Rynek

Statek, którym płynęła Miriam ze swoimi przyjaciółmi, w końcu zawitał w porcie Asshai. Już z oddali z pokładu statku, było widać mroczny zarys miasta, a kiedy zeszli na przystań, ujrzeli jak naprawdę mroczne jest to miasto, Miriam wiedziała czego się spodziewać i mocno nie zdziwił jej ten mroczny wygląd.

Idąc w stronę rynku Miriam razem z przyjaciółmi rozglądali się czy może nie ma czegoś ciekawego w uliczkach, którymi szli, ale nic godnego uwagi nie znaleźli.

Wchodząc na rynek odezwała się lekko ściszonym głosem do Eraka swojego budowniczego skrytek - Eraku, rozejrzyj się po rynku czy ktoś może nie ukrywa czegoś przed przypadkowymi przechodniami i daj mi znać. - po czym Miriam najpierw rozejrzała się wokół siebie, a następnie wybierając jedną z alejek zaczęła przyglądać się kupcom, przechodniom i towarom jakie są sprzedawane. Szła wolno i badała wzrokiem każdy stragan i każdego człowieka, a może i znajdzie stragan z magicznymi księgami czy innymi takimi przedmiotami, w końcu to miasto czarnoksiężników. Przyjaciele Miriam również rozglądali się na boki, może na magii się nie znają, ale możliwe, że wypatrzą coś co może przynajmniej sprawiać wrażenie magicznego, a kiedy o tym jej powiedzą sama to sprawdzi i oceni czy jest to przydatne czy też bezużyteczne.

Magia:

Miriam idąc uliczką poczuła bardzo intensywny smród, jednak żaden odór nie powstrzyma jej przed osiągnięciem celu, zresztą wiedziała, że za chwilę i tak jej nos przyzwyczai się do tego smrodu i przestanie dla niej być nieprzyjemny. Zresztą w swoim życiu już nie raz musiała wąchać podobne zapachy. Jej drużyna może i nie dawała rady znieść tego smrodu, więc się wycofała na targ, ale jeden z rycerzy, przełamał psychiczną barierę każącą oddalić się od źródła smrodu i zaczynając oddychać ustami, a nie nosem stanął bliżej niż reszta kompanów, stał kilka, a nie kilkanaście metrów od niej, widział ją wyraźnie, ale słyszał piąte przez dziesiąte, a to co usłyszał to i tak nie rozumiał, bo mówiła w nieznanym mu języku, więc przyglądał się tylko ruchom i gestom tego nieznajomego czy przypadkiem nie robi czegoś podejrzanego.

Miriam natomiast bez większych problemów podeszła do jedzącego i w języku asshai, a w razie potrzeby przechodząc na valyriański odezwała się z uśmiechem na twarzy - Dzień dobry, jak tam rybka, smaczna? Czyżby ten specjał to była tutejsza odmiana? - mówiąc tutejsza odmiana miała na myśli ryby z tutejszej rzeki, która w pełnym słońcu lśni czernią, a w nocy zieloną fosforescencją. Jeśli ta osoba jadła właśnie taką rybę to jest albo głupcem albo osobą wiedzącą o tych rybach coś więcej niż inni, więc warto by się tego dowiedzieć, może uda się odróżnić głupca od jakiejś osoby znającej tajemnice i właściwości tych ryb.

Miriam czekała na odpowiedź nieznajomego, a ten tylko przestał jeść, wstał i niespodziewanie uderzył ją w połowie zjedzoną rybą w twarz. Uderzenie może nie było specjalnie mocne, bo skończyło się na siniaku i lekkim pchnięciu w bok, ale, że to była ryba i to nadjedzona jej dotyk nie był specjalnie przyjemny. Widziała jak jej przyjaciel pobiegł za nim, ale go nie dogonił, więc wrócił, cóż szkoda. W oczach Miriam zapłonęła zemsta, a w myślach automatycznie przebiegło “Ta zniewaga krwi wymaga!!!”. Pierwsze co zrobiła to złapała rybę za ogon i jeśli gdzieś z boku było okno to cisnęła ją w nie, a jeśli nie było to rzuciła prosto przed siebie w kierunku uciekiniera, równocześnie przeklinając go na cały głos we wszystkich językach jakie znała - Skurwysynie, chuju jeb… - i tak dalej i dalej - ...jak Cię dorwę to pożałujesz, że się urodziłeś zasrańcu! - po tej całej wiązance słów nieco ochłonęła i wzięła chusteczkę od przyjaciela i wytarła twarz i ręce. Cóż nie da się ukryć, że Miriam nie należy do typowych dam, jakie przebywają na szlacheckich i królewskich dworach, ona jest raczej przeciwnym biegunem tych dam.

Jeszcze dobrze się nie wytarła, a już krzyknęła do swoich przyjaciół wystarczająco głośno, żeby wszyscy dobrze usłyszeli, zresztą znali ją zbyt dobrze, żeby wiedzieć co ona teraz zrobi - Szybko, biegiem za tym gównojadem! - po czym zaczęła biec w tym samym kierunku co jej napastnik. Ma zamiar szukać go do skutku i jeszcze ten jego śmiech, od razu ma się ochotę mu język wyrwać.

Biegli przed siebie i ewentualnie skręcali w boczne uliczki jak zobaczyli jakichś ludzi, żeby dopytać się czy nie widzieli człowieka, którego gonili, Miriam do obcych, których pytała o zamaskowanego człowieka zwracała się kulturalnie, bo oni nic jej nie zawinili i nie miała powodu na nich wrzeszczeć, zresztą poprzez kulturalną rozmowę dowie się więcej niż poprzez krzyki. Mówiła w języku asshai lub valyriańskim, zależy, którym woleli posługiwać się mieszkańcy. Opisywała im dokładnie ze szczegółami jak wyglądał, cały strój, maskę, a nawet opisywała ton jego głosu, wszystko co tylko o nim wiedziała. Miała nadzieję, że znajdzie kogoś kto będzie coś więcej wiedział o nim.

Bieg:

Biegli całą drużyną za uciekinierem, niestety zamaskowany człowiek ze względów, że tutaj mieszka i zna miasto lepiej od nich wyprowadził ich w pole, przez co się zgubili w tym wielkim mieście.
Nie wiedzieli gdzie są, a żywności na dłuższy pobyt było mało, więc trzeba coś wymyślić, żeby móc wrócić z powrotem. Miriam zadecydowała, że rozejrzą się za najwyższą budowlą w tej okolicy do, której będą mogli dojść. Zapukają do drzwi budynku, zresztą do kilku domów w zasięgu wzroku też i będą wypatrywać w nich oznak życia, jeśli okaże się, że w którymś ktoś mieszka i im otworzy to kulturalnie zapytają się o drogę na rynek, natomiast jeśli będzie zero jakichkolwiek oznak życia, to rycerze rozwalą drzwi do najwyższego budynku, przeszukają go, budowniczy skrytek sprawdzi czy może coś nie jest tu ukryte i wejdą na samą górę budynku, a jeśli będzie taka możliwość, to ktoś wejdzie na dach, żeby rozejrzeć się po okolicy i poszukać drogi powrotnej. Jeśli gdzieś w pobliżu będzie stał, bądź leżał jakiś obiekt ruchomy typu ławka, użyją go jako tarana chyba, że drzwi będą otwarte i nie będzie trzeba ich rozwalać. Jednak jeśli drzwi okażą się solidne, a okno będzie wystarczająco nisko to rozwalą okno i przez nie wejdą wszyscy lub część zależy czy drzwi da się otworzyć od środka. Jednak zanim rozwalą cokolwiek Miriam głośno na całą ulicę wykrzyczy po kolei w języku asshai, valyriańskim i wspólnej mowie, robiąc przerwy pomiędzy nimi wsłuchując się czy ktoś się nie odezwie - Halo, czy jest tutaj ktoś?! - jeśli nikt się nie odezwie to biorą się za rozwalanie drzwi lub okna.

Opustoszałe strasznie to miasto, można krzyczeć na cały głos, że umarłych by się obudziło, a tu nic pomyślała sobie Miriam, o i widać gwiazdkę nadziei na wyjście z tego labiryntu ulic dodała sobie w myślach widząc przebijającą się gwiazdę.
Będąc wewnątrz domu, Miriam stanęła na środku i zaczęła rozglądać się dookoła, a następnie wolno spacerowała po pokojach, jednak nic ciekawego tam nie było. Kiedy Erak budowniczy skrytek wyszedł po dłuższej chwili z piwnicy na jego twarzy pojawił się niepokój, Miriam to zauważyła, już sama chciała zejść do piwnicy sprawdzić, czy nie kryje się tam jakaś czarna magia, ale w końcu stwierdziła, że nie ma czasu na takie błahostki, więc kiedy już przeszukano dom i wypatrzono potencjalną drogę do portu lub rynku, wyszli z budynku i… nagle usłyszeli to charakterystyczne “Buabibi”, Miriam należy do upartych osób i jak coś postanowi to łatwo się nie poddaje, dlatego też obmyśliła pewien plan, postanowiła wziąć tego rybojada z zaskoczenia. Eraka i Jasmyne jedyną przyjaciółkę, która jest medykiem wysłała na tyły i kazała zapamiętywać obojgu drogę do tego miejsca, liczyć zakręty gdzie i w, którą stronę skręcają i starać się nie stracić orientacji, w którym kierunku znajdują się góry, jeśli mają jakiś papier i coś do pisania, mogą zapisywać i tworzyć mapę do tego budynku, w nieregularnych odstępach czasu na zmianę będą obracać się za siebie, żeby sprawdzić czy kogoś za nimi nie ma. Przodem szło czterech rycerzy, a w środku Miriam nasłuchująca dobiegających dźwięków i rozglądająca się dookoła za obcym osobnikiem. Dodatkowo Miriam też pilnowała, żeby nikt się nie zgubił po drodze, żeby nikt nie został sam w tyle, po czym zaczęli się skradać w stronę dźwięku, im dźwięk był głośniejszy i wyraźniejszy tym wolniej poruszała się cała grupa.
Jeśli uda im się dopaść przeciwnika, rycerze wbiją go w ścianę lub docisną do chodnika trzymając w stalowych uściskach. Jeśli uda się go dopaść na stojąco i docisnąć do ściany, będzie go mocno trzymało dwóch rycerzy, przy okazji jeden z trzymających lub jakiś trzeci (zależy jak będzie szybciej) da mu mocny cios w przeponę, żeby pozbawić go tchu. Kiedy będzie przyparty do ściany Miriam szybko z wyciągniętym sztyletem przyłoży mu ostrze do gardła i w asshai ostrym i rozkazującym tonem powie - Krzyknij, a poderżnę Ci gardło, masz milczeć i tylko odpowiadać na moje pytania, zrozumiano?! - po czym zerwie mu maskę i rzuci gdzieś w bok.
Jeśli natomiast złapana osoba, będzie leżeć to siłą zostanie podniesiony i przyparty do ściany, dalej to co wyżej opisane.
Pozostali towarzysze, nie biorący udziału w trzymaniu i przesłuchiwaniu, będą stali na czatach i patrzyli czy ktoś przypadkowo, akurat w tej chwili nie przechodzi tędy.
Rycerze nie będą rozumieć o czym mówią, ale jeśli będzie za mocno się szarpał dostanie kolejny cios w brzuch.

Miriam bardzo się ucieszyła, kiedy w końcu wyszła z tego cholernego opustoszałego labiryntu ulic, w którym razem z drużyną się zgubiła, widok rynku i ludzi ją uspokoił, ale nadal jej myśli zaprzątała nieznana jej istota, która im wcześniej uciekła.
Wszyscy udali się do gospody “Pod Ciemną Gwiazdą”, żeby zjeść coś ciepłego i przenocować. Po głowie Miriam chodziła jakaś myśl, że może grozić im jakieś niebezpieczeństwo, więc w trakcie snu w gospodzie trzymali warty, aby nie dać się zaskoczyć.

Kiedy dziwna istota zawitała na parapecie okna w ich pokoju i cisnęła rybą w rycerza Miriam była w lekkim półśnie i kiedy usłyszała powiedzenie tego dziwadła, a później uderzenie ryby o ciało, od razu się przebudziła. Podbiegła do okna i wyjrzała przez nie, patrzyła jak ta dziwna istota znika już w ciemnych uliczkach, zadała sobie w myślach pytanie Czym ty jesteś pokraku?
Miriam postanowiła się dowiedzieć co to za ryba, więc sztyletem odcięła spory kawał prześcieradła (bądź koca, zależy co tam mieli na wyposażeniu w gospodzie) i nim owinęła rybę.

Miała tyle do powiedzenia, że nie wiedziała od czego zacząć, ale gdy tylko rozmówca zgodził się porozmawiać od razu i bez wahania powiedziała - Interesuje mnie pewna tutejsza istota i chciałabym się czegoś więcej o niej dowiedzieć. Nosi maskę tak jak spora część z Was, jednakże postać, o której mówię ma ich nieskończenie wiele, a oto jego maska… - Miriam schowała monetę w dłoni przytrzymując ją palcem, po czym delikatnie wyjęła ze swojej torby maskę, którą zerwała pokrakowi. Pokazała ją tubylcowi, jednak nie pozwoliła mu wziąć jej do ręki. Jeśli będzie chciał ją wziąć grzecznie, lecz stanowczo odpowie, żeby jej nie dotykał, a jeśli jej wyrwie siłą i nie odda po już nie uprzejmym ostrzeżeniu rycerz zainterweniuje, po porządnym uderzeniu odbierze maskę. A w przypadku gdyby zniszczył maskę zostanie od razu porządnie stłuczony przez zaprzysiężoną tarczę.
- ... cały czas powtarza “Buabibi” i posiada ciekawe umiejętności magiczne. Wiem, że jest ich więcej niż jedna, bo w plątaninie tutejszych ulic i uliczek widziałam drugą na dachu jednego z budynków, wiem o nim również, że jada strasznie śmierdzące ryby. - mówiła to dalej trzymając maskę w rękach. Na końcu zapytała się jeszcze - Mam jeszcze jedno pytanie, wiesz może co to za ryba? - po czym odłożyła delikatnie maskę do torby, a wyjęła gruby zawiniątek materiału, odwinęła i pokazała rybę, która zapewne ładnie już nie pachniała.

Miriam podświadomie cały czas myślała, jak wygląda twarz rozmówcy i jakie miny przybiera w czasie gdy mówi do niego o tak tajemniczych rzeczach. Może rozmówca sam jest taką istotą? Cały czas różne pytania nasuwały się Miriam do głowy, z sekundy na sekundę miała ich coraz więcej, ale niestety nie mogła wszystkich zadać, starała się wyłapywać najważniejsze. Cóż może złota moneta za takie informacje to za mało, ale przynajmniej dobrze przyciągnęła uwagę i zachęciła do rozmowy.
Martellówna wysłuchała co ma do powiedzenia zamaskowany mężczyzna, a kiedy w zamian za wszystkie odpowiedzi zażądał pożyczki jej przyjaciela Ascara, chwilę pomyślała. Swojej tarczy jak zwykle przyjaźnie odpowiedziała we wspólnej mowie - Zgadłeś, już byś ręki nie miał - posłała mu żartobliwy uśmiech - Twierdzi, że jesteś silnym wojownikiem, co jest prawdą oczywiście. Jest tylko mały problem, bo nie chce złota tylko chce na Tobie coś przetestować, mówi, że nie stanie Ci się nic złego, a tym bardziej nie umrzesz, czy zgodzisz się na jego propozycję? - dalej dodała - Bardzo mi zależy na tych informacjach, a nie chcę robić nic bez Twojej zgody, zastanów się chwilę, a ja jeszcze trochę z nim porozmawiam. - dała Ascarowi chwilę na zastanowienie się, po czym wróciła do rozmowy z tubylcem.
- Sam właśnie zaoferowałeś cenę jaką chcesz w zamian za informacje, nie jestem jakąś głupią i naiwną dziewuchą, więc nim się zgodzę, chcę mieć gwarancję, że ta cena jest warta tych informacji, bo eksperymentowanie na żywym człowieku to nie jest niska cena, jeśli się na to zgodzę mam dwa warunki: pierwszy chcę wiedzieć co to za testy, a drugi chciałabym widzieć co z nim robisz, to mój przyjaciel i martwię się o niego mimo Twoich zapewnień i nie mam zamiaru brać kota w worku. - jeśli chodzi o oglądanie eksperymentu to Miriam zgodzi się również na zwykłe bycie w pobliżu.
Kiedy skończyła mówić Ascar powiedział - Dobra, zgadzam się, niech sobie testuje co tam chce. -
Miriam nim powie, że jej rycerz zgodził się na eksperyment czeka na odpowiedź zamaskowanego mężczyzny.

Miriam była zadowolona, że nieznajomy przystał na jej warunki.
Ona i jej tarcza poszli razem do jego domu, ludzie Miriam byli nieco zdezorientowani i nie wiedzieli co robić, jednak Martellówna nie dała im żadnego znaku czy też sygnału co mają zrobić, więc czekali niecierpliwie w miejscach, w których się znajdowali i tylko obserwowali, w którym kierunku idzie, mają nadzieję, że jej i Ascarowi nic się nie stanie, że w razie czego dadzą radę się obronić.
Kiedy doszli do domu zamaskowanej postaci weszli za nim i udali się z nim do jego piwnicy, przy okazji Miriam po drodze rozglądała się po jego domu, co też tutaj ma zamaskowana postać, wchodząc do piwnicy zobaczyli, że jest tu jedynie pochodnia pod sufitem.
Dziewczyna uważnie słuchała tubylca i dokładnie obserwowała wszystko co robi, nawet jak wygląda fiolka i jaki kolor ma płyn we fiolce, patrzyła na wszystko i zapisywała sobie to wszystko w pamięci na przyszłość.
Po wszystkim powiedziała do nieznajomego - Ciekawy eksperyment, sam go opracowałeś, czy też ktoś Cię go nauczył? - zapytała z ciekawości, po czym odezwała się do swojej tarczy - Dobrze się czujesz, czujesz coś dziwnego lub nowego, czego wcześniej nie czułeś? -
Później wróciła do zamaskowanej osoby i przypomniała mu o co się pytała - Wiesz może co to za istota, która ma nieskończoną ilość masek na twarzy, cały czas powtarza “Buabibi” i posiada niezwykłe umiejętności magiczne, a przy okazji zajada się strasznie śmierdzącymi rybami? - dodając - Wiem, że jest ich więcej niż jedna. -
Przy okazji, że są sami zapytała jeszcze o jedną rzecz, która również bardzo ją interesowała, zresztą po to tu przybyła.
- Skoro jesteśmy tu sami i tylko my się tutaj rozumiemy, mam jeszcze jedno pytanie wiesz może gdzie mogłabym rozwinąć swoje umiejętności magiczne? Może Ty znasz się na magii krwi i byś zechciał mnie podszkolić w jakikolwiek sposób? -

- ”Raczej niegroźny?” Czyli wychodzi, że teoretycznie coś tam może zrobić, sama już doświadczyłam na własnej skórze jak mnie rybą zdzielił w twarz za nic, ale historyjka o nim ciekawa, wierzę, że zgubił się w tym labiryncie ulic i nie mógł wyjścia znaleźć, bo sama też już doświadczyłam tej “niemiłej” rzeczy, którą jest szukanie wyjścia w tej plątanine ulic, ale na szczęście wyszłam i nie podzieliłam losu tego biedaka. Niezbyt mnie cieszy myśl, że będzie do mnie uczepiony, ale trudno, nie odpłynę stąd przez niego. - powiedziała łagodnie Miriam.
Ucieszyły ją słowa, że gospodarz wie gdzie mogłaby się uczyć, ale reszta wypowiedzi nieco ją przeraziła i miała nadzieję, że pomoże jej znaleźć kogoś kto ją przyjmie i będzie chciał uczyć, że będzie na tyle uprzejmy i ją zaprowadzi do odpowiednich osób.
Martelówna zastanawiała się jak go przekonać, żeby jej pomógł, więc odezwała się przyjaznym głosem - Ty może i nie potrzebujesz nowej służącej, ale może zaprowadzisz mnie do kogoś, kto by potrzebował? Będę Ci bardzo wdzięczna za tą przysługę i okazane wsparcie. -