Port Pentos

Aemon osunął się w bolesną ciemność, ale zaraz otworzył oczy przebudzony. W kajucie nie było nikogo. Zaciekawiony wyszedł na pokład i tam uderzyła go po oczach światłość. Jasny blask dobiegał z czegoś, co jeden z jego załogantów trzymał w rękach. Przyzwyczajając wzrok dostrzegł twarz mężczyzny, który uprzednio zaoferował pranie ubrań z krwi. Źródło światłości z kolei miało kształt ubrania. Nagle światło zwiększyło natężenie i Blackfyre nie zobaczył już nic poza białym blaskiem.
Światło zelżało dopiero po chwili. Spojrzenie księcia powoli wracało do normy. Do jego uszu docierał szum morskich fal. Ujrzał kamieniste wybrzeże, na którym jakiś mężczyzna wygrzewał się. W ręku miał trójząb, a na każdy z zębów nadziana była ryba, którymi mężczyzna się zajadał. Było z nim coś dziwnego, w miejscu jego nóg światło słoneczne odbijało się różnokolorowym blaskiem. Czyżby był to rybi ogon? Sielankę wydarzenia przerwał drapieżny ptak, który opadł z krzykiem na mężczyznę. Ten szybko uniósł trójząb w kierunku zagrożenia i w momencie zetknięcia się szponów z bronią nastąpił rozbłysk światłości, który po raz kolejny oślepił Aemona.
Blask zastąpiła ciemność. W mroku jaśniało żarem jedynie koksownik. W jego świetle Blackfyre dostrzegł mężczyznę o skórze czerwonej jak krew. Twarz jego wykrzywiona była grymasem wściekłości. W ręku miał komedianckie krzyże z doczepionymi nićmi, na których pląsały lalki. Lalki były piękne i brzydkie. Bogato odziane i noszące szmaty. Raz po raz któraś z nici zrywała się i mężczyzna klnąc siarczyście naprawiał nici, ale na każdą naprawioną zrywały się dwie kolejne. Ostatecznie wściekłość tak nim zawładnęła, że kopnięciem przewrócił koksownik i zapadła ciemność.
Pierwszy co ujrzał była jasnoniebieska linia, która wypełniła pół horyzontu. Wtem zaróżowiła się i książę pojął, że wstał świt. Linia okazała się być ogromną konstrukcją, która ciągnęła się z zachodu na wschód jak okiem sięgnąć. Wtem ziemia zadrżała, a wraz z nią wspomniana konstrukcja, która zaczęła się sypać. Jej białe fragmenty spadały wokół Aemona i odbijając się leciały dalej. Przyglądając im się dostrzegł, że w istocie są to świecące bielą kości i mrokiem pustych oczodołów czaszki...

Obudził się biorąc gwałtowny wdech. Wciąż leżał na podłodze i było mu bardzo niedobrze. Hazel z kolei wiedziała, że od czasu stracenia przytomności Aemona do jego przebudzenia minęły na oko dwie godziny.

Aemon musiał przejść prawdziwy zawód, gdyż drugi ze snów uleciał z jego pamięci jeszcze zanim dorwał się do pergaminu i czegoś do pisania. Pamiętał jedynie, że był tam jakiś ptak... Może i ryba? No i chyba jakaś broń też była, nic ciekawego, widać dlatego jego wielki umysł nie zaprzątał swej drogocennej uwagi zapamiętywaniem takich bzdur. Pozostałe sny zaś zapisał. Niedługo po tym książę ogarnął się i pobiegł ku bibliotece w pałacu swego bratanka. Przesiedział tam bite kilka dni, zasypiając z głową wspartą o biurko wśród kałuż zastygłego wosku jakie pozostawiły po sobie wypalone świecie. Posiłkując się wieloma księgami, zwojami i traktami zdaje się zdołał wypatrzeć sens swych niezwykłych snów. Pierwszy z nich nie mógł oznaczać niczego innego jak sukcesywnego wyprania ubrania z krwi. Drugi zaś najprawdopodobniej dotyczył czerwonego kapłana, najpotężniejszego z nich. Od niedawna takimi kapłanami są jego bratanek wraz z żoną, ale zapewne chodziło o tego najwyższego z Volantis. Coś knuł i wybitnie mu to nie wychodziło. Ostatni zaś sen nie mógł dotyczyć innego niż upadku Muru bronionego przez Nocną Straż. Blackfyre nie wiedział kiedy Mur upadł bądź kiedy upadnie. Także nie wiedział dlaczego. Nie wiedział kto doprowadzi do upadku, choć tu odpowiedź była dosyć oczywista - dzicy. Wiedział jednak z całą pewnością, że Nocna straż została rozbita lub zostanie rozbita, a Północ straci osłonę przed krwiożerczymi barbarzyńcami z legend i opowieści.