Komnaty Gościnne

***

Kiedy poczuła rękę na swych plecach, odrobinę się uspokoiła. Nigdy wcześniej nie przypuszczała, że aż tak przyjemnie będzie mieć kogoś przy sobie. Znaczy, było to raczej oczywistością, ponieważ ludzie naturalnie dobierali się w pary. Jednak za wiele tego nie doświadczyła.
Usłyszawszy śmieszek Durwald, rudowłosa szybko podniosła się i posłała mu niezadowolone spojrzenie. Też nie do końca poważnie, bo fakt, ciężko nie nazwać tego komicznym. Dokładnie pamiętała, jak za wszelką cenę próbowała wybić zauroczenie gajowemu z głowy.
- Jak tak bardzo chcesz, możesz mnie zamknąć - stwierdziła, wzruszając ramionami. - Ale nie dam się tak łatwo. Jestem wolnym duchem - rzekła, uśmiechając się zawadiacko.
Westchnęła nagle, kiedy usłyszała dalszą część o gajowym.
- Jestem pewna, że Sebastion... Po pierwsze, nie zastanawiałby się. Po drugie, jak by wiedział, to i tak by go przyjął. Mój brat potrafi być równie skomplikowany - zironizowała. Tak naprawdę nie miała niczego przeciw Hagrittowi. Był dobrym chłopem, ale jednocześnie nieobliczalnym w bardzo dziwny sposób.
Rudowłosa przyjęła wody i napiła się, zauważając jednocześnie, że właściwie to odczuwała pragnienie. Wypiła praktycznie wszystko za jednym razem, choć wylała odrobinę, kiedy książę nagle odskoczył.
Uśmiechnęła się szeroko na czarującą propozycję. Nic lepszego nie mogło ją czekać, jak kradzież! Chociaż, spoglądając na swą suknię wiedziała, że za daleko to ona nie pójdzie.
- Oczywiście - podała mu rękę. - Brzmi to niezwykle intrygująco, tylko obym dała radę, kradnąc w tym stroju.
Wskazała na swą białą, letnią suknię.

Melody weszła do pokoju, odstawiając wino na stolik. Usiadła chwilę później na fotelu, zabierając jedno ciastko od Durwalda. Nie czuła żadnej presji, jeśli chodzi o reakcję mężczyzny. Podejrzewała, że okropnie się zdziwi. Szczerze, to nie za bardzo przygotowywała się na odmowę. Oceniła sytuację i stwierdziła, że jest mało prawdopodobna. Ugryzła ciasteczko i czekała.
Naprawdę musiał toczyć wewnątrz siebie jakieś bitwy, bo wyglądał trochę, jakby miał zaraz umrzeć. Rudowłosa nie miała pojęcia, co to właściwie może oznaczać. Czyżby pomyliła się?
Spojrzała na niego przymrużonymi oczami, kiedy to kolejny raz powtórzył jej słowa.
- Tak, nieoficjalnie zaręczeni.
Z naprawdę skołowanego przeszedł do... zadowolonego? Na to wyglądało, kiedy to w końcu zdecydował się do niej podejść. Melody natomiast wciąż jadła ciastko.
- Hm - odpowiedziała tylko tak, robiąc dłuższą przerwę. Naprawdę zastanawiała się, czy o to jej chodziło. Swe słowa wypowiedziała dosyć spontanicznie, myśląc o tym, że mężczyzna się ucieszy. - Właśnie to sprawdzam - stwierdziła w końcu, nie mając nic lepszego do powiedzenia. Głównie dlatego, że trochę obawiała się bycia żoną kogokolwiek. - Nieoficjalnie, czyli tylko między sobą. Nie czas to, nie miejsce na coś bardziej oficjalnego. Mam nadzieję, że rozumiesz.
Trochę skarciła się w myślach za taki obrót spraw. W dobrej wierze, mogła w tej chwili zranić swego księcia. Czasami bycie zakochaną irytowało ją niezmiernie. Zakryła swą twarz ze wstydu za nieodpowiedni dobór słów i kiepski sposób sprostowania.

Może i w tej chwili nie widziała twarzy Durwalda, ale już słysząc jego głos, mogła dokładnie wyobrazić sobie jego zawiedzioną minę. Przygryzła wargę, usilnie wyszukując wyjścia z tej sytuacji. Tym razem to ona zawiniła, no i to bardzo wyraźnie. Przypuszczała, że relacje mężczyzny z kobietą mogą być trudne. Jednak jak to bywa, nie da się całkowicie przygotować na nadchodzące trudności bez najmniejszego doświadczenia. Można jedynie gdybać, co nie do końca tu wychodzi.
Spojrzała na niego, po czym nieplanowanie ziewnęła. W końcu noc powoli traciła swą młodość, a wino również otwarte nie zostało.
W końcu wzięła trunek do ręki, po czym nalała im do kufli. Starała się nie spoglądać Durwaldowi w oczy. Napiła się praktycznie od razu.
- To nie tak, że nie chcę zostać - rzekła nagle, nie mogąc jakoś wypowiedzieć najważniejszego słowa. Gdyby był tu jakiś słuchacz nie w temacie, pomyślałby pewnie, że chodzi o pomieszczenie. - Po prostu... Wypaliłam to tak nagle, bo chciałam, żebyś się ucieszył. Nie wyszło, jak widać. Chodzi o to, że wyjście za mąż kojarzyło mi się tylko z uwiązaniem. Gdyby mi kazano, pewnie zrobiłabym to, ale kiedy dostałam wybór zaczęłam odpychać to bardziej. I teraz, jak jestem z Tobą, to czuję się mocno zdezorientowana.
Miała wrażenie, że myślała już o tym wcześniej, co od razu wyparła. Może chodziło o same przywiązanie do siebie Durwalda bardziej, niż teraz. Nie udało się, bo jednocześnie próbowała uniknąć tego, co za tym idzie.

Dość szybko została skarcona, co akurat było zrozumiałe. Za to tłumaczenia, jakby nie dotarły do głowy Durwalda. Nie okazał ani odrobinę zrozumienia, ani nie przestał oczekiwać odpowiedzi na pytanie, którego z taką oczywistością chciała uniknąć.
Pogubił się? Uniosła brew pytająco. Rudowłosa zaczęła się zastanawiać, czy to oznaczało, że nie zrozumiał tego, co powiedziała. A może chciał tym skuteczniej wymusić odpowiedź?
Wzięła głęboki oddech, masując swą skroń. Próbowała sobie to jakoś poukładać w głowie i może znaleźć na to odpowiedź. Trudno, sama to zainicjowała. Raczej nie powinna uciekać od odpowiedzialności. Słowa zostały rzucone i to nie tak, że zupełnie bezpodstawnie, a po prostu nie za bardzo przemyślanie.
Westchnęła i już otworzyła usta, by odpowiedzieć, ale książę ją wyprzedził. Melody nie spodobało się to, co usłyszała. Nie chodziło nawet o sam fakt zaręczenia. Uciekł, kiedy był praktycznie jeszcze dzieckiem, to pewnie były jakieś zaaranżowane zaręczyny. Normalnie nie przejęłaby się, gdyby nie fakt, że wspomniał o tym właśnie w tej chwili. Czyżby chciał, aby była zazdrosna?
Jak się okazało nie poprzestał na samym fakcie, a zaczął opowiadać o swej byłej wybrance. Jakie to są podobne, a jakie to inne. Na twarzy panny Grafton pojawiło się widoczne poirytowanie. Na świecie nie istniał nikt, komu spodobałoby się takie porównywanie.
Tuzin dzieci?! Brzmiało to po prostu śmiesznie.
- Nie za dużo? - odburknęła z ewidentnym niezadowoleniem w głosie. - Moja matka ledwo żyła już po moim porodzie, a przy następnym umarła razem z dzieckiem. Jeśli jakimś cudem Twoja wcześniejsza narzeczona by przeżyła, to nie wyglądałaby zachęcająco.
Po wypowiedzeniu tych ostrych słów wstała, zgarnęła pościel i ułożyła się na fotelu. Zrobiła księciu przysługę, bo tylko na łóżku mieściłby się. Nie miała ochoty jeść tych ciastek i pić wina. Tym bardziej, że temat zszedł na dzieci i sama przypadkowo przywróciła nieprzyjemne wspomnienia śmierci matki.
- Ale jeśli ta dziewczyna jest taka wspaniała, to może nie powinieneś siedzieć tu z gorszą wersją, a szukać tamtej - rzekła, zamykając oczy i usilnie próbując udać zasypianie.
Cóż miała innego zrobić, skoro nagle poczuła, że jest jej po prostu przykro. Płakać nie chciała, więc wolała być twarda i zamiast tego pójść spać.

Dokładnie słuchała tego, co mówi Durwald. Jednak nie zmierzała podnosić głowy, ani nawet otwierać oczu. Mimo że okazał skruchę, to nijak nie mogło zmienić humoru dziewczyny. Sytuacji nie poprawiło też wyznanie powodu, dla którego wspomniał o swej byłej narzeczonej.
Melody poczuła oddech Durwalda na sobie, ale nie raczyła ruszyć się w ogóle. Jakby udawała martwą przed drapieżnikiem. Niestety, tylko w świecie zwierząt działało to wystarczająco skutecznie.
Książę z jakiegoś niewyjaśnionego powodu zaczął łaskotać ją po nosie, więc zasłoniła go szybko ręką. Nie minęła chwila, a zdecydował się na następną irytującą rzecz. Tonem małego dziecka, które prosi o coś, wypowiedział jej imię.
Wiedziała, że on nie podda się tak łatwo.
- Tak, ale próbuję - odburknęła, zrywając się i ledwo co unikając zderzenia z jego głową. - Czy moglibyśmy... - urwała, wiedząc, że prośba przesunięcia tej rozmowy raczej nie przejdzie. Znów zaczęła masować delikatnie skroń, zastanawiając się, co zrobić. Westchnęła głęboko. - Wiem, że Twoje prawdopodobne romanse z przeszłości nie mają znaczenia. Po prostu... - usilnie próbowała coś sklecić, ale przez wszystkie dzisiejsze atrakcje nie potrafiła ułożyć myśli. - J-ja naprawdę jestem już zmęczona i poirytowana, no i jak to chciałeś, zazdrosna. Brawo dla Ciebie.
Zdecydowała nie wspominać już więcej o temacie matki. Poza tym, próbowała podejść do tego jakoś dojrzale. Dodatkowo irytując samą siebie za przejmowanie do takiego stopnia.
- Dlaczego zawsze musisz odpowiadać jakimś atakiem? I co z tą serią nieprawdopodobnych zdarzeń w jeden dzień? - spytała, dodając jeszcze pytanie retoryczne.

Pierwszą wypowiedź słuchała jedynie pobieżnie. Na szczęście złapała jej ogólny sens.
- Prawda - odrzekła, zakładając, że ta jedna wypowiedź na razie wystarczy.
Melody była już na tyle zmęczona, aby ziewnąć kilka razy, kiedy kontynuował dalsze wywody. Musiała przyznać mu trochę racji, relacje nie były łatwe. Sama nie należała do prostych osób, które podporządkowują się oczekiwaniom innych. Na pewno w jakimś stopniu rozczarowywała. No, ale cóż.
- Skoro bogowie tak chcieli, to może niech to teraz rozwiążą - stwierdziła, z lekką niechęcią. Z drugiej strony, była to całkiem dobra rzecz. Wystarczyłoby nic nie robić i czekać.
Dobrze byłoby, gdyby Melody chociaż w Siedmiu wierzyła. W jednej chwili przysnęła i dałaby sobie głowę uciąć, że przyśniła sobie Staruchę, która właśnie sprząta brud w jej komnacie nieziemskimi siłami. Nieznajomy wyciągał Hagritta z kominka. A reszta? Pewnie obijała się jak zawsze.
Po bardzo króciutkiej drzemce wstała i przeciągnęła się, wciąż ledwo przytomna. Jak widać, nie chciała już dyskutować na żadne tematy i pozostawić je sobie. Liczyła, że znikną. Niezbyt nawinie, ponieważ świadomie z lekka oszukiwała się. Ale kto zaspanemu zabroni?
Złapała za rękę Durwalda i pociągnęła go za sobą, zabierając też pościel z fotela. Skierowała się na łóżko, praktycznie się na nie rzucając i prędko zasnęła. Oczywiście, puściła dłoń księcia, by sam mógł zrobić podobnie.

Melody ledwo położyła się do łóżka. Sama przeżyła dosyć ciężki dzień. Było to związane z kradzieżą, ale też z ostatnimi wydarzeniami. W przeciwieństwie do swojego brata, obawiała się Valyrii. Jednak podróż nie była najgorsza. Zawsze odznaczała się ciekawościś świata i odwagą, więc przezwyciężenie strachu to pestka. Najbardziej martwiła się nie o siebie samą, a o ukochanego księcia.
Przymrużyła oczy już prawie zasypiając, ale dźwięk otwieranych drzwi obudził ją. Początkowo nie planowała wstawać. Jak przybyła, Durwalda w łóżku nie było. Doskonale wiedziała, czym zajmował się nocą. Głupia nie była, a jego poobijana morda wyrażała więcej niż tysiąc słów. No, właściwie to jedno - mordobicie.
Kiedy książę zaczął zbliżać się do łoża, dziewczyna usiadła. Mimo wszystko nie chciała mu dawać satysfakcji z bycia niezauważonym.
- Niestety, nie masz tego charakterystycznego smrodku Hagritta - odpowiedziała, unosząc swą dłoń w stronę mężczyzny.
Wyglądało to, jakby miała go pogładzić. No, ale zdecydowała się zdemaskować Durwalda w bardziej drastyczny sposób. Jej otwarta dłoń wylądowała mu prosto na środku twarzy, zapewne podrażniając bolesne miejsca.
- Chcesz uczestniczyć w wojnie poobijany? - spytała spokojnym głosem.
Czuła, że nie ma na nic wpływu. Kłótnia też nie miałaby żadnego sensu, a byłaby tylko stratą czasu. Jedynie rozważała tę opcję przez chwilę. Głównie ze względu na to, kto ostatnio robił zamieszanie o nic.

Słowa Durwalda rozśmieszyły ją. Melody nawet nie próbowała wyobrazić sobie życia, jakie miałaby, gdyby wyszła za Hagritta. Na szczęście taka ewentualność nie istniała.
- Hagritt za pewne ma teraz wielkie powodzenie. Jakaś panna Grafton nie mogłaby go już zainteresować. Postanowiłam nie ośmieszać się i pozostać Tobie wierna.
Światło księżyca pozwoliło rudowłosej ujrzeć niezadowoloną minę księcia. Zabolało. Wiedziała, że zabolało. Co prawda, może nie tak jak powinno, ale to musiało wystarczyć.
Odpowiedzią Melody był jedynie niecny uśmieszek.
- Nie martwię się tym, co teraz się z Tobą stało. Wiadomo, że masz jedynie parę siniaków i jesteś poobijały. Poruszasz się całkiem sprawnie. Bardziej chodziło mi o to, że mogłeś się bardziej poturbować, trafiając na kogoś silniejszego - wytłumaczyła, dosadniej wypowiadając ostatnie słowo, aby poirytować księcia.
Na następne zapytanie Melody zmarszczyła brwi. Rozmawiali o tym w komnacie maestera. Było powiedziane, że jest to sposób, by nie brać udziału w głupiej wojnie. Jakiej głębi po tym oczekiwał? To nie było coś trudnego do wykombinowania.
- Nie wiem. Prawdopodobnie dostał pijackiego olśnienia. Właściwie... - zastanowiła się przez chwilę nad tym tematem. - Wojna to nadal wydatek, a nasz skarbiec jest mniej pełny niż wcześniej, więc... Prawdopodobnie wizja wspaniałych kosztowności była wystarczająca. I, jeśli pamiętasz, powiedział, że nam to się należy. Chociaż według mnie będzie to zwykła kradzież - skierowała temat w odrobinę inną stronę, dodatkowo racząc Durwalda kolejnym uśmiechem. - Ta wyprawa pewnie sprawi, że będę w swej profesji skuteczniejsza. Głównie mówię o walce. Muszę przyznać, że jestem dosyć podekscytowana wizją nowych umiejętności.
Melody lubiła się uczyć, czy była to dziedzina nauki, czy też fizyczna. Praca nad sobą była po prostu ekscytująca. Co prawda nie mogła doczekać się efektów końcowych, ale proces również zdawał się być dobrą zabawą.
Przysunęła się do Durwalda i oparła o jego ramię. Ignorowała fakt, że może go to zaboleć. No, właściwie zwyczajnie godziła się z ewentualnymi konsekwencjami.
- Śmieszne. Właściwie to oboje możemy stanąć czoła śmierci - wypaliła nagle beznamiętnie.

Opowiastka o pokonaniu największego mocarza w porcie nie ciekawiła Melody. Interesujące było to, że nikt go nie rozpoznał. Mógł chociaż zmienić swoje pochodzenie, a nie za kogoś z Ziem Burzy się podawać. No, ale w końcu był rycerzem, więc musiał całą chwały swej walki kierować w stronę ziemi ojczystej.
- Przebrałeś się jakoś? - spytała, choć może udało mu się okłamać prostych ludzi, który nie zastanawiali się nad wyglądem księcia.
Temat przesłanek Sebastiona skończył się. I dobrze, bo nie za bardzo chciała się nad tym zastanawiać. Wszystko zostało już postanowione. Nie potrzebne były jakiekolwiek gdybania.
- Dobrze, broń dystansowa, a dopiero w ostateczności bliska - powtórzyła słowa zatroskanego Durwalda. - Wiem na co mnie stać, a czego powinnam unikać. Spokojnie - upewniła go jeszcze.
Podniosła wzrok na twarz mężczyzny, by zobaczyć reakcję. Słowa oczywiście były dosyć niewłaściwie, więc niedziwne, że mina mężczyzny zrzedła. Kilka razy wyglądał, jakby chciał coś powiedzieć, ale milkł. Gdyby nie okoliczności, Melody uznałaby to za zabawne. No, może już po części tak sądziła.
- Mam nadzieję - odpowiedziała już łagodne i z powagą.
Wtem usłyszała pomysł Durwalda, który początkowo wydawał się dla niej niedorzeczny. Tym razem jej zrzedła mina. Wizja małżeństwa wciąż pozostawała czymś bardzo odległym. Ale właściwie na jak długo się rozstaną? Może to być wystarczające.
Melody popadła w głębokie zamyślenie. A gdyby tak wyjść za mąż, ale odłożyć na później wszystkie zwyczajowe obowiązki żony?
- Hm... Dobrze, skoro już Cię kocham to i za mąż mogę wyjść. Ale pamiętaj, że nie chcę zbyt szybko zostać przywiązana do domu... No wiesz, przez dziecko.
Rudowłosa nie czuła żadnego instynktu macierzyńskiego. Kiedy widziała jakiegoś malutkiego chłopca, czy malutką dziewczynkę nie zachwycała się. Dla niej był to po prostu mały człowiek, a nie obiekt do poświęcania większej uwagi. Nigdy nie wiązała się z takim obrazem wizji szczęśliwej rodziny.
Wiedziała, że reakcja księcia może być różna. Dlatego, aby choć trochę to załagodzić, pocałowała go w policzek.

Stało sie coś niespodziewanego. Melody oczekiwała jakiejś kłótni, choćby dlatego, że za długo myślała, albo że nie odpowiedziała wystarczająco entuzjastycznie. Nawet wspomniała o niechęci wobec posiadania dziecka, a tu spokój. Co się stało z Durwaldem?
Spojrzała na niego podejrzliwe. Była przekonana, że będzie tradycjonalistą. Chociaż niby podróżował z nią, odkładając swe obowiązki na bok. Może mu odbiło?
Jednak z tym jak kontynuował, nabrało to sensu. Że też nie pomyślała o oczywistych niedogodnościach, jakie na nich zapewne czekały.
Natomiast obdarzyła go szerokim uśmiechem, jak tylko wspomniał o podróżach. Po czym ułożyła swą rękę na policzku księcia, by przyciągnąć jego głowę w stronę własnej. Postanowiła bowiem zaskoczyć go nagłym i namiętnym pocałunkiem. Wyglądało na to, że na lepszego przyszłego męża nie mogła trafić.
- Cóż, czyli te całe zaślubiny księżniczki Findis z Żelaznym służą naszej relacji. A także cała nadchodząca wojna przeciw Ziemiom Burzy i pozycja, w której znajduje się mój ród - zażartowała, odrywając się od niego. - Myślę, że na pewno skuszę się na podróże po naszym ślubie. Jak już przeżyję Valyrię, to będę mieć całkiem niezłe doświadczenie w przebywaniu na tamtych niebezpiecznych ziemiach. Może zabiorę Cię na zwiedzanie - kontynuowała wiedząc, że pewnie długo tam nie wróci po pierwszej wyprawie, jeśli będzie tam tak niebezpiecznie, jak opowiadano. - Chyba, że wolisz wybrać się do hm... Gogossos.
W pewnym momencie Melody odwróciła się przodem do Durwald, zawiesiła ręce na jego szyi i przytuliła się mocno.
- Proszę, nie umieraj - wyszeptała cicho do jego ucha.
Wiedziała, że ta prośba jest niedorzeczna, ale jakoś nie mogła się powstrzymać. Przez jego głupie gdybanie o przyszłości, nie udało się rudowłosej uniknąć łzawej części. Nie przepadała za nimi. Zawsze wychodziła na taką bezradną.

Wsłuchała się w pierwszą odpowiedź Durwalda, która była zadowalająca. Coraz więcej stosował żartów. Szybko się uczył, spryciarz. Czasami miała wrażenie, że ma dobry wpływ na innych ludzi. Choćby sam Lambert również zaczął żartować. Szkoda, że wykorzystał to jako broń przeciwko niej samej. Musiała jednak uważać, komu poświęca tę pradawną wiedzę.
Nagle przypomniała sobie, że i Durwaldowi udało się dopiec w podobny sposób. Może nie powinna ufać nikomu, skoro każdy uczeń obraca się przeciwko niej.
- No tak, rytuał. Właściwie potrzebna jest nam jeszcze jedna książęca krew, więc zamierzaliśmy wpaść w odwiedziny do Orlego Gniazda - kontynuowała żart. - A co do Gogossos, to najlepiej, żebyśmy się przekonali sami.
Potem nadeszła smuta chwila. Melody doskonale wiedziała, że nie dostanie żadnego potwierdzenia. Tym razem było gorzej niż ostatnio. Czekała na księcia wojna, a nie wyprawa przeciw złowrogim piratom.
Książę ponownie brnął w żarty. Intencje miał dobre, ale jakoś nie podziałało. Rudowłosa tylko trwała w uścisku, nic nie mówiąc. Cieszyła się, że nie widział jej twarzy. Mogła spokojnie uronić zaledwie kilka łez, które szybciutko otarła.
- Wątpię - rzekła, wychodząc z uścisku. - Tak to nie miałbyś pobitej mordy - mówiąc to dotknęła opuchlizny na jego twarzy. - Czy naprawdę muszę zapamiętywać twój wizerunek w ten sposób? Co jak będziesz mi się śnił wyłącznie z taką twarzą? Większe szanse, że zamieni się to w koszmar. Byłbyś doskonałym straszydłem. Hm... Teraz musisz dać mi jakieś wskazówki jak Cię przepędzić

Niestety, odebrano Melody możliwość tortur. Nie miała wiele siły w rękach, więc nawet nie próbowała wyrywać swego nadgarstka.
- Faktycznie, dodaje Ci to trochę koloru. Nawet nie musisz się malować - odpowiedziała, spoglądając na zaczerwienienia i siaka. - Chociaż zawsze mogłeś wyżyć się na mnie - dopowiedziała, choć nie zabrzmiało to tak, jak chciała. Wolała, żeby rozmówca to przemilczał.
W pobudki Durwalda nie zamierzała za bardzo wnikać. Widać było, że lubił się bić. I kto w tak stresującej sytuacji nie chciałby się wyładować?
- Ale dlaczego jeden koszmar mam zamienić na inny? - spytała zdezorientowana radą księcia. - Słyszałam o waszej wspaniałej wycieczce. Ciekawe, że nikt tam nie zginął. Takie przygody z Hagrittem i udziałem mojego lekkomyślnego brata wydają się bardziej niebezpiecznie niż Żelaźni.
Dalej zdarzyło się typowe dla kochanków naruszanie przestrzeni osobistej. Przy czym Durwald zapewnił, że na pewno jeszcze się kiedyś zobaczą.
- Jak nie, to zrzucimy winę na Ciebie - rzekła, a potem spróbowała urazić obolałe miejsce, całując go w policzek. - Przed Tobą długi dzień, nie jesteś już śpiący?
Wiedziała, że Durwald na pewno jest zmęczony. Sama czuła się całkiem rozbudzona i właściwie wiedziała, że dzisiaj nie zaśnie. Planowała jedynie leżeć przytulona do śpiącego księcia i rozmyślać o nieuniknionym.