Komnata Gościnna I

Berion mógł mieć chęci i zapał do pracy, ale niestety nie miał mocy by wstrzymać słońce, ruszyć ziemię i rozciągnąć dzień. Czas miał niezwykle ograniczony i pomiędzy snem, pracą przy ślubie a treningami, zostawało mało czasu na poznawanie innych osób czy wypytywanie się ludzi i służby o plotki na ich temat czy wyciąganie informacji w inny sposób, nawet jeśli miałby zamiar ograniczyć część aktywności, z pewnością swojego treningu, którego mu raczej żal nie było, na brylowanie w towarzystwie. Mimo to nie było tak, że niczego się nie dowiedział, po prostu dowiedział się on zdecydowanie mniej niż myślał, że będzie chciał. Znacznie, znacznie mniej. 
Najprościej było mu znaleźć informacje o Borosie Pobożnym, w końcu wiedział już, że nie żyje a mając listę gości mógł sprawdzić czy któryś z jego krewnych pojawiłby się na uczcie no i nie, nie wyglądało na to, że ktoś taki miałby się zjawić. Być może znajdowała się taka osoba wśród świty któregoś gości z Andalos, ale teraz musiałby podchodzić do każdej przybywającego hufca który przybywa do Księżycowych Wrót i rozpytywać się o nich, a miał on chyba inne priorytety. Mimo to w przeciągu następnych dni mógł słyszeć od czasu do czasu różne rozmowy lub zagadać innych rycerzy, którzy również przygotowywali się do turnieju i mogli mu przybliżyć sytuację rodziny Borosa. Otóż sam Boros miał być jedynakiem, ale miał też mieć czwórkę kuzynów - Bena, Benedara, Bryena i Corwyna, wszyscy bezdzietni, ale ten ostatni powszechnie uważany był za pechowca i czarną owcę w rodzinie, która zamiast wojaczką i podbojem Westeros interesował się znacznie bardziej jakimś "wolnym rynkiem" i "niewidzialnymi rękami". A przynajmniej tak twierdzili rycerze, z którymi rozmawiał. No i ten pech Corwyna zdawał się przejść na Borosa, bo tak jak i Boros zginął na wyprawie, to jeszcze wziął każdego ze swych trzech kuzynów i oni wszyscy razem z nim postradali życie. Ben zginął szarżując na hordę demonów, Bryen został przykuty do czardrzewa, a leśne demony śpiewały demoniczne piosenki i tańczyły wokół niego, a Benedar... W sumie o nim nie wiedzieli jak zginął, ale nie żył. Co zaś się tyczyło Corwyna to on akurat został w Andalos, ale też nie żył bo jak zaczął gadać że prostaczkom i kupcom powinno się znieść większość obciążeń i jak zaczął zdobywać sobie jako-taką popularność wśród mas, to chlapnął gdzieś o jedno słówko za dużo w obecności złej osoby i oskarżono go o spiskowanie z Rhoynarami i stracono za zdradę. Ktoś więcej z rodziny Borosa? Cóż, to byli jego najbliżsi krewni, z pewnością miał jakąś rodzinę, może drugich kuzynów, ale kto by się nimi teraz interesował? 
Wśród gości z samej Doliny Berion miał okazję porozmawiać zaś, ponownie, z lady Melody. Była jednak to rozmowa nad wyraz krótka, gdyż lady Melody przybyła późno i nie miała szczególnej ochoty na dłuższe wywody, być może też wciąż żywiła pewną niechęć do Beriona z okazji jego ostatniej wizyty w Gulltown. W każdym razie książę mógł bez trudu zauważyć, że Graftonówna nie wyrażała się w szczególnie negatywny sposób do Pierwszych Ludzi czy ich wiary, a przynajmniej nie z takim fanatyzmem jak choćby Angron. To czy popierała dalszą ekspansję Andalów to raczej był osobny temat na który otwarcie się nie wypowiadała - zwyczajnie dla niej, jak mógł się domyślić biznesowo nastawiony Berion, bardziej interesowało naprawianie szkód wyrządzonych do tej pory przez poprzedniego władcę Gulltown i odpowiedzialne rządzenie własnymi ziemiami i pomnażanie majątku niźli wojenne wyprawy. Na odchodne życzyła mu szczęścia z jego przyszłą małżonką i udała się odświeżyć i odpocząć po podróży. 
Apropos zaś samego Angrona, to nie było trudno go zarówno zobaczyć czy usłyszeć i dość szybko miał okazję się dowiedzieć, a do tego bez trudu, że wojownik uważał jego rodzinę za zwyczajnych tchórzy. Z pewnością nie było to dla niego zaskoczeniem biorąc pod uwagę jego ostatnią wizytę na Haku, ale to, że tak otwarcie się wypowiadał, że niemal każdy mógł go usłyszeć już może nie. Poza tym, jak miał się okazję dowiedzieć, bardzo cenił on sobie postać innego andalskiego watażki, Hugora Eleonidy, a przynajmniej weszli oni chwilowo w przymierze i walczyli razem przeciwko Darklynom i ludziom ze Szczypcowego Przylądka. 
O samej Findis i Waymarze, z uwagi na ich pozycję społeczną, stosunkowo łatwo można było się dowiedzieć jednej czy dwóch interesujących rzeczy czy to z obserwacji czy plotek o nich krążących. Sama Findis jawiła się jako osoba rozsądna - często rozważała ona za i przeciw każdej akcji i podejmowała decyzje na chłodno i beznamiętnie, dążąc do uzyskania jak najlepszych rezultatów i korzyści dla królestwa. Poza tym dość powszechną wiedzą był jej stosunek do rodziny, szczególnie dzieci - zarówno swoich jak i cudzych, na których punkcie miała swego rodzaju fiksację. Pytając się zaś o samego Waymara i jego widoczne kalectwo mógł się dowiedzieć, że miał on dzielnie stawać podczas Próby Siedmiu, w której broniono honoru królowej i został tam ciężko raniony przez niejakiego Argosa, andalskiego wojownika, który nie darzył Findis szczególną miłością. W każdym razie, o ile sam Waymar skończył kaleki, to Argos skończył w ziemi. Z całą pewnością też nie unikał on innych zagrożeń - ostatnimi czasy mieli napaść na niego jego właśni ziomkowie, górale z Gór Księżycowych i wyrżnął ich w pień. Widocznie Waymar całkowicie przeszedł na stronę Andali lub jego właśni rodacy nie dali mu żadnego wyboru. Odnośnie jeszcze samego Waymara, to tego ostatnio nie było w Księżycowych Wrotach i przebywał w rozjazdach, choć pewnie nie było w tym nic nazbyt dziwnego, w końcu wciąż był on panem Runestone i musiał doglądać swych włości.
Co zaś tyczyło się Hugora, to Berionowi mogło obić się o uszy, iż ten andalski monarcha wywodzić się miał ponoć z jakiejś bocznej linii valyriańskiego rodu, co też tłumaczyłoby jego dość dziwne jak na Andala zainteresowania tamtejszą społecznością i kulturą. Czy to była prawda? Ciężko było ocenić, albowiem przodek króla Hugora żył i umarł dawno temu, zatem historia mogła być zwyczajną legendą, acz z drugiej strony ponoć w każdej legendzie kryło się ziarno prawdy. A z pewniejszych informacji, to warto było wiedzieć, że Eleonida miał w ostatnim czasie pokojowo zająć jedną z mniejszych wysp Driftmarkiem zwaną. 
Co zaś tyczyło się innych spraw, a więc potencjalnego wsparcia jakiego mogli udzielić lordowie Doliny i dalszej ekspansji, to sprawa się mogła nieco komplikować. Gdzie ta ekspansja miała się toczyć? Komu udzielać wsparcia? Jemu? Andalom? Uderzać na Dorzecze czy Północ? Było tu wiele kwestii do rozważenia i nie można było ot tak powiedzieć co, jak i gdzie. Sama pozycja Doliny, z geograficznego punktu widzenia, była zaś mocno skomplikowana - jedyny port i być może zdolna flota do transportu armii znajdowała się w rękach lady Melody, tak więc tak czy siak ona miałaby duży głos w kwestiach ekspansji. Druga droga, przez Góry Księżycowe zaś, prowadziła do Dorzecza - niezwykle silnego królestwa Pierwszych Ludzi i do tego przez tereny opanowane przez wciąż walczących partyzantów. Nie mówiąc już o tym, że przełęcz obecnie była umacniana przez kolonistów z Ibb, którzy przysięgli wierność Muddom. Północ? O Północy Andale zwykli nie mówić, dla nich Północ nie istniała.