Wielka Sala

Po kilkunastu minutach podróży przez miasto orszak Karła dotarł pod wzgórze, na którym wznosił się zamek rodu królewskiego Czarnej Zatoki. Wtedy czekała ich jeszcze wspinaczka na szczyt krętą, zapętloną wokół wysokich murów drogą, którą wieńczył prowadzący na Dolny Dziedziniec most zwodzony. Tam jego służba oraz straż zajęli się bagażami pod nadzorem miejscowego zarządcy i jego ludzi. Goldhill kojarzył tego mężczyznę sprzed jeszcze czterech dekad, kiedy widywał go często w pobliżu męża Alayne. Najwyraźniej praca mu się nie nudziła. Sam Gerold wraz z rodziną ruszył do masywnej sali tronowej, mijając w wejściu strzegące wrót sfinksy oraz rycerzy.
Karzeł pewnym krokiem posuwał się naprzód, podpierając się lekko na swojej lasce, acz wiedział, że jego wnuki z pewnością rozdziawiają usta przyglądając się smoczym czaszkom wiszącym na ścianach. Na nim samym nigdy nie robiły aż tak dużego wrażenia, a co dopiero teraz, kiedy widział je nie po raz pierwszy. Kiedy w końcu dotarli na stosowną odległość do tronu i widzieli w miarę dobrze siedzącą na nim dziewczynę, odgrodzoną od gości czujnym pierścieniem rycerzy Gwardii Królewskiej, Karzeł zatrzymał się, uderzając końcem laski głośniej o posadzkę. Jego pociechy skłoniły się lub dygnęły grzecznie, zaś on sam pochylił jedynie lekko głowę na znak szacunku, wszak w tym wieku kręgosłup już nie był tak sprawny jak niegdyś.
- Wasza Miłość - przemówił grzecznie swym szorstkim głosem. - Przybyłem tak jak to ustaliliśmy, a wraz ze sobą przywiodłem część mego rodu niezwykle podekscytowaną nadchodzącymi wydarzeniami - oznajmił, po czym przedstawił kolejno swoje wnuki oraz najmłodsze dzieci jakie mu towarzyszyły. - Czeka nas niewątpliwie wiele ustaleń. Czy Wasza Miłość zaszczyci mnie swoją pomocą osobiście, czy też mam zwrócić się do któregoś z zarządców?
Gerold oczywiście nie miał zamiaru brać się do pracy natychmiast, w końcu był starcem wymagającym odpoczynku po długiej podróży, aczkolwiek następnego dnia mógł zaczynać przygotowania.

Szeroki uśmiech na twarzy władcy Pentos nie był czymś co dało się zaobserwować odwiedzając miasto przez ostatnie czterdzieści lat, jako że król Aemon nie okazywał w podobny sposób radości nawet w czasie największego dobrobytu. Przynajmniej nie publicznie, bo jak słyszał zdarzało mu się czasem lekko unieść kącik ust do góry w towarzystwie żony lub potomnych. Pewnie niektórzy powiedzieliby, że młoda królowa po prostu nie umie utrzymać powagi i uznali podobne przejawy zadowolenia za nieodpowiednie, jednak Karzeł postrzegał to za miłą odmianę.
- Raduje mnie, że Wasza Miłość osobiście wspomoże mnie w pracach - odpowiedział. - W takim razie za godzinę przybędziemy spożyć posiłek w towarzystwie królowej, po długiej podróży będzie to mile widziana forma spędzenia czasu.
Wiedząc co czeka ich dalej, Karzeł pochylił głowę i udał się w stronę wyjścia, zaś jego potomni pokłonili się i podążyli za nim. Służba miała wskazać im odpowiednie komnaty, a po określonym czasie pojawili się na posiłku i rozmowie. Najwyższy zresztą czas, zdychał po prostu z głodu.