Drogi Ziem Burzy

Do króla dołączyła się już spora liczba wojsk lordów, przez co ich prędkość nieco zelżała. Przewidywany czas dotarcia do Nocnej Pieśni, trochę się wydłużył. Chcąc zapobiec nietaktowi, wysłał jednego konnego przodem, który miał poinformować Księżną o wydłużeniu czasu podróży.
W końcu też, nadszedł wieczór. Czas błogiego odpoczynku, po całym dniu w siodle. Król jednak nie miał ochoty spać tej nocy. Już podczas podróży, wypatrzył jedną piękną markietankę, która podążała za nimi. Nie ukrywając, Jeleń korzystając ze swoich przywilejów, napił się tamtego wieczora trochę więcej. Kazał więc sprowadzić dziewczynę do siebie, a wtedy zaoferował jej dzielenie królewskiego namiotu i łoża razem, przynajmniej przez tę noc. Jeśli się zgodziła, to cóż, Durran zabrał się do roboty. Jeśli nie, mieli mu znaleźć inną kobietę, nader urodziwą, chciał zaspokoić swoje żądzę.

Armia z którą podróżował Durran posuwała się dalej, a z każdym kolejnym dniem przybywały kolejne hufce sojuszniczych żołnierzy. W końcu, doszło do tego, że podróżowało za nimi kilka tysięcy żołnierzy. Trzeba było zadbać o logistykę tego przemarszu i o lepsze dowodzenie. Chcąc temu zaradzić, Król postanowił wezwać do swojego namiotu oficerów i co ważniejszych rycerzy. Od razu też zaczął wydawać im polecenia: Grupy konnych zwiadowców miały przeczesywać okolicę w ramach patroli i zwiadowców. Podzielił też armię na trzy człony, w których była odpowiednia liczba każdych jednostek. Miały one podróżować w ustalonych formacjach, które zarówno miały nie spowalniać marszu, ale mogłyby także chronić przed oflankowaniem z gór.
Po wydaniu rozkazów poszczególnym dowódcom jednostek, w namiocie zostało jedynie kilku starszych stopniem ludzi, którym Durran chciał przedstawić swój pomysł na przeprowadzenie potencjalnej bitwy w przełęczy. Wskazał im mocne i słabe strony różnych formacji i czekał na ich opinie. Po wysłuchaniu ich, pozwolił im odejść, a tego dnia wyjątkowo postanowił położyć się później. Chciał przedstudiować kilka książek historycznych o wojnach z Dorne.

Kolejny dzień i kolejny długi, wyczerpujący marsz. Od pewnego czasu armia przebywała już na terenach górzystych, więc klimat bywał bardzo zmienny. Marsz skończył się półgodziny przed zmierzchem, w ten czas, namioty zostały rozstawione, zwiadowcy rozesłani, a ruszty postawione i rozgrzane. Tej nocy, Durran postanowił ponownie się zabawić. W końcu polowy tryb życia mu średnio służył, a każda możliwość poprawy sobie dnia, była na wagę złota. Kazał więc odnaleźć jakąś kobietę do towarzystwa, najlepiej żeby była jak najmniej używana, w końcu Durran nie chciał odejść z tego świata, tak jak jego ojciec. Po jej przybyciu, zaoferował jej pewnego rodzaju mecenat, który polegał na tym że będzie tylko jego, a on da jej w zamian wszystko czego zapragnie. Wkrótce też, król zabrał się do rzeczy.

Szlak armii Durrana ciągnął się dalej na zachód, a z każdym kolejnym dniem dostawał coraz to nowe raporty traktujące o nowościach zaistniałych na froncie. Większość z nich pochodziła od Manfreda Swanna, który bardzo mocno zasłużył się w obecnej kampanii.
Już drugiego dnia maja, o godzinach porannych zwiadowcy którzy wyprzedzali główny trzon armii zawiadomili króla o obozowisku Swanna, kilka godzin drogi stąd. Słysząc te wieści, Durran pozwolił swoim żołnierzom odpocząć jeszcze godzinę i dopiero potem ruszyć w tamtą stronę.
A gdy w końcu obie armie się ze sobą spotkały, Durran wyjechał wraz z dwoma innymi oficerami przed kolumnę żeby powitać Manfreda. Nie jechał szybko, wręcz z gracją, a na jego twarzy malował się przyjazny uśmiech spowodowany dumą.
- Manfredzie. - przywitał się. - Słyszałem o twoich zwycięstwach nad wrogiem i pozwól że Ci pogratuluję. Z drugiej strony są te wszystkie przekleństwa ze strony Dornijczyków, oby smażyli się na tej pustyni na którą tak prędko pierzchli. - powiedział i się cicho roześmiał, a gdy po chwili przestał zapytał. - Byłeś w Nightsong? Zabezpieczyłeś zamek, czy nie chciałeś ryzykować zarazy? - spytał, po czym od razu rozkazał przygotować obóz i zarządził dwugodzinny odpoczynek, a wraz z Manfredem i resztą możnych udał się do namiotu dowodzenia który miał zostać rozstawiony.

Cóż, pierwszą poważną kampanię Manfreda można było uznać za udaną. Głównie ze względu na fakt, że jeszcze żył pomimo wad, które przeszkadzały mu przez całe życie. Wystarczyłoby jedno bezpośrednie starcie z Dornijczykami, a użyźniałby glebę Królestwa Burzy. Dobry z tego był fakt zakończenia działań militarnych i spotkania się z królem Durranem. Swann podjechał do niego w towarzystwie swoich osobistych ochroniarzy, jeśli można ich tak nazwać. W tym czasie podlegli mu ludzie mieli zatrzymać się i kryć w cieniu, żeby móc sobie choć na chwilę ulżyć od letniego słońca. Pewnie niedługo zmieni się dowódca, więc zostawało im czekać na rozkazy.
- Wasza Miłość - skłonił lekko głowę w ramach powitania. - Bardzo dziękuję. Czy moi ludzie przekazali Waszej Wysokości dokładne raporty? Mam na myśli te o kobiecie znanej jako Żelazna Dziewica. Dosyć nietypowe imię, na pewno obiło się Waszej Łaskawości o uszy. A co do Nightsong... Nie, nie odważyłem się zająć zamku. Dornijczycy na odchodne spalili fortyfikacje i nie zostawili nikogo w środku, ale z raportów wiedziałem jakież paskudne żniwa zbierała zaraza w szeregach wroga. Można powiedzieć, że choroba wygrała tę wojnę. Nie sądzę, aby Dorne mogło w najbliższym czasie uzupełnić straty.
Hmm, rozmowa była dosyć płynna. Wynikało to z faktu jazdy konno i właśnie znaleźli się przed królewskim namiotem, do którego go zaproszono.
- Co dalej, Wasza Miłość? Czytałem Podbój Dorne pióra Młodego Smoka i nie sądzę, aby kontratak na ziemie wroga miał jakiekolwiek szanse na sukces. Czyżby szykowały się negocjacje pokojowe?