Wielka Sala

Kolejny raz Andalowie przybyli do Duskendale. Tym razem jednak - ku pewnemu zaskoczeniu króla Gunthora - nie pojawiali się z ogniem i mieczem, a z ofertą rokowań. Niemały andalski hufiec pod wodzą ser Jona Doggera pojawił się na północ od miasta, jednak nie rozpoczął żadnych ofensywnych działań wobec mieszkańców tych ziem. Wkrótce, po wymianie posłów, wódz przybyszów zaproszony został do Dun Fortu. Wprawdzie Darklyn płonął gniewem i żądzą zemsty za cierpienie zadane jego poddanym przez Andalów, jednak był człowiekiem bystrym i panował nad sobą na tyle, aby nie rzucać się na każdego niczym wściekły pies.
Wkrótce też okazało się, że ser Jon nie miał złych zamiarów, a przynajmniej tak twierdził. Nie chciał walczyć z Darklynami, a szukał dla swoich ludzi ziem i nawet gotów był klęknąć przed panem Duskendale. Oczywiście po spełnieniu przez monarchę pewnych warunków. W kwestiach religijnych - które często były drażliwe - Dogger odznaczał się dużą obojętnością. W żaden sposób nie przeszkadzały mu wierzenia Pierwszych Ludzi i nie miał zamiaru nawet sugerować Gunthorowi, aby on i jego królestwo nawrócili się ku światłu Siedmiu. Nie. Ser Jon Dogger pragnął jedynie żyznej ziemi, gdzie mógłby osiąść wraz ze swoimi ludźmi i zbudować dla siebie nowy dom.

Po długich naradach i ustaleniach porozumienie w końcu zostało zawarte. Ser Jon - junior - zaręczony został z najstarszą wnuczką króla Gunthora i otrzymał od niego - senior - ziemie na południowym brzegu Czarnego Nurtu, które sąsiadowały z Hayford. Tam Andalowie mogli rozpocząć nowe życie jako sojusznicy i wasale Duskendale. Nie wszyscy na dworze Dun Fortu przyjęli to z radością, jednak Jego Miłość uważał, że w obecnej chwili trzeba im więcej mieczy i sojuszników, a nie kolejnych andalskich wrogów.

Jeżeli chodzi o to kto ich atakował, to nie tylko królewscy doradcy posiadali odpowiednią wiedzę, ale również sam król. Gunthor Darklyn doskonale wiedział kim był watażka odpowiadający za śmierć jego chorążych oraz tysięcy poddanych. Był to Angron, sławny andalski wojownik, którego jego ziomkowie zwali Ogarem Wojownika.
- Lord Rosby poniósł znaczącą klęskę, a podobnie było w przypadku Hayfrodów - zauważył zbrojmistrz Dun Fortu. - Ocaleli ludzie i uciekający chłopi nie mieli niestety dokładnych informacji o siłach wroga. To co wiemy wskazuje na siły pomiędzy trzema a czterema tysiącami ludzi - wcześniejsze szacunki były mniejsze, co wskazywało na to, że Angron przybrał na sile pomiędzy atakami na Rosby i Hayford. - Skąd są? Z Andalos... Wiem, jak głupio może to brzmieć, ale taka jest prawda. Ogar Wojownika nie jest żadnym królem z własną ziemią, jest watażką i poszukiwaczem przygód, które pod swoje sztandary zbiera sobie podobnych zbójów. Żywią ich łupy oraz gościna władców Andalos, którzy uważają go za sługę Siedmiu i chwalą jego podboje - zrelacjonował. - Przebywa czasem w Tindalos, Smithporcie czy innych nabrzeżnych osadach po drugiej stronie Wąskiego Morza.
Jeżeli chodzi o kolejne ataki, to wiadomo było, że Angron połączył siły z Hugorem Eleonidą - był to andalski król, który niedawno przyjął hołd od możnych władających Driftmarkiem - i pokierowali swoje statki na Szczypcowy Przylądek. Obecnie tą niegościnną krainą pełną mokradeł, wzgórz i leśnych gęstwin władał wojowniczy król Elmo Brune z Dyre Den. Jak dotąd żaden najeźdźca nie zdobył Szczypcowego Przylądka, a poza Andalami próbowali tego w przeszłości również królowie Pierwszych Ludzi. W tym sami Darklynowie. Kraina była zbyt dzika, a jej mieszkańcy zajadle i skutecznie prowadzić umieli działania partyzanckie.
Następnie poruszona została kwestia Rosby i Hayfrod. O pierwsze z tych miejsc Gunthor nie musiał nawet pytać, ponieważ najazd na nie był sprawą sprzed dwóch księżyców i doskonale wszystko wiedział. Lord Roby i jego pierworodny zginęli w boju, ale ich rodzina opuściła zamek wraz ze wszystkimi znajdującymi się w nim dobrami. Po zniknięciu Ogara splądrowaną twierdzę odzyskano i władał nią nowy lord Rosby, który doglądał odbudowy swoich ziem. Hayford tymczasem rzeczywiście wymagać mogło pewnego rozjaśnienia...
- Wedle tego co wiemy nikt nie przeżył z masakry w Hayfrod - oznajmił ze smutkiem zarządca Dun Fortu. - Najstarszy wnuk lorda Hayforda, obecny pan Hayford, przebywał w czasie ataku u rodziny swej matki w Stokeworth i nadal tam jest. Chłopak jest młody, wciąż jeszcze nie można nazwać go mężczyzną. Drugi syn zmarłego lorda pozostawił po sobie jedynie córkę, która przebywała u rodziny swojej matki w Rosby - poinformował. - Poza wnukami zmarłego lorda jest jeszcze lady Cassella, jego bratanica i wdowa po waszym drugim synu, panie.
Ilu ludzi im pozostało? Na to pytanie nie umieli odpowiedzieć. Nawet wcześniej byli w stanie ledwie szacować, ponieważ nikt nie prowadził spisów i kontroli ludności, zwłaszcza na ziemiach swoich chorążych. Wcześniej spodziewano się od obu tych domów nawet półtora tysiąca włóczni - gdyby próbowali wystawić wszystko do granic swoich możliwości - jednak teraz... Połowa tej liczby?

Kwestia tego czy lord Rosby wyszedł naprzeciw przeważających sił była dyskusyjna. Ogar Wojownika znacząco zwiększył liczbę swoich zwolenników po sukcesie jakim było zdobycie głowy Rosby'ego, tak więc jego siły przed tym wyczynem mogły być porównywalne do armii wystawionej przez pana Pierwszych Ludzi.
- Jak sobie życzysz, Wasza Miłość - przytaknął zbrojmistrz, sygnalizując tym samym, że na siebie brał zadanie przekazane gronu doradców przez ich seniora.

- Obecni możni władający na Driftmarku, który, podobnie jak Smocza Skała, pozbawiony był jednego władcy roztaczającego autorytet nad całą wyspą, zgięli kolana przed Hugorem Eleonidą. Wedle tego co wiemy uczynili to... bez walki - oznajmił zarządca. - Z tego co wiemy obecne pokolenie panów Driftmarku nie należało do bogobojnych i zaprzedali oni swoje miecze Andalom w zamian za obietnice zysków. Chociaż nie znamy dokładnej formy jaką zyski te miałyby przybrać.
- Możliwe, że część pospólstwa na wyspie nie jest zadowolona z decyzji swoich panów, jednak na razie zdają się siedzieć cicho - dodał zbrojmistrz. - Możliwe, że przytłoczeni obecnością na wyspie Andalów oraz siłą wszystkich współpracujących z nimi możnych.
-  Jest jeszcze Smocza Skała, którą wedle naszych informacji wzięli w swoje posiadanie Valyrianie - dodał, ponieważ informacja o stanie drugiej z wysp zatoki mogła być dla króla użyteczna. -  Ci sami, którzy gościli w Dun Forcie, na to wygląda - rzekł. -  Z tego co wiemy obiecali Pierwszym Ludziom z wyspy ochronę oraz dowolność w wyborze bogów.
-  Zanim opuścili Duskendale ogołocili też miejscowe warsztaty z wszelkiej broni i oręża, jakie nasi kowale mieli na zbyciu. Ponoć przekazali to wszystko mieszkańcom Skały, kiedy zawitali do brzegów wyspy.

W Duskendale, które było miastem portowym, czasem słyszało się o jakichś "grach karcianych", które były rozrywką na wschodzie, jednak o "kartach włości" nikt nie miał pojęcia. Czyżby Jego Miłość plotkował ostatnio z jakimś egzotycznym kupcem, który akurat zawitał do portu jego miasta? A może były to po prostu przeniesione na jawę senne marzenia?
Poddani Darklyna z pewnością odetchnęliby z ulgą słysząc, że "otwieranie frontu" z Valyrią nie jest w planach ich władcy. Orszak Smoczych Lordów, który zawitał w Duskendale, robił bowiem niemałe wrażenie. Większe niż świta jakiegokolwiek z królów Pierwszych Ludzi czy Andalów, biorąc pod uwagę nawet gigantów pokroju Mudda czy Durrandona. Ze zgrozą można było pomyśleć o tym co prezentowałaby sobą prawdziwa armia wyprawiona z Włości Valyriańskich...
- Jego jedynymi zadeklarowanymi sojusznikami na ten moment zdają się być Eleonidzi - powiedział zarządca. - Chociaż ochotnicy z Andalos, a także Wiara oraz inni sympatycy po drugiej stronie Wąskiego Morza również mogą rzucić jakiś ochłap mięsa w paszczę swego Ogara.
Dziwnym było, że Jego Miłość nie pamiętał umowy, którą sam negocjował - może był pijany i dobrze się z tym krył przed gośćmi - ale gdyby spędził czas z zarządcą na przypomnieniu jej sobie, to dowiedziałby się, że układ był uczciwy i obopólnie korzystny.
- Zależy jaką armię Wasza Miłość chce zebrać - odpowiedział zbrojmistrz, gładząc się po brodzie. - Wszystkie siły Duskendale powinniśmy zwołać w ciągu pięciu dni, ograniczając się do połowy, może odrobiny więcej, możemy być gotowi do drogi nawet w ciągu trzech - oznajmił. - Jeżeli zaś chcecie, panie, wojowników od Stokeworthów, to pewnie przynajmniej tydzień, aby przybyły do nas znaczniejsze siły. Podobnie u Rosbych, dłużej jeszcze u Hayfordów. Nowi Andalowie od Doggera trzymali się razem, więc jakby ich wezwać, to pewnie mogliby wystawić huficec dość szybko.
- Ser Jon Dogger i jego ludzie ledwo dotarli na obiecane im ziemie, które, jak Wasza Miłość pamięta, podbili w waszym imieniu - zauważył zarządca, ponieważ prawdą było, że ziemie "nadane" przez Darklyna nowym osadnikom nie były wcześniej częścią jego królestwa. - Obawiam się więc, że wezwani tak prędko mogą nie wysłać dużych sił.

- Na wschód, Wasza Miłość? - zapytał zarządca, wyraźnie lekko zaskoczony. - Masz na myśli Driftmark, panie?
Szukanie najemników i wojowników chętnych do walki w krainach Pierwszych Ludzi wydawało się dobrym ruchem, aby wzmocnić ich nadszarpnięte siły. W końcu czego jak czego, ale złota Duskendale nie brakowało. Na wschodzie jednak silna była już władza Andalów - Driftmark, Szczypcowa Wyspa, Hak Masseya. Wszędzie tam władali już najeźdźcy spod znaku siedmioramiennej gwiazdy.

Sługa, ponaglony gestem, natychmiast zbliżył się do władcy i napełnił jego kielich czerwonym winem.
- Czyżbyś chciał zanieść walkę na ziemie Andalów, Wasza Miłość? - zapytał zbrojmistrz, a miał tutaj na myśli niekoniecznie samo Andalos, ale również podbite tereny takie jak Driftmark czy Hak. Darklyn wspomniał o łupach, a chociaż tymi mogły być tabory i uzbrojenie pokonanych wojsk, to z pewnością więcej przyniosłyby zamkowe skarbce oraz rozgrabione osiedla. - Czy już teraz mamy rozesłać wici, aby zebrać wszystkie nasze chorągwie?
- O pozwolenie na przemarsz winniśmy prosić przede wszystkim lorda Stauntona - zauważył zarządca. - Jego włości odcinają nas od Szczypcowego Przylądka, a niemądrze byłoby naruszyć bez zaproszenia granice Królestwa Wzgórz i Rzek.
Mooton i jego wasale złożyli niedawno hołd Muddom z Riverstones, których już wcześniej uznać można było za najpotężniejszych z królów Pierwszych Ludzi. Walka z Andalami mogła być przez niektórych uznana za szczytny cel, ale żaden władca nie patrzyłby łaskawym okiem na nieproszone naruszenie jego granic. Zwłaszcza, że Gunthor przybyszów ze wschodu niedawno również osiedlił, tak więc obraz zajadłego przeciwnika Andalów nie był w jego przypadku w pełni wiarygodny.

Gońcy mieli wyruszyć i powrócić na dniach z odpowiedziami lordów. Przybycie ochotników lub wojsk sojuszniczych - o ile ktokolwiek postanowi swoje chorągwie przysłać - zajmie z pewnością wiele więcej.

Żadnej walki na ziemie Andalów, nawet na Driftmarku, tak więc łupy będą raczej skromne. Nic to! Krew Ogara i jego ludzi będzie wystarczającą nagrodą - przynajmniej dla mieszkańców Duskendale - po tym czego ten okrutnik się dopuścił. Pozostało więc wyprawić gońców i sposobić się do wojny!

Odpowiedzi miały powracać powoli, a większość z nich nie napawała optymizmem. Jedynie Buckwell zdecydował się przysłać wojska. W dodatku nieliczne ze względu na nagłość prośby. Z Królewskiego Lasu przybyła zaś Layla Wendwater, kuzynka króla, którą przezywano "Dziką Dziewicą". Jej koronowany krewniak odmówił wyprawienia swoich żołnierzy ze względu na bliskość obsadzonego andalskim rycerstwem Haka Massey'a, ale ona zawsze chętna była do bitki i postanowiła dołączyć do Darklynów w walce z niesławnym Ogarem Wojownika. Osławionej dziewczynie towarzyszyło kilkudziesięciu zaprawionych w boju wojowników.

Niestety prawie wszyscy przyjaciela Gunthora nie mieli tej przyjemności co on, aby być koronowaną głową. Przysięgali przed Muddami z Riverstones i musieli pamiętać o swoich zobowiązaniach oraz możliwych konsekwencjach swoich czynów. Najwyraźniej nie chcieli pochopnie narażać swoich włości na odwet, a tym samym też królestwa swego seniora.

Ruchy na morzu? Wysłano parę drakkarów w ciągu dni oczekiwania, aby przepłynęły się po zatoce wokół Driftmarku, jak również za nim i nawet za Smoczą Skałą. Załogi nie doniosły o żadnych ruchach andalskiej floty. Czy to tej Ogara, czy też Eleonidy. Ludzie posłani do Brune'a - jak również posłańcy, których doń wyprawiano - nie zdążyli powrócić z informacjami przed wyruszeniem armii. Został jeszcze pobliski Driftmark, gdzie pojawili się już licznie andalscy osadnicy. Jakie były nastroje? Wszyscy tamtejsi możni złożyli hołd królowi Hugorowi bez walki, a jego słodkie obietnice jak do tej pory były spełniane. Nie narzekali więc. Populacja wyspy szła w większości za ich przykładem, chociaż pośród mniej licznej, a bardziej religijnej części wyspiarzy doszło ostatnio do krwawej potyczki z Andalami. Incydent nie pociągnął jednak za sobą większych konsekwencji. Przynajmniej na razie. Przybysze do tej pory skupiali się na wznoszeniu pierwszych wiosek, jak również portu i małego zamku zleconego przez Eleonidę, nad którymi pracowali wraz z miejscowymi.

Budowa drakkarów ruszyła, jednak łajba nie była czymś co powstaje z dnia na dzień. Jedynie trzy nowe jednostki miały być gotowe na dzień wymarszu, zaś kolejne miały zostać oddane do użytku później. Lepiej było z zakupem dzikiego ognia, ponieważ Cech Alchemików posiadał zapasy, które pozwoliły Darklynowi wydać całą zakładaną kwotę i zaopatrzyć się w pokaźną ilość substancji. Piromanci ostrzegli jednak, aby ostrożnie obchodzić się z ich wynalazkiem, ponieważ nieodpowiednio traktowany mógł wyrządzić więcej szkód niż pożytku. Innymi słowy - eksplodować zanim zostanie użyty przeciwko wrogom. Radzili chronić dzbany przed słońcem i nie narażać ich na drastyczne wstrząsy.

Kiedy nadszedł dzień wymarszu pojawiły się jednak pytanie ze strony czempionów oraz wasali. Jaka część wojska miała udać się na drakkarach? Co ważniejsze - gdzie one miały się udać? Jego Miłość wskazał, że maszerują do Brownhollow - marsz potrwa ponad tydzień, zależnie od skuteczności przewodników Brune'a - a zamek ten nie był na wybrzeżu. Czyżby okręty miały kierować się od razu pod Dyre Den, gdzie obozowali Andalowie? Jeżeli tak, to jak mieli zamiar koordynować uderzenie z armią maszerującą przez mokradła i lasy?