Pola Północy II

Roslin pozostała w Dreadfort jeszcze kilka dni łapiąc kilka nocy spokojnego snu, domykając ostatnie sprawy i dopilnowując wraz ze swym narzeczonym ostatecznych przygotowań. Wydawane były więc rozkazy i instrukcje, na podstawie rozmów z Belthasarem kto zostanie, co zabiorą ze sobą, co miano czynić podczas jej nieobecności i kilka innych mniej lub ważniejszych spraw. Ostatecznie jednak nie było tego wiele z wiadomych względów, a większość zamknęła się w obrębie dotychczasowych ustaleń, tak więc gdy wszystko było dopięte na ostatni guzik, tak mogli wyruszać.
Królowa obrała drogę na Hornwood - mając zamiar od razu opłacić tam zamówione przez nią uzbrojenie i niejako zrealizować część planów, które zaproponował jej kuzyn - a więc zdobycie cichego przyzwolenia i wypytania się o osoby, które byłby skłonne opuścić tutejsze ziemie i wejść do niej na służbę. Nie pozostawała tam jednak szczególnie długo, na tutejszym zamku gościła już nazbyt często, tak też wkrótce, acz bez pośpiechu, udała się w dalszą drogę, do Wdowiej Strażnicy.
Wszystko to - pozostanie w Dreadfort i krótki postój w Hornwood czy niespieszna podróż pomiędzy wyżej wymienionymi i Wdowią Strażnicą zabierało czas. Nie dało się więc ukryć, że czas ten trzeba było czymś zapełnić, a czymże nie innym jak rozmową? Roslin znała nieco swojego kuzyna, prawda. Ale była to po prostu, hmm... znajomość. Teraz zaś, w przeciągu roku, mieli się stać małżeństwem. O ile, rzecz jasna, nic się nagle nie zmieni. Wyglądało więc na to, że dobrze byłoby zamienić ze sobą kilka słów więcej w międzyczasie - ot, choćby jakie były ich wzajemne oczekiwania względem siebie, teraz i w przyszłości, podziały obowiązków czy też, zwyczajnie, poznanie się choć odrobinę bliżej (albo nauczenie się gdzie pociągnąć jaki sznureczek by Belthasar robił to co będzie chciała...)
- Więc... - Przerwała ciszę Roslin. - Rozmyślałeś nad swoją nową pozycją? W ostatnim czasie często się zmieniała. Jak mówiłam, spodziewam się, że teraz - jako rodzina i narzeczony, a w przyszłości i mąż, wziąłbyś na siebie część obowiązków na dworze i królestwie, tak jak wspomniałam w Dreadfort, głównie z zakresu zarządzania. W końcu jesteś w tym całkiem biegły i sprytny, jak już zdążyłam zauważyć.  - Zadała wstępnie pytanie by jakoś rozpocząć rozmowę i dowiedzieć się, oprócz tego, że niewątpliwie będzie niezadowolony z tego czy innego powodu, że albo to jest za dużo pracy lub za mało lub się to nie godzi by cokolwiek robił...

Wizyta u Hornwoodów okazała się względnie owocna. Kilku ludzi udało się jej pozyskać, nie mogła być tak naprawdę też niezadowolona z rezultatów. Porządny, zamkowy kowal miał być teraz dla niej na wagę złota, medyk również się przyda. Prawdę mówiąc, w obecnej sytuacji, każda, nawet pojedyncza osoba, w tym i najprostszy służący czy kuchcik był cennym nabytkiem. Jedyne co mogło powodować drobne niezadowolenie, to brak górników, ale raczej nie było co się dziwić, że na samym zamku lub jego najbliższej okolicy takiej osoby nie znalazła. Cóż, brała ze sobą więc kogo mogła, choć należało raczej powiedzieć, że odsyłała do Dreadfort. W obecnej chwili nie miała dla nich zajęcia czy pożytku przy sobie. Ażeby droga była bezpieczna, choć taka powinna być, odstąpiła kilku konnych do odeskortowania ich. Powinni wrócić na kilka dni po tym jak dotrze do Flintów.
Co zaś tyczyło się kuzyna, jej "drogiego" narzeczonego, to wyglądało na to, że z nim sytuacja miała się mieć trudniej w urobieniu niż Ranulfa. Może, pomyślała, był on zwyczajnie bardziej inteligentny i przebiegły. A może potrzebowała więcej czasu. Albo po prostu wpuścić go między swoje nogi...
- Jesteś moim kuzynem, Boltonem. Do tego narzeczonym, a w niedalekiej przyszłości królem u mojego boku. Oczywiście, że będę cię szanować, tak długo jak szacunek będzie szedł i w drugą stronę. - Odpowiedziała mu, choć celowo dobrała słowa w ten, a nie inny sposób. - Mam też nadzieję, że do tej pory brakiem szacunku się nie wykazałam, choć ostatnie miesiące mnie nie oszczędzały i moje umiejętności towarzyskie i dworskie mogły nieco zardzewieć...
- Tak jak też powiedziałam, również oczekują szacunku, więc byłabym wdzięczna gdybyś, choćby publicznie, powstrzymywał się od co bardziej wybrednych komentarzy, które wiem że masz w zwyczaju od czasu do czasu czynić czy klepać po tyłku służki lub uganiać się za ich spódnicami... Wierz mi, że więcej bękartów nie zniosę. - Zaraz potem poruszyła jeszcze temat jego nowej pozycji i obowiązków, bo pewno też był ich ciekaw, a i było to pewnie niejako związane i z szacunkiem. - Co zaś tyczyłoby się twoich obowiązków, to tak jak mówiłam... Na początku objąłbyś funkcję zarządcy, mojej prawej czy też lewej ręki na zamku i włościach, zależnie jak na to patrzeć. Stałe miejsce w radzie i u mego boku czy to przy stole czy łożu... No i tytuł króla, jakby nie patrzeć. To chyba satysfakcjonujące, nieprawdaż? - Zadała pytanie. Oczywiście, że miejsce w łożu wiązało się też i z przyszłym potomstwem, choć Roslin delikatnie zawierciła się w siodle na tą myśl. Miałaby być matką... No i musiałaby z nim sypiać. Nie była przeciwna mężczyznom, a przynajmniej pewnej ich części, zdecydowanie jednak ciągnęło ją do kobiet...
- Hmm. Postawy jaką żona winna odznaczać się mężem? Co masz na myśli...? - Zapytała się pozornie obojętnie, choć pewne myśli już miała co to za postawa mogła być.

- Jestem więc temu rada. - Odpowiedziała na zapewnienia, że go do tej pory nie uraziła. "Jeszcze." Na tą dodatkową wzmiankę zmierzyła go już tylko przeciągle wzrokiem. Będzie musiała się koniec końców nauczyć żyć z jego osobą, która będzie ciągle u jego boku. I jak dopiero powiedziała, prosiła go by powstrzymał się od komentarzy publicznie, a teraz... cóż, byli prywatnie. Nie powiedział też nic nazbyt, co mogło irytować lub nie było prawdą, a jednak sprawiało to typowe wrażenie, swego rodzaju, pyskówki. Postanowiła jednak, dopóki ich małżeństwo nie zostanie ostatecznie przypieczętowane, nie iść z nim na noże. Przynajmniej niezbyt często. A nie było to coś o co warto było kruszyć kopie i włócznie. Nie spodobało się jej też to, że nie odpowiedział na drugą część pytania, na szacunek względem niej, ale przynajmniej z jego postawy można było wyczytać, że miał zamiar go okazywać. Przynajmniej takie odniosła wrażenie. I znowu pytanie, kruszyć kopie czy może dać temu spokój? Roslin odczekała jeszcze chwilę i zadała pytanie. - ... więc? - Zasadniczo oczekiwała odpowiedzi, że skoro ona go będzie szanować, to i on ją również.
- Nie powiedziałabym, żeby twoje komentarze były niewłaściwe, a przynajmniej większość z nich, choć nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że wydawałeś się być rozbawiony pewnymi sytuacjami czy widokami. - Powiedziała zaciskając mocniej swą okaleczoną rękę na wodzach konia. - Jestem aż tak niemiła dla twego oka, byś musiał rozglądać się za innymi kobietami, szczególnie z pośledniejszego stanu? Możesz mówić szczerze, nie obrażę się... Nazbyt. Zdaje sobie sprawę, że nie jestem typową lady. - Odpowiedziała pytaniem na pytaniem. Być może była. Może jej obecny stan - okaleczona noga i ręka były faktycznie mu niemiłe. Może faktycznie pragnął w pełni zdrowej kobiety. Prawdziwej kobiety, a nie kogoś takiego jak ona. - Lub też nie szanujesz mnie na tyle by poczekać te kilka miesięcy do ślubu i zachować względem mnie wierność?
- W takim razie mnie to cieszy. I cieszy mnie to też, że będzie u mego boku ktoś kompetentny. - Dodała. Czy Belthasar był zadowolony? Bogowie chyba jedni wiedzieli. Ciągle niezadowolony, ciągle jakby ktoś podał mu pod nos miskę pełną gówna i kazał mu zjeść... Ugh.
- Do pewnego czasu, owszem. Uczyła. Ale w pewnym momencie również zostałam jedynym dzieckiem mego ojca. Pokora nie przystoi dziedzice rodu czy przyszłej królowej. - Odpowiedziała mu. - Myślę jednak, że dojdziemy do wzajemnego zrozumienia i balansu. Dlatego chciałam z tobą się rozmówić. Rozumiem, że sytuacja jest niecodzienna dla obu stron i chciałam od razu ustalić wzajemne oczekiwania... Z mojej strony postaram się byś miał jak najmniej powodów do narzekania.