Samotnia

Trzeba działać ostrożnie...
Harras siedział w swojej samotni. Sam. Przed sobą miał mapę Westeros, z naniesionymi własnymi poprawkami. Myślał.
Żelaźni ludzie, po wojnie domowej, pracowali ciężko, by odbudować swoje siły. Widząc potęgę sojuszu Redwyne'ów i Hihgtower'ów, ruszyli na Stopnie, założyli na paru wysepkach na południu swoje fortece, najechali Pomarańczowe Wybrzeże... Ale nie tędy droga. Niby fajnie jest grabić i rabować, ale to jakby nie to samo. Żelazny Lud nie został stworzony przez Utopionego, żeby kryć się przed Redwyne'ami. Pokonali Eurona, ale teraz Żelazna Flota powoli była budowana od nowa. Nadchodził czas zemsty...
Ale najpierw musiał poczynić odpowiednie przygotowania. W końcu, gdy zdecydował, że zacznie od pozbycia się z domu swojego dziecięcia, wezwal do siebie swojego maestra.
- Chciałbym, żebyś przygotował mi wykaz mężów i dam na wydaniu spośród najznamienitszych rodów w Westeros: Rowanów, Tyrellów, Lannisterów, Florentow, Hightowerów i Blackwoodów; oraz kilku rodów z naszych wysp: kto jest na wydaniu u Greyjoyów, Goodbrotherów i Botleyów.

W czasie, gdy maester wymieniał potencjalnych kandydatów z Westeros, Harras słuchał uważnie. Na pytanie o dalsze gałęzie Hightowerów, jedynie skinął głową, potwierdzając że faktycznie go nie interesują.
- Dziękuję. - odpowiedział, gdy maester skończył wymieniać wszystie możliwe rody. - Może i masz rację, odnośnie innych rodów... - zastanowił się. O ile Arrynowie czy Baratheonowie wydawali się na tą chwilę dość egzotycznym kierunkiem dla jego dzieci i zarazem nieprzydatnym, to królewska krew Targaryenów wciąż pozostawała atutem na scenie politycznej. Może faktycznie był to kierunek warty do rozważenia... Ale z drugiej strony politycznie nie dawał mu aktualnie nic, był za daleko. Gdyby mógł ożenić z nimi swojego najstarszego syna, to byłoby co innego... Ale ten miał już żonę. Nie dziś, może dopiero kiedyś jego wnukowie... - Ale chyba jednak zostanę przy swoich wyborach. Jeśli jednak odmówią mi wybrani przeze mnie... wtedy na pewno do nich napiszę. - uśmiechnął się. - Niedługo przyślę do kruczarni listy do wysłania, a na razie to wszystko. - pożegnał maestra i poczekał, aż ten wyjdzie. Usiadł na spokojnie przy biurku i zabrał się do pracy. Wziął pióro i kałamarz i, po przemyśleniu ostatecznych wyborów i nakreśleniu szybkiego planu działania, napisał kilka listów. Na razie podjął decyzję tylko o jednej propozycji złożenia małżeństwa, a poza tym postanowił wezwać do siebie kilku lordów, z którymi musiał omówić ich nastawienie do jego kolejnych planów i być może poprosić o radę. Po tym będzie mógł się zastanowić nad resztą swoich dzieci. Następnie wszystkie zapieczętował, odciskając na nich wzór kosy. Następnie wezwał sługę i posłał go z nimi do kruczarni. A jako, że przez to wszysto zgłodniał, poprosił też, by przynieśli mu też coś do jedzenia.

Harras, po wizycie u maestera, wrócił do swojej samotni i wysłał (poprzez jednego ze swych służących) po jednego ze swych podwładnych - lorda Farwynda z Lonely Light. Po kwadransie oczekiwania, w czasie których Harlaw napisał kilka listów, jego gość wszedł do pokoju. Król zaprosił go gestem ręki do zajęcia miejsca naprzeciwko niego. Poczekał aż usiądzie, odkładając na bok pisany list.
- Witaj lordzie, miło mi Cię ponownie widzieć. - przywitał go. - Mam nadzieję, że podoba Ci się w moim zamku... - uśmiechnął się. Dziesięć Wież było wielką twierdzą, jedną z większych na Wyspach. W porównaniu do pewnie malutkiego domostwa na Samotnym Świetle musiało wywierać na nim oszołamiające wrażenie; przytłaczać swoją wielkością.

Harras przyjął odpowiedź lorda z drobnym entuzjazmem. Gość jednak wydawał się zirytowany, toteż nie chcąc go dalej trzymać u siebie na siłę, uśmiechnął się i odpowiedział:
- Nie, to wszystko, możesz odejść.


Harras otrzymał od maestera wszystko czego potrzebował. Gdy ten zaczął mówić o czarnoziemach, Król stracił ochotę by dalej go słuchać. Zapewne był to fascynujący temat... ale obecnie miał ważniejsze rzeczy do załatwienia.
- Przepraszam Cię, ale obecnie nie mam na to wystarczająco czasu, muszę dalej czynić przygotowania do wyprawy. Ale potem na pewno przyjdę do Ciebie posłuchać o tym.


Harras siedział w swojej samotni. W ręce miał list, który dziś przyniósł mu maester. Cieszył się, że Tyrell zgodził się na ich umowę, ale małżeństwo byłoby lepszym gwarantem ich "umowy" niż tylko dobre słowo. Mimo wszystko... całość wyglądała dobrze. Nie miał zamiaru wdawać się w niepotrzebny konflikt z Tyrellami, szczególnie że mieli, przynajmniej chwilowo, zbieżne interesy. Niemniej... w takim razie wciąż miał wnuczkę na wydaniu, tak samo zresztą jak jednego wnuka i młodszego syna. Dzieci jego pierworodnego byli przyszłością jego rodu i skoro mieli go przedłużyć, potrzebują mieć to zrobić z kim. Z kolei jego syn był już w sile wieku i nadszedł najwyższy czas, żeby znaleźć mu skalną żonę. Myślał przez chwilę, mając w pamięci rozmowę z maesterem sprzed pół miesiąca. Wezwał go jeszcze raz, aby pokazał mu drzewa genealogiczne interesujących go rodów. Następnie sporządził krótki list i nakazał wysłanie go.

3 lutego 336 A.C.

Tego dnia dotarła do Harlaw wieść o powodzeniu misji na Północy. Dodatkowe zdobyczne drakkary i materiały na budowę kolejnych... Nie wiedział tylko na ile udał się fortel, ale nie było to teraz bardzo istotne. Żelaźni Ludzie potwierdzili na ile są użyteczni. Nadszedł moment, w którym będzie mógł przystąpić do decydującego egzaminu.

Po chwili namysłu wezwał do siebie swojego pierworodnego.
- Synu, wzywam Cię w dwóch sprawach. Po pierwsze - wyruszamy na wojnę. Chciałbym byś nauczył się administrować królestwem. Dlatego podjąłem decyzję, że tu zostaniesz i będziesz pełnił moje obowiązki w czasie nieobecności. Mam nadzieję, że mnie nie zawiedziesz. Po drugie - Twoje dzieci są już gotowe, by szukać im partnerów. Wysłałem list to Smoczego Króla Daemona. Jeśli się zgodzi, jego córka wyjdzie za Twojego syna, a mego wnuka. Dla córki też kogoś szukam pośród największych lordów Westeros. Mam nadzieję, że przekażesz te unformacje swym dzieciom?

Król Żelaznych Wysp zaprowadził Gormonda do swojej samotni. Jego biurko było pogrążone w bałaganie, ale szybko zgarnął papiery na bok i zasiadł na swoim krześle, wskazując Goodbrotherowi miejsce naprzeciwko.
Do pokoju weszli służący z dwoma kubkami wina. Harras upił łyk. Nie był pewien jakie dokładnie było, ale wydawało się, że trochę słodkie w smaku.

Po krótkim przywitaniu, Król Harras Harlaw zaprosił Gormonda do swojej samotni, gdzie mogli w spokoju i przede wszystkim bez żadnych szpiegów omówić plany przyszłej wyprawy. Goodbrother czuł się na prawdę podekscytowany i ciekawy, który kierunek obrał już Harras. Dawno nie przelewał żadnej krwi w imię Żelaznych Wysp, więc jego zapał rósł z każdym przemierzonym metrem. Wkrótce dotarli do samotni, gdzie Harlaw zaproponował przybyszowi wino. Gormond trochę z nie chęcią przyjął kielich i upił łyk, po czym zrobił lekki grymas twarzy. - Nie obraź się Królu, ale nie przywykłem do picia takich szczyn. Przebywając na Stopniach, a potem w Wolnych Miastach i Astaporze, upijałem się brandy oraz rumem. Jeżeli nie próbowałeś, kiedyś musisz to zrobić. Niektóre potrafią wykrzywić mordę. - powiedział Gormond, po czym odłożył kielich z powrotem na miejsce.

Gdy Gormond odmówił poczęstunku i nazwał je szczynami, przez chwilę Harras miał ochotę trzepnąć temu młokosowi. W pewnym sensie obrażał swojego króla, sugerując że nie ma smaku! Po chwili jednak się opanował - nie chciał zrażać do siebie swoich ludzi z powodu takiej błahostki. Ostatecznie powiedział tylko sucho:
- Pewnie masz rację. - spojrzał na swój kielich wina. Może faktycznie to były szczyny? W sumie nie pamiętał już smaku rumu - pił je już dawno temu, z parę lat, jak jeszcze podbijali Stopnie. Odsunął na bok swój kielich i już z większym zaangażowaniem rzucił: - Jeśli masz trochę na statku, z chęcią spróbuję. - oblizał wargi. Dobrych napojów nigdy zbyt wiele.

Gormond uśmiechnął się, gdy Król upomniał się o trunki z Essos. Faktycznie na pokładzie "Czarnej Śmierci" znajdowały się dwie ostatnie beczki rumu, który był głównym trunkiem załogi podczas pobytu na Stopniach. - Dobrze się składa Królu, bo na pokładzie mojego okrętu zostało jeszcze coś rumu. - powiedział Goodbrother, gładząc dłonią swoją lekko zarośniętą brodę. Nie był do końca przekonany, czy w owych beczułkach znajduje się rum, czy brandy. Jego załoga piła niemalże wszystko, nie zwracając uwagi, w której beczce jest brandy, rum, czy zwykła woda pitna.

- Och, to wspaniale. - odrzekł uśmiechnięty Harras. Czuł, że w ustach zbierała mu się ślina. Już czuł w ustach smak tego napitku, którego będzie miał okazję niedługo spróbować. Przy okazji może uda mu się wreszcie wyciągnąć od Goodbrothera jakieś opowieści ze wschodu. - Możemy się tam później wybrać? - dodał spoglądając na swój kieliszek z winem. Nagle faktycznie zaczął myśleć o nim jak o jakichś szczynach.

Harras westchnął. Siedział już na krześle od dłuższego czasu i zaczynało go wszystko od tego boleć. - Chyba potrzebuję rozprostować nogi... - ziewnął. Wstał od biurka. - Chyba wszystko na razie omówiliśmy, teraz chciałbym sprawdzić tych Twoich wojowników-niewolników. - wraz z Gormondem opuścili salę. Mijając gwardzistę, szepnął mu, by przyprowadzono "prezenty" na dziedziniec zamkowy i by wezwano dwunastu jego gwardzistów. Spojrzał jeszcze na Goodbrothera. Ile tak naprawdę był wart? Czy wszystko co mówi było prawdą? Czy podejmuje właściwą decyzję, że chce mu zaufać i dać poprowadzić tą misję. Może i Ciebię sprawdzę?

Po dojściu do siebie i dokładnym opatrzeniu rany, Harras zaprosił ponownie do swej samotni Gormonda i Vickona. Na głowie posiadał drobny opatrunek, ale nic już nie czuł z powodu rany. Zaczął też w międzyczasie przeredagowywać plany. Gdy goście weszli do pokoju, wstał by się z nimi przywitać. Zaprosił na miejsca po drugiej stronie stołu. - Jeszcze raz dziękuję za walkę Vickonie, chciałbym jeszcze kiedyś się z Tobą zmierzyć... i zrewanżować. - uśmiechnął się wyzywająco. Jeszcze parę lat temu bez problemu by go pokonał, z Zmierzchem w ręku także... ale tym razem wyjątkowo dane mu było przegrać. Taka była widocznie wola Utopionego...

Harras siedział w swojej samotni. W ręku ściskał list, który tego dnia otrzymał od króla Targaryena. Zgodził się!
Oparł się wygodnie o krzesło. Po chwili do jego komnaty weszli dwaj zaproszeni przez niego goście - jego wnuk Quentyn, Vickon Blacktyde oraz Gormond Goodbrother. Rozkazał im spokojnie usiąść i zaczął od swojego krewniaka:
- Jak już Ci wspominałem, proponowałem królowi Królewskiej Przystani małżeństwo Twoje z jego córką. Dzisiaj... - podał mu do ręki list. - Dzisiaj się zgodził. Wyruszysz dziś do Czerwonej Twierdzy, by ustalać szczegóły małżeństwa. Jesteś już wystarczająco dojrzały, że wierzę, że podołasz zadaniu i sam wybierzesz formę ślubu, która będzie Ci odpowiadała. I pamiętaj, jest o co walczyć. Piękno Targaryenów jest znane na całe Westeros.- uśmiechnął się i kiwnął głową, by poinformować, że to wszystko.