Pola Północy

Roslin czuła jakby ostatnie miesiące miała cały czas pod górkę. Teraz oto zamiast wracać do domu musiała ciągnąć za Skagirem, który chciał przetestować jej umiejętności w boju. Ciężko było powiedzieć nie na taką prośbę. Albo raczej rozkaz. Nie byłoby w tym nic złego, poza koniecznością wykonywania jego woli, ale wolała być już w Dreadfort zamiast marnować swój czas w zabawianiu Magnara i ganianiu po pustkowiach ziem Umbera kilku starców. Co zaś się jej umiejętności tyczyło, to nigdy nie uważała się za złą wojowniczkę, wprost przeciwnie. Zawsze myślała, że była całkiem dobra. Oczywiście nie dorównywała takim osobom jak lord Hornwood (chociaż to ona wciąż żyła, więc raczej nie było to dobre porównanie) czy przybocznym Skagira lub jemu samemu, ale potrafiła się w razie konieczności bronić czy zabijać. Nigdy jednak nie uważała się w pierwszej kolejności za wojownika, który w pierwszym szeregu rusza do przelewania krwi i mordowania ludzi. Od tego miała ludzi, którzy nie nadawali się do niczego innego...
Teraz jednak sytuacja się zmieniła i oto ona musiała ruszać w pierwszym szeregu. Z dwojga złego lepiej było, że robiła to przy boku Skagira - kto jak kto, ale miała okazję widzieć jak walczy, czy też jak uparcie odmawia by umrzeć. No i poza tym Skagir był wart ilu... Pięciu tuzinów zwykłych żołdaków? Phah. Więcej. W każdym razie, wolała stać za nim niż przeciw niemu...
Tak więc gdy padł rozkaz do wymarszu i kazał jej ruszyć z nim, to nie miała dużego wyjścia. Jedyne co mogło ją niepokoić to ruszenie z taką werwą i ochotą w nieznane. Jej ostrożniejsza i wyrachowana natura dawała o sobie znać i jak się okazało - miała całkowitą słuszność. Wpadli wprost w zasadzkę ludzi Umbera i raz jeszcze Skagir ruszył do ataku przeciwko nieznanej liczbie nieprzyjaciół, wprost w nieznane. Cóż... Roslin nie pozostawiało to jej wielkiego wyboru i ruszyła za Skagirem w nieznane dobywając oręża...

Od rąbania miała zwykle ludzi... Prawdę powiedziawszy był to pierwszy raz kiedy musiała stanąć do walki z człowiekiem i go zabić. Wcześniej oczywiście były zwierzęta, na które z lubością polowała, a jej ojciec nawet gonił po lasach więźniów wypuszczonych z lochów, czasem nawet i mu towarzyszyła. Za Murem zaś stanęła w oko w oko z olbrzymem i jego ogromnym wierzchowcem, mamutem, choć walką tego nazwać było nie można. Teraz jednak pierwszy raz stanęła oko w oko z ludźmi, w walce wręcz - jeden na jednego lub w mniejszych gromadach i ich zabiła - szybko i sprawnie, nie zostając daleko z tyłu za Skagirem w liczbie położonych trupów. Okrzyki ranionych i pojękiwania dogorywających, dźwięk łamanych kości i lejąca się krew po ziemi, wszystko to była fascynujące i hipnotyzujące... Nawet nie zauważyła jak po walce Skagir do niej podszedł i z zaskoczenia klepnął po ramieniu.
- Dzięki za miłe słowa, ale wątpię. - Odpowiedziała krótko. - Nigdy nie planowałam walczyć w pierwszym szeregu, a już z pewnością nie z wyboru. - Powiedziawszy to nie było co mitrężyć czasu. Skagir chciał jechać dalej i zaatakować osadę. Roslin pokręciłaby głową na taką lekkomyślność, ależ z drugiej strony czyż Skagir nie pokonywał ogromnej liczby przeciwników już wcześniej? Wystarczyło, że będzie trzymała się możliwie blisko niego i osłaniała jego plecy, a z pewnością, niezależnie od tego ilu chłopów z widłami tam było, przetrwa i kolejne starcie. Poza tym obecne przeżyła bez zadrapania, a walczyła z żołnierzami...
- Prowadź... Będę za tobą. - Ścisnęła mocniej oręż w dłoni i ruszyła, raz jeszcze, za Skagirem.

Torfinn stał nad szerokim na dwanaście stóp i wysokim na kolejne dwadzieścia fragmentem dokładnie wyczyszczonej i ubitej stopami ziemi, na której patykiem wyrysowana była najdokładniejsza mapa Północy na jaką w obecnej sytuacji mógł sobie pozwolić. Stworzył ją  korzystając z porad i wskazówek niezliczonych ludzi z ziem Boltonów jacy wypełniali szeregi jego kompanii, bo każdy dowódca pod jakim Sierżant-Kapitan służył do tej pory miał mapę, więc wydało się mu naturalne, że in on taką powinien posiadać.
Po prawdzie odległości na niej były dość umowne, ale spodobała mu się sugestia coby góry i wzgórza przedstawić przy pomocy kamieni, leśne gęstwiny szyszek, a wioski, zamki i inne zabudowania reprezentować drobnymi monetami. Taka kreatywna interpretacja oszczędziła mu sporo machania patykiem, z czego był rad, bo w jego wieku taka precyzyjna robota męczy okropnie.

Kontemplował swoje dzieło cały poranek, wiedząc, że ludzie, którym polecił zająć się ostatnimi przygotowaniami nie będę zawracać mu głowy bez powodu, a sądząc po odgłosach jakie rozchodziły się dookoła, przygotowania przebiegały bez większych problemów i już niedługo będą mogli wyruszyć.
I to był powód jego konsternacji. Odkąd w tą pamiętną noc, która w jego pamięci miała miejsce lata temu, chociaż w rzeczywistości księżyc był w nowiu raptem parę razy od tego czasu. wiedział, że ten dzień nadejdzie i teraz kiedy nadszedł to Chmura po prostu nie był pewny.

Chociaż zebranie tych ludzi, przeprowadzenie ich w relatywnie bezpieczne tereny, zdobycie broni i zapasów czy wyszkolenie ich do tego choć dopuszczalnego poziomu jaki teraz reprezentowali samo w sobie było wyczynem, którym można byłoby się chwalić to dla Torfinna, to była ta prosta część całej układanki. W końcu właśnie to robił całe życie, zamieniał  chłopców w żołnierzy. O tej problematycznej części nie zastanawiał się dużo, aż do czasu kiedy to trzy dni temu otrzymał sprawozdanie ze stanu zapasów jakimi dysponowali, o ile nie udałoby im się wyżebrać więcej to szybko zbliżał się moment kiedy musieli wyruszać, albo ryzykować prowadzenie kampanii o pustych żołądkach.
I tutaj leżał koń pogrzebany. Dysponował tylko szczątkowymi informacjami jakie udało się uzyskać po przesłuchaniach jakie urządzał każdemu uchodźcy jaki dotarł do obozu. Pytał o to skąd uciekali, ilu dzikich widzieli i gdzie się oni kierowali. Oczywiście wszystkie te historie trzeba było brać z grubym ziarnem soli, ale jeśli chociaż połowa była prawdą to Północ płonęła, a on i jego godna pożałowania chorągiew, która nawet pocztu sztandarowego nie miała miała wkroczyć właśnie między wilki.

Odruchowo sięgnął po skórzany bukłak, który zwykł nosić przy pasie i wziął głęboki łyk.
Płyn wykrzywił mu usta i splunął resztką wody zmieszaną z flegmą na klepisko. Niech mnie bogowie w opiece mają, na wojnę iść o suchym pysku! Co mnie podkusiło takie czarcie śluby składać!  Przeklął sam się po cichu i dziarskim krokiem ruszył przed siebie, czas najwyższy, było powydawać trochę rozkazów.

Stał na przysłowiowym rozstaju dróg i i musiał podjąć decyzję. Strasznie dużo ostatnio musiał podejmować tych decyzji co okropnie go irytowało. Nigdy do tej pory  nie musiał tego robić i mógł w spokoju krytykować decyzje, które podejmowali inni ludzie.
Greystarkowie najwyraźniej nie mieli zamiaru ruszać się ze swoich ziem, tak jakby myśleli, że po zdobyciu Hornwood dzicy, którzy do tej pory nie zaznali wedle jego rozumowania znaczącej porażki odkąd ten cały bajzel się rozpoczął, spakują co ukradli i wrócą za mur.

Rad był, że chociaż ktoś stawia opór dzikim. Nie znał tej całej Królowej, i żadną miłością do niej nie pałał, ale zdawał sobie sprawę z tego jak nie wiedzący lepiej prostaczkowie potrafią się zapatrzyć w koronowane głowy. Jeśli ten cały Król za Murem, Co to w ogóle za niedorzeczny pomysł, żeby dzicy mieli króla? W takich parszywych czasach, żyjemy, że byłe bałwan włoży czapkę na czerep i się każe królem tytułować, psia mać, jej nie zabił to może warto było rozbić obóz, albo nawet zawrócić i połączyć z nią siły?
ktoś taki mógłby zebrać wokół siebie ludzi z łatwością, ale najpewniej od razu zaczęłaby się rządzić i wydawać polecenia, bo jest nie wiadomo kim, a Torfinn pomimo migren jakie powodowało u niego podejmowanie decyzji lubił swój nowy tytuł Sierżanta-Kapitana i nieco samolubnie nie chciał oddawać komendy jakieś babie co to jej nawet nie zna.

Z drugiej strony leżało Hornwood, nigdy tam nie był, ale jeśli zamek to był zacny, a załoga solidna to dalej mogli się trzymać. Dzikich mogło być i dużo, ale w jego osobistym przekonaniu, zbieranina złodziei, gwałcicieli i zbójów nie była rodzajem armii, który miałby niezbędną dyscyplinę w swoich szeregach, żeby utrzymać odpowiedni perymetr obronny wokół obozu oblężniczego, jeśli te psubraty nawet wpadły na to, że do oblężenia potrzebują obozu oblężniczego!
Może wystarczyło podkraść się pod ich linię i nawet jeśli mieli przewagę liczebną to bez wątpienia obrońcy widząc odsiecz dołączyliby do ataku, i można by dzikusów wziąć w kleszcze i rozpierzchliby się naj świeży śnieg na dłoni.
I chociaż wizja łupnia jaki mogliby spuścić wrogowi w ten sposób uśmiechała się do jego duszy, to ciągle pozostawał problem braku informacji o nawet orientacyjnej dyspozycji sił pod zamkiem, a żeby tą wiedzę posiąść musiałby podjąć decyzję, żeby tam wyruszyć i się przekonać.

Nie chcąc wychodzić na jednego z tych dowódców co to nigdy nie potrafią podjąć decyzji, zwołał swoich podkomendnych i z głosem pełnym pewności siebie przekazał im co zrobią.

Powinien się cieszyć z takich wieści, koniec końców jeżeli dzicy byli w odwrocie to znaczy, że cały ten bałagan mógłby się niebawem zakończyć. Jednak  jako znawca żołnierskiej natury wiedział, że ludzie pod jego komendą może i teraz maszerowali jak im kazał, ale było tylko kwestią czasu, aż przestaną. Nie byli sprawdzeni, uzbroił i wyszkolił tak dobrze jak się dało w te kilka księżyców, a teraz musiał im dać bitwę i to wygraną bitwę, powód, żeby nie zaczęli spod niego dezerterować i stali się bandą zwykłych bandytów.
Drugą sprawą były zapasy, wyruszył, kiedy wyruszył, bo inaczej maszerowali by o pustych żołądkach, ale teraz było jasne, że jeśli nie znajdzie jakiegoś sposobu na ich uzupełnienie i to rychło to najpierw trzeba będzie zabić woły, które ciągną wozy, potem konie i zostaną ślepi w niegościnnym terytorium, a potem zaczną się dezercje.

Dzicy pewnie nakradli co się dało i teraz ten ich cały król za murem zwietrzył, że na południu zbierają się już siły, żeby przetrzepać mu skórę i postanowił podwinąć ogon i zabrać tą swoją zgraję z powrotem za mur.
Z powrotem za mur z całym bogactwem jakie oferowały ziemię Boltonów, którymi spowolniona armia dzikich była dalej groźnym przeciwnikiem, ale gdyby tak Torfinn mógł położyć swoje łapska na chociaż części tych łupów bez wątpienia ugruntowała by  się jego pozycja na czele tej bandy, którą prowadził.
Oczywiście rozsądny dowódca obrałyby kurs na Hornwood i łącząc siły z załogą zamku  przeszukiwałby  okolicę, żeby zająć się maruderami, bo inaczej spokój na te tereny nie wróci, ale Sierżant-Kapitan miał w głębokim poważaniu bezpieczeństwo kmieci.

Skierował kolumnę na północ, wzdłuż linii lasu, w wystarczającej odległości, żeby nie pozwolić się zaskoczyć, jeśli kryli się tam jacyś wrogowie. Jednakże skoro Hornwood było na obecną chwilę bezpieczne to nadarzyła się okazja, żeby zasięgnąć języka od ludzi, co to na żołnierce się znali o wrogu, którego zabierał się ścigać.

Posłał więc po Kubeczka, jednego z tych godnych pożałowania obdartych siepaczy jak on z rozbitej Umberskiej armii. Był chłopak o dobre trzydzieści lat młodszy od Chmury, o ryżawej czuprynie i szczurowatych rysach, ale jego ojciec i jego dziad przed nim robili w stajni przy Ostatnim Domostwie, więc znał się na koniach jak mało kto i wiedział też jak gębę do szlachcica otworzyć, żeby języka przy tym nie stracić.

Słuchaj no Kubeczek, mam ja dla ciebie specjalny przydział i tylko tobie jednemu ufam, że to co ci powiem zrobisz tak jak ci powiem.
Jasne? To wyczyść uszy, bo się nie będę powtarzał.
Weźmiesz Kubeczek, pięciu ludzi i śmigniesz do Hornwood się rozmówić z tamtejszą załogą.
Wypytasz o dzikich co to im oblężenie zrobi. Ilu? Gdzie znikneli? Takie sprawy. Pojmujesz?
Powiesz im, że nasz Hufiec miał im z pomocą przyjść, ale dzicy przed nami uciekli, więc ścigamy te psy na północ.
To ważne, żeby możne panocki wiedziały, że my tu są i chcemy dzikich bić, pojmujesz?

Jakbyś zwietrzył, że się i to podoba, że idziemy na wroga to rozpytaj czy jakiś zapasów by nam nie posłali, albo koni, albo cokolwiek mają na zbyciu.

Sierżant-Kapitan wątpił czy Kubeczek na tą prośbę o zapasy dostanie inną odpowiedź niż śmiech prosto w twarz, ale może wieści o chłopskim oddziale co to, bez żadnego Lorda sam na wroga idzie wywrzeć zemstę skruszy lodowate serca władców Hornwood i się nad drużyną Torfinna politują. Spodziewał się odmowy, ale właśnie dlatego posyłał rudego, bo wiedział, że jak mu w twarz spluną to on im podziękuje, a nie rzuci się na nikogo z pięściami.

I ta ich cała królowa Boltońska Wielka Panni, nie wiem czy żyje, a jak tak to gdzie jest, ale jak żyje to oni tam będą wiedzieć gdzie jest i jak do niej wiadomość posłać, to się upewnij, że ona też się dowie kto my są i gdzie idą.

To teraz weź sobie czterech chłopaków. żebyś sam nie jechał i wracaj chyżo z wieściami.

Nie wadziło poinformować, ludzi na północy, że Ochotniczy Hufiec Wyzwolenia Północy jest w boju i gna wroga, wręcz wypadało to zrobić! Jak cały ten bajzel się skończy to może jaka nagroda za odwagę i rezolutność się trafi jak im się uda chociaż paru dzikich dopaść. Może się znajdzie jaki Lord co to będzie chciał zapłacić złotem, żeby swoje siły o bitnych ludzi wzbogacić? Kto wie? W każdym wypadku Torfinn zaczynał wietrzyć w tej wojnie interes i tylko baran pozwoliłby takiej okazji się wymknąć, a z tego co wiedział jak ostatnio w wiadro z wodą patrzył to on żadnym baranem nie był.

Sprawy organizacyjne:

Wbrew ogólnej sytuacji jaka miała obecnie miejsce Roslin była w "niezłym" humorze. Udało się jej przemknąć bez kłopotu przez zachodnie terytoria i odnalazła Ranulfa i zbierające się siły w trzy dni, a więc minimalnym czasie jaki zaplanowała, a do tego zgromadzone siły, jak na obecne warunki, były dość liczne, choć jak dało się zobaczyć, dobra część z nich nie była uzbrojona, a niektórzy z chłopaczków dopiero odeszli od spódnicy matek. Mimo to wciąż nie było tak źle jak się mogła spodziewać. Było "nieźle". Pytanie jednak czy to nieźle wystarczy do pokonania Dzikich. Siły Ranulfa liczyły ponad setkę ludzi, a zostały wycięte w pień. Albo faktycznie zostali całkowicie zaskoczeni albo Dzicy mieli również spory, zaprawiony w bojach oddział. Do tego pewnie teraz nieźle doposażony... 
Roslin przywitała się z gospodarzem i podziękowała za jedzenie i gościnę, chwila odpoczynku po jeździe się przyda. Zapytała się też Ranulfa o jego obecny stan i czy jest gotów wziąć odwet na Dzikich za to co się stało nim wreszcie zajęła miejsce przy stole by odsapnąć - z prawą nogą wyciągniętą daleko i od czasu do czasu rozmasowując prawe ramię i kazała sobie powiedzieć jak sytuacja wyglądała bliżej. 
- Mmm. Wiemy z jak dużą grupą mamy do czynienia? Największa banda z jaką walczyliśmy do tej pory liczyła kilkudziesięciu ludzi, a niektóre ślady sugerowały, że największa z grup liczyła sobie może setkę lub nieco więcej wojowników. - Roslin zwróciła się do Ranulfa, który miał okazję widzieć przeciwnika ostatnim razem gdy wpadł w zasadzkę, choć jej szczegóły nie zostały jej jeszcze dokładnie ujawnione. - Miałeś okazję się przyjrzeć im bliżej? Ilu być może ich było? - Roslin zakładała, że banda musiała liczyć przynajmniej dobrze powyżej setki ludzi skoro zdecydowali się zaatakować Ranulfa, może stu pięćdziesięciu do dwustu ludzi i w zależności od oporu jaki ludzi z Północy stawili, mogła być nieco przetrzebiona. Prawdopodobnie ze zgromadzonymi siłami mieli przewagę liczebną i porównywalne uzbrojenie. W każdym razie chciała by jej nieco przybliżył co się wydarzyło i co poszło nie tak.