Rynek

Wszyscy podlegli Edricowi, wysłuchali go ze skupieniem i udali się na swoje miejsca, żeby wykonać plan swojego szefa. Gdy tylko wszystko było gotowe, dwóch Szczurów poszło na rynek, gdzie mieli zwabić pewnego jegomościa do zasadzki, Śledzik i Durek wyszukiwali go dobrą godzinę, ale nie mogli go znaleźć, najwyraźniej albo dzisiaj się nie pokazał, a może nie był ubrany w to co zawsze.
Tymczasem w okolicę Łysego Lwiątka, udało się jedenastu Kundli, starszych przedstawicieli bandy, mieli za zadanie przeszpiegować swojego wroga i dowiedzieć się o nim jak najwięcej, jakie było ich zaskoczenie, gdy po niecałym kwadransie zostali zdekonspirowani i zmuszeni do ucieczki. Każdy kundel biegł tak szybko jak mógł, wyrzucając czasami zbędny balast żeby pierzchnąć wrogom, ale trójce bandziorom to się nie udało. Zostali zabrani do Podziemnego Kręgu, gdzie najwięksi zawodnicy zastosowali różnego rodzaju sposoby perswazji do przekonania ich do mówienia, wkrótce Przywódca Lwów, Złoty Aslan - wyglądający jak lew na dwóch nogach, głównie przez jego złote bujne włosy i potężną sylwetkę - dowiedział się kto stał za wysłaniem szpiegów. Kazał zabić dwójkę z nich, a ich ciała rzucić na tereny Kundli jako przestrogę. W końcu nikt nie będzie zadzierał ze Złotym Aslanem.

Ludzie Edrica rozbiegli się w swoich kierunkach, żeby zorganizować misję ratunkową dla swojego człowieka, w tym też momencie, ich przywódca mocno im zaimponował, widząc że nie zostawi nawet jednego swojego na pastwę losu lub wroga. Na początku Edric udał się do Roche'a z którym po kilku chwilach udało się dojść do porozumienia, a to głównie z faktu darzenia Edrica dużym zaufaniem, co prawda obawiał się o stan zwrotny pancerzy, ale komu jak nie przyjacielowi ma zaufać?
Dalej była sprawa najemnych mieczy u Toma, karczmarz kazał zaczekać koledze z dwie godziny, a po tym czasie przyprowadził do lokalu ośmiu porządnie wyglądających mordobijców, którzy chcieli dobrze zarobić.
Kolejnych rzeczy jednak w ogóle nie udało się pozyskać, przyjaciel Edrica w strachu przed stryczkiem, postanowił nie dawać nikomu planów miasta, w końcu jego funkcja nie istnieje po to żeby pomagać w bandyckim procederze. Niestety nie udało się też znaleźć nikogo kto chciałby za srebro zradzić jakiekolwiek plany położenia patroli ludzi Złotego Lwa.

Stary przyjaciel który był zasypywany prośbami, o ledwie zerknięcie na plany miasta, długo kłócił się sam ze sobą, ale ostatecznie postanowił postawić na swoim i nie ryzykować. Sprawa z patrolami była podobna, mężczyzna jasno dał do zrozumienia, że nic takiego nie zrobi, mocno bijąc pięścią stół i przy okazji czerwieniąc się jak burak. Po kilku godzinach, do Edrica wrócili jego ziomkowie, odpowiedzialni za przekonanie ludzi do współpracy z nim, jednak i tym razem nikt nie chciał narażać siebie i swoich rodzin. Na odwet ze strony Złotego Lwa, tak samo myślał także Tom, który nie chciał angażować w to swojej rodziny i przyjaciela, bojąc się też o jego życie. Sprawa z najemnikami, była na szczęście trochę lepsza, w ogóle nie kręcili nosami, a nawet byli rad z takiej kwoty, najwyraźniej nie często mieli okazję tyle zarobić. Godziny leciały nieubłaganie, a Edric nadal nic nie zrobił w kierunku odbicia swojego człowieka. Tymczasem w dzielnicy, gdzie mieścił się lokal "Łyse Lwiątko", zaczęło być głośno, a w pobliżu zaczęli zbierać się różni ludzie.

Grupa szczurów, w liczbie siedmiu, wybrała się w okolicę lokalu, żeby robić za oczy napastników, którzy mogliby potem ich ubezpieczać. Niestety żaden z młodzieńców, nie spodziewał się że Lwy będą na nich czekać, przygotowane, wkrótce czwórka z nich została pochwycona i teatralnie ubita na oczu pozostałych, którzy uciekali, że aż się za nimi kurzyło. Pomimo tego, Edric postanowił zaatakować, jego nieliczne zastępy ruszyły ku Łysemu Lwiątku, jednak w niepełnym składzie, druga część bandy udała się załatwić Lwy, które miały się oddzielić, nic takiego jednak się nie stało. Zasadzka, którą zaplanował przywódca Kundli, w ogóle nie poszła po jego myśli, w chwili w której sam wpadł w zasadzkę. Z każdej strony, zaczęli do niego strzelać łucznicy, którzy nie dawali wytchnienia, ludziom na dole. W końcu kiedy skończyły im się strzały, siedmiu kundli leżało martwych, a sam Edric tkwił ze strzałą w ramieniu. W chwili, gdy wszyscy byli schowani, z lokalu wybiegła reszta bandytów Złotego Aslana, a z podwyższeń zeskoczyli niedawni strzelcy. Pierwsza faza walki, trwała w najlepsze, a inicjatywę mieli obrońcy, którzy przez dłuższy czas ją utrzymywali. W tym samym czasie, trwał pojedynek dwojga przywódców, a zaczął on się o noża wbitego w rękę Aslana, wkrótce porządnie wkurwiony topornik, napadł na mniejszego przeciwnika, próbując go za każdym razem trafić. Ich walka trwała co najmniej, dwadzieścia minut, a podczas jej trwania, żaden z nich nie przejął większej inicjatywy.
Podczas trwania ich walki, siły ich ludzi, powoli się wyrównywały, nawet jeśli z ludzi Edrica, pozostawały nieliczne resztki, walczyli z całych sił, prawie dorównując przeciwnikowi. Po dwudziestu minutach walki, w końcu powróciła kompania, dowodzona przez Baraninę, która wbiła się mocno we flankę Lwów, poczynając wiele szkód, nawet chwilowe całkowite załamanie się szeregów Lwów, nie doprowadziło do ich klęski, a wręcz przeciwnie, obrońcy dawali z siebie sto dziesięć procent, wybijając kolejnych kundli, w końcu, szóstka pozostałych napastników zdecydowała się poddać.
Niespodziewanie zza zakrętu, wyszedł duży oddział  Czerwonych Płaszczy, który zapewne został wysłany przez Roche'a, ocalił skórę Edrica, który pomimo dwóch ran w nogach, zdołał uciec Lwu, a następnie uciec przed żołnierzami w służbie Lannistera. Bitwa się skończyła.

Podsumowanie:

Wszyscy ranni, oraz kilku bandziorów Lwów, zostało zabranych do aresztu. Sierżant Roche, osobiście przesłuchiwał każdego z nich, wiele nasłuchał się o swoim znajomych, Edricu, który porządnie narozrabiał i tylko dzięki interwencji, jego ludzi zdołał ujść z życiem. Do wieczora, wszyscy ludzie którzy zostali złapani, a było ich około pięćdziesięciu, zostało wysłanych do więzienia, gdzie oczekiwali swojego losu - przez decyzję Króla Lancela, a kilku z nich ku uciesze ludzi zostało ściętych na rynku, w południe.

Drowned

Początkowo handlarz zdawał się być szczerze zaskoczonym tą propozycją. Przez ułamek sekundy jego twarz wygięła się w grymasie strachu. W końcu widział, że jego ewidentnie zamożny rozmówca ma piękne, białe włosy... A propozycja była nad wyraz nietypowa. Może chciał go sprawdzić? Ostatecznie jednak zwyciężyła w nim żądza zysku. Stwierdził, że plotki o tym krwi Valyriańskiej niosącej szaleństwo - a tym tylko mogło być dla niego dawania tak świetnej ceny za marną owcę - są jak najbardziej prawdziwe. Skoro bogaty pan był głupi, to czemu miałby przepuścić taką okazję? Nawet jeśli polubił zwierzę, była to okazja, której nie mógł wypuścić.
- O-oczywiście Panie. - odpowiedział i, żeby nie dać Aemonowi czasu do zmiany zdania, odwiązał od słupa linkę na której trzymał owcę i podał ją rozmówcy. - Jest Pańska. Proszę o nią dbać. Lubi marchewki i - handlarz nie wiedział co powiedzieć - przestrzeń wypełniło na chwilę długie e. - trawę. Czy jakoś jeszcze mogę pomóc?

Owca prowadził Aemona po kole do każdego kupca, który wyglądał na trochę grubszego lub wyglądał na bogatszego człowieka. Nie każdy był zainteresowany kupnem wina, ale nie mogli się gniewać na słodką owieczkę i starali się jak najbardziej pomóc. Dzięki ich uprzejmości owca ze swoim poddanym szybko znaleźli chętnego na kupno wina. Był to młodzieniec, będący dopiero początkującym kupcem, bez doświadczenia. Wydawał się naiwny i głupi - idealny cel do naciągnięcia na zawyżoną cenę. Od początku wydawał się być trochę głupszy od przeciętnego człowieka. Po zapoznaniu się ze sprawą i obejrzeniu towaru chciał zapłacić po osiem smoków za beczułkę, ale Aemon gładko mu to wyperswadował i uświadomił o szczególnej wartości swojego towaru. Ostatecznie kupiec był gotowy zapłacić po dziesięć i pół smoka za beczkę, a więc łącznie czterdzieści dwa złote smoki za cały towar (i wydawał się być z tej ceny nawet zadowolony).

Znalezienie odpowiedniego kowala nie zajęło wiele czasu. Atlovart stanął w warsztacie krzepkiego, wąsatego mężczyzny, który chociaż niski był potężnie zbudowany - jak na kowala przystało - i szeroki w barach niby dąb. Rzemieślnik wskazał najemnikowi stół z wyłożonym uzbrojeniem, a sam odebrał jego ostrza, aby rzucić na nie okiem. Po dokładniejszych oględzinach stwierdził, iż broń zakupi, acz w przypadku miecza długiego cena będzie trochę niższa. Widać było, że broń jest używana. Na wieść, że Atlovart ma zamiar zakupić dwa buzdygany, mężczyzna pokiwał głową i stwierdził, że w takim razie będzie mu jeszcze musiał dopłacić. Zostawił więc na chwilę najemnika pod okiem jednego z czeladników, a sam wszedł do kuźni, skąd wrócił z sakiewką. Jeżeli nie było nic do dodania, panowie wymienili się dobrami i złotem, po czym pożegnali.

4 Marca 336 AC

Miasto - w dodatku portowe - tętniło życiem, jak zawsze. Rynek zaś można było uznać za serce pompujące kapitał i surowce w arterie ulic. Cały ten system składał się jednak z maluteńkich kawałeczków żyjących własnym życiem. Większość stanowiła tłum, choć część się z niego wyróżniała, a pojedyncze jednostki nawet nim kierowały. W gestii miasta i wszystkich mieszkańców leżało, by każdy pracował, bo wtedy odprowadzane były podatki, a zarabiając, ludzie też wydawali, co napędzało cały system. Dlatego też o różnych porach dnia, w pewnych miejscach można było spotkać osoby informujące, iż są im potrzebne osoby do różnej maści pracy. Nie było to jedyne, jednak oficjalne miejsce, gdzie można było się o pracę postarać. Hugo przesiewając sprawy niedotyczące go, jak na przykład poszukiwania szewców, czy bednarzy, zwrócił uwagę na rozpowiadane pogłoski o fuchach dostępnych w dwóch miejscach. Osób o doświadczeniu Mollena poszukiwał akurat pewien złotnik oraz chodziły słuchy o dodatkowej robocie u braci Hill. Po więcej informacji trzeba było niestety ruszyć cztery litery na miejsce i dopytać osobiście.

Travolta