Królewska samotnia

Co się stało Hormundowi, ledwo widzi jakieś dziewczę z Orlego Gniada i już próbuje się dobrać do sukni. Jeszcze dobrać to by tam było w porządku, ale że od razu chce brać na żonę. Przecież takie rzeczy robi się dla korzyści, a nie jakieś historyjki o miłości, na czytał się jakiś romantycznych powieści dla księżniczek czy coś innego, przecież to wyglądało teraz absurdalnie. Halleck aż kiwnął delikatnie głową na boki w niedowierzaniu i taki sam wyraz miała jego twarz. - Tego się nie spodziewałem. Powinien zainteresować się kimś w królestwie, a nie szukać dalej... - rzucił na szybko swoje uproszczone zdanie na ten temat. Musiał chyba porozmawiać z Harlawem skoro tutaj był o całej tej sytuacji, bo to może narobić wielu kłopotów.
I zaczęła się dalej pieklić. Odbudować flotę w taki czas? Jakie koszty są na utrzymanie pięćdziesięciu ludzi, a jakie na budowę nowych okrętów, mały procent. Sprawa jest taka jak jest i tego nie cofnie, zwłaszcza, że Halleck swoje rozkazy wykonuje. Po wypowiedzeniu kolejnych słów Hoare zastanawiał się jak zareagować, czy udać zaskoczenie czy jednak tego nie robić, chwilę się zastanawiał, ale postanowił nieco inaczej to zagrać.
- W takim razie kto? - powiedział z niejakim zaciekawieniem w głosie. Ciekawiła go odpowiedź jego żony, skoro wiedziała kto to niech odpowie, któż taki był za to odpowiedzialny. Halleck patrzył na nią i na to co odpowie.
Na początku denerwuje się o to, że sprowadził tylu ludzi, ale teraz machnęła na to ręką, tak zmienia nastroje. - W ciąży jest? - pomyślał sobie, zerknął na nią od góry do dołu i z lewa i prawa. Uznał jednak, że ta myśl była głupia pewnie coś już by zauważył jakby tak było, a raczej tak samo Findis by mu o tym powiedziała. Jaka wiedźma, po co bawić się w takie rzeczy, w jakąś magię, iluzję jeżeli po prostu to nie była jakaś zielarka, która sobie robiła mroczną renomę.
- Co ta zielarka zrobi? Uwarzy jakąś miksturę do podania mu? - zapytał bo nie rozumiał do końca pomocy całej tej zielarki, magia... Yhym. - Raczej to niemożliwe. Dla wielu zawsze będziemy "barbarzyńcami", ale postaram się zrobić dobre wrażenie na innych - odpowiedział wprost i jak mu się wydawało zgodnie z prawdą. Od dawna ludzi z Zielonych Krain nazywali ich barbarzyńcami i będą nazywać dalej, nawet jakby nie wiadomo co robili, ale dobrze, taka renoma daje wiele możliwości.
- Od zawsze - odpowiedział nieco podśmiechując się. Mógł od czasu do czasu coś powiedzieć zwłaszcza, że Findis okazywała się wierną i dobrą żoną. - Wiesz, nie tak łatwo byłoby mnie tam wtrącić - odpowiedział z delikatnym uśmiechem od niej.
- Głupotą byłoby jakbym nie dołączył - odpowiedział Halleck. Podszedł do niej i może nieco niespodziewanie, ale delikatnie załapał ją za podbródek i podniósł głowę, a zaraz potem ją pocałował, niespecjalnie pytając czy może, ale to tylko była zagrywka na odwrócenie uwagi! Bo zaraz potem drugą ręką złapał ją za tyłek.
- Masz najlepszy tyłek w Westeros - rzucił bardzo "śmiałym" komplementem.

Kiedy wspomniała, że zaraz po Harlawie przybyła tutaj jakaś delegacja Żelaznych i to z jakiego powodu było też bardzo ciekawym momentem, tego się nie spodziewał chociaż sam interes w tym, żeby Hormund wreszcie znalazł żonę jak najbardziej widział, jeszcze tak dalej, a umrze bez spłodzenia potomka, a to zważając, że Harlaw był wiernym lordem byłoby niewskazane. Co do słów Findis, to jednak ludzie przychodzili w delegacjach do lordów, więc troszkę tego nie rozumiał, ale jaki on miał na to wpływ.
- To nie byli moi ludzie tylko Harlawa, raczej do niego to pytanie - odpowiedział zgodnie z prawdą. Ogólnie sytuacja była dosyć dziwna bo to, że w takiej sprawie przybyli, aż tutaj za swoim panem było dosyć dziwne, ale to już go nie bardzo obchodziło.
- A teraz popatrz na mnie i powiedz czy mnie to zaskoczyło - powiedział do niej, a on był cały czas spokojny, zachowywał stoicki spokój, cóż można się było domyślić, że nie bardzo go to zaskoczyło.
- Nic takiego - odpowiedział od razu na jej kolejne pytanie. Może Halleck słuchał o snach Findis, ale nie do końca w nie wierzył, nie był jakimś człowiekiem, który wyklucza całkowicie istnienie magii, ale jednak daleko było mu do osoby, która ślepo w to wierzy, można go było raczej podsumować "jak zobaczy to uwierzy".
- Magia krwi nie brzmi za bezpiecznie ani dla Jona, ani dla tego kto chce tego użyć - powiedział, słowa o jej snach ominął. Niby coś tam miała racje, ale chyba to dla Hallecka jeszcze było za mało. Na kolejne słowa młody książę spoważniał i ściągnął brwi. Nie brzmiało to dobrze, zwłaszcza w stosunku do niego. Bezpłodny nie był bo Astrid była jego córką, nie potrzebował pomocy jakiś "wiedźm" do tego, aby zrobić dziecko.
- Potrafię zrobić dziecko, więc nie wiem na co ona by się mogła przydać - odpowiedział od razu Hoare.
- Nigdy tego nie wiadomo - odpowiedział uśmiechnięty. No cóż może zaskoczył swoją żonę śmiałym ruchem, ale tego, że przegryzie mu wargę się nie spodziewał. Delikatnie odsunął się i palcem przejechał po swojej wardze, jak było widać krew puściła.
- Tym jak najbardziej się zajmę, ale takie rzeczy lepiej robić bez tkanin, które zakrywają - odpowiedział jej i zaraz popłynęli dalej w pocałunkach, chwilowa przerwa na to, żeby oddać Astrid opiekunce, wszak nadal tutaj była, a lepiej nie pozwalać małemu dziecku, aby patrzyła na dosyć mocniejsze sceny.
- Zmienimy trochę plan - oznajmił Halleck. - Zerżnę cię teraz, tutaj, a potem każesz przygotować kąpiel i tam zabawimy się kolejny raz - przedstawił swój plan w dosyć konkretnych słowa, nie miał zamiaru silić się na piękne słówka. - I raczej zapomnij, że dzisiaj w nocy dam ci zasnąć - dodał i zaraz potem powrócił do wymiany pocałunków.

Dwa dni temu do Orlego Gniazda doszły pogłoski o chorobie, która uderzyć miała w ser Jona Arryna i opóźnić jego podróż w stronę rodowej siedziby Sokołów. Teraz przybyły kolejne wieści o poczynaniach niepokornego stryja młodej regentki. Stan ostatniego z braci króla Alestera ponoć się nie poprawiał, ale jego orszak wznowił podróż w stronę zamku. Jeżeli nic więcej nie opóźni ich po drodze dotrą pod Księżycowe Wrota za pięć dni.
Pośród towarzyszących Jonowi chorągwi widać było te należące do Waynwoodów, Melcolmów, Hunterów, Corbray'ów oraz Lynderlych, a także wielu mniejszych rycerzy zaprzysiężonych wszystkim tym rodom. Stryj Findis zebrał również świtę rycerzy zaprzysiężonych swojej własnej osobie, których obecnie prowadził - przynajmniej na pokaz - jego niezbyt bystry i niezwykle pobożny syn. Siły prowadzone przez wszystkich możnych sięgać miały łącznie nawet półtora tysiąca ludzi. Około dwie i pół setki na każdego z lordów.

Jeżeli chodziło o obronność Orlego Gniazda, to kasztelan wzmocnił każdy z zamków stojących na drodze ku górze siłą pięciu dziesiątek ludzi. Księżycowe Wrota uzupełniło tymczasem stu pięćdziesięciu ludzi oraz świta jaka przybyła z księciem Halleckiem, a której w pełni nie zabrał na szczyt Lancy Olbrzyma.

Jakakolwiek była przyczyna ich odpowiedzi - strach, nieufność, gniew, niechęć wobec znalezienia się w gorszej pozycji - Lordowie Deklaranci odrzucili zaproszenie Findis. Powtórzyli raz jeszcze swoje żądania - ustami posłańców, oczywiście - i zadeklarowali, że nie pojawią się na żadnym ślubie póki księżniczka nie przekaże władzy Radzie Regencyjnej. Lord Royce sugerował, że powinni uderzyć na "zdrajców" wykorzystując siłę rycerzy domowych Orlego Gniazda i jego zbrojnych wraz z Żelaznymi Ludźmi Hallecka. Niewątpliwie byli to wojownicy lepszej jakości niż większość orszaku zbrojnego oblegających. Następnie Lordów Deklarantów należało zakuć w łańcuchy i wtrącić do podniebnych cel, w których oczekiwaliby póki ich domy nie przysłałyby zakładników. Maester radził łagodniej, aby księżniczka wraz z Namiestnikiem zeszła do nich i wraz z popierającym ją Royce'm oraz kasztelanem Orlego Gniazda, dwoma proponowanymi członkami rady, przekonała lordów, że ich obawy są bezzasadne. Sam kasztelan marszczył jedynie brwi i milczał na razie.

Kasztelan? Kiedy wywołano go do odpowiedzi stwierdził, że zgadza się z lordem Roycem. Awanturnicy tego typu powinni być uciszeni szybko i stanowczo. Nie mieli ich przecież zabić, a pojmać i zmusić do wydania jeńców, aby pokazać, że nie miejscem chorążych Orlego Gniazda jest stawianie podobnych żądań wobec tronu. Nawet jeżeli tron ten reprezentuje obecnie regent z rodziny królewskiej, a nie sam zaginiony król. Lord Runestone z opinii kasztelana wydawał się bardzo zadowolony, natomiast maester załamał tylko ręce i spoglądał posępnie na Findis licząc, że wybierze bardziej dyplomatyczną opcję.

- Król Alester zaniedbywał wiele rzeczy - zgodził się lord Robert, przy okazji wbijając delikatnie szpilę w dawnego władcę Doliny. - Obawiam się, że ta propozycja, chociaż interesująca, nie jest korzystna dla Runestone - odparł po chwili cichego namysłu. - Jak powiedziałaś, pani, moja ciotka poślubiła króla Artysa i związała nasze rody więzami małżeńskimi. Wciąż zresztą żyje i mieszka tutaj, z pewnością nie zapomniałaś własnej pani babki - rzekł. - Niestety wiemy jaka jest twoja siostra - dzika. Mam więc wątpliwości, że okaże się dobrą żoną dla mego syna, który, ku memu rozczarowaniu i żalowi, nie jest mężczyzną silnym ciałem czy charakterem.
Rickard Royce nie był również mężczyzną silnym na umyśle, ani też miłym dla oka, ale w takie szczegóły lord Robert już się nie zagłębiał. Z pewnością nie sprawiało mu to radości. Aż dziw, że pan Runestone nie myślał o przekazaniu dziedzictwa młodszemu synowi.
- Rickard potrzebuje dobrze ułożonej, cichej żony, która będzie służyć mu jako wsparcie i podpora - oznajmił. - Księżniczka Rowena wątpię, aby była do tego zdolna.

Lord Royce przez chwilę wyglądał jakby rozważał jeszcze propozycję księżniczki, jednak ostatecznie jego twarz wciąż utrzymywała ten sam surowy wyraz.
- Wybacz, księżniczko, ale to nie są "tylko" zaręczyny - powiedział stanowczo. - Jeżeli jej charakteru nie uda się utemperować i trzeba będzie je zerwać, to nie uda się tego zrobić bez okrycia jednej ze stron, przynajmniej, hańbą w oczach innych lordów, a przynajmniej ich części - stwierdził. - Mój syn nie jest jednak zaręczony, co sama dobrze wiesz, a ja w ostatnim czasie nie miałem głowy, aby szukać mu odpowiedniej partnerki. Teraz również mam przed sobą jeszcze wiele zadań oraz pracy, więc zanim odpowiednia kandydatka znajdzie się, może minąć trochę czasu. Jeżeli księżniczka Rowena pokazałaby do tego czasu, że nadawałaby się jednak na żonę, to gotów bym był ponownie rozważyć tę propozycję.
Wyglądało na to, że lord Royce nie da się przekonać łatwo. Jeżeli Findis naprawdę chciała żeby jej siostra została w przyszłości panią Runestone, to musiała jakoś ją utemperować. I co ważniejsze pokazać efekty swoich działań swojemu namiestnikowi.

Maester

Robert kiwnął głową. Cieszyło go, że dobrze się rozumieli.
- Księżniczka Rowena potrzebuje silnej ręki kogoś, kto ma już doświadczenie jako mąż - powiedział po chwili namysłu. - Dobrze też będzie, jeżeli jego ród będzie zabezpieczony i jej ewentualne wybryki nie będą zagrażały narodzinom dziedzica - stwierdził, a można było się już chyba domyślić dokąd z tym zmierza. - Uważam, że najlepszym kandydatem byłby dla niej wdowiec, który będzie wiedział jak sobie w małżeństwie radzić, będzie wywierał na niej presję przez autorytet jaki daje mu wiek i doświadczenie, a w dodatku nie będzie miał zbyt wygórowanych wymagań.
Tak się też szczęśliwie składało, że pośród kandydatów na męża dla Roweny znajdował się jeden, nawet wysoko postawiony, wdowiec. Może więc warto było rozważyć jego kandydaturę?
- W przeciwnym razie, jeżeli rzeczywiście nikt w Dolinie jej nie zechce, konieczne może być oddanie jej do septu - stwierdził. - Odrzucona przez każdego księżniczka byłaby wielką hańbą dla rodu królewskiego, więc ofiarowanie się służbie bogom mogłoby to wszystko przykryć. Jeżeli chodzi o Żelaznych Ludzi... Harlawowie są silnym rodem, nie byłoby to złe małżeństwo - powiedział Royce, jednak zaraz delikatny grymas pojawił się na jego twarzy. - Niestety, jeżeli groziłoby to niezadowoleniem lordów, to lepiej tego uniknąć. Chyba że udałoby się ich jakoś ugłaskać i bardziej oswoić z taką myślą...

Zbrojmistrz i maester byli widocznie smutni z powodu braku wieści o księciu Finrodzie, lord Royce wydawał się przejęty jedynie przez wzgląd na potencjalne problemy. Co jednak robić? W końcu księżniczka miała rację, że nie mogli szukać jej brata w nieskończoność. W końcu czy regencja Doliny miała być wieczna? Jeżeli książę nie powróci władzę będą pełnić pokolenia pełne regentów? To byłoby przecież niedorzeczne! Lordowie mogliby być jednak niezadowoleni, gdyby w związku z brakiem Finroda podjęto bardziej zdecydowane kroki, zwłaszcza lordowie niechętni Findis.

Ze strony maestera pojawiła się propozycja zebrani wielkiej rady - zaprosić wszystkich lordów oraz rycerzy z włości z całej Doliny. W takim towarzystwie znaczących możnych ustalić co czynić w obliczu braku Finroda. Lord Royce tymczasem polecił poczekać jeszcze kilka księżyców i wciągnąć samych lordów w poszukiwania. Niech księżniczka wyznaczy nagrodę za odnalezienie brata, aby każdy o niej wiedział i nie mógł kwestionować, że podjęła jakiekolwiek działania. Niech skieruje również listy do lordów informując ich o braku brata i poprosi ich o przydzielenie również własnych ludzi do poszukiwań. Jeżeli sami nie natrafią na ślad księcia, to będą w gorszej pozycji, aby zarzucać niedopatrzenia regentce. Szukać dalej wciągając w to lordów oraz ludzi łasych na nagrodę, taka była rada lorda Royce'a. Jeżeli Finrod się znajdzie - dobrze. Jeżeli się dalej nie znajdzie - to się pomyśli. Inni doradcy nie mieli pomysłów.

Sprawa nie wydawała się zbytnio dobra, co prawda dla Żelaznych Ludzi to był plus bo jednak w Orlim Gnieździe zasiadała im przychylna osoba, dzięki czemu sojusz stawiał się o wiele bardziej pewniejszy niż wcześniej, jednak nadal to rodziło problemy. Regentka Doliny była zamężna do księcia sąsiedniego królestwa co już nie pasowało części, a takie rzeczy, że była kobietą to już można było pominąć bo wiadome było, że przez to jej władza wydawała się słabsza.
Po Finrodzie nie było śladu, w sumie nawet Hallecka zaczęło ciekawić gdzie on w ogóle zawędrował w swojej "przygodzie", ale to dwa lata odkąd ktokolwiek go widział przez ten czas mógł zawędrować do dalekich zakątków Essos, albo po prostu gdzieś zdechnąć, a wtedy nie znajdą go na pewno. Tylko w tym przypadku konieczne było dalsze poszukiwania i zachowywanie odpowiednich iluzji.
- Mój ojciec też posłał swoich ludzi w poszukiwanie Finroda, ale jakiś wieści od nich nie mamy - dodał od siebie. Oba pomysły i Maestra i Royce miały sens, tylko trzeba było odpowiednio w nich zagrać. - Zgodzę się z namiestnikiem. Jeżeli byśmy poddali się po pierwszych poszukiwaniach to lordowie bardzo źle by to odebrali, więc z mojej strony konieczne są dalsze poszukiwania i też wysłanie ludzi jeszcze dalej - Volantis, Zatoka Niewolników, może wyspa Ib, miasta Sarnoru nie wiemy gdzie książę mógł zawędrować. Tak samo jak wciągnięcie w to lordów wydaje się dobrym pomysłem, więcej ludzi większe szanse na jakikolwiek trop, który może dam nam kierunek, w którym zmierzał Finrod - powiedział swoim zdaniem, chociaż tak naprawdę poparł pomysł Royce jego plan wydawał się najbardziej racjonalny i na ten moment Halleck nie miał jakiegoś lepszego pomysłu.
- Walny zjazd lordów traktowałbym jako ostateczność. Kiedy nie będzie już nadziei na znalezienie Finroda, teraz mógłby tylko dodać wigoru i siły wrogom regencji i rozpętać kolejny pożar - dodał od siebie Hoare. Brakowało tylko, aby lordom ponownie zaczęły wracać chęci do podnoszenia buntowniczego łba.