Wielka Sala

Wsparcie septona Hugh zaufanymi ludźmi z Doliny z pewnością wspomoże jego siły i doda mu autorytetu pośród mniej znajomych z jego legendą wodzów z Andalos. Najemnicy tymczasem brzmieli jak bardzo odpowiedni ludzie do zadania jakim był wypad przeciwko Sow's Horn i pognębienie dorzeczańskiego pogranicza. Wyglądało więc na to, że mieli plan i pozostawało im czekać na przybycie pozostałych oddziałów Arrynów. Do tego czasu zachować czujność i obserwować nieprzyjaciela.
- Lord Hogg ma jedynie dwójkę dzieci - córkę w wieku dwudziestu i dwóch dni imienia, a może dwudziestu i trzech, która była niegdyś żoną lorda Derricka Mootona, a teraz jest żoną jego brata Jonaha. Drugi jest zaś jego syn, młodzieniec, który niedawno wszedł w wiek męski - lord Darklyn podrapał się po głowie i wysilił pamięć, jednak więcej nie był w stanie sobie przypomnieć. - Syn jego i córka z tego co wiem nie doczekali się jeszcze potomstwa, a chłopak nie ma nawet żony. Nie pamiętam zaś jak sprawa stała z dalszymi krewnymi.
Któr Hugor na wspomnienie dziewczynek zauważył za to, że młody lord Hayford z pewnością byłby bardzo rad, gdyby mógł kiedyś zobaczyć swoje krewniaczki. Może niedługo po wojnie, aby dzieci nie zmieniły się zbytnio i były w stanie się rozpoznać. Jego Miłość nie powiedział tego głośno, ale po rzezi w Zamku Hayford chłopiec był jedyną osobą spoza orszaku ser Angrona, która mogła potwierdzić ich tożsamość. Andalowie raczej by jej nie podważali - chyba że znalazłby się ktoś mający w tym bezpośredni interes - ale Pierwsi Ludzie mogli być szczególnie nieufni wobec słów Ogara Wojownika.
Więcej istotnych tematów dotyczących bieżącej polityki - w tym prorodzinnej - czy wojny nie pojawiło się przy stole. Rozmowa, chociaż czasami wciąż do tych tematów wracająca, zyskała luźniejszy ton.

Ogar Wojownika powoli dochodził do zdrowia, natomiast z granicy nie dochodziły żadne informacje poza doniesieniami o naprawdę drobnych potyczkach między grupami zwiadowców Hugora i Mudda w okolicy Poroża oraz Stokeworth. Cisza ta była nieco niepokojąca, ponieważ spodziewano się, że do tej pory powinni powrócić już zwiadowcy wyprawieni na prośbę królowej Findis na południe, ku ziemiom Doggerów. Mogło wydarzyć się coś co opóźniło ich powrót o dzień lub dwa, jednak jeżeli nazajutrz lub pojutrze żaden z nich nie pojawi się z powrotem, wówczas ciężko będzie szukać wyjaśnienia ich nieobecności innego niż działania nieprzyjaznych andalskiej koalicji sił. Jakie jednak działania mogły to być? Jakiś fortel Muddów? Lokalni rebelianci Pierwszych Ludzi? Jeżeli tak to kto? Chłopi? Może zbrojni z Hayford? Jeżeli zaś nikt z nich, to kto?

Z bardziej pozytywnych wieści spodziewano się, że za dwa dni do portu Duskendale przybędzie drugi rzut doliniarskiej armii. Wypakowanie wszystkich wojsk i zapasów ponownie powinno zająć dwa dni, po czym okręty będą mogły wyruszyć do Gulltown po ostatnią partię wojsk królowej Findis Arryn. Trzecia grupa będzie mniejsza, tak więc jej rozładunek powinien zająć dzień. Przy dobrych wiatrach pierwszego dnia kolejnego księżyca wszystkie zebrane na wojnę chorągwie Arrynów oraz towarzyszących im wojsk gotowe będą do wymarszu pod murami Duskendale.

Zebrani mieli pewne uwagi do planu Jej Miłości, które wynikały z jego dość ogólnikowej wizji, która zapewne prowadziła na tym wstępnym etapie do wielu uproszczeń. Przede wszystkim typowe umocnienia obozu - wały i doły. Rozumieli, że nie mieli zamiaru ich stawiać, a zamiast tego ukryć wilcze doły, aby sprowokować Pierwszych Ludzi do ataku, tak? Parę osób zauważyło, że mogliby chociaż osłonić nimi swoje flanki, jednak inni wytknęli im, że takie wybiórcze odsłonięcie mogło wzmóc podejrzliwość pośród ich wrogów. Drugim punktem byli łucznicy na murach. Jej Miłość chciała rozstawić obóz około stu metrów od miejskich fortyfikacji. Większość ich strzelców uzbrojona były a w krótkie łuki, których zasięg nieznacznie jedynie przekraczał ten dystans. Dodając do tego głębokość ich własnych formacji, to łucznicy z murów, o ile armia nie cofnie się pod naporem Pierwszych Ludzi, strzelą co najwyżej w plecy swoich sojuszników. W końcu rzecz trzecia - sama formacja oraz obóz. Jej Miłość przedstawiła jak widzi uformowanie ich wojsk pod miastem w momencie ataku Pierwszych Ludzi. Tylko co z wozami, zwierzętami pociągowymi, namiotami, paleniskami, latrynami i wszystkim innym z czym armia będzie obozować pod miastem? Przecież nie zwiną całego obozowiska jednocześnie rozstawiając szyki w momencie, kiedy wróg rozstawia swoje bez takich problemów i naciera. Z tego powodu armie albo trzymały się swoich umocnień broniąc konkretnych pozycji - murów lub wałów - lub występowały z obozów na otwarte pole, aby rozwinąć szyk i spotkać wroga. Oczywiście po wejściu do obozu ich wróg również musiałby rozproszyć swoje siły i walka zmieniłaby się w bardziej chaotyczne starcia indywidualne i małych grup, ale w tych byli, ze względu na swoje skromniejsze liczby, nieco w gorszym położeniu. Nawet męstwo i stal - które zdaniem niektórych były ostateczną odpowiedzą na wszystko - nie dawały wiele, kiedy jeden Pierwszoludź był przed tobą, a drugi za twoimi plecami. Ostatnią rzeczą była długość i głębokość ich własnych oddziałów. Wróg miał nad nimi przewagę w liczbie. Jeżeli rozciągną się zbytnio, to na jednym odcinku może walczyć więcej Pierwszych Ludzi niż ich własnych, ale  jeżeli dorównają głębokością formacji nieprzyjacielowi, to ten może utrzymać szyk dłuższy, który to jemu pozwoli na zamknięcie ich w kotle samą piechotą. Pojawiła się również, jakżeby inaczej, kwestia piromantów.
- Gildia Alchemików, tak - rzekł lord Darklyn, wyraźnie niezadowolony. - Wasza Miłość, odradzam korzystania z jakichkolwiek ich sztuczek, są zdradzieckie i niestabilne, równie prawdopodobne jest, że zaszkodzą swojemu użytkownikowi co jego nieprzyjaciołom. Mój ojciec przekonał się o tym na własnej skórze - oznajmił, nawiązując do próby użycia dzikiego ognia przeciwko Andalom przez króla Gunthora ledwie kilka księżyców temu.
Coś jeszcze? Chyba nie. Sam plan był klasyczny i skuteczny w swojej prostocie - związać wroga walką i oskrzydlić bardziej mobilnymi jednostkami. Oczywiście wielce prawdopodobne było, że ich nieprzyjaciel spróbuje uczynić dokładnie to samo, ale każdy z obecnych wierzył, że andalscy rycerze zwyciężą nad jakąkolwiek jazdą prowadzoną przez Pierwszych Ludzi i to oni zyskają wszelki korzyści z takiego manewru.

Co do sprawy zwierząt, to nie pojawiły się żadne obiekcje. Wszyscy zwiadowcy donosili o tym, że pełno ich w obozowisku Pierwszych Ludzi, a przecież powszechną wiedzą było, iż leśne demony praktykują PLUGAWĄ sztukę czarnoksięską.

Zrozumiałym było zmęczenie królowej, ale ciążące na niej - zresztą z własnej woli - obowiązki miały to za nic. Musiała stawić im czoła lub oddać sprawy w ręce otaczających ją mężczyzn. Pewnie by zrozumieli, ale czy sprawa by na tym skorzystała? Tego nie będzie dane jej się dowiedzieć, bo postanowiła walczyć.

Nowy plan był podobny do starego. Przesunięto pole planowanej bitwy dalej od murów, zmieniono rozkład ziemnych umocnień a jazdę rzucono na jedno skrzydło, ale finalnie generalne założenia były takie same. Przyjąć atak, cofnąć się i uderzyć na napierającego wroga jazdą. Oczywiście pozostawała jeszcze kwestia pewnej małej niespodzianki, którą chciała nieprzyjacielowi zafundować Jej Miłość. Ta jednak musiała zostać omówiona z alchemikami. Królowej udało się namówić lorda Darklyna do zawierzenia jej, jednakże jego zdanie przecież nie miało specjalnie wielkiej wagi. Nie, kiedy to ona rzucała do walki lwią część sił. Tym bardziej, że nikt inny nie sprzeciwiał się.

Jeżeli chodziło o specjalną niespodziankę dla niemile widzianych gości, to Elonida nie był specjalnie pozytywnie nastawiony do pokrywania kosztów jej realizacji. Jednakże zdolności dyplomatyczne Findis - oraz zapewne fakt, iż w dużej mierze los jego królestwa zależy od przywiedzionej przez nią siły militarnej - sprawiły, iż zgodził się pokryć wydatki związane z zakupem specyfiku oraz najęciem specjalistów do pracy z nim. Pozostawało mieć nadzieję, że wydatek stanie się trafioną inwestycją.

Bój był ciężki a wróg odpuścił im dopiero, kiedy przekroczyli linię rowów. Wtedy też mogli przeprowadzić odwrót ku miastu a ten przebiegł bez komplikacji. Najwyraźniej wroga konnica była nazbyt wyniszczona i zmęczona bojem, by mieć jeszcze siły na kąsanie ich. Problem jednak leżał w tym, że zepchnięci do odwrotu w ten sposób, wracali za mury bez rannych kompanów. Ci niestety, o ile ktokolwiek przeżył, byli w rękach wroga. Ilu ich było? Rzec nikt by nie potrafił. Możliwe, że ocalało wielu. Możliwe, że buszujący już między rannymi w czasie bitwy wrogowie, w tym leśne demony, dobiły każdego jednego Andala.

Z czasem zaczęły do królowej napływać informacje o tym, jak aktualnie prezentuje się ich sytuacja. No i kolorowo to nie było, trzeba przyznać. Stracili większość jazdy i przepadło trochę znaczących ludzi, których los aktualnie był nieznany. Jeżeli zaś chodzi o ruchy wroga, to do tej pory nie wykonał on żadnych znaczących. Jazda nieprzyjaciela zabezpieczała ich wilcze doły, kręcąc się w okolicy. Poza tym najpewniej zajmowali się własnymi rannymi i również radzili, co uczynić dalej.
Jeżeli zaś o jej sojuszników chodzi, to potrzebowali jeszcze trochę czasu a zdecydowanie, co należy uczynić. Przede wszystkim musieli umocnić miasto i dokonać przeglądów swych sił. Dopiero wtedy można było rzec, jak postąpić będzie najwłaściwiej. Także... Póki co od Hugora padła tylko jedna propozycja. Jako względnie rozsądny i nastawiony na pokojowe rozwiązania człowiek, zasugerował sprawdzenie nastawienia wroga. Nie mówił o kapitulacji, ale może da im to lepszy wgląd w ich sytuację oraz pozwoli orzec, co z ich padłymi w boju ludźmi.