Samotnia

Pożegnał go i Tarth wreszcie wyszedł nagabywać Melody. Seba wyciągnął nogi pod stołem, rozsiadł się wygodniej i wypił piwo. He, nie powiedziałem mu o ser Walderze, czyli może być śmiesznie - pomyślał i wezwał od razu strażnika spod drzwi. Kazał mu wysłać kogoś, żeby znalazł Melody i z odpowiedniej odległości przypatrywał się i przysłuchiwał się co lord Tarth robi i mówi, żeby mu potem o wszystkim opowiedział. Do tego kazał mu wezwać zarządcę.
- Weź no poślij jeźdźców do rycerzy na włościach i tak dalej. Każ wezwać prostaczków pod broń i niech się zgromadzą przed miastem. Najlepiej jakby wzięli ilu mogą, żeby móc odesłać do domów tych bez uzbrojenia jakiegokolwiek - wydał rozkaz swemu trzeciemu w kolejności najwartościowszemu podwładnemu.

Sebastion przesiadywał w swojej samotni i popijał piwo, bo dostał raport z gromadzenia się ludzi pod broń. Kurwa nie czaję jak można tak liczyć dziwnie - przyglądał się kartce ze zdziwieniem, a potem dla pewności obrócił ją do góry nogami. Aaaa... Kurde dużo ich - stwierdził w myślach, kiedy wreszcie się rozczytał. Wezwał do siebie swojego najstarszego kuzyna, któremu dał dowództwo nad flotą płynącą na Tarth i kilka specjalnych rozkazów. Kazał mu też zabrać Lamberta ze sobą, bo chłopakowi przyda się zaprawić nieco w boju czy coś w ten deseń. Potem wezwał do siebie stryja i powierzył mu dowództwo nad flotą płynącą pomóc Siostrzanom.

Leonard stanął w Dolinie pierwszy raz, od kilku lat, zaciągnął się rześkim morskim powietrzem, po czym z kwaśną miną, zszedł ze statku i obserwował, jak jego niewielka kompania jest właśnie rozładowywana z galery, którą wcześniej wynajęli i opłacili do przewiezienia ich z Pentos, gdzie mieli swój ostatni przystanek, do Gulltown. Gdy tylko jego czarny jak smoła koń, Nandor został wyprowadzony spod pokładu, Redfort wskoczył na jego grzbiet i oddał komendę nad ludźmi, jednemu ze swych przybocznych. Miał się nimi zająć, żeby za bardzo nie broili i zapewnić im postój w jakichś karczmach, przynajmniej do czasu, aż nie obgada tego z lordem Graftonem.
Kiedy tylko wydał polecenie, uderzył swoja konia w bok i pojechał w stronę zamku, przed którego bramą pokazał swoje rodowe symbole i poprosił o prywatną audiencję u lorda. Jeśli takowa została mu udzielona, Leo zeskoczył ze swojego rumaka i oddał go stajennemu. Dopiero wówczas, udał się wraz za jakimś przewodnikiem do samotni lorda, do której wszedł od razu, gdy mu na to pozwolono.
- Lordzie. - przywitał się krótko. - Jestem Leonard Redfort, przychodzę w sprawie tej kurwy Simona Redforta, mojego brata. - przedstawił cel wizyty. - Przyjechałem tu do Ciebie, bo może będziemy mogli sobie pomóc nawzajem. Na wygnaniu, doszły mnie wieści, że masz z nim konflikt. Byłbyś zainteresowany, żeby wesprzeć moje dążenia do odzyskania Redfort? - zapytał i wyjął zza pazuchy stary dokument, na którym była zapisana ostatnia wola ojca Simona i Leo, mówiąca o oddaniu władzy nad włościami i rodem temu drugiemu.

Sebastion przesiadywał sobie w swojej samotni i rozmyślał, albowiem wiele się zadziało w ostatnich księżycach. Przede wszystkim z szokiem i pełnym zaskoczeniem dowiedział się, że ser Walder w istocie jest księciem Durwaldem Durrandonem z Końca Burzy. Zaprawdę, tego nie był w żaden sposób przejrzeć przez jego prosty i skromny tryb życia. Tym bardziej był zadowolony z Melody, że taką grubą rybę złapała, a wręcz można rzec, że takiego tłustego jelenia upolowała. Szybko się uczy ta jego młodsza siostra, a wystarczyło jedynie pchnąć ją do jednego pocałunku.
Inną sprawą był jego mariaż z lady Manderly. Co ciekawe i podniecające ma ona dwie siostry wyglądające zupełnie jak ona, choć już zamężne, a dowiedział się o tym wszystkim na ślubie w Białym Porcie. Co mniej ciekawe i na pewno nie podniecające, od momentu ślubu żona unikała go jak mogła, nawet w łóżku. Znalezienie sobie dziewki na noc dla ukojenia chuci nie stanowiło wobec Graftona żadnego problemu, ale wolałby robić to z żoną, żeby dorobić się dziedzica z własnych lędźwi i dlatego w ostatnich dwóch miesiącach starał się zdobyć jej względy, odnosząc na tym polu drobne sukcesy, ale zawsze jakieś.
Jeszcze bardziej naglącą sprawą były jego finanse.
- Chuj, jakże niewiele pieniędzy mi w skarbcu ostało - zamarudził sam do siebie i dopił czwarty kufel piwa. Założenie kompanii handlowej okazało się strzałem w dziesiątkę, ponieważ przynosiła mu ona potężne zyski, ale też były to potężne koszta. Zanim kompania zrekompensuje mu zainwestowaną kwotę to raczej cały rok minie co najmniej. I tak to sobie rozmyślał nad sposobami poprawienia swoich finansów, kiedy zbrojny przybył do jego samotni, mówiąc o jakimś Redforcie proszącym o audiencję.
- Redfort! - krzyknął instynktownie, wypijając od razu piąty kufel na uspokojenie nerwów. Jakże ja tego wrednego wieprza nienawidzę - pomyślał jeszcze.
- Dobra, przyprowadź mi go tutaj - rozkazał, bo w sumie był ciekaw co ten padalec ma mu tak ważnego do powiedzenia, że aż przybywa osobiście. Przynajmniej tyle dobrej woli mógł mu zaoferować zanim zastanowi się w jaki sposób zrobi mu krzywdę i jak wytłumaczy królowi czemu lord Redfort zmarł w Gulltown. Bardzo się zdziwił kiedy do samotni wkroczył mężczyzna niebędący jego znienawidzonym wrogiem, a jedynie bratem tegoż.
- O - wyrwało mu się krótko z ust zanim przypomniał sobie o zasadach dobrego wychowania. - Witam w moich całkiem nieskromnych progach, ser Leonardzie - przywitał go już nieco bardziej życzliwie.
- Ano jest między nami konflikt - rzekł, pstrykając palcami na służącego i pokazując kufle, żeby nalał im dobrego piwa. I wtedy przybysz podał mu dokument. Zanim się za niego zabrał to pierw wypił połowę zawartości swego kufla na rozjaśnienie oczu. Potem zaczął czytać. Trochę się to dłużyło, bo czasem miewał z czytaniem problemy, ale dokumentowi sprostał. Zaprawdę interesująca treść pozwalająca w legalny sposób pozbyć się tego durnia, Simona.
- Mógłbym być zainteresowany - odparł, dopijając resztę piwa. Zadaniem służącego było w tej chwili uzupełnić zawartość. Redfortowi też, o ile pił jak mężczyzna, a nie baba albo Waymar Lynderly. - To zależy też od tego jakiego wsparcia oczekujesz. Złoto? Ludzie? Zebranie chorągwi i osobiste ruszenie w pole oblec jego zamek i rozbić zastępy w bitwie? - wymienił pierwsze możliwości jakie przyszły mu do głowy. Naturalnie oczekiwał w tej sytuacji podjęcia inicjatywy przez rozmówcę.