze, że dzień ślubu mocno rozpędzał większość ciemnych chmur jego myśli. 
Był dość zaskoczony, że sam Najpobożniejszy miał go namaścić, nie pozostawało nic innego jak i ten zaszczyt zaakceptować. Miłym zaskoczeniem było też przybycie jego narzeczonej, Waymara i samej królowej. Kuzyna co prawda mógł się spodziewać, choć nigdy nie było pewności czy królewski małżonek nie miał nagle czegoś pilnego do załatwienia, dobrze było go widzieć, szczególnie że sam pchnął go na tę ścieżkę. Rowena wyglądała jak zwykle olśniewająco i Horrmund musiał powstrzymać się by nie sycić nią oczu zbyt długo w tych okolicznościach, uśmiechnął się w jej kierunku przed rozpoczęciem ceremonii, widząc dumę w jej spojrzeniu. Ciekaw był czy to Waymar dał jej znać, czy wieści już tak szybko rozeszły się po zamku. Miło było też zobaczyć królową, szczególnie ze nie mieli dotąd dużo czasu by swobodnie porozmawiać. Horrmund czuł że może sobie tylko wyobrażać ile ma na głowie przy tylu gościach, całym wydarzeniu wokół i jeszcze wciąż ze sprawami królestwa na kolanach. 
Lord Hunter posłusznie ukląkł przed ser Jonem i pozwolił namaścić się Najpobożniejszemu. Kiedy klinga dotknęła jego ramienia siódmy raz, Horrmund podniósł kark i spojrzał ponownie na Jona. 
- Przysięgam. - Odparł poważnie. Ostatecznie, największy problem będzie miał z dotrzymaniem przysięgi bycia mądrym, wierzył jednak że szczerze się postara. Gdy wstał z klęczek i przypięto mu pas, wyjął płynnym ruchem swój miecz z pochwy. Biorąc go w obie dłonie skierował ostrze ku sklepieniu, jakby salutując. - By podziękować Bogom za ich łaskawość, ślubuję też przed Wojownikiem i na oczach jej miłości, królowej, że odnajdę i oddam sprawiedliwości buntownika i mordercę, Jeremiego Blackforta. Za krew jaką przelał, kłamstwa które zasiał, krzywdy które wyrządził i honor Pierwszych Ludzi, który splamił. Przysięgam na mój miecz że żywego lub martwego rzucę przed oblicze mojej królowej i lady Templeton. Niech Bogowie mi w tym sprzyjają. - Wyrecytował przygotowaną wcześniej podczas czuwania przysięgę, po czym schował miecz. Mimo że sprawa nie była lekka, pokrywała się z tym co i tak planował już od dłuższego czasu zrobić w kwestii ludzi z gór, wierzył że jeśli mu się uda i dobrze to rozegra może przyjść mu to i z korzyścią dla tych planów. 
- Dziękuję, ser. - Odpowiadając uśmiechem na uśmiech. - Z pewnością. - Dodał, choć nie miał zaplanowanych dużych przygotowań - na pewno chciał się porządnie umyć i odziać, wypadało też przypilnować by rodzeństwo dobrze się prezentowało na uroczystościach i pchnąć kogoś by załatwił sprawę z turniejem. Liczył że zostanie mu trochę czasu na drzemkę. Następnie skłonił się przed Findis, Waymarem i Roweną. Podziękował Waymarowi i Findis za gratulacje, dobre słowo i poświęcenie chwili na przyjście, choć tego oczywiście nie wymagał. Waymarowi podziękował też za zachętę do tego czynu, był też ciekaw czy zobaczy w nim zdziwienie jego drugą przysięgą, wyjaśnić miał to jednak przy następnej okazji, zapewne po ślubie. Podziękowania nie mogły też obejść jego narzeczonej, czemu towarzyszył zwyczajowy pocałunek jej dłoni, lecz faktycznie nie mieli teraz zbyt wiele czasu. Ten jeden raz go to jednak nie martwiło - w końcu mieli go zaraz szybko nadrobić. - Do wkróce, księżniczko. - Powiedział uśmiechając się znów wesoło i figlarnie. Wyszedł jako ostatni z towarzystwa, by zająć się wspomnianymi sprawami.

Jak się okazało tego świtu Horrmund nie miał być sam. Nie tylko Rowena mu towarzyszyła wspierając swoją osobą, ale również Findis, oraz Waymar. Rowena oczywiście wymknęła się po cichu by nie zbudzić Septy, która miała spać czuwając też przy dziewczynkach wolała by pozostała w komnacie z dziewczynkami niż by miała znowu ślęczeć jej na ogonie a nie wiadomo czy aby septa byłaby chętna wstawać tak wcześnie gdy mogła jeszcze pospać. Pewnie byłaby od świtu naburmuszona i po co by to było? A tak, Rowena może i była bez septy ale nie była całkiem sama miała u boku Alysę oraz ser Gabriela, którzy również pogratulowali Horrmundowi. Rowena uśmiechnęła się do Horrmunda gdy też na nią spojrzał obdarzając uśmiechem. Na koniec pasowania księżniczka pogratulowała również ukochanemu po czym przyznała siostrze rację. Musiała przygotować się do ślubu no i chociaż chwilę jeszcze odpocząć. Więc jak tylko Findis przemówiła Rowena skinęła głową.
- Oczywiście siostro.
Uśmiechnęła się lekko do Findis i do Waymara. By zaraz potem spojrzeć na Horrmunda. Jego widok sprawił, że poczuła przyjemne ciepło na sercu. Czuła się spokojna nie przejmując się już niczym. Uśmiechnęła się lekko i skinęła głową na słowa Horrmunda.
- Do potem ser Horrmundzie.
Uśmiechnęła się lekko i po chwili oddaliła się do komnaty by skupić się na przygotowaniach.