Królewska samotnia

To prawda, Leo pamiętał tych ludzi jako dzieci, gdy doszło do niego, że są już tacy starzy złapał go niewielki dysonans poznawczy. - Jak ten czas szybko leci... - pomyślał i wrócił do słuchania króla. Jego ostatnia szansa w postaci syna Jona Arryna, również znikła. Wyglądało na to, że nie będzie mógł nauczać nikogo z rodu królewskiego. Później pojawiła się jednak propozycja, żeby Leo wziął pod swoje skrzydła syna jednego z rycerzy zamkowych.
- Dopilnuję królu, żeby ten chłopak stał się w przyszłości najlepszym rycerzem Orlego Gniazda i całej Doliny. Przekażę mu całą swoją wiedzę i będę o niego dbał jak o swojego. - obiecał i skłonił się lekko. Redfort postanowił przyjąć ofertę króla z kilku powodów; po pierwsze po prostu potrzebował giermka, miał już dość zwykłych pomocników, którzy nie wiedzieli co robić i często zawodzili. Po drugie nie chciał pokazywać przed królem swojego niezdecydowania i pokazać królowi, że jest wdzięczny za każdą okazaną mu łaskę. W końcu mógł też postarać się o jakieś lepsze relacje z jego rodziną.
- Czyj to syn, udam się do tego rycerza od razu - jeśli pozwolisz Panie - i poznam chłopaka, a od jutra przyjąłbym go na służbę. - zaproponował.

Dzień zaczął się stosunkowo dobrze, bo po raz pierwszy, odkąd księżniczka Findis sięgała pamięcią, nie bolały ją plecy po noclegu w Olim Gnieździe. Dziwne, ale też pozytywnie zaskakujące. Niestety potem już było tylko gorzej, bo dłużej zwlekać z rozmową z panem ojcem nie wypadało, a sama dziewczyna też wolałaby mieć już to za sobą. Tak, tak, Alester Arryn miał teraz sporo na głowie, to fakt, ale dla własnej córki chyba jeszcze czas mógł znaleźć, tym bardziej że Findis rozmawiała z ojcem tylko z konieczności, a nie z dzikiej zachcianki.
Królewna udała się zatem pod drzwi samotni swego rodziciela, których zazwyczaj pilnowała straż. Findis znała aż za dobrze wszystkie wymagania dotyczące etykiety, więc po krótkim przedstawieniu strażnikowi, z jaką sprawą przyszła do króla, czekała na to, aż Jego Wysokość zezwoli na wpuszczenie jej. Ważnym było, ażeby władca był raczej sam, bo też nie chciała mu mówić wszystkiego w obecności jego rycerzy czy kogoś innego z dworu. Zresztą ojciec chyba to zrozumiał po wczorajszym oficjalnym przywitaniu.
Kiedy zatem Findis została wpuszczona do królewskiej samotni, uśmiechnęła się do Alestera. Skoro miała grać kochającą córkę, to w porządku, niech tak będzie. Jak na nią wyglądała i tak wyjątkowo dobrze, bo choć wciąż nie przepadała za zbyt wystawnym życiem, to starała się ubierać tak, by strój wraz z dumną postawą podkreślały jej status. I choć piersi miała raczej małe, to ubrała się jednak tak, by było choć trochę widać, że jednak je ma. Wprawdzie nijak to nieważne na rozmowie z ojcem, ale może sprawiało to, że ona lepiej się sama ze sobą czuła.

Gdy już skończyli rozmawiać, a jeśli Jego Wysokość nie chciał zatrzymywać swej najstarszej córy, Findis opuściła samotnię królewską i udała się w sobie znanym tylko kierunku. Kiedy drzwi już się za nią zamknęły i oddaliła się na odpowiednią odległość tak, aby nie mogli jej usłyszeć strażnicy ojca, postanowiła dać upust swoim emocjom.
-Stary dureń - mruknęła pod nosem. Mimo dobrze poprowadzonej rozmowy nadal czuła pewien niedosyt i niechęć wobec własnego rodziciela. Coś jej podpowiadało, że nigdy nie będzie w stanie poczuć w stosunku do Alestera Arryna jakichś pozytywniejszych uczuć.