Sale Ćwiczebne

Treningom księżniczki z zainteresowaniem przyglądali się czasem zbrojni z Orlego Gniazda, którzy trenowali w tym przecież miejscu swoje umiejętności, a także lokalny zbrojmistrz, który odpowiadał za wyszkolenie nie tylko garnizonu, ale i lordowskich dzieci. Wprawdzie nigdy nie zdarzyło mu się instruować damy z rodu Arrynów, zawsze dostawał pod opiekę jedynie chłopców, a i nie wydawało mu się, aby kobieta z tego rodu kiedykolwiek stawała do walki. Kto jednak Findis mógł zabronić? Zbrojmistrz nie pozostawał jednak bierny i wtrącał się często, pouczając Findis co powinna poprawić, a także radząc jej jakiej broni powinna używać jako drobnej budowy niewiasta.
W kwestii kuzynów znalezienie ich nie było trudne, a znacząco się od siebie różnili. Starszy syn Jaspera, najsilniejszy kandydat do tronu w razie zniknięcia Finroda poza córkami Alestera, był człowiekiem o niezwykle pięknej aparycji i darze przekonywania. Ktoś mógłby na pierwszy rzut oka pomyśleć - tak winien wyglądać i nosić się król! Czar pryskał jednak, kiedy chciało się z nim dłużej i sensowniej pomówić. Pierworodny Jaspera był bowiem... Cóż... Głupi. Bogowie pobłogosławili go urodą i pewnością siebie, ale poskąpili mu intelektu. Jeżeli mowa była o atrybutach fizycznych i umiejętnościach bojowych, to nie odstawał od zbrojnych z Orlego Gniazda. Umiał walczyć i sobie poradzić, ale nie miał żadnych wyróżniających się umiejętności. Rozmawiając z kuzynem Findis mogła zauważyć, że nie wydawał się zainteresowany koroną i nawet chętnie by jej pewnie pomagał w miarę swoich możliwości.
Drugi kuzyn był odrobinę trudniejszy do podejścia, ponieważ był w pewnym sensie przeciwieństwem swojego brata. Nie był urodziwy, raczej przeciętny z pewnymi drobnymi skazami, i brakowało mu trochę pewności siebie. Był za to inteligentny, a do tego, co najgorsze, ambitny. Górował też nad swoim starszym bratem zdolnościami wojennymi oraz muskulaturą, chociaż nieznacznie. Osobno obaj kuzyni mogli wydawać się średnim zagrożeniem, acz połączeni razem byliby bardzo groźni. Dwóch synów Jaspera, męskich potomków starożytnego rodu, jeden urodziwy i charyzmatyczny na pokaz, a drugi bystry pociągający za sznurki zza pleców brata... Szczęśliwie Findis, która sprawnie operowała swym językiem, zdołała chyba przekonać drugiego kuzyna, że i pomagając jej mógłby spełnić w pewien sposób swoje ambicje - a przynajmniej ich część - i osiągnąć coś więcej w życiu.

Praca, praca:

KLIK

Gdy tylko dowiedziała się, że siostra poszła na trening i ona jeśli tylko miała na to ochotę mogła dołączyć to raczej nie trzeba mówić, jak zareagowała. Nim się Alys zorientowała, Rowena była już gotowa. Dała swojej dwórce dzień luzu i z zadowoleniem pognała do sal ćwiczebnych. Do bioder miała dopasowany pas a za nim wciśnięty sztylet, którym miał nauczyć ją walczyć Horrmund. Żałowała, że nie szło wskoczyć do środka jakby nigdy nic z muru, ale co poradzić? Dobrze i to, że chociaż potrenować miał ją kto nie zadając durnych pytań, nie mówiąc o krzywych spojrzeniach. Z zadowoleniem pognała czym prędzej dopiero zatrzymując się przed salą. Weszła do środka a widząc swoją siostrę uśmiechnęła się pod nosem od ucha do ucha. Nie mogła się nadziwić, że jej ukochana siostra zdecydowała się na taki krok. Cieszyło ją to i to bardzo! Nie przejmowała się tym że obserwowali ją inni. Przywykła do tego już zdecydowanie bardziej niż sama Findis, która mimo wszystko nie przejmowała się obecnością innych, to ją tym bardziej cieszyło. Rowena natomiast nie była osobą zbyt skorą do rozmów z kuzynostwem, wolała spędzić ten czas na luźnych powtórzeniach tego, co już umiała i tego, co dopiero mogła się douczyć.

To miał być kolejny dzień na tym dworze, kolejny dzień dla Hallecka zaczynający się od pożywnego śniadania, potem chwilę pobył z córką, żeby nie zapomniała, że ma tutaj swojego staruszka, a potem kilka godzin treningu, aby cały czas być w formie, nie wiadomo kiedy wróg może uderzyć, a takie ćwiczenia to nie tylko do wojaczki były dobre, a też do wielu innych rzeczy. Gdzieś przedpołudniem zszedł ze swoimi ludźmi na sale treningowe, wcześniej już zapoznał się z tutejszymi wojami  z garnizonu i jeżeli chcieli to i z nimi ćwiczył, wszak poznanie innych styli i technik zawsze było ożywcze dla umysłu i dobre na przyszłość, można było dzięki temu poszerzyć swoje horyzonty. Mijały kolejne minuty, po wstępnej rozgrzewce i rozprostowaniu nóg, mógł założyć na siebie odpowiedni pancerz. Wiadomo nie było to ten, w którym idzie do boju, szkoda go było na walki treningowe, aczkolwiek bardziej zdezelowany.
Walki mijały, na początku stanął do walki z jednym ze swoich ludzi, starcie było zacięte jak to zwykle, aczkolwiek Halleck dał już się poznać swoim, że bronią potrafi wywijać całkiem nieźle i ostatecznie swojego oponenta powalił. W jednym z kolejnych starć zmierzył się z rycerzem z Doliny, było nieco inaczej niż w przypadku berserków z wysp, aczkolwiek nadal było coś ciekawszego w tym starciu, może to ta rutyna ćwiczeń z własnymi ludźmi to powodowała.
Książę upił nieco wody i już zakładał hełm, aby przygotować się do kolejnej walki, ale wtedy ktoś do niego przemówił po imieniu, co dziwne był to żeński głos, a jeszcze dziwniejsze to, że znał doskonale ten głos - Findis. Obrócił się w bok i zauważył ją z Astrid na rękach, czyli już ją znalazła - powiedział sobie w myślach. Ściągnął opancerzenie z głowy i dał na bok. Dziwnym było też to, że nikt go nie zawiadomił o tym, że chorągiew jego żony nadciąga, aż tak się go bali?
- Findis - odpowiedział jej, zbliżając się do niej. - Trochę minęło. Sądziłem, że szybciej się spotkamy, ale jak przybyłem to już cię nie było - oznajmił Halleck. - Sądziłem, że dostane bardziej energiczne powitanie - rzucił półżartem, półserio.

- Jak bardzo się pokomplikowały? - od razu zadał pytanie po jej słowach. Skoro miała świeższe wiadomości niż zbrojmistrz to można było coś lepiej określić w obecnej sytuacji. Bo z tego co się dowiedział nie było za ciekawie, masa sprzeciwiających się lordów. Jon Arryn, który podnosi łeb po władze, śmierć Feanora sporo krzyżowała, komplikowała, ale trzeba było sobie z tym poradzić, aby zapewnić spokój i stabilność w regionie. Tylko spokój i stabilność dadzą zysk i poparcie.
- Długa droga? - zapytał Halleck, nie twierdził, że nie jest, samo wchodzenie do Orlego Gniazda to była mała wyprawa, a co dopiero dla kobiety, która nie ćwiczyła nigdy. Najwidoczniej po słowach młodego księcia Findis jednak chciała się nieco zrehabilitować bo szybko przytuliła się do niego, a zaraz potem chciała pocałować, na co Hoare nie protestował, dlaczego by miał? Na jej słowa nieco się uśmiechnął, ale zaraz potem przyszedł czas na rozmowę i bardzo szybko domyślił się, że nawet spyta o to dlaczego tylko ludzi wziął ze sobą, aczkolwiek on też miał parę pytań.
- Ćwiczcie beze mnie - rzucił tylko do osób ćwiczących na placu. On sam praktycznie nadal w stroju treningowym, a raczej w pancerzu ćwiczebnym odszedł nieco z żoną dalej.
- Powiedz mi pewną rzecz, bo nie trudno zauważyć tutaj ludzi z herbami Harlawów, a jeszcze łatwiej jako ich przywódca dowiedzieć się, że ich lord też tutaj jest. Pytanie co tutaj robi? Przez te dwa tygodnie nie znalazłem go na zamku, więc rozumiem, że był z tobą? - zadał parę pytań.