Sale jadalne

Orszak króla Harrasa wrócił na zamek Redwyne. Od razu ruszyli w kierunku komnat jadalnych, a Harlaw poprosił jednego ze sług, by przyniósł najlepsze arborskie frykasy dla trzech osób. Gdy król już wygodnie się rozsiadł, mógł spokojnie wysłuchać reszty historii Theona. - A więc nasza kupa skał, jak ją nazywasz, nie jest Ci już domem? Ha! Dobrze, że nie ma tu kapłanów, bo zaraz kazali by Cię utopić! - rzekł z lekką nutą zdziwienia, ale w radosnym i luźnym tonie.- Odżeglować, jak Nymeria? - zapytał dalej z zaciekawieniem Harlaw. - Dokąd? Kiedyś świat był większy, z wieloma niezamieszkanymi krainami, czekającymi tylko na zasiedlenie! A teraz? Albo jakieś miejsce jest już zamieszkane, albo nieprzyjazne i trudne do zajęcia! Gdzie byś chciał zamieszkać? Tuż przy Wolnych Miastach? Może na nieprzyjaznym Sothorys albo przy Ashai przy Cieniu? Nie ma już miejsc, gdzie moglibyśmy bezpiecznie osiąść i grabić. Nie ma słabych krajów. Czym dalej na wschód, tym potężniejsi wrogowie. Volantis, Ghis, Quarth... Komu Theonie chciałbyś rzucić wyzwanie, żeby zwolnić nam nowe terytoria? - westchnął ciężko. - Prawda jest taka, że podzielone Westeros jest obecnie najsłabsze i najłatwiejsze do plądrowania. - uśmiechnął się, ciekawy odpowiedzi Goodbrothera. Żeby zaś jeszcze trochę pociągnąć rozmowę, postanowił wykorzystać jego chęć podróży.- Jeżeli jednak Ci zależy na podróżach, możesz jeszcze mi towarzyszyć w najbliższej podróży. Udaję się na wschód, przynajmniej na Stopnie, by zobaczyć, jak sobie tam radzą nasi bracia. - zaproponował. Nie chciał jeszcze Theonowi zdradzać swoich planów - w końcu nie widział go już z 6 lat i nie wiedział, z jakiej gliny jest ulepiony. Dlatego też chciał zobaczyć przez przynajmniej te kilka dni - no i oczywiście spędzić czas z swoim dawnym wychowankiem, którego dawno już nie widział.

Selwyn przez pewien czas tylko przysłuchiwał się rozmowie, żywotnie zaciekawiony jej przebiegiem, choć nie mający nic do dodania. Ot, sączył sobie arborskie czerwone i zerkał raz na króla, raz na młodego Goodbrothera. Wolał czerwone niż złote, może dlatego że zdawało mu się bardziej godne wojownika przez skojarzenie z czerwienią krwi? Albo po prostu wino było lepsze, bardziej cierpkie. Całkiem niezłe były też wina dornijskie, aż czuć było ten południowy temperament...

Theon przemawiał śmiało i bez strachu. W obecności króla Żelaznych Wysp, dosłownie lżył Żelazne Wyspy. Miał jaja, trzeba mu to przyznać, choć to w sumie byłoby już wiadome. Czy ktoś bez jaj poważyłby się na zabicie Utopionego kapłana? Selwyn był na tyle pobożny na ile musiał, na ile dawało mu to korzyść lub na ile sprawiało przyjemność, nie czuł się więc urażony. Co Utopionego Boga to Utopionego Boga, a co jego kapłanów to jego kapłanów.
- Mój wuj Baelor powinien był dożyć chwili, w której mógłby brać od ciebie lekcje - uśmiechnął się lord Blacktyde na uwagę - Ale utonął z imieniem Siedmiu na ustach, przytrzymany przez kapłańskich drabów, w związku z czym władza na Blacktyde trafiła w ręce mojego prawowiernego ojca... a potem moje - parsknął dziwnie. Zawsze miał co do tego mieszane uczucia. Co by tu dużo mówić, nie ufał kapłanom, którzy jątrzyli lud za każdym razem gdy władcy robili coś nie po ich myśli. Utopili jednego lorda Blacktyde, więc mogą kiedyś utopić i drugiego.

Rozmowa zeszła na tematy odległych krain. Goodbrother wyraził zdziwienie, dlaczego Żelaźni się po prostu nie przenieśli w cieplejsze i weselsze miejsce, miast siedzieć i znosić upokorzenia w swojej nieurodzajnej ojczyźnie.
- Powody stojące za naszą siłą, są też przyczynami największych słabości - wyraził swoje zdanie Złoty Przypływ, pociągając łyk wina i skubiąc brodę w lekkim zamyśleniu - Duma trzyma nas w pionie, na przekór wpływom kontynentu i pozwala zachować niezależność. Z drugiej strony powiedz "reforma", a już słyszysz topory lecące w twoją stronę i pomstowania kapłanów. A jeśli nic się nie zmieni, jesteśmy skazani na porażkę. Skała trwa długo, ale prędzej czy później nieuchronnie pochłaniają ją fale i stacza się w głębiny... - dodał złowieszczo, powtarzając swoje wcześniejsze myśli na głos. Zgadzał się z Theonem, że coś musi zostać zrobione, choć w przeciwieństwie do niego rozwiązania nie upatrywał w emigracji tylko w rozsądnej polityce. Wraz z upadkiem monarchii Targaryenów, Żelaźni mieli jakieś szanse na odmianę swojego położenia na rodzimym gruncie. Przynajmniej taką miał Blacktyde nadzieję.

- Westeros rozwija się, my często niemalże stoimy w miejscu - podchwycił jeszcze - Trzysta lat monarchii Targaryenów jeszcze bardziej spoiło gospodarczo królestwa kontynentu, rozbudowano zamki, władza stawała się coraz bardziej scentralizowana. A my... Cóż. Dalej tacy sami jak trzysta lat temu, choć chyba dobrze zaczęliśmy odmieniać swój los - uśmiechnął się entuzjastycznie. Wyeliminowali wszak najgroźniejszych rywali. Jedyne co go martwiło to śmierć wielkiego septona, która może spowodować żądze odwetu, ale póki ich flota utrzymuję dominację: dopóty mogą czuć się bezpieczni. A poza tym Wiara sama wybrała stronę konfliktu... Gdyby została neutralna, zapewne Harras zgodziłby się oszczędzić septy, tak sądził Selwyn patrząc po jego dotychczasowych decyzjach.

Wieści o wymordowaniu Żelaznych na Stopniach były niefortunne, ale nie zdziwiły Blacktyde aż tak bardzo. Prędzej czy później się tego spodziewał wręcz, było ich tam za mało i zbyt daleko od wsparcia z domu. Skazani byli albo na wkurwienie nowych miast, albo konkurentów którym zaczęli wchodzić w paradę, no i stało się. Selwyn nie skomentował, a tylko pokiwał głową ze zrozumieniem.

Król wpadł w prawdziwą furię na wieść o śmierci ich braci ze Stopni. Selwyn nie wiedział na ile była szczera, na ile udawana, w końcu polityka to też gra pozorów, nawet wśród Żelaznych Ludzi, którzy rządzili się prostszymi zasadami niż kontynent. Nawet jeśli był to pozór, dobrze jednak wiedzieć że Harras myśli o losie swoich poddanych i chorążych. W końcu stary kosiarz po serii gróźb wygłoszonych w stronę Eyrona, opadł na krzesło i głęboko oddychając uspokoił się. Cóż, lord Blacktyde też nie cierpiał tych nędznych skurwielin bez czci i wiary. W końcu raz trafił w ich lepkie łapska. Nie chciał jednak nakręcać Harlawa, więc przemilczał wszystko i dalej nie skomentował sprawy pomordowanych Żelaznych. Wiedzieli na co się piszą.

W uspokojeniu króla pomógł Theon Goodbrother, przechodząc do innych tematów. Z jednej strony Selwyn zgadzał się z nim w dużej mierze, z drugiej wciąż był przywiązany na tyle do obyczajów swego ludu i ojczystch ziem, jakie by nie były, że zdawały mu się te poglądy nad wyraz śmiałe. Patrzył jednak życzliwie na Ślicznotkę, bowiem w życiu kierowały nim dwa podejścia. W polityce był nieprzejednanym pragmatykiem, a w kwestiach osobistych całkowitym hedonistą, na obu osiach znajdował się więc wystarczająco daleko od konserwatyzmu kapłanów.

- To prawda - powiedział w końcu, potwierdzając uwagę Theona o miastach dalekiego wschodu - Mój świętej pamięci brat Vickon żeglował także w tamtych rejonach i parę razy tam z nim nawet byłem. Nie tłuką się między sobą tak zażarcie jak kolonie Valyrii między sobą. Nawet nie muszą nikogo atakować aby zdobyć niewolników, bo robią to za nich profesjonalni łowcy. Sami włodarze i  elita miejska głównie kupczą i w ten sposób zdobywają majątek, który potem przeżerają, przepijają i przejebują - gdy lord Blacktyde zdał sobie sprawę co powiedział i porównał to ze swoją egzystencją na Wyspach, to jak niebo a ziemia. Nawet tutaj na Arbor cieszył się z wielu rozkoszy, których nie szło znaleźć w domu, a co dopiero gdzieś tam, w krajach całkiem egoztycznych. Był to wniosek tak niespodziewany, że Złoty Przypływ aż zamilknął na chwilę i zamyślił się. Czyżby Theon widział od dawna wspaniałą okazję, której dostrzeżenia oni uparcie odmawiali, wiedzeni dumą i mimo wszystko, tradycjami swojego ludu? Równie zainteresowany słowami Goodbrothera zdawał się być król Harras, któy również dłuższą chwilę milczał. Gdy zaczął mówić, Selwyn był z każdą chwilą coraz bardziej zdziwiony, ale także coraz bardziej zaintrygowany. Migracja nie była tym o czym myślał, odpływając na wojnę z Dorzeczem, z Arbor i ze Starym Miastem. Z drugiej strony, czyż nie była to wspaniała okazja? Co mieli do stracenia Żelaźni? Życie na obsranych przez ptaki skałkach, znienawidzeni przez wszystkich swoich sąsiadów i co rusz tłukący się między sobą? W młodości Selwyn poużywał sobie w żeglugach z bratem i poznał nieco egzotyczne kraje, jednak wciąż było to życie w podróży, życie łupieżcy. Prawdziwe wygody poznał dopiero moszcząc się w wygodnych łóżkach Arboru, przy paterze dorodnych owoców, kielichu pełnym wina i ze wspaniałym pieczystym mięsem, a nie chudymi rybkami. A co dopiero jakby wyłożyć się w ten sposób jak panisko we wspaniałym pawilonie w otoczeniu miedzioskórych piękności... Takie dwa koronne argumenty, pragmatyczny i hedonistyczny, przekonały go do tego jak odpowie królowi na jego pytanie.

- Popłynę - skwitował krótko, z entuzjastycznym uśmiechem - Gdy człowiek raz zasmakuje słodyczy urodzaju, chce smakować ich cały czas. A na wschodzie możemy toczyć równie chwalebne bitwy, jak na zachodzie.

Chwile mijały, aż w końcu pojawili się pierwsi lordowie. Selwyn uśmiechnął się niemal zbereźnie do lorda Merlyna, bowiem na ich dworze spędził połowę swojego dzieciństwa i swego czasu przykładnie rozdziewiczył córkę ówczesnego pana zamku. Nie skomentował jednak niczego i tylko w napięciu słuchał jak król wyjawia nowo przybyłym swoje plany. Z jednej strony były bardzo racjonalne i wręcz genialne, z drugiej już nie tak światłym monarchom konserwatyści rzucali kłody pod nogi, woląc siedzieć we własnym gównie, niż w obcym przepychu. Okazało się jednak, że na pierwszy rzut poszli chyba najbardziej rozsądni. Nie tylko zgodzili się z planami Harlawa, ale wręcz im przyklasnęli. Selwyn poczuł gwałtowne ukojenie w duszy. W takim towarzystwie mógł być nawet i wyklętym heretykiem, ważne było że nie był jedynym któremu przejadła się frustracja wynikła z lat upokorzeń oraz porażek.

Dopiero po uzyskaniu potwierdzenia od pierwszego rzutu lordów, Harlaw zawezwał kolejnych. Hah,a to szczwany lis! Najpierw przekonał najbardziej sprzyjających jego planom, by potem następnym pokazać już liczniejsze grono zwolenników. Plan zadziałał, bowiem wśród kolejnych przybyłych nie było może takiego bujnego entuzjazmu, ale wciąż potraktowali królewskie plany z pełną aprobatą. Blacktyde zaoferował się, że ruszy tyłek po stojące na stoliku nieopodal kieliszki i naleje każdemu nieco arborskich specjałów. Rozdał je wszystkim i z przyjacielskim uśmiechem wypełnił niemalże po brzegi. A co, niech cholera każdy ma coś od życia! Oczywiście nie omieszkał także dopełnić królewskiego pucharu, jak też i naczynia z którego pił pomysłodawca całego przedsięwzięcia. No i rzecz jasna nie pominął samego siebie!

- No to, mości panowie, wypijmy jeszcze raz za nadchodzącą chwałę - zaśmiał się gładko i uniósł swój kielich - Co jest smaczne, nigdy nie pozostanie niedopite, a za to uraduje podniebienie i ukrasi lica - sparafrazował prastare pozdrowienie Żelaznych i nie omieszkał przechylić kielicha do samego dna.

- Cóż z naszymi braćmi, oczekującymi na nas w naszym dotychczasowym domu? - Złoty Przypływ szybko przyzwyczaił się do wizji nowego, znacznie bardziej luksusowego lokum. Po feralnym podjęciu decyzji nie czuł ani krztyny żalu - Myślę królu, że wieść o twojej decyzji może narobić tam niezłego zamieszania. Kapłani z pewnością nie będą czekać z założonymi rękami, podczas gdy większość ich wiernych zacznie pakować się do wypłynięcia. Obawiam się buntu i niepokojów, a zostawiłem na Blacktyde większą część swojej rodziny. Nie mogę całkowicie zostawić ich na pastwę fanatyków. Niech część z nas popłynie przekonać do twego planu resztę naszych ziomków, albo przynajmniej w razie czego wywieźć jak najwięcej naszego dobytku i zabrać jak najwięcej pozostałych na wyspach ludzi.