Wzgórza Ziem Burzy

W połowie drogi pomiędzy Jelenią Przystanią a Końcem Burzy armia króla Durrana, maszerująca by uwolnić swoją rodzimą twierdzę z okowów najemników pod przywództwem jej kuzynki, natknęła się właśnie na samą Shireen Baratheon wraz z siłami, która to postanowiła bronić się w otwartym polu. Teren był zróżnicowany - były tu zarówno wypłaszczenia, wzgórza, jak i lasy, strome klify i rzeka, a nawet kilka wiosek. Wszystko zaś było nachylone pod niewielkim kątem - wszak Koniec Burzy był wysoko na klifach, a Jelenia Przystań przy brzegu. Shireen zajęła wyższe pozycje i ufortyfikowała swoje pozycje czekając na przybycie wroga. W powietrzu unosiła się woń nadchodzącej bitwy, silniejsza nawet niż zapach morskiej soli. Wiał silny wiatr zachodni, a niebo pokryte było chmurami, choć deszcz jeszcze z nich nie padał. Wszyscy zdenerwowani oczekiwali, co się wydarzy niedługo. Która z dwóch gałęzi starego rodu uzyska wreszcie tron Ziem Burzy?

Nie doszło do pożądanego konsensusu. Dwa Jelonki zawróciły konie, by począć przygotowania do nadchodzącej bitwy. Wówczas ponad głowami zmobilizowanych jednostek rozprzestrzeniała się nieprzyjemna aura. Chłodna atmosfera z ponurym, proszącym o dreszcze, mocnym, zachodnim wiatrem. Król Durran Baratheon zajął pozycję na północno-zachodnim wzniesieniu, skąd też powiewające, żółte chorągwie były widoczne dla królowej Shireen Baratheon.
Oszpecona przez chorobę monarchini ulokowała swe jednostki przed przybyciem byłego włośnika Końca Burzy. Dzięki temu, obrała najlepsze umiejscowienie wśród rozciągającego się na kilka mil, zróżnicowanego terenu. Wśród niewielkich osad, kolorowych lasów i nieznacznych wyżyn, wytypowała dwa południowe wzniesienia, rozstawiając wojaków przy stromym wzniesieniu. Stamtąd też zdeterminowane, kobiece spojrzenie sięgnęło konnicy poruszającej się na północy. Jednostek konnych, które wkrótce zniknęły z pola jej widzenia, choć wcześniej kręciły się po całej okolicy. Zaczęło się ściemniać.
Durran nie widział swego wroga, gdyż ten schował się za własnymi jednostkami. Choćby próbował. Chudy mężczyzna wydał rozkaz przemieszczenia piechoty. Ta zaś, co było widoczne dla obojga walczących, zaczęła przemieszczać się za lasem z prześwitami, w formie szachownicy, zwrócona ku przeciwnikowi, na południe. W kierunku jednej z wiosek.

W czasie przemarszu wojsk ściemniało się coraz bardziej. Słońce już powoli zaczęło zachodzić, aż w końcu zupełnie zniknęło za horyzontem, zostawiając jeszcze tylko niewielką, czerwoną poświatę. Ludzie Durrana zaczęli już narzekać na zmęczenie, skoro maszerowali już cały dzień, a teraz jeszcze kazał im iść pod górę. Zmęczeni i w trudzie wchodzili powoli na wzniesienie, gdy Shireen podjęła wreszcie działania zaczepne. Katapulty wystrzeliły, ostrzeliwując najbliższą armii wioskę. Dym uniósł się w górę i przykrył niebo, ograniczając i tak znikomą widoczność. W takich warunkach tylko szczęśliwie dostrzegli nadjeżdżającego wroga w zachodzących promieniach słońca, choć i tak nie dało im to wiele czasu na organizację. Konnica Shireen wjechała klinem w oddziały Durrana, wybijając żołnierzy na całej długości ataku. Wielu, szczególnie na brzegach, ginęło, ale większość oddziału przedostała się na drugą stronę i powtórzyła atak, a potem jeszcze dwa razy. Każdy kolejny szedł już trochę bardziej opornie, choć wciąż siał spustoszenie. Po czwartym najeździe oddziały Shireen zaczęły się wycofywać w kierunku wzgórz, zza których przybyły.

Po zasadzce przygotowanej przez królową Shireen, ocalała konnica wróciła na wzgórza. Pierwotna szarża, atak, po czym powrót pod górkę nieco zmęczył konie. Otrząśnięty po ciosie król Durran, rozproszył wojsko, zakreślając na mapie jeszcze większy łuk. Odszedł zatem od ognia, który z pomocą zachodniego wiatru pokrywał coraz większe pola Burzy, a także okoliczny las.
Wkrótce obydwie strony konfliktu były na nowo ustawione, zakańczając manewry niemalże w tym samym czasie. Szczerze, póki co, żaden z monarchów nie odniósł poważniejszych strat. Wiszący w powietrzu nieprzyjemny chłód zwiastował, że sytuacja niebawem ulegnie zmianie.

Rozstawione w dziesięciu oddziałach, wojsko Durrana Baratheona, szykowało się do natarcia. Wypełniony entuzjazmem potok słów króla napełnił wtedy męskie dusze nadzieją szybkiego zakończenia wojny. Zachodni wiatr trzymał ich plecy, co też dawało większe szanse łucznikom walczącym za obecnego władcę Ziem Burzy.
Zawył róg na znak ataku. Ruszyli łucznicy, za nimi, pełniąc funkcję osłaniającą – piechota, a także konni. Choć zarówno walczący wręcz, jak i znajdujący się na koniach wojacy, mieli utrzymywać bezpieczny dystans względem liczebności Shireen. Nie znaleźć się w zasięgu drewnianych strzał. Monarcha wiele miał wojska. Niezliczona chmara łuczników ruszyła ku wzgórzu, by deszczem grotów zdziesiątkować szyk wroga. Wtem katapulty monarchini poczęły pracę, spuszczając twardziznę na zmierzających ku północnemu-wschodowi. Piesi zatrzymali się; formacja łuczników rozluźniła.
Rzecz jasna, kilka machin oblężniczych nie mogło powstrzymać natarcia ponad dwóch tysięcy łuczników. Machin… nie, pułapek – tak. Niespodziewanie, przekraczając kolejne sto metrów, znajdujący się na przedzie strzelcy ciemnowłosego poupadali. Przykryta trawą ziemia, idealnie zakamuflowana, zapadła się.
– Wilcze doły! – Krzyknęło jednocześnie kilka jednostek, które zatrzymały się tuż przed dziurami w glebie. Patrząc, jak ich towarzysze wpadają do środka, często nabijając się na pal. Wpierw nie poczęto odwrotu, mogąc z łatwością wyminąć przeszkodę. Wtem jednakże ciskane przez katapultę pociski zostały ozdobione w ogień. Padały dalej niżeli znajdowały się oddziały Durrana Baratheona. Ku jego szczęściu zatrzymana ówcześnie piechota nie miała problemów, by ujść z życiem. Ani oni, ani konnica nie znajdowali się w zasięgu. Niestety, działający na korzyść strzelców wiatr, teraz począł być ich największą zmorą. Niewidzialne dłonie powietrza pochwyciły najniebezpieczniejszy z żywiołów, przenosząc go coraz bardziej na wschód. Ogromne jęzory ognia porozciągane za przednimi oddziałami króla Baratheona, paliły ich. Wybuchła panika, niemała.
Ludziezaczęli uciekać, niektórzy skakali przez płomień, dla niektórych było już za późno – płonęli; inni wciąż obrywali od katapult. Część uciekła w stronę Shireen, tak samo jak garstka, której udało się wydostać z dołów. Biegli na wzgórze, by wkrótce sięgnęły ich bełty kuszników.
Ci, co przeżyli, powpadali na oddziały piechoty. Zostali zatrzymani. Inni, szczególnie ci, którzy uniknęli ognia, wycofywali się w bardziej uporządkowanym szyku, nie widząc sensu ataku przy rozłamaniu się sporej częsci sił. Reszta spięła poślady i ruszyła bokiem, by suma summarum ujść z życiem z piekła, które zgotowała monarchini. Nie mieli zamiaru wracać, biegli bez ustanku na północny-zachód. Dezerterzy. Teraz, przed obliczem pozostałych malowała się kolosalna ściana ognia, która gnając w stronę wschodu, napotkała wilcze doły. Pierwotnie prosta pułapka okazała się idealnym uziemieniem dla pożogi.

Konni Durrana zaczęli wyłapywać dezerterów i zawracać ich do obozu, do walki. Poszło im całkiem dobrze i ostatecznie zawrócili praktycznie wszystkich. Król Durran wyciągnął także wnioski z dotychczasowego przebiegu walki. Wreszcie wysłuchał swoich ludzi, którzy byli zmęczeni po całym dniu i części nocy w drodze, a także podejściem pod górę. Postanowił rozbić obóz i dać swoim ludziom wypocząć, by wznowić walki nad ranem. Oparł go z dwóch stron o las, z pozostałych dwóch fortyfikując i ustawiając warty.
Warunki pogodowe z czasem się zmieniały. Wiatr zaczął wiać trochę bardziej od północy i teraz wiał właśnie wiatr północno-zachodni, choć wciąż z taką siłą jak wcześniej. Chmury wciąż zasłaniały większość nieba.
Minęła już jakieś półtorej godziny od wpadnięcia łuczników w wilcze doły. Wtedy miało rozpętać się kolejne piekło. Uwagę szybko zwrócił dziwny blask i zapach spalenizny. Początkowo mogło się mylić z tym, co paliło się koło wilczych dołów, ale wątpliwości rozwiał dźwięk rogów czujek Durrana. Las, przy którym obozowali ludzie króla zajął się ogniem. Niedaleko ich obozowiska, a do tego ogień wybuchł potężny, a silny wiatr coraz bardziej zdmuchiwał go w kierunku obozu.
Tymczasem ogień, który wcześniej spalił wioskę, pokonawszy ponad połowę drogi do drugiej wioski zaczął skręcać w kierunku wzgórz. Ale kilka iskier i dogasających fragmentów spalonego lasu zwiało tam przez wiatr. Osiadły na łatwopalnych elementach wioski... i i tam buchnął ogień, który zaczął powoli trawić drugą z okolicznych wiosek.

Ludzie Durrana zaczęli się zbierać i wycofywać z miejsca pożaru. Trzeba powiedzieć, że nie wszyscy zdążyli się wybudzić i uciec od szalonego żywiołu na czas... Ale mimo wszystko cała operacja zdawała się iść dość sprawnie. Przenieśli się w lepsze miejsce na południowy zachód, gdzie nie byli już tak zagrożeni ogniem jak dotąd, a do tego dymu im nie nawiewało w oczy i płuca. Ale straty oczywiście ponieśli - poza kilkoma namiotami z ludźmi, którzy się wraz z nimi spalili, spłonęły także 2 najbliższe lasu wozy z zaopatrzeniem i kilka plutei. Ale przyrównując do skali kataklizmu, trzeba to było uznać za sukces. Zajęli nowe pozycje i zaczęli na nowo zabezpieczać obóz, kopiąc wokół doły i wały i rozstawiając nowe straże.
Z drugiej strony także przestawało być spokojnie. Ludzie Shireen dostrzegli pochodnie na północ od swoich pozycji, niedaleko płonącej wioski. Czyżby kolejne siły Durrana? Próbował ich otoczyć? Szykował kolejny niespodziewany atak? W ciemności ciężko było dostrzec.
Dodatkowego smaczku ich sytuacji dodał ogień, który rozpętał się na południowy-zachód od pierwszej zapalonej wioski. Zapewne jego prowodyrami byli ludzie Durrana, który postanowił zwalczyć kuzynkę jej bronią. Ogień nie wybuchł szczególnie silny, ale pod wpływem wiatru dym z niego zaczął zwiewać na wzgórza, na których stali ludzie Shireen.