Wielka Sala

Po przybyciu do siedziby Hightowerów odświeżyli się po podróży i czekali na spotkanie z królem Desmondem, a kiedy dane było im przed nim stanąć, Aenarion powitał go uprzejmie za pośrednictwem tłumacza. Wcześniej wysłany okręt przekazał gospodarzowi mały upominek w postaci trunków, którymi mógłby upijać się przez najbliższe miesiące, jednak na tym podarki się nie kończyły. Ludzie Belaerysa złożyli przed królem Wysokiej Wieży kilka sztuk przedniej jakości oręża, a także kilka pięknych ozdób wykonanych przez valyriańskich złotników. Wszystko to wieńczyła wdzięczna i zabawna tresowana małpka.
- Przybyłem do Westeros szukając partnerów handlowych dla mojej rodziny, pod banderą której pływa wielu kupców uzupełniających swoje towary w portach Valyrii i miastach dalszego wschodu, takich jak wspaniałe Yin czy owiane mroczną sławą Asshai - zaczął, kiedy formalności i uprzejmości mieli już za sobą. - Naturalnym było więc, że prędzej czy później nasze okręty zawitają do Starego Miasta, co też wielu kupców dla mnie pracujących uczyniło już w przeszłości - powiedział, uważnie przyglądając się twarzy gospodarza. - Chcieliśmy zawrzeć więc porozumienie handlowe z Wysoką Wieżą, które zagwarantowałoby zarówno korzystne warunki wymiany dla naszych kupców, jak i stały napływ towarów ze wschodu dla twojej domeny. Jako że mamy wiele kontaktów i innych działalności na terenie Włości moglibyśmy również pośredniczyć w różnego rodzaju masowych lub specyficznych zamówieniach - oznajmił, a pierwszym masowym zamówieniem jakie przychodziło mu do głowy była rzecz jasna broń. - W ramach takiego porozumienia myśleliśmy również nad wybudowaniem solidnych magazynów oraz miejsc noclegowych dla naszych kupców w waszym porcie. Może też z dobudową żurawia na nabrzeżu w jego pobliżu, aby ułatwić rozładunek towarów.
Wszelkie szczegóły umowy oczywiście mógł wyłożyć od ręki, a nie musiał się też obawiać zbytniego wytykania ich jako uderzających w interesy Hightowerów. Nie chciało mu się bawić w podchody i próbować okpić żyjących w Westeros biedaków, tak więc jego propozycje były skonstruowane tak, aby obie strony mogły czerpać z nich jakieś korzyści. Oznaczało to też jednak, że nie miał zamiaru zgadzać się na żadne ustępstwa ze swojej strony, ponieważ w takim wypadku sam mógłby zacząć ponosić straty.

Negocjacje poszły zaskakująco dobrze. Osiągnęli wszystko po co przyjechali, przynajmniej ze strony Hightowera, a do tego wydawał się on szczególnie zainteresowany pośrednictwem w większych zamówieniach. Aenarion domyślał się czym mógł być szczególnie zainteresowany król Starego Miasta i miał nadzieję, że jego zamówienia będą na tyle duże, aby dobrze dało się na nich zarobić.
- Z radością pojawimy się na uczcie - powiedział i spojrzał krótko na kuzynkę. - Planowałem odwiedzić Cytadelę jutro, a przy okazji zobaczyć przynajmniej część miasta - odpowiedział na sugestie gospodarza. - Z chęcią zobaczymy jednak widok ze szczytu Wysokiej Wieży, jak i również zobaczymy jej co ciekawsze zakątki.
Jeżeli znalazł się ktoś, kto mógł służyć im za przewodnika, to z chęcią przyjęli małą wycieczkę po siedzibie Hightowerów. Król zdawał się chcieć pochwalić swoim miastem oraz siedzibą, więc mogli poprawić mu humor wykazując zainteresowanie. Wątpił, aby któryś z książąt lub królewskich braci został z nimi wysłany, do bycia przewodnikiem dla gości raczej delegowana by była kobieta, tak więc gotów był w razie potrzeby pozostawić prowadzenie pogawędki w rękach Viserry.



(z/t - chyba)

Mała rywalizacja w strzelectwie zakończyła się jego absolutnym zwycięstwem. Niemniej rywal miał śmiałość przystąpić do niej po popisie, jaki Rickard dał i za to już mu się coś należało. Wojak zachował uprzejmość, podziękował za wspólną zabawę oraz miód a także postanowił ofiarować rywalowi stalowy długi miecz. Miał być za zwycięstwo, ale cóż... Dobrze się bawił. Był to prezent dany z uprzejmości.

Z uczty się wymigać nie próbował. Nie uchodziło to a jasnym i tak dlań było, że szkoleń póki co nie podejmie. Zapewne dopiero wtedy, kiedy zejdą z barek, będzie czas na naukę. Strasznie ona kłopotliwa, tak swoją drogą.
Odział się odpowiednio i przybył, by brylować w towarzystwie, choć szczerze wolał Skałę oraz kompanię wojaków, którzy lepszym byli dla niego towarzystwem. No ale, tak też nie jest źle. Zdarzyły się nawet rzeczy nieoczekiwane, bo oto ktoś poprosił go o wzięcie wnuka pod skrzydła. Nie była to znaczna persona, ale jeśli już kogoś miałby brać pod swoje skrzydła, to nie zależało mu na pochodzeniu a na talencie. Tu musiał też uprzedzić starszego czempiona, że mieszka w Valyrii a obyczajności czy dworskiego życia chłopaka nie nauczy. Mógł nauczyć go walczyć, jeśli ten faktycznie dobrze się zapowiadał. Jego kompan, akurat pilnujący interesów w Valyrii, mógł też chłopaka nauczyć podstaw taktyki, jeśli ten miał coś między uszami.
- Powiem tak... - Rzekł. - Wojowałem z wielkimi bazyliszkami i czempionami aren. W Starfall górowałem na Mieczem Poranka w boju. Nie chcę być próżny, ale chłopak musi być wart mego czasu. Poznam go chętnie jutro i ocenię. - Dodał. Potem mogli wypić i pomówić jeszcze trochę.
Kolejny człek chciał mu wcisnąć jakąś pulchną kobietę za żonę. Córka majętnego kowala, tak? Z Durrandonem? Trochę za wysoko jegomość celował, ale tego mu nie powiedział. Orzekł, że przykro mu, ale póki co nie szuka żony. Zresztą było to zgodne z prawdą. W przyszłości miał zamiar szukać wśród możnych valyriańskich kupców, oczywiście nie ze szlachty, bo ta nigdy by córki przybyszowi nie oddała. Ewentualnie myślał też o jakieś potężnej wojowniczce, by ich złączone dziedzictwa dały syna choćby mu równego.
Względem służki... Cóż, ze swoją gębą raczej wybrzydzać nie mógł a kobiety akurat lubił. Chętnie widziałby ją w swojej komnacie. Tam zaś pozostało mu dać z siebie wszystko. A gdyby i dziewka pozwoliła mu miło spędzić czas, to miałby dla niej podarek. O kolejny gest szczodrości. I to niemałej. Miałaby posag i możliwość zaczęcia życia nieco inaczej.

Skoro faktycznie okazja się nadarzyła, Raymund faktycznie nie omieszkał serdecznie podziękować za okazaną mu gościnę, komplementując przy tym stan miasta pod rządami Hightowerów widziany okiem obserwatora, iście jawiącemu się mu jako prawdziwa perła południa. Na pytanie o wieści z Castamere odpowiedział, że wiedzie się im dzięki Bogom dobrze, wspomniał o ostatniej ekspansji władzy jego bratanka o nowych lenników i o chęci rozwoju i zmożenia handlu, szczególnie z południem, w czym niestety przeszkadzają Żelaźni którzy wzmogli znacznie swoją aktywność na ich wodach. Wyraził też przy tym nadzieję, że włości króla Desmonda ominie nasilenie tej plagi, choć dodając że Hightowerowie są mimo wszystko z pewnością gotowi na taką ewentualność, nie zaszkodzi jednak ostrzec dobrych przyjaciół z południa o podobnym zagrożeniu. 

Raymund faktycznie uznał że próby nękania córek lorda Cuy'a nie mają wielkiego sensu, zapewne tak w ogóle jak i w tych wieczornych okolicznościach. Skoro jego zainteresowanie tematem już wyszło, nie omieszkał wyrazić też swojej prywatnej aprobaty i podziwu dla decyzji króla Desmonda, która wiązała się w jego opinii zarówno z odwagą - skoro większość Pierwszych Ludzi wybierała jednak próby odpierania przybyszów, jak i z roztropnością, jako że jego miłość dostrzegła i doceniła w nich także spory potencjał, jaki i oni w Castamere dostrzegają w wymianie kulturowej i dawaniem Andalom szansy na pokojowe osadnictwo. Wyraził też chęć odwiedzenia osobiście lorda Cuy'a by bliżej przyjrzeć się andalskim praktykom i poznać nieco lepiej ich kulturę.

Wieści które usłyszał o żelaznym najeździe na Letnie Wyspy nieco go zaniepokoiły. Skoro mieli taką siłę by dokonać takiej dewastacji w tak odległym miejscu, strach pomyśleć do czego byli zdolni z ich domem. Mogły to być oczywiście wyolbrzymione plotki, jednak wciąż budziły spory niepokój. Przez myśl przeszło mu ponure pytanie, co jeśli problemu żelaznej pętli na ich szyi nie dało się rozwiązać w ogóle? Mozolnie skupowane w tajemnicy od Valyriańczyków okręty i nawet andalska stal mogłyby się okazać zbyt małym wysiłkiem. Może trzeba będzie sięgać jeszcze dalej. Odpędził jednak te myśli tymczasem, nie chciał przy wieczerzy w gościnie pogrążać się zbytnio w ponurych myślach na zapas.

Początkowa reakcja króla Desmonda na wieści o Żelaznych nieco go zaniepokoiła, docenił bardzo interwencję zbrojmistrza w tej kwestii, dobrze że jego miłość miał przy boku rozsądnych ludzi. Stare Miasto i Hightowerowie z pewnością dysponowali większymi niż oni możliwościami odparcia morskiego najazdu, jednak Raymund nie pochwalał lekceważenia podobnych zagrożeń. Szczególnie że widział w Wysokiej Wieży potencjalnego sojusznika w możliwych, przyszłych zmaganiach z Żelaznymi, kiedy już i Castamere będzie miało w tej kwestii większe możliwości. 

Raymund szybko zaprzeczył, nie chodziło mu o to by wschodni władcy dali się podbić bez walki, i do niego doszły już wieści o bestialstwie niektórych Andalów, sam przykład lorda Cuy'a potwierdzał jednak że nie wszyscy to żądni krwi najeźdźcy, a z resztą samo jego doświadczenie pokazywało że wśród każdego ludu można znaleźć ludzi przyzwoitych jak i niegodziwców. Pochwalał walkę z najeźdźcami którzy nie dawali szansy na porozumienie, dodał jednak że nie wyklucza że i wśród Pierwszych Ludzi zdarzają się ci o zbyt gorącej krwi a sytuacji na wschodzie nie znał z pierwszej ręki. Wierzył że z większością Andalów da się jakoś dogadać, nie są w końcu Żelaznymi, a oferowanie im osadnictwa zanim przyjdą z mieczem, wytrąci powód do sięgnięcia poń większej części podobnych watażków. Przyznał jednak że nie miał wcześniej zbytnio do czynienia z Andalami, co jak liczył niedługo się zmieni. Grzecznie podziękował też za miły gest oferty przewodnika, dzięki któremu tym szybciej i łatwiej trafi do siedziby lorda Cuy'a. 

W dalszej kwestii Żelaznych, przyznał oczywiście rację królowi, wszelkie własne przemyślenia zachowując dla siebie. Z resztą dzięki wizycie u valyriańskich kupców wpłynęło weń trochę nadziei na szansę rozwiązania lub zmniejszenia problemu żelaznej plagi. Perspektywy działania zawsze działały na niego mobilizująco, najgorzej było gdy nie miał nad czym pracować. 

Gdy wieczerza zbliżyła się do końca, raz jeszcze podziękował uprzejmie za posiłek, gościnę i pomoc, zapewniając że jeśli kiedykolwiek ktoś z królewskiej rodziny lub wasali króla znajdzie się w stronach Reynów, okazana mu zostanie ta sama gościnność. Dopiero teraz poczuł w końcu opadające na niego zmęczenie i z zadowoleniem pomyślał o perspektywie odpoczynku w komnacie gościnnej.