Port Pentos

Hazel podeszła do ciała trupa, jak tylko został położony na stole. Przyjrzała się mu dokładnie. Był mężczyzną w średnim wieku. Nic szczególnego w nim nie było. Oprócz tego, że wciąż miał otwarte oczy. Dziewczyna dzisiaj nie miała w zamiarze dotykać trupa, ponieważ to nie było jej przedstawienie. Jednakże odruchowo zamknęła mu oczy. Cóż, umyje dokładnie ręce później.
Bob natomiast siedział już na krześle Hazel, oddalony od całego widowiska. Upił także to, co zostało w jej kuflu. Jak zauważył, że Aemon zaczął coś nacinać, skrzywił się. A jeśli chodzi o słowa kierowane do Boba - no nie połapał się za szybko. Dopiero po dłuższej chwili ruszył się z miejsca i otworzył okno. W tym samym momencie przyjrzał się Hazel.
- O, to już nie udajemy chłopca, co? - stwierdził, lekko się śmiejąc i wrócił na swoje miejsce.
Hazel kiwnęła tylko głową, teraz przyglądając się z boku poczynaniom Aemona. Pierwszy na talerzu wylądował jakże smakowity żołądek. Oczywiście śmierdział, ale Hazel nawet się nie skrzywiła.
- Prawda, znam - potwierdziła, kiedy Aemon zaczął dobierać się do serca trupa, mówiąc oczywistości.
Kiedy serce wylądowało na talerzyku, Hazel skrzywiła się prawie niezauważalnie. Nie przepadała za takimi dźwiękami. Następnie książę beztrosko zaczął rozcinać serce, tym samym brudząc krwią swoje ubrania. Klął przy tym, choć jedynie połowicznie. Miała coś powiedzieć, ale później tylko westchnęła. Z ostatnich wydarzeń Hazel wyciągnęła wnioski. Czasami zastanawiała się, czy w ogóle powinna się odzywać z tak ciętym językiem. Zatrzymywanie dla siebie opinii było trudne. Niestety, rzadko komu podobała się otwarta krytyka czy szczerość.
Kolejnym celem księcia było jelito. Kiedy odszedł, Hazel była pewna, że przygotowuje rzeczy dla siebie. Uniosła brew i spojrzała na niego. Jak się okazało, chustka była dla niej. Niepotrzebnie. Przy takich sytuacjach, wspominała obraz swojego nauczyciela z Lys. Był to człowiek dobroduszny, lecz w praktyce surowy. Nigdy nie pozwalał na żadne taryfy ulgowe, dopóki rzeczy nie stawały się niebezpieczne.
Mimo wszystko przyjęła chustkę. Nie zamierzała niepotrzebnie grać twardziela. Poza tym, dawno nie czuła zapachu wody różanej.
- O, cholera - odezwał się wibrujący głos Boba, podczas gdy Aemon naciął jelito. Dziewczyna była pewna, że żałował pozostania w kajucie.
Hazel nie miała wątpliwości co do stwierdzenia na temat jelita. Przy okazji książę miał do opowiedzenia ciekawą historię o uciekinierce z rubinem. Musiała przyznać, że sama nie znalazła nikt nic tak cennego w narządach ludzkich. A przydałby się taki, jednak sprzedałaby go dopiero wtedy, gdyby naprawdę potrzebowała. A tu bogaty książę zrobił to od razu, choć mógł pozwolić sobie na taką pamiątkę.
Zielonooka słuchała dalej, do momentu błędu popełnionego przez Aemona.
- Wątroba filtruje odchody...? - spytała, mrużąc oczy i czekając, aż książę domyśli się błędu. Kiedy już cokolwiek odpowiedział, ona zamierzała kontynuować. - Tak naprawdę nie spodziewałam się zwykłej sekcji. Bardziej małego pokazu Twoich dokonań, o których mówiłeś, choć też nie liczyłam na coś zbyt widowiskowego.

Hazel spoglądała na Aemona, który zaczął chodzić wokół stołu. Początkowo nie rozumiała tego, co się właśnie dzieje. Dopiero kiedy z jego ust wydobyła się odpowiedź, zrozumiała. Znów nie skończyło się tak, jak przewidywała. Nie miała pojęcia, że taką wagę mogą mieć jej słowa. Bądźmy szczerzy, w pozycji jakiej się znajdowała, trudno coś takiego przypuszczać. Wysłuchała próby wytłumaczenia samego siebie od księcia. Nic początkowo nie powiedziała. Nie za bardzo wiedziała co.
Czuła na sobie wzrok Boba. Wiedziała, czemu właśnie na nią spoglądał. Niemal słyszała jego słowa wypowiedziane tuż po przyjeździe do Pentos: "Odpychasz ludzi. Taka mądra, a jednocześnie głupia. Nie pozostanie Ci nikt, tylko ja - stary dziad". Nie mogła się z tym jakkolwiek kłócić, wtedy też milczała.
Natomiast książę zrobił jeszcze kilka kółek. Później przyznał się, że nie będzie widowiska, bo nie potrafi nic takiego przedstawić. Hazel dalej spoglądała na niego, później spuściła wzrok. Czuła się winna, ponownie. Podniosła wzrok dopiero, kiedy Aemon wspomniał o truciznach. Musiała wtedy coś powiedzieć. Ale co?
- Nie - stwierdził Bob. Później wstał z krzesła i wyszedł za drzwi, niezadowolony. Hazel dobrze wiedziała na kogo.
Wzięła głęboki oddech. No, musiała coś powiedzieć. Pierwszy raz w życiu miała w głowie taką pustkę. Podeszła do księcia i wzięła od niego fiolkę z trucizną. Odłożyła z powrotem na miejsce. Następnie odwróciła się do Aemona. Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale pohamowała się. Musiała to bardziej przemyśleć, żeby nie spowodować niczego podobnego. Przetarła skroń, zastanawiając się przez chwilę.
- Nie gardzę Twoimi umiejętnościami - rzekła, zaczynając od najwłaściwszego sprostowania. - Liczyłam na coś innego, tylko przez twe wcześniejsze opowieści. To była dobrze przeprowadzona sekcja. Moje słowa były jedynie małymi poprawami. Nie czułam rozczarowania. Zresztą, nie musisz szukać niczego do popisu. Nie zgadzam się w pewnych aspektach Twojego rozumowania, ale też nie negują tego, że jesteś dobry w tym, co robisz - rzekła, spoglądając prosto na niego. Chciała, żeby było jasne, że mówi prawdę. - Tutaj nie potrzeba nikomu imponować - dodała na koniec. Było to szczerą prawdą, ponieważ ani ona, ani Bob nie byli znaczący.

Okazało się, że tym razem Hazel dobrze się wyraziła. Książę wszystko zrozumiał klarownie, by chwilę później zacząć swoje wynurzenia. Po prawdzie, to było kolejną rzeczą, jaka zaskoczyła dziewczynę. Nie spodziewała się poznać tak wiele o swoim przyszłym pracodawcy. Z początku to myślała, że skończy się na samym irytowaniu go. A tu dosyć zaskakujący efekt, kiedy alkohol zaczął działać w zupełnie inną stronę. Szkoda, że książę nie wybrał sobie lepszego słuchacza. Chociażby Boba, ponieważ to taki dobroduszny wielkolud.
Hazel wiedziała, że nawet życie w bogactwie nie musi być szczęśliwe. Doświadczyła tego, ale w zupełnie inny sposób niż Aemon. Dowiedziała się, że on po prostu nie wpisał się w wymagany ideał. Ponadto nawet zdobył się na to, by nazwać ją lepszą. Musiał być naprawdę w kiepskim stanie.
Aemon powrócił na krzesło, więc ona postanowiła zrobić to samo. Zatrzymało ją w połowie to, jak wciąż reagował książę. Ponownie ukrył twarz w dłoniach, jak wcześniej. Zastanawiała się, czy będzie płakać. Znajdowała się w naprawdę niewygodnej sytuacji.
- Prawdą jest, że nie możemy sprawdzić, kto jest lepszy teraz - stwierdziła, przystawiając bok. - Zresztą, mimo że praktykujemy w tej samej dziedzinie, to nasze umiejętności nadal mogą być zupełnie indywidualne. - Nie brzmiało to jak dobre pocieszenie, a jak fakty. Wiedziała, że coś jej nie idzie. Postanowiła, że zrobi to, co na samym początku. Uniosła rękę nad jego głową, przez chwilę zastanawiając się jak lepiej będzie to zrobić. Poklepać czy pogłaskać? Oba rozwiązania były dziwne, ale chyba wolała pierwszą wersję. Nie mógłby powiedzieć, że traktuje go jak zwierzątko. Poklepała go, więc lekko po głowie przez chwilę, a potem zatrzymała rękę. - Rozumiem, że ciężko Ci. Oraz rozumiem Twoją ekscytację, bo wydaje się być zupełnie uzasadniona i dobra. Postaram się już jej nie zepsuć w naszej przyszłej współpracy. Przynajmniej spróbuję, bo nie jestem najlepsza w kontrolowaniu tego - stwierdziła, a potem zastanowiła się, czy powinna to dodawać. Pogłaskała go jednak po głowie, żeby jakoś poprawić wygląd ostatniego zdania i w końcu odsunęła ją, bo powróciła myśl o zwierzątku.

W końcu odkrył swą twarz i spojrzał na Hazel. Wtedy zauważyła, że miał lekko poczerwieniałe oczy. Na jego nieszczęście, ona zwracała dużą uwagę na szczegóły.
Hazel słuchała jego wypowiedzi. Stwierdził, że ekscytacja nie jest zdrowa. Ona natomiast nie przypominała sobie, że coś takiego powiedziała. Nie zawracała sobie z tym zbytnio głowy, bo tak czy siak nie zamierzał się powstrzymywać. Powinien w tej sytuacji postępować tak, jak czuł.
Następny obrót sytuacji zupełnie zbił ją z tropu. Książę najpierw poprosił ją, aby mu coś obiecała i później przyklęknął na kolano. Zdębiała. To wprawiło ją w większe zdezorientowanie niż poprzednie zachowania. Wzrok Hazel pozostawał pytający. Obietnicą okazało się być zachowanie swojego ciętego języka. Kiwnęła głową, bo właściwie cóż więcej miała odpowiedzieć? Chciał tego. Ta sytuacja ją naprawdę dziwiła, choćby fakt jak diametralnie zmienił się stosunek księcia do Hazel. To stało się w jedną noc. Charakter tego mężczyzny był naprawdę zadziwiający. Przeszli dzięki niemu przez tyle stadiów znajomości. Nie uznawała tego za tragicznie, po prostu niecodzienne i nieco intrygujące. Właściwie, był takim zupełnym przeciwieństwem dziewczyny, co prawdopodobnie miało wyjść na dobre.
Początkowo spoglądał w jej oczy, potem już nie - nie była w stanie określić dokładnie gdzie. Coś go speszyło? Może cała ta pozycja? Posłała mu kolejne pytające spojrzenie, które chyba nie mogło być odczytane. Później znów się odezwał.
- Ja nazwałabym to realistycznym, ale ewidentnie mam coś w sobie z pesymisty - skomentowała jego słowa. - Nie jestem pewna, czy powinieneś tak klękać przede mną, oferując mi jedynie posadę. Z tego co widziałam, tak klęczy się przed władcami lub ze względu oświadczyn. W każdym razie, obiecam Ci to. Właściwie nawet będzie mi łatwiej w ten sposób - rzekła, podając mu rękę, by mógł wstać. Zazdrościła mu tych wszystkich emocji, choćby nawet tego kiepskiego ukrywania ich. Uśmiechnęła się lekko. - Aemonie Blackfyre Starszy, jesteś zaiste nieprzewidywalnym człowiekiem.

Z pomocą Hazel, książę w końcu wstał z kolan. Dało to jakiegoś rodzaju ulgę. Głównie z powodu, że wyglądało to niecodziennie i wprawiało dziewczynę w pewnego rodzaju zdezorientowanie.
Nie do końca wiedziała, czy ten aspekt księcia jest taki bezpieczny. Może bardziej zaskakujący, bo takich obrotów wydarzeń nie udałoby się przejrzeć za nic. No, może gdyby bardzo dobrze znało się rozmówce, ale jedynie poprzez spodziewanie się czegoś niespodziewanego.
Od momentu rozpoczęcia drugiego zdania, Hazel wsłuchała się bardziej w słowa księcia niż przedtem. Była naprawdę ciekawa, co chce powiedzieć. Na rezultat tylko odpowiedziała pytającym spojrzeniem. Musiała przyznać, że książę lubił używać słowa "dziewuszka". Zastanawiała się, czy brało się to z jej pochodzenia, czy bardziej niezdolności zastąpienia tego słowa właściwym przez rozmówce. Tak czy siak, nigdy nikt nie nazywał jej "dziarską dziewuszką". Poczuła się trochę, jak córka jakiegoś karczmarza. Nie była jakoś zawiedziona, raczej nie po prostu nie widziała w sobie obrazu wesołej, pełnej życia i tryskającej energią, uczuciami osoby. Mimo wszystko przyjęła to.
Natomiast na tekst o całowaniu potrafiła odpowiedzieć.
- Dobrze wiedzieć - stwierdziła. Nigdy się nie całowała, to uznała to za dobrą informację. Wcześniej nie za bardzo miała okoliczności i interesowała się tym. Jednakże, mogła zdecydowanie stwierdzić, że było to coś przyjemnego.
Później książę rozpoczął swój krótki monolog, chodząc po komnacie. Hazel po prostu podążała za nim wzrokiem i słuchała. Książę zaczął żałować, że wstąpił do Akademii, zamiast podróżować.
- My mieszkamy u tutejszego znachora w jego budynku ze sklepikiem zielarsko-medycznym. Poszczęściło się mi - stwierdziła, choć odrobinę nienaumyślnie. - Tam też zarabiam. - Nie wiedziała, cóż może jeszcze powiedzieć do tego tematu, więc wróciła do poprzedniego. - Jeśli chodzi o podróże, to mogę poczekać. Nie mieszkam tu zbyt długo.

Musiała przyznać, że książę naprawdę lubił chodzić. Ile razy on nie obszedł tej komnaty w całkiem krótkim czasie. Tym razem zmierzał w róg kajuty. Dalej podążała za nim wzrokiem. Po chwili ściągnął koszulę, wtedy wszystko stało się jasne. Hazel przypomniała sobie o plamie krwi na jego ubraniach. Nie odwracała wzroku, bo nie widziała ku temu powodów. Książę nie był zbytnio umięśniony, teraz mogła zobaczyć to wyraźnie. Widać też było, że nigdy nie brał udziału w żadnej poważnej walce. Jego skóra była czysta. Hazel dotknęła swej blizny na szyi. Ona również nie brała udziału w walce, ale przynajmniej mogła to wszystkim wmawiać. Jednakże, kiedy dziewczyna spojrzała na prawą rękę Aemona, ujrzała kilka blizn. Ich kształt i tekstura były intrygujące. Zastanawiała się, skąd one mogły pochodzić. Tak czy siak, budowa księcia niezbyt mocno przeszkadzała w byciu urodziwym. W końcu tak działała valyriańska uroda.
- Nie, przybyłam tu z Lys - powiedziała prawdę. Stwierdziła, że akurat samego pochodzenia nie musiała kryć.
Książę oznajmiał, że musi za nim chodzić. Myślała, że raczej powie jej, by zostać w jednym miejscu, ale w sumie tak przynajmniej będzie cokolwiek robić. Związała swoje włosy i założyła na nie czapkę. W końcu weszła tu jako chłopak, więc również powinna i wyjść. Właściwie zastanawiała się, czy w tej pracy go po prostu nie udawać. Stwierdziła, że to dobry temat na przedyskutowanie z księciem później.
Hazel spojrzała w niebo. Straciła trochę poczucie czasu tej nocy. Na niebie wydawało się być jaśniej. Świt miał nastać niebawem, lecz czasu ciągle pozostawało sporo. Kątem oka zielonooka zauważyła Boba. Opierał się o burtę i puścił do niej oko porozumiewawczo. Nudziło mu się, to pewne. Właściwie Hazel zastanawiała się, ile jeszcze tutaj zabawi.
W końcu doszli do marynarza, a ten okazał się mieć naprawdę niezwykły pomysł. Hazel chciała się odezwać, kiedy mężczyzna nazywał chłopca głupim. Ledwo zdążyła otworzyć usta zrozumiała, że skoro już jest asystentem księcia, to nie może mu robić większych problemów. Przynajmniej wtedy, jak ma nad tym jakąś kontrolę.
Oglądała przedstawienie dalej, średnio zważając na to, co mówi marynarz. Zdecydowanie nie było to rozwiązanie dla książąt, ale dla kogoś dużo niższego stanu - tak. Spojrzała tylko na Aemona, próbując wyłapać reakcję.
Jak wszystko się skończyło, Hazel razem z księciem znów minęła Boba. Ten ponownie do niej mrugnął. Postanowiła coś na to podpowiedzieć. Wymyśliła, że złoży rękę w pięść, tylko prosto pozostawi palec wskazujący i mały. Nie znaczyło to zupełnie nic, ale sprawiło, że na twarzy Boba pojawił się uśmiech.
Dotarli z księciem pod drzwi jego komnaty. Hazel oparła się o ścianę obok drzwi.
- Skąd wzięły się na Twojej ręce te blizny?  - spytała przechylając głowę lekko na bok. Zastanawiała się, czy książę jakkolwiek się krępował. Próbowała wyczytać to z jego twarzy.

Hazel dostała odpowiedź. W sumie było dokładnie tak, jak przypuszczała na początku. Te blizny nie pochodziły od walki. Wszystko sprowadzało się do oddania nauce. Przyjrzała się jeszcze ugryzieniu, by ocenić czy to na pewno tygrys. Zdecydowanie miała wątpliwości.
- Rozumiem. Nie ma nic cenniejszego niż nauka. Warto się poświęcić - rzekła, nie wiedząc co można by jeszcze dodać. Hazel nigdy nie miała wyboru, czemu może się poświęcić. Od początku podporządkowywała się losowi. Po prostu żadnej innej drogi nie znała i nie wiedziała, czy dałaby radę wieść jakąkolwiek inną.
Po chwili Aemon przekręcił klucz i wpuścił ją do środka. Nie rozumiała po co ma wchodzić. Czyżby chciał pochwalić się swoją wspaniałą kajutą? Hazel rozejrzała się. Faktycznie taka była. Uwagę dziewczyny przykuły obrazy. Przyglądała się im przez dłuższą chwilę.
Zielonooka cały czas stała przy drzwiach, kiedy Aemon szukał ubrania. Książę zadał jej wtedy pytanie. Zrobiła kwaśną minę. Nie za bardzo miała chęć o tym rozmawiać.
- Oczywiście, że nie - potwierdziła jego słowa o swoim wyglądzie. - Żyłam tam dosyć długo, by nie chcieć do niego wracać. Znudziło mi się. W końcu zapragnęłam podróży. - Wymyśliła dosyć prosty powód. Twarz Hazel pozostawała niewzruszona, choć stosunek do Lys Aemona nie spodobał się jej. - Tak, wszędzie białe głowy.
Skrzyżowała ręce i oparła się o ścianę. Uderzała palcem wskazującym o ramię, wyczekując aż Aemon w końcu coś na siebie włoży. Hazel nigdy nie miała problemu z wybieraniem ubrań. Zaglądała do szafy, szybko wybierała odpowiednie i koniec.

Książę w końcu odnalazł coś w swojej szafie i założył na siebie. Wyglądało to dosyć drogo. Spoglądała na niego, jak rusza w stronę łóżka i na nim siada. Hazel płynnym ruchem oparła ramię o ścianę, by stać do Aemona przodem, krzyżując przy tym nogi. Natomiast on zaczął prawić o tym, że zapewni dziewczynie wiele przygód. "Żądna przygód", pomyślała cytując. Właściwie nie do końca była pewna, czy taka jest. Z drugiej strony winna się do tego dostosować, kiedy już wybrała powód odejścia z Lys, o którym ponownie zaczął prawić mężczyzna. Naprawdę, wydawałoby się, że komplementy na temat tego Wolnego Miasta nigdy się nie skończą. Hazel nie nazwałaby tego miejsca rajem, z wiadomych powodów.
Momentalnie zauważyła zmianę z rozmarzonej miny księcia do lekko zniesmaczonej. Zastanowiła się, jakie retrospekcje do tego doprowadziły. W jednej chwili przypomniała sobie pieśń, która idealnie pasowałaby do sytuacji. Prawie niezauważalnie uniosła kącik ust.
Później zaczął prawić o Volantis, a następnie jak bardzo kocha valyrian. Zdecydowanie niezdrowe uwielbienie, chociaż czy robiło to jakąś krzywdę? Brzmiał trochę jak dziecko. Na razie nie spotkała się z konkretną dyskryminacją wobec innych, rozmawiając z nim.
- Tak naprawdę, to nie mam pojęcia - stwierdziła w zupełnej szczerości. - Niedługo zacznie świtać. Prawdopodobnie jedyną rozsądną rzeczą jest pójść spać, dopóki jeszcze można - teraz jej zrzedła mina. Zanim by doszła do domu, już zaczęłoby świtać. Oznaczałoby to początek pracy. - Właściwie, wolisz mieć asystenta czy asystentkę? Mnie raczej nie obchodzi opinia nikogo, ale w Twojej pozycji może być różnie.

Hazel musiała przyznać, że zazdrościła tego miękkiego łóżka. Najbardziej niesprawiedliwy fakt - było znacznie bliżej niż jej własne. Miała tylko nadzieję, że dojdzie do domu tak, aby została chociaż chwila na drzemkę.
Okazało się, że Aemon jednak potrzebował chłopca. Może gdyby nie incydent z całowaniem, mężczyzna nadal myślałby, że będzie dla niego pracował taki oto młodziak. Hazel była w pewnym stopniu zadowolona. Odgrywanie tej roli sprawiało przyjemność. Z drugiej strony, bandaż na jej piersi nie był zbyt wygodny. Teraz już uwierał. Dziewczyna poprawiła go przez materiał swojej koszuli z prawego boku.
- Dobrze, w najmniejszym stopniu mi to nie przeszkadza. Może powinnam pobawić się tymi cudami do malowania twarzy, aby wyostrzyć - rzekła i przejechała palcem po konturach swojej szczęki do podbródka. - Jeśli będziesz mnie potrzebować, znajdziesz mnie w sklepiku - poinformowała go, podając jeszcze dokładną lokalizację. Po chwili ziewnęła, zakrywając usta ręką. Zmrużyła oczy. Była padnięta. - Dobranoc - rzekła i odwróciła się na pięcie. - A, jeszcze coś - powiedziała przez ramię. - Nie rób zamieszania wokół sklepiku, kiedy będę potrzebna - dodała na koniec. Nie miała na myśli czegoś spektakularnego, ale wolała, żeby nikomu nic nie rzucało się w oczy.
Wyszła z pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi.

Aemon odpowiedział jedynie na kawałek wypowiedzi o braku odpowiednich ubrań. Zaproponował, że kupi jej suknie. Skąd w ogóle wziął się u niego taki pomysł? Brzmiało to tak zwyczajnie. Właściwie, czemu nie? Był księciem, co oznaczało bogactwo samo w sobie. Mógł sobie na takie rzeczy pozwolić. Z drugiej strony taki tytuł Księcia Bez Grosza brzmiał dużo bardziej poetycko niż bogaty książę.
- Suknie? W liczbie mnogiej? - spojrzała na niego, przechylając głowę. Wciąż dziwne, że chciał wydawać coś na swojego pracownika w ten sposób. - Jeśli... będzie jakoś potrzebna do mojej pracy, to w porządku. Jedna. Właściwie mogłabym sobie kupić sama, ale nie mam gustu. - W Lys Hazel często chodziła w sukniach. Niestety, nigdy ich sama nie wybierała. To, jak się ubierała zawsze zależało od pani Vohar.
Dzisiejsze marzenie Boba spełniło się. Zdobył najlepsze mięso, jakie tylko mógł znaleźć na straganie. Sam proces wybierania był bardzo precyzyjny. Olbrzym zadawał wiele pytań, a truchlały sprzedawca natychmiast odpowiadał. Obserwując to, Hazel wpadła na pomysł, by Bob zatrudnił się u karczmarza. Nie dość, że miałby tamtą kelnerkę pod ręką, to robiłby to, co lubi najbardziej.
Po zakończeniu tej czynności wszyscy wyruszyli w kierunku statku. Kiedy zielonooka dostała się pod pokład, pojawiła się u niej wielka ulga. Odetchnęła, kiedy poczuła przyjemny chłód na swojej skórze. Daję słowo, jeszcze trochę, a wskoczyłaby prosto do wody.
Tym razem książę zaciągnął Boba do swojej kajuty biurowej. No, Hazel też. Olbrzym siadł na jednej z sof. Trochę się rozłożył. Dziewczyna zrobiła to samo, tylko usiadła na tej ostatniej, nie zajmowanej. Położyła nogę na nogę i czekała na to, cóż powie Aemon.
Okazało się, że książę kupił zioło o bardzo ciekawych właściwościach. Zdecydowanie było to coś, czego działanie z chęcią by zaobserwowała. Z drugiej strony, wcześniej wspomniał coś o spróbowaniu. Doskonale wiedziała, że jednak mają sprzeczne intencje.
Bob tylko skrzywił się na myśl o jakimś ziele. Po co mu to? Ani to dobre pewnie, ani się tego nie pije, też nie przypomina piwa...
- Nie, wolę piwo - rzekł twardo i stanowczo Bob. Kiedy przybierał taką minę zniesmaczenia, kto go znał wiedział, że nie da się do niczego przekonać. - Za to mam mięso i mogę coś upichcić, gdyby ktoś by głodny. - Zapodał bardzo dobrą alternatywę.
Hazel, która na razie milczała, zgłodniała na samą myśl. Nie miała dzisiaj wiele czasu na jedzenie, a potem Aemon wyciągnął ją na miasto. Tutaj nie rządziła, więc musiała czekać na reakcję pana tego statku.
- Więc... Chcesz tego spróbować, tak? Chyba nie ma opcji, żeby była jedynie widzem? - Spytała retorycznie, już po odpowiedzi na sprawę Boba.  - Właściwie w moim przypadku ciekawsza opcją wydaje się druga. Pierwsza to codzienność. - Stwierdziła, później opierając swoje łokcie na udach, nachylając się i składając ręce. Spojrzała prosto na Aemona - Czy jest to właściwie bezpieczne? Kiedy ktoś opuszcza nazwę, to zazwyczaj nie ma pojęcia, o czym mówi. - Spytała przezornie. Właściwie ta ostrożność czasem gryzła się z jej podejściem do własnego życia.

Dla niej bycie dziewczyną, czy chłopcem było obojętne. Przecież i tak potrzebowałaby czegoś ładnego, aby "nie przynieść mu wstydu".

***
Bob podniósł się zadowolony, że będzie mógł coś ugotować. Nie był pewny, czy pozostawiać Hazel z jakimś dziwnym zielskiem. Chwilę później zdał sobie sprawę, że zna się dużo lepiej na tym i na pewno sobie poradzi. Machnął tylko ręką na swą głupotę i wyszedł.
Ku bardzo małej niespodziance, Hazel usłyszała, że wcale nie zostanie namawiana do zażycia zioła. Wprawiło ją to w zamyślenie, czy w tej sytuacji nie powinna po prostu spróbować. Była ciekawa efektów.
W tym czasie Aemon kontynuował. Z jego opowieści skutki zażycia tego zioła wydawały się tym bardziej niepewne, ale kto tam wiedział. Nie zawsze taki przekaz informacji zupełnie mijał się z prawdą.
- Rozumiem - rzekła, nie za bardzo chcąc się zagłębiać w temat. W końcu miała zobaczyć skutki na własne oczy. - Najrozsądniejszym wyjściem byłoby, żebym chociaż poczekała z zażyciem. Gdyby stało się coś, czego byśmy nie chcieli. - Co prawda, Aemon nie był żadnym jej pacjentem, a także nie miała w obowiązku go chronić. Nie na tym polegała jej praca. Z drugiej strony, tak czy siak, wypadałoby. W tej sytuacji ona sama zostałaby podejrzana, no i nie chciała zbyt szybko zakończyć swojej nowej pracy. Zdecydowanie wyrywała z monotonności życia codziennego. Taki stan rzeczy wydawał się przyjemniejszy i zajmował czymś myśli. - Pobędę sobie na razie tą odpowiedzialniejszą stroną - podsumowała.
Miało to na pewno trwać trochę dłużej. Hazel przystąpiła do ściąganie butów. Chciała usiąść wygodniej i nie brudzić niczego niepotrzebnie. Następnie siadła po dornijsku i oparła łokieć o ramię sofy, a brodę o otwartą dłoń, wyczekując i spoglądając na Aemona.