Królewska samotnia

Lord Leo po  procesie nad losem Sebastiona Graftona i Gulltown, udał się do swej komnaty, żeby przygotować swoje ciało, umysł oraz zbroję przed treningiem jaki planował. Bowiem wymyślił, że tego dnia nieco bardziej zaryzykuje i wraz z trójką swych towarzyszy stanie do walki przeciwko szóstce żołnierzy, których ciągle zastępować mogli kolejni. Zanim jednak zdążył się ogarnąć do drzwi jego komnat zapukał maester wzywający Redforta do samotni króla. Mając na uwadze to, że Leo chciał zajść do niego w inny dzień i poprosić o uwolnienie, postanowił się pośpieszyć. Nie zdejmował z siebie założonej już zbroi, tylko z pomocą giermka dopiął ostatnie pasy w pancerzu. Młodzika natomiast odesłał do sal ćwiczebnych z bronią, tarczą i hełmem, żeby już tam na niego czekał gdy ten przyjdzie.
Redfort w końcu dotarł i zapowiedział się u strażników przed Samotnią, którzy wkrótce powiadomili króla o przybyszu i gdy uzyskał pozwolenie wkroczył do środka i tam skłonił się swemu monarsze.
- Królu. - rzekł jako pierwsze. - Wzywałeś mnie. - oznajmił, był ciekawy o co mogło chodzić, spodziewał się jednak że zaproszenie miało związek z Graftonem i mogło chodzić o próbę pojmania go na trakcie do domu.

06.11.11 - popołudnie

Findis dziwnie się czuła, przebywając w komnacie, w której nie tak dawno temu prowadziła rozmowy ze swym ojcem i bratem. Teraz jednak to ona musiała ogarnąć ten cały burdel, jaki zapanował ostatnio w tym opuszczonym przez Siedmiu królestwie. Nim jednak rycerze Doliny ruszą na poszukiwania księcia Finroda, księżniczka musiała się dowiedzieć, w jakim stanie zostawił Koronę jej tragicznie zmarły brat. W tym celu przywołała do siebie najpierw maestera, z którym chciała się rozmówić. Poświęciła chwilę, aby opowiedzieć uczonemu o tragedii, jaka miała miejsce w Gulltown i wyrazić ubolewanie nad śmiercią króla Feanora.
-Czy do Orlego Gniazda przybyły ostatnio jakieś kruki, maesterze? - zapytała, zastanawiając się, co też lordowie Doliny powiedzieli na jej regencję. Nie miała jeszcze wystarczająco czasu, by porozmawiać z każdym członkiem rodziny, ale zauważyła, że stryjek Jon jest nieobecny w Orlim Gnieździe.
-Wiesz może, gdzie obecnie przebywa mój pan stryj i jego dzieci? Szczerze mówiąc, przydałby mi się teraz ktoś doświadczony przy boku - uniosła swe spojrzenie na twarz maestera. Stryjek Jasper nie żył, więc nie musiała dodawać, o którego z braci ojca jej chodziło.
Na sam koniec została jeszcze jedna kwestia do wyjaśnienia. Ten nieszczęsny Namiestnik...
-Doradzisz mi, proszę? - zadała kolejne pytanie. -Zdaję sobie sprawę ze swych ograniczeń narzuconych mi zarówno przez wiek, jak i płeć, jednak czułam się zobowiązana zaopiekować się Doliną do czasu, aż Finrod nie powróci. Wiedząc o swoim niedoświadczeniu, obiecałam mianować Namiestnika, który służyłby mi pomocą w rządach. Myślałam, że może stryjek Jon zgodziłby się objąć tę funkcję, jednak niestety nie zastałam go w zamku. Który z lordów Doliny byłby najodpowiedniejszym kandydatem? - podjęła ostatnią kwestię, ciągle świdrując mężczyznę wzrokiem.

Czyli najpierw należało zająć się ser Luceonem, który w istocie czekał już dosyć długo. Findis przez chwilę zagłębiła się w list, który dotarł tu z Dziewięciu Gwiazd.
-Ser Luceon bezdyskusyjnie zasłużył na to, o co prosił za pośrednictwem kruka - oznajmiła wreszcie. -Maesterze, czy mógłbyś przygotować dokument potwierdzający nadanie ser Luceonowi dziedzicznego tytułu lorda Dziewięciu Gwiazd? Prosiłabym również, aby jedna kopia dokumentu z moim podpisem została w Orlim Gnieździe, druga zaś trafiła do lorda Templetona - zadecydowała, gdyż tak skutecznych wasali należało tylko nagradzać. Dużo bardziej kłopotliwą kwestią była prośba dotycząca Roweny. Findis podrapała się po czole. -Obawiam się jednak, że ręki mej siostry będę musiała mu odmówić. Obawiam się bowiem o jej stan zdrowia, który znacząco się pogorszył od czasu śmierci naszego brata. Nie jestem pewna, czy nadaje się teraz do zamążpójścia. Jest jeszcze wszak moja pani ciotka, córka króla Artysa. To równie dobra partia, a jest starsza o rok od Roweny. Jak myślisz - jaki posag powinnam zaproponować lordowi Luceonowi, aby ten nie uznał tego za obrazę? - zapytała, starając się zachowywać dosyć dyplomatycznie. Wszakże jej krewniaczka eufemistycznie mówiąc, nie była zbytnio urodziwa, ale wciąż pozostawała córką byłego króla. Odpowiednia suma powinna wszystko załagodzić.
Następnie wysłuchała przypuszczeń uczonego na temat związany z miejscem przebywania jej stryja, a potem rad odnoszących się do wyboru Namiestnika. I jasna dupa! Myślała o Melody, ale rzeczywiście pani Gulltown była zbyt niedoświadczona. Następnie myślała właśnie o Leo Redforcie, choć zdawała sobie sprawę, że dla wielu może wydawać się jeszcze niepewnym wyborem. Ona jednak znała go od dziecka, a w dodatku ostatnio mu w pewien sposób nawet pomogła. Nie, nie mogła teraz myśleć sympatiami i emocjami. Powinna być do bólu pragmatyczna.
-Dziękuję ci, maesterze, za twoje cenne rady. Dużo mi one rozjaśniły, choć muszę się jeszcze chyba z tym przespać. Początkowo myślałam o mianowaniu stryja, jednakże może powinnam wyróżnić w ten sposób wiernych wasali mego rodu? W przeciągu kilku dni z pewnością podejmę decyzję - głośno rozmyślała.
-Dziękuję ci raz jeszcze, nie chciałabym cię jednak na tak długo odrywać od twych obowiązków - uprzejmie odprawiła mężczyznę. Teraz należało rozmówić się z pozostałymi ludźmi służącymi rodowi Arrynów, a zatem księżniczka Findis poprosiła o stawienie się u niej kolejno zarządcy, a następnie zbrojmistrza, który pełnił także funkcje kasztelana. Na koniec zaś planowała porozmawiać ze swym przyjacielem - septonem Elysem.

Findis była bardzo zadowolona z reakcji maestera, który również jak ona zamierzał działać sprawnie i bez zbędnej zwłoki.
-Zapewne masz rację, maesterze - odparła w sprawie Roweny. -Dam jej zatem trochę czasu na przetrawienie żałoby, po czym zajmę się szukaniem dla niej odpowiedniego kandydata. Co do posagu zaś... Niech będzie dwa i pół tysiąca złotych monet. Zaślubiny odbędą się w Orlim Gnieździe, gdy tylko minie odpowiedni okres żałoby - zadecydowała, chcąc dodatkowo uhonorować w ten sposób lorda Templetona. Normalnie zapewne zgodziłaby się i na te trzy tysiące, jednak zdawała sobie sprawę, iż musi zapewnić posagi także siostrze i kuzynkom, a ponadto wspomóc innych możnych. Dzięki Siedmiu pozostali ludzie wezwani przez księżniczkę również okazali się wyjątkowo pomocni i zgodni.