Samotnia

Raymund dowiedziawszy się o zarządzonym przez bratanka zebraniu doradców, oraz o tym, że jest na nim oczekiwany nie szczędził czasu. Upewnił się o swoim starannym wyglądzie, przyodział swoje zwyczajowe, ciemne szaty i udał się do królewskiej samotni, komnaty jeszcze zdawałoby się tak niedawno należącej do jego brata, tak by zjawić się tam punktualnie. Pozostałym mu okiem dyskretnie omiótł pozostałych wezwanych, ciekaw powodów zebrania. Spodziewał się, że młody król przedstawi im jakieś własne plany i zasięgnie porady w celu ich zrealizowania. Doceniał u Wiliama to, że nie postanowił podejmować ważnych decyzji bez opinii doradców, w końcu po coś ich miał, a zazwyczaj dobrze jest skonsultować własne przemyślenia w dobranym do tego gronie, jak to głosiło przysłowie "co dwie głowy to nie jedna". W tym przypadku król miał z resztą do dyspozycji więcej głów, cieszyła go też różnorodność ich doboru, oraz fakt, że nie został w tym doborze zapomniany. 
- Wasza miłość. - Przywitał bratanka z szacunkiem, wchodząc do komnaty razem z resztą, po czym zajął należne mu miejsce. Gdy młody król zadał swe pytanie, odruchowo spojrzał w kierunku Addama, sądząc, że wstęp zapewne należeć będzie od niego, skoro miał u boku króla zajmować się zbieraniem informacji. Raymund był ich ciekaw równie bardzo, jak dalszego przebiegu spotkania, szczególnie, że sam ostatnio zbytnio zagłębił się w sprawy własnego interesu. Miał też własne sugestie, choć postanowił na razie poczekać na to co do powiedzenia miał też sam William.

Na wezwanie króla pojawili się doradcy, którzy przez ostatnie lata służyli radą jego ojcu - zarządca, zbrojmistrz, szeptacz, bardzo rzadko spotykany na dworach tak otwarcie, jak również kapitan straży, który łącząc swoje obowiązki obrońcy i doradcy zajął miejsce przy drzwiach niczym wartownik. Wszystko co mógł powiedzieć o stanie ludzi mógł również wyjawić zbrojmistrz, tak więc jego obecność była bardziej symboliczna. Chyba że Jego Miłość miałby rozkazy przeznaczone bezpośrednio dla niego. Poza tym samotnię zasilili jeszcze wezwany przez Williama inżynier ze Starego Miasta oraz jego jednooki stryj.
- Nie wydaje mi się, aby były takie sprawy, Wasza Miłość - odpowiedział swemu panu Maynard.
Zarządca wymienił spojrzenia z pozostałymi z zebranych, ale żaden z nich również nie zgłosił nic wymagającego nagłego poinformowania króla. W końcu o czym mieliby mówić? W domenie Castamere panował spokój, jak również i na większości terenów Zachodu. Pod Złotym Lwem spokojnie. Do uszu doradców dotarły jedynie plotki o rzekomych atakach szczególnie agresywnych lwów górskich, acz o czymś tak błahym nie szło nawet Jego Miłości wspominać. W Crakehall cisza. Pośród wzgórz doszło zdaje się do jakiegoś małego konfliktu przed przeszło księżycem, ale sprawa była szybka i na chwilę obecną już przedawniona. Żelaźni Ludzie atakowali Piękną Wyspę i Banefort z pół roku temu, to o tym też mówić teraz sensu nie było. Jedyne co na Zachodzie była świeże i istotne, to kolejny atak na Banefort jaki miał miejsce w ostatnim księżycu. Żelaźni Ludzie z domu Harlawów oblegli zamek, po czym odpłynęli, kiedy król Erwin zgodził się wypłacić im okup. O tym jednak król z pewnością wiedział już wcześniej i również nie można było tego wyjawić jako nagłego odkrycia chwili obecnej.

Raymund wsłuchał się uważnie w słowa młodego króla. Miał nadzieję, że słowa o rozbudowie zamku i stanie zbrojowni świadczą jedynie o przezorności i rozsądnym budowaniu swej siły do obrony niż o planach militarnej ekspansji. Miecz nie był mu obcy, lata życia na dworze, obserwacji i prowadzenia interesów nauczyły go jednak, że wojny rzadko wzbogacają, nawet jeśli jest się zwycięzcą. Nie chciał jednak pochopnie oceniać bratanka, w końcu znane było też powiedzenie -  chcesz pokoju, szykuj się na wojnę. Dużo ciekawsza była jednak sprawa Farmanów i Banefortów.
- Cóż. Jeśli mogę, wasza miłość. Stanowczo odradzałbym rozwiązanie militarne. Są od nas słabsi to prawda, ale nas samych to tylko osłabi, a inni mogliby skorzystać z okazji i uderzyć na nas z innej strony. - Odpowiedział usłużnie, odpowiadając na pytanie jego miłości o inne opcje prócz małżeństwa. - Dla Banefortów i Farmanów najważniejsze jest bezpieczeństwo od Żelaznych Ludzi, gdybyśmy mieli wystarczająco silny argument, że możemy im je zapewnić - jak wystarczająco silną flotę, zapewne rozważyliby naszą protekcję, ale nawet i wtedy takie układy najlepiej przypieczętować małżeństwem panie. Poparte nim rozsądne argumenty o większym bezpieczeństwie i lepszej współpracy mogłyby paść na podatny grunt. - Wyraził swoją opinię na temat tego problemu. Ciekaw był, czy ktoś ze zgromadzonych przedstawi inną opcję, gdyż zazwyczaj podobne sytuacje miały tylko dwa wyjścia - poprzez miecz lub łoże. 
- Nie wolno nam też zapomnieć o Lannisterach na południu. Gdyby udało się nam rozszerzyć nasze wpływy na północ i wschód, z pewnością się tym zainteresują. Dobrze byłoby i z nimi nawiązać współpracę. - Dodał, krewni króla mogliby z pomocą małżeństw ugruntować związki z mniejszymi rodami, gdyby udało im się je zawiązać, ale gdyby udało się zaaranżować małżeństwo Wiliama z jakąś Lannisterówną, dałoby to szansę działać jednym frontem jako prawie cały Zachód. Raymund już myślał o tym co taki sojusz mógłby uczynić dla bezpieczeństwa i rozwoju ich ziem.

- Raymund prawi mądrze - zbrojmistrz zgodził się z królewskim stryjem. - Obrońca zawsze ma przewagę na swoim terenie, a nasza siła nawet jeżeli większa nie jest wcale przytłaczająca - rzekł. - Pobicie jednego sąsiada byłoby angażujące i niełatwe, chociaż zdecydowanie możliwe, jednak agresja mogłaby pchnąć innych do wyprzedzającego ciosu.
- Wizja podboju jest tym bardziej nierealna w kwestii Pięknej Wyspy - dodał Maynard. - Nie mamy tylu statków, aby przewieźć znaczące siły na ziemie Farmanów za jednym razem. Nie jestem nawet pewien czy mamy więcej łodzi niż oni sami.
- Żelaźni Ludzie są też w ostatnich księżycach aktywni - zauważył Hugh. - Nie pojawili się w Castamere, najpewniej ze względu na nasze siły, ale gdybyśmy się odsłonili...
Oczywiście król nie wymienił agresji jako pierwszej opcji jaką rozważał, acz doradcy woleli uzupełnić tyczące się tego rozwiązania uwagi Raymunda. W drugiej kolejności również zgodzili się ze stryjem monarchy, że do przekonania sąsiadów do czegoś podobnego potrzebny będzie solidny argument. Sojusz przypieczętowany małżeństwem to jedno, a zgięcie kolan już coś zupełnie innego. Odniesienie się do zagrożenia ze strony Żelaznych Ludzi wydawało się być solidnym fundamentem, na którym budować można było argumenty w negocjacjach.
- Bez rozbudowy floty z pewnością nie ma co próbować nawet mówić z Farmanami - stwierdził królewski zarządca. - Ani nie będziemy dla nich gwarantem bezpieczeństwa, ani nie będziemy mieli nawet argumentu siły wobec nich.
Inżynier - będący człowiekiem logicznie myślącym - wtrącił też kolejną rzecz. Raymund wspomniał o tym, że Lannisterowie zainteresują się nimi jeżeli rozszerzą swoje wpływy. Lannisterowie nie żyli jednak na jakiejś odległej wyspie, na której odizolowani byli od świata i dostrzegą, że coś się dzieje dopiero, kiedy na horyzoncie zapłonie wielki ogień. Byli świadomi otoczenia, a otoczenie było świadome ich. Do czego zmierzał? Otóż do tego, że taki Farman czy inny Banefort mógł, będąc zmuszonym do odrzucenia korony, wybrać innego Lwa. Skoro i tak będzie się degradował za - przykładowo - protekcję, to lepiej pokłonić się temu, kto lepszą będzie mu tarczą. Zdaniem Lorence'a szczególnie istotne mogło to być przy Pięknej Wyspie. W końcu pod Skałą znajdował się wielki port, a flota Lannisterów - przynajmniej na razie - zdawała się być znaczniejsza. Nie chciał obniżać morale Williama czy też go zniechęcać, a raczej zaznaczyć, że muszą być solidnie przygotowani, aby nie popchnąć swojego celu prosto w ramiona konkurenta.
Konsensus był więc taki, że małżeństwo samo w sobie nowych ziem królowi nie przyniesie. Potrzebowali solidnego przygotowania się do podobnych propozycji i odpowiednich argumentów ponad same więzy krwi, które byłyby ostatecznym przypieczętowaniem paktu. Jeżeli zaś szło o kandydatów i kandydatki, to pełnej genealogii Banefortów i Farmanów nikt z głowy nie znał, ale o najbliższych koronie powiedzieć mogli to i owo. Król Erwin Banefort był wolnym mężczyzną w wieku dwudziestu i dwóch dni imienia. Miał dwie młodsze siostry - starsza z nich wyszła za mąż po tym jak zhańbiła się wydając na świat bękarta Rogera z Lannisportu, młodsza wciąż była stanu wolnego. Na Pięknej Wyspie rządził tymczasem król Gylbert Farman, człowiek starszy i, jeżeli wierzyć plotkom, szalony. Nie miał potomków, ani też rodzeństwa. Jego dziedzicem był jego żonaty kuzyn, który sam miał żonatego syna w wieku Baneforta. Stary monarcha pojął ponoć ostatnio nową, młodą żonę. Może ma jeszcze nadzieję na spłodzenie dziedzica. Jeżeli chodzi o drobnicę ze wzgórz... Tutaj pomóc nie mogli, aczkolwiek nie było tam też dobrej partii dla Williama.
Optymizmem napawało nieco to, że w ostatnich księżycach napłynęło wiele wieści o podobnych sytuacjach na wschodzie. Malutcy królowie z pogranicza Dorzecza masowo składali hołdy Tristanowi z Domu Muddów. Król Wzgórz i Rzek był wprawdzie o wiele potężniejszym władcą, aczkolwiek z odpowiednim przygotowaniem z pewnością i oni w Castamere byli w stanie wykorzystać tę nową "modę".

Raymund ucieszył się, aprobując obranie pokojowego podejścia. Zbyt wielu tak młodych władców szukało szybkiej chwały na polach bitew, w krwawych podbojach rujnujących najczęściej ich samych najbardziej. Dobrze było widzieć, że William idzie właściwą ścieżką. Następnie starszy Reyne wsłuchał się w propozycję młodego króla. Plan ten miał ręce i nogi i brzmiał dość sensownie. Wiązał się co prawda z pewnymi kosztami, ale ich ród potencjalnie skorzystałby na każdym z tych wydatków. Z resztą - żadne surowce ani pieniądze nie wzmocnią ich rodu po prostu leżąc, niewykorzystane. 
- Myślę, że rozbudowa floty, zakup broni i nowe fortyfikacje z pewnością nas nie osłabią Panie. Sądzę też że w istocie mogłoby to nakłonić wielu do współpracy. Nawet ci z głębi lądu, bezpieczni od najazdów Żelaznych nie mają dziś pewnej sytuacji. Jak już powiedziano, Muddowie rosną w siłę, mogą w przyszłości zacząć naciskać na pogranicze Zachodu. Na szczęście mają Andalów na plecach... - Raymund wyraził własną opinię na temat pomysłu i dodał komentarz o Muddach. Faktycznie mogło to zachęcić niektórych do jednoczenia się, w końcu dużo lepiej było dogadać się ze swojakami niż ryzykować dostanie się pod but obcych. - Warto spróbować, na pewno nam to nie zaszkodzi. Nawet zakup broni od Lannisterów mógłby być podwaliną do poprawy relacji z nimi. - Dodał. I tak planował ostatnio może jakąś wyprawę handlową na południe. Może uda się jakoś powiązać obie sprawy, nawet jeśli to nie on bezpośrednio byłby odpowiedzialny za zakup broni. 
- Zazwyczaj dobrymi prezentami są broń lub konie. - Zasugerował, z tym zazwyczaj nie dało się nie trafić. - Zadbam też by nie zabrakło nam miodu na ucztach, pod wpływem alkoholu ludzie robią się bardziej podatni na sugestie. - Raymund dziur w planie nie widział, szczególnie, że był dość prosty - choć jednocześnie dobrze się prezentował. Argumenty mieli rzeczowe, po paru inwestycjach będą się też dobrze prezentować, a uczta na pewno nikogo do nich nie zrazi, a może przyciągnąć. No, chyba że wypadnie jakiś skandalik. Pozostało zobaczyć, co reszta ma do powiedzenia i dopiąć szczegóły.

- Mądre słowa, panie.
Wyglądało więc na to, że wszyscy zebrani byli jednomyślni w kwestii siłowego rozwiązania. Oczywiście mogli mieć je z tyłu głowy, gdyby pojawiła się okazja lub gdyby honor tego wymagał, ale na razie żaden z tych powodów nie wołał o dobycie miecza.
- Ludzie ze wzgórz to dumny i wojowniczy ludek - rzekł zbrojmistrz. - Pojedynczo mogą być mali, ale ducha im nie brakuje. Razem stanowią też wcale nie tak łatwą do zlekceważenia siłę.
- Atutem w takich rozmowach jest niewątpliwie ich rozmiar - zgodził się zarządca. - Każdy z wodzów z wysokich wzgórz jest po wielokroć słabszy i biedniejszy niż Castamere. Oczywiście nie można zbyt im tego wytykać, aby nie urazić ich dumy - dodał. - Jest to jednak też pierwszy z problemów jakie pojawiają się przy nich, a których nie ma przy dwóch pozostałych naszych sąsiadach. To drobnica. Słaba przez to z osobna, ale jednocześnie niezależna. Każdy sobie rzepkę skrobie, można rzec. Z każdym trzeba będzie rozmówić się z osobna, każdego przekonać, a na koniec, co może być najtrudniejsze, namówić ich, aby jednego ze swoich wynieśli do rangi pełnoprawnego lorda, pod wodzą którego za wami podążą.
To z maluczkimi mógł być problem szczególnie gorący. Do tej pory wszyscy byli mniej więcej równi, a w wizji Williama - słusznej ze względów porządkowych i organizacyjnych - jeden miał stać się równiejszy. Niewątpliwie każdy chciałby być tym równiejszym, ale jak zadecydować który?
- Przy tych wodzach brak nam też argumentu protekcji - stwierdził Maynard. - Żelaźni ich nie dotyczą. Nawet mogą nam wytknąć, że nas dotyczą i wciągniemy ich do walk o obronę naszych brzegów. Muddem straszyć ich w mojej opinii nie warto, ponieważ taki sam z niego sąsiad dla nich jak z nas. Może nawet, Wasza Wysokość raczy mi wybaczyć, milszy... Wieści niosły o dużej aktywności króla Tristana, niewątpliwie panie słyszałeś choćby część z nich, stawiając go w dość dobrym świetle. Wodzowie, zwłaszcza starsi, mogą przychylniejszym okiem spojrzeć na starszego, statecznego monarchę niż młodzika.
Tak jak wcześniej z wspomnieniem Lannisterów pamiętać trzeba było, że kiedy używasz czyjegoś imienia przy stole negocjacyjnym, to staje się ono częścią dyskusji. Niektóre imiona mogły zaś zostać użyte przeciwko tobie, o ile przeciwnikowi przeszło to przez głowę. Wyglądało jednak na to, że z tymi dodatkowymi uwagami wszyscy są zgodni, że są to działania warte podjęcia. Zwłaszcza dozbrojenie Castamere i wzmocnienie królewskich włości.
- Przygotowanie uczty zajmie przynajmniej kilka dni, rozbudowa naszych sił, zależnie od środków, jakie chcecie panie przeznaczyć, jeszcze więcej. Na kiedy powinniśmy słać zaproszenia i do ilu? - zapytał zarządca, który niedługo będzie miał ręce bardzo pełne roboty.
- W kwestii uzbrojenia sugerowałbym doposażenie przede wszystkim naszych zamkowych zbrojnych i czempionów, najlepszych, najlojalniejszych, a zarazem najcenniejszych ludzi. Porządne kolczugi, barbuty, mocne tarcze, to jest to czego im trzeba. Ich obecne uzbrojenie mogłoby trafić tymczasem do zbrojowni i zostać wykorzystane w przyszłości, kiedy zwołamy chorągwie - przemówił zbrojmistrz, wchodząc bardziej w swój żywioł. Kapitan straży lojalnie poparł go w tych słowach. - Mówiąc o szkoleniach stawiałbym na jazdę - to konni są największym cierniem w boku Żelaznych i najważniejszym źródłem szybkich wieści o najazdach. Proponowałbym przysposobić cztery setki jeźdźców. Setka bezpośrednio z Castamere, trzy setki od wasali Waszej Miłości. Tylu dostaniemy zobowiązując każdego chorązego do wystawienia pięciu dobrych jeźdźców. Można też zażądać podobnych działań od Tarbecków i Westerlingów. W kwestii floty wydaje mi się, że musimy przynajmniej podwoić co mamy - kolejne dziesięć drakkarów do obecnej dziesiątki.
- Jeśli Wasza Miłość zgadza się na te sugestie, to w ciągu najbliższych dni postaram się dowiedzieć ile będzie nas to kosztować.  
- Względem gości, Wasza Miłość, zasugerowałbym polowanie dla urozmaicenia uczty - dodał jeszcze wojownik. - Nie wiem jak Banefort, ale u wodzów ze wzgórz może to rozgrzać trochę krwi i zyskać wam ich sympatię. Zwłaszcza jeżeli dacie radę powalić jakiego zwierza  - zasugerował. - Słyszałem też plotki o wiedźmie, która zamieszkuje dzikie ostępy na południu, a która cieszy się ponoć dużym szacunkiem u wodzów. Nie wiem na ile to przydatne, ale może ktoś bardziej rozumny w sztuce dyplomacji niż ja coś z tym obmyśli.

Raymund skrzywił się na sugestię że wodzowie ze wzgórz mogliby uznać protekcję Mudda. Niestety musiał się z tym zgodzić, choć był to dla niego naiwny sposób myślenia, zawsze pierwszeństwo dla króla Dorzecza mieliby rodzimi lordowie i rodzime problemy, a lud ze wzgórz byłby drugorzędny. Cóż, będzie to trzeba wyjaśnić po prostu tym ze wzgórzan którzy faktycznie uznają takie rozumowanie. Tym bardziej należało ich sobie skaptować zanim monarcha znad Trydentu dojdzie do podobnych wniosków. 
- Będziemy musieli przekonać ich zatem do króla młodego, energicznego i mądrego nawet jak na swój wiek. Wszystko da się obrócić na drugą stronę. - Odparł spokojnie. - Na opornych również znajdziemy swe sposoby. - Dodał tajemniczo, jeśli nawet nie uda im się przekonać wszystkich, był pewien że i wśród nich znajdą się oportuniści, którzy zechcą rozwiązać sprawę za nich, będzie trzeba tylko dobrze przyjrzeć się gościom na uczcie. 
Co do pozostałych sugestii odnośnie zbrojeń, nie miał wiele do dodania, wszystko było bardzo rozsądne i nie zdawało się zbytnio nadwyrężać ich możliwości, zdawało się wręcz konieczne w tych okolicznościach. Siłę szanuje się najbardziej. 
- Zwierza również da się zaaranżować. - Wtrącił podczas rozmowy o sugerowanym polowaniu. - To faktycznie może zaimponować wodzom, a przynajmniej wywrze dobre wrażenie, kilku sprawnie podstawionych łowczych może wprawnie i dyskretnie naprowadzić odpowiednią zdobycz wprost na ciebie panie. Nagonka to oczywiście rzecz zwykła, ale może udałoby się nieco dopomóc losowi szukając wcześniej zwierzyny godnej króla. - Zasugerował, w lasach zwierza nie brakowało lecz może lepiej byłoby nie polegać wyłącznie na szczęściu gdy chodzi o politykę. Przez chwilę zastanawiał się czy nie odradzić Wiliamowi całkiem spraszania tu wątpliwej wiedźmy, lecz ostatecznie jeśli faktycznie cieszyła się szacunkiem wodzów mogła okazać się przydatna chociaż z tego powodu. Co jeśli jednak ten szacunek będzie mieczem obosiecznym? 
- Jeśli mogę... wiedźma może pomóc zjednać wodzów, jeśli jednak cieszy się takim szacunkiem, przyjmie zaproszenie, opije się miodu i choćby z kaprysu... lub jakiegoś wyczytanego z chodu kulawego psa złego omenu... oznajmi, że wspieranie waszej miłości to zły pomysł, może przynieść to odwrotny skutek. - Wyjawił swoje wątpliwości uważnie obserwując króla zdrowym okiem. - Nie mówię, że sam koncept jest zły, ale dobrze będzie zawczasu sprawdzić tę "wiedźmę". Podobni ludzie nader często bywają dość... ekscentryczni i nieprzewidywalni. - Dodał, starając się ostrożnie dobierać słowa. Jeśli król zdecydował się zakończyć naradę, zapragnął jeszcze poinformować go, że jeśli zechce wzmocnić powagę któregoś z zaproszeń lub dopilnować spraw w Lannisporcie czy sprawdzić ową tajemniczą wiedźmę, ma go do swojej dyspozycji. Raymundowi zdarzało się już często wyjeżdżać w podobnych sprawach za czasów jego ojca i dziada.

Raymund nie lubił działać za plecami króla i dotąd nie zdarzyło mu się tego robić, choć czuł że gdyby naprawdę musiał zrobić coś w tajemnicy dla dobra rodu, pewnie by to zrobił. Musiałby mieć jednak absolutną pewność potrzeby takich działań. W tym przypadku nie widział jednak powodów do tajemnicy, nie chciał jednak wyznawać je ani w tym gronie ani w tej chwili, lepiej będzie wspomnieć o tym gdy pozostanie nieco mniej czasu do uczty. 
- Oczywiście, choć widziałem wiele polowań które po prostu miały pecha w tej kwestii. Poza tym nie sztuka znaleźć przed polowaniem zwierza, ale zwierzę które naprawdę mogłoby wzbudzić szacunek może być ciężej znaleźć. - Wyjaśnił swą logikę, choć przeszło mu przez myśl że może odrobinę przesadzać, od dłuższego czasu dostrzegał politykę już niemal w każdej sytuacji. Może się zdarzyć że jakieś godne zwierzę będzie akurat z daleka od planowanego miejsca łowów, a przecież wcześniej dałoby się je schwytać i wypuścić właśnie tam gdzie było im wygodnie tuż przed polowaniem. 
Raymund kiwnął głową w odpowiedzi. Choć czuł w postawie bratanka wciąż nieco zbytni optymizm względem wiedźmy, przynajmniej według niego, ucieszył się, że król rozumie jego ostrożność i podziela ją przynajmniej w części. Faktycznie z ich punktu widzenia perspektywa królewskiej opieki czy przeniesienia z głuszy na zamek była bardzo dobra, Raymund wiedział jednak że podobni ludzie nie bez powodu wybierają pustelnicze życie z dala od ludzi. Cóż, pozostanie się jednak przekonać. 

Zastanowił się przez chwilę. Dużo bardziej pasowała mu wyprawa do Lannisportu, jeśli jednak główne sprawy do załatwienia tam opierały się o zatrudnienie trubadurów i kupno prezentów, wierzył że nie będzie tam niezbędny, szczególnie po uwzględnieniu jego gustu i stosunku do większości bardów i tym podobnych włóczęgów. Sprawa z wiedźmą choć raczej nie w jego stylu, mogła jednak wymagać większej delikatności niż zakupy. 
- Sądzę, że sprawa z wiedźmą może być ważniejsza. Jeśli ma to nam pomóc, w żadnym stopniu mi to nie umniejsza. - Odpowiedział spokojnie. Będzie trzeba pewnie zadbać o jakiegoś przewodnika by do niej dotrzeć, a o resztę zdoła już zadbać. Prowadził już wiele rozmów czy to z kupcami czy to z możnymi, powinien więc dać radę i wiedźmie z lasu. - I nie myśl o mnie proszę jak o chłopcu na posyłki Wiliamie, tak jak i ja o nie myślę o sobie w ten sposób. Choć ktoś złośliwy mógłby tak o mnie powiedzieć. Całe życie starałem się pomagać sprawom naszego rodu i wypełnianie wszelkich misji od twojego ojca i dziada było dla mnie honorem. Nie zmieni się to też za twojego panowania. - Wyjaśnił, siląc się na lekki uśmiech, choć nie dlatego że był nieszczery w swoich słowach. Po prostu rzadko się uśmiechał.

Doradcy młodego króla ruszyli do pracy po odbyciu narady - Raymund ruszył na wzgórza, zarządca zorganizował konwój jadący na targowiska Lannisportu, a później wraz ze zbrojmistrzem zajął się przygotowaniem do szkolenia ludzi oraz budowy okrętów. Szkolenia miały rozpocząć się wkrótce - stu pięćdziesięciu ludzi zakwaterowano pośród żołnierzy na zamku i poddawano codziennemu treningowi. Trzystu pozostałych stało się obowiązkiem chorążych Czerwonego Lwa. Ponadto na całych włościach z pełną mocą pracowali rzemieślnicy, którzy szykowali oręż i pancerze na zlecenie Castamere.

Niestety nie mieli żadnych szczególnych informacji ponad to co do tej pory wiedzieli. Tyle tylko, że flota Żelaznych Ludzi zbierała się pod Greykeep, siedzibą Wysokiego Króla, a w miejscach, w których udało im się osadzić szpiegów ponoć wyprawiło się na wezwanie wielu wojowników. Jeżeli król miał takie życzenie, to mogli posłać ludzi do Lannisportu, aczkolwiek wiadomość zwrotna z pewnością nie nadejdzie szybko. W końcu miasto Lannisterów było oddalone od nich o jakieś trzysta mil, a poza czasem na przejazd posłańca potrzebował on również czasu na zasięgnięcie języka.

Nerwowa atmosfera jednak z pewnością udzieliła się nie tylko Williamowi. Zagrożenie było poważne. Żelaźni Ludzie byli postrachem zachodnich wybrzeży Westeros przed stulecia, a chociaż ich potęga podupadła ostatnimi laty, to serca mieszkańców "zielonych krain" nie wyzbyły się wciąż w pełni lęku przed ich drakkarami. Król Torgon Greyiron znany był zaś jako przebiegły strateg i nieustępliwy wojownik. Wyspiarze może nie byli najlepiej wychowani i kulturalni, ale ich sposób życia i wyboru władców był mocnym gwarantem tego, że ich królowie bądź co bądź byli skuteczni. Nieskuteczni nie zdobywali korony.

- Może powinniśmy wysłać posłańca na Piękną Wyspę? Farmanowie również mogliby skorzystać z ostrzeżenia, a może wiedzą coś więcej ze względu na swoje położenie. Żelaźni mijają ich wyspę żeglując między swoim archipelagiem a Feastfires.

Dobrze, że młody król postanowił ugryźć się w język i nie drążyć zbytnio tematu Farmanów, bo jeszcze doradcy zrobiliby mu "Ugh". Zdecydowanie mieli więcej na głowie od niego i brudzili sobie ręce, kiedy on biegał za uroczymi bardkami, więc wypominanie im, że nie pomyśleli o kolejnej sprawie za niego mogłoby nie przypaść im do gustu.
Na następne ruchy zdecydowali się w miarę sprawnie - wyprawieni zostaną ludzie do Lannisportu, aby zasięgnąć języka, jak również na Piękną Wyspę, aby ostrzec jej mieszkańców i również zobaczyć czy czegoś o ruchach wroga nie wiedzą. W końcu mogło okazać się, że Farman miał tak naprawdę większe pojęcie o zamiarach Wysokiego Króla niż oni. Ponadto poruszyli inne kwestie związane z pozyskiwaniem informacji, których skuteczność pokazać miał czas.
W kwestii zamówienia zarządca zrobił to co mógł - pokiwał głową. Król chciał kupić, więc pojedzie osobiście - przy takim wielkim zamówieniu i priorytecie wydawało się to najrozsądniejsze - i dopilnuje wszystkiego. Oczywiście zamówienie było masywne, a niewykluczone, że Lannisterowie opróżnili już kuźnie swojego miasta w związku z tym samym zagrożeniem, więc prawdopodobieństwo oczekiwania na wykonanie zamówienia było duże. Do tego sama odległość dzieląca Castamere od Lannisportu nie była mała. Maynard szacował, że w najbardziej optymistycznym scenariuszu cały proces zajmie trzy tygodnie i parę dni.

Zbrojmistrz, który zaiste był starym wygą, wiedział, że w kontaktach z Żelaznymi Ludźmi liczy się pierdolnięcie. Przynajmniej jeżeli obierasz za cel walczyć. Ich terror na wybrzeżach Westeros nigdy nie został w znaczący sposób złamany, co najwyżej delikatnie i miejscowo utarty, tak więc czuł on zrozumiałe obawy przed wyzwaniem jakie stało teraz przed nimi. W związku z tym uznał, że najęcie dodatkowych ludzi jest wręcz obowiązkowe jeżeli Jego Miłość zamierza podjąć walkę i nie będzie ronił łez nad wydaniem skromnej - jak na swoje możliwości - kupki złota.
Jeżeli więc Reyne chciał, to zarządca i zbrojmistrz mogli rozesłać ludzi, aby takowe siły zgromadzić.

Do Castamere przybył kruk z Banefort. Niósł symbol niosący jedną wiadomość - wróg.


Podobny kruk nadleciał z zachodu, od strony Turni, najwyraźniej Żelaźni Ludzie - o ile to w ogóle byli oni - nie próżnowali.