Komnata Feanora

Zaprzysiężona tarcza jego siostry zwała się ser Ronnel - powinno mu to przyjść do głowy, jeśli tylko chwilę zdecydował się nad tym podumać. Jeśli jednak nie, to na pewno jego ludzie byli w stanie bez problemu mu to przypomnieć. Jakby nie było, jegomość jest rycerzem a samo Orle Gniazdo nie jest specjalnie dużym zamkiem. Potężnym, umiejscowionym tak, że chyba jeno smoki mogłoby je zdobyć szturmem, ale właśnie z racji na te walory, niedużym. Niemniej, nie o tym mowa. Ser Ronnel był tutaj - w Orlim Gnieździe znaczy. Sprowadzenie go na wezwanie Feanora była kwestią raptem kilku minut - jeśli tego właśnie chciał. Inna kwestią było, co też się od owego rycerza chciało. Książe był aż księciem i tylko księciem zarazem. Pewnych kwestii bez zgody ojca nie mógł ruszać - warto wiedzieć, jeśli przypadkiem mu coś mało rozsądnego by do głowy przyszło.
Rycerz się pojawił. Skłonił i zapytał, w czym może służyć.

Sprowadzenie maestere i septona też problemem nie było. Ot wystarczyło posłać i poczekać, aż się pojawią. Ci zaś w stosownym czasie się pojawili, weszli i też pytali, w czym mogą służyć. Naturalnie nikt się na chama nie wpychał - znaczy bez pukania. Jeśli Arryn najpierw chciał się rozmówić z rycerzem, to dwaj kolejni rozmówcy poczekali na zewnątrz, aż się ich zawezwie do wejścia.

Rycerz przystanął i złożył ręce za plecami lub usiadł, jeśli mu tak właśnie przykazano. Oczywiście najsampierw należycie się skłonił, bowiem przecież przed Księciem miał stanąć. Niemniej, jakkolwiek by nie było, należało wreszcie przejść do odpowiedzi na zadane mu pytania
- Mój Książe, nie dołączyłem do waszej siostry, albowiem nie taka była wola waszego pana ojca. Wobec tego nie jestem już zaprzysiężonym obrońcą księżniczki. - Odparł ser Ronnel, niezależnie od tonu księcia, chyba trochę ubodnięty tymi pytaniami. Być może sam miał poczucie, że zawiódł. Choć prawda była taka, że był zaprzysiężonym obrońcą Findis Arryn a nie jej prześladowcą i czasem zdarzało mu się być gdzie indziej niźli Finidis a ta czasem też mogła go gdzieś posłać. Cokolwiek by ludzie mówili na jego temat, faktem było, że to głupota i brak rozsądku jego sióstr oraz młodszego brata zrodziły te nieprzyjemną sytuację. No, przynajmniej takiej opinii należało się spodziewać od kogoś, kto trzeźwo umiał ocenić sytuację. Któż by przecież się spodziewał, że królewskie dzieci o tak sobie odejdą z byle bandą najemników?

Tak czy siak, najważniejszym było, że rycerz już jej obrońcą nie jest - jest zwykłym rycerzem na usługach rodu. Cóż mógł uczynić dla swojego księcia?

Ser Ronnel uniósł brew i spojrzał na swego rozmówcę. To było dziwne wezwanie, ale nie zamierzał obrażać królewskiego dziedzica takim stwierdzeniem. Jakby nie było, przysięgał im służyć i stawianie się na wezwanie było elementem tej służby. Elementem jej nie były chyba tylko rzeczy, które mogłyby rycerza na utratę honoru narazić - jakby na ten przykład niewinne dziecko kazali mu zabić, czy bezbronną kobietę pięściami okładać.
Rycerz wyszedł. Skłonił się ładnie i wyszedł.

Potem pojawił się septon. W sumie pewnie chętnie wina by się napił, bo spojrzał na naczynie. Cóż, septon też człowiek i jak najbardziej mu było wolno. Jedna rzecz to napić się wina czy ale, druga to pozwolić sobie na to, żeby się nim sponiewierać. To drugie nie było już dopuszczalne u świętego męża. No, przynajmniej nie było dobrze odbierane...
Mąż Wiary przyznał mu rację. Polamentował trochę nad tym, jak bardzo ubolewa, że Księżniczka, taka dobra duszyczka, wydana została za bezbożnika. Nie powinien takich rzeczy mówić, ale przy księciu to akurat czuł, że może. Chyba się w tej kwestii w sumie zgadzali, prawda? No, ale mniejsza o to...
- Książę... - Zaczął, oblizując usta. - Zgadzam się ja z wami całkowicie, lecz wysłanie kogoś na dwór Hoare'ów bez wstępnych ustaleń mogłoby zostać źle odebrane. Wiem, że każda z naszych sept radowałaby się takim obowiązkiem, lecz czy najpierw nie powinieneś pomówić ze swym ojcem? - Zapytał. No bo... Cóż, posłanie septy na dwór królewski Żelaznego Rodu byłoby, bez ustaleń, posunięciem wysoce nietaktownym. Z jego strony. Gdyby odbyło się to w imieniu jego ojca, rzecz mogłaby wyglądać nieco inaczej. Zresztą najlepiej by chyba było, aby to ojciec z matką wybrali odpowiednią kobietę, jeśli faktycznie ujrzą taką potrzebę. Powinna być owa, ogólnie rzecz ujmując, sprawdzona. Nieprawdaż? Jakby nie było na towarzystwie lekkomyślnych śpiewaków, którzy zapewne tylko podjudzali dziewczynę do złego, już się przejechali.

Cóż... Słusznie nie miał wielkich nadziei zadając to pytanie. Co prawda septon począł mu mówić o wielkiej potędze wiary i tego jak zmienia ona serca, ale było to raczej wyuczone, czcze gadanie. Oczywiście, na kogoś mogły te gadki podziałać. Czyjeś "serce" faktycznie mogłyby zmienić i skłonić do innego zachowania. Niemniej, sam Feanor chyba dobrze wiedział, że Żelaźni Ludzie byli narodem o własnych, dość "radykalnych" a bardzo różnych od typowo westeroskich przekonaniach. No wziąć można choćby to całe "płacenie żelazem" (choć nieco przytłumione to nadal żywe, szczególnie wśród mieszkańców Wysp)... Sami Hoare'owie mieli problemy przez swoje "niezgodne z tradycjami" podejście do życia i choć siłą potrafili temperować zapędy do odsuwania ich od władzy, to przejście na inną wiarę i tym samym kompletna zmiana zwyczajów byłaby już krokiem niemożliwym do zrealizowania.

- Tak... Chociaż tyle uczynić mogę. - Odparł septon. Niemniej, miał on do Księcia taką prośbę, by ten się z rozmową z ojcem pośpieszył. Pewnie nie byłoby wielkiego problemu, gdyby Król zwiedział się o poszukiwaniach odpowiedniej septy, nim porozmawiał by z nim syn. Pewnie łatwo by tą własną inicjatywę można było wytłumaczyć. Po co jednak ryzykować, że Jego Miłość się zezłości, prawda?
Septon upił łyk wina i jeśli to byłoby już wszystko, to zmykałby na modły czy coś tam, co Księcia nie interesowało. Poszukiwanie żony zaś... Cóż, można było składać propozycje listownie, ale najlepszym pomysłem jaki znał i jaki jednocześnie umocniłby ich władzę był objazd. Mógłby poznać kandydatki osobiście i zarazem lordowie mogliby poznać jego. W przyszłości miał zostać królem a samo siedzenie przy papierach nie starczało, by zyskać autorytet a tym samym przyjaźń oraz wierność wasali.