Ogrody Zamkowe

01/07/7 PP, wieczorem

-A pewnie, że wiem, kuzynie. I doceniam. Bo nie zawsze trzeba wpierw dumać tyle co ja. - przyznał druhowi. I jemu zdarzyło się działać szybko i spontanicznie, ale z doświadczenia preferował uprzednie dokładne przemyślenie podejmowanych kroków. Co poza plusami miało też i minusy.
-A i mi jest miło. Z żoną dobrze żyję, choć to mało powiedziane, dziatki rosną i jest ich coraz więcej, a i chmiel obdarza nas swymi łaskami. No i tak to powoli leci. - rozciągnął się rozluźniony, po czym pociągnął kolejny łyk ale. Oj tak, trunek zdecydowanie zasłużył na jego pochwały.

-Ha, tu cię mam, krewniaku! Tym bardziej ciekaw jestem tego, co mi opowiesz. Rzeczywiście, ogrody wydają mi się w tej sytuacji najodpowiedniejsze. - powiedział z uśmiechem i lekko podniesioną brwią. Ciekawiło go, czy Horrmund wkrótce potwierdzi jego przypuszczenia. -Chodźmy więc, akceptuję twą propozycję w całej rozciągłości. - odparł z uśmiechem, również chwytając antałek i kufel.

Gdy dotarli na miejsce, Waymar usiadł na trawie pod jednym z drzew, klepiąc ziemię obok siebie w zapraszającym geście. Łyknął z kufla i rzekł. -Siadaj i mówże wreszcie, bo nie zdzierżę dłużej. Kto ci tak myśli prześladuje?

-Oj, już mi nie kadź, bo jeszcze się zarumienię, a tego to jeszcze nikt świadkiem nie był. - parsknął, po czym dodał. No, no! Byle nie ode mnie, bo wiesz...- powiedział poważnie, po czym przeciągnął dłonią po gardle. Mimo to, widać było, że żartuję. Choć każdy wiedział, że kradzież prostaczków to duże przewinienie. -Spokojnie, wiem jak jest, mi też ludzi brakuje. Ale jak będziemy zabierać sobie nawzajem, to nic nie da. Zupa nam się od mieszania w garze nie rozmnoży. Ja spróbuję ściągnąć osadników z Andalos, a jak dobrze pójdzie to starczy ich dla wszystkich. Z dwojga złego wolę jak przybywają pokojowo. - wzruszył ramionami z rezygnacją.

Usiadł ze skrzyżowanymi nogami i uzbroił się w cierpliwość, mając wrażenie, że Horrmund stara się go drażnić. Popijał spokojnie, słuchał uważnie, a po jego ustach błąkał się delikatny, złośliwy uśmieszek. Zaczął mówić dopiero, gdy kuzyn wygłosił już całą litanię pochwał na cześć młodszej z Arrynek. Od przewracania oczami powstrzymała go jedynie przyjaźń i szacunek do druha.-Ha, a więc mogę pogratulować sobie potwierdzenia mych podejrzeń. No cóż, twoje zainteresowanie nie umknęło mojej uwadze. Te spojrzenia, pytania... zresztą wydaje mi się, że nie jest to zainteresowanie nieodwzajemnione. - skomentował i pociągnął łyk, spoglądając w niebo. Oj, nie spodobają się jego słowa kuzynowi. -Byłeś szczery, to i ja będę. Mówi się, że miłość jest ślepa i chyba coś w tym jest. A przynajmniej nie dostrzega pewnych cech, z pozoru nieistotnych. Właściwie to i ja chciałem o Rowenie z tobą tu porozmawiać. Za bardzo cię lubię i szanuję, by milczeć, a z całym szacunkiem - poznałem ją trochę lepiej od ciebie. - opróżnił kufel głębokim łykiem, po czym napełnił go ponownie. -Prawda jest taka, że z Roweną mamy ostatnio masę problemów. To nie tak, że jestem uprzedzony, nic do niej nie mam. Wiecznie słyszymy o jej obowiązkach, a tak naprawdę ma tylko jeden - zachowywać się jak na królewską siostrę przystało, a i z tym sobie nie radzi. Zbyt wiele razy zabierała głos nieproszona, zbyt wiele razy dawała się ponosić emocjom i nie potrafiła się zachować. Czym innym jest charakter, bo sądzę, że mnie i królowej również go nie odmówisz, a czym innym impulsywność i zachowywanie się jak dziecko, gdy jest prawie dorosłą panną. Prawda jest taka, że ojciec rozpuścił ją ponad miarę, a jedyne z czym wydaje się liczyć, to jej własne zachcianki. Czasem mam wrażenie, choć przy żonie bym tego nie powiedział, że jej największe atuty to właśnie te dwa, które wszyscy mogą dostrzec. - powiedział z przekąsem, po czym od razu uspokajająco podniósł dłoń, nim Horrmund zdążył się obruszyć. -Spokojnie, nie uważam tak na serio. Sądzę, że to w gruncie rzeczy dobra dziewczyna, ale to, co ciebie urzeka, działa na nerwy nam i połowie dworu. - zwilżył usta i kontynuował. -Co gorsza, obawiam się, że względem swojego przyszłego męża... może zachowywać się dziwnie. Podam przykład. Ostatnio wpadła nam do sypialni, gdy byliśmy, hmm, mocno sobą zaangażowani. I że tak to ujmę, szło się z zewnątrz domyślić co się dzieje. Pomijając, że to dość bezczelne, to wyskoczyła na nas jakbyśmy popełniali największą zbrodnię. I jakby to co się dzieje między dwojgiem dorosłych ludzi było dla niej nie dość, że obce, to obrzydliwe. Jeszcze określała to "grzmoceniem"... na litość Bogów, starych i nowych, kto tak mówi? Nie wiem czy to nauki septonów zbytnio mieszają jej w głowie, czy to jakaś jej fanaberia. Ostatnio sama mówiła jakieś głupoty o zostawaniu septą, ale sądzę, że to chwilowy kaprys. - rzekł, zapatrzony w zawartość kufla. Tak to właśnie z tą Roweną było, że ostatnio mieli z nią nielichy zgryz. -A teraz, żebyś nie zrozumiał mnie źle. To nie tak, że jestem przeciwny waszej miłości. Przeciwnie, uważam, że jeśli da się ją trochę ogarnąć, to jedyną do tego zdolną osobą byłbyś ty. Co więcej, nawet podrzuciłem Findis ciebie jako potencjalnego kandydata na męża Roweny i nie była przeciwna, choć miała te same obawy co ja. Jesteś pewny, że po tym co usłyszałeś, nie wolisz odpuścić? Nie chcę kiedyś usłyszeć, że mój kuzyn wyszedł z komnaty oknem. - zdobył się na mały żart. -Jeśli to co powiedziałem, to dla ciebie za dużo, to zrozumiemy, gdybyś chciał zrezygnować. Jeśli cię to nie odstrasza, to podzielę się mym przypuszczeniem, że być może Rowena potrzebuje po prostu porządnego chędożenia i przywróci ją to do normalności. Cholera, gdybyś się podjął i zadziałałoby, to chyba obsypiemy cię złotem w posagu. - puścił do niego oko i pociągnął kilka głębokich łyków w oczekiwaniu na to, aż Horrmund przetrawi jego słowa. Miał tylko nadzieję, że przyjaciel się nie obrazi. Wszak byli już trochę za starzy, by bić się o dzierlatki i wyimaginowane urazy. Przynajmniej jego zdaniem.

-Ja też, kuzynie, ja też. - zgodził się z twierdzeniem o Andalach, podobnie zadumany. Wkrótce jednak rozmowa zeszła na inne tematy, a kwestia zamorskich przybyszów chwilowo oddryfowała w myślach Waymara.
-No, było. Już gdy byłeś tu ostatnio ciągnęliście do siebie, poza tym spojrzenia, przechadzki, twoje pytania obecnie... nic nie umknie mojej uwagi. - puścił oko kuzynowi.
Pozytywnie zaskoczyło go, że przyjaciel nie przerywał mu i słuchał z uwagą. Nie uniósł się też nerwami, co właściwie trochę go zdziwiło. Wyglądało na to, że Horrmund potrafił być opanowany, gdy przychodziła na to potrzeba. -Mam nadzieję, że rzeczywiście masz rację. Zresztą poniekąd sam tak uważam. - przyznał, gdy mowa zeszła na stosunek Roweny do seksu.

-No cóż, nie spodziewałem się, byś zrezygnował. Właściwie, chyba byłbym trochę zawiedziony, gdybyś wyzwania nie podjął. Bylebyś potem nie jęczał, że cię nie ostrzeżono. - podziękował skinięciem głowy za napełnienie i pociągnął łyk. -Też mam takie wrażenie. Taak, oswojenie to dobre słowo wobec kogoś kto czasem zachowuje się bardziej jak dzika małpa niż jak człowiek. I wypicie za to jest jak najbardziej słuszne. - przyznał, wznosząc swój kubek. Załamał ręce, gdy Horrmund bagatelizował i żartował ze spadania z okna. Miłość naprawdę była ślepa, a on czuł, że do rozsądku zakochanego mężczyzny nie było już co apelować. -Kapituluję więc, przekonałeś mnie, że ci na niej zależy. To prawda, w najgorszym razie to ty będziesz się męczył. Jak to mówią - baba z dworu, ludziom lżej. - zażartował, dopił, po czym dopełnił kufle.

-Zostawmy to na razie. Rzeknij mi, co sądzisz o pomyśle mojej żony. Wiesz, o tym sepcie. Tylko szczerze, a nie tak dyplomatycznie jak w jadalni.- zapytał. Ciekaw był zdania kuzyna, oj ciekaw.

-A było na czym was przyłapywać kuzynku?- zapytał lekko unosząc brew. No proszę, proszę, wyglądało na to, że może Rowena nie jest taka cnotliwa, gdy ktoś odpowiednio ją zachęci. Machnął już ręką na zapewnienia krewniaka, chyba nie do końca wierząc, że ten wziął serio jego ostrzeżenia. No ale niech mu będzie. -Choć Findis mogłaby uważać inaczej, to zgadzam się z tobą. Też uważam, że powinniście spędzić trochę czasu razem, jakiekolwiek miałoby to mieć następstwa. Ale wrócimy jeszcze do tego później. - uciął póki co temat, choć wydawać by się mogło, że coś chodzi mu po głowie.

-Ano, taki kurs narzucił cholerny Artys Arryn. Drzewa wyciąć, lud pod but i tak długo szczuć septonami, aż zapomnimy w co wierzyliśmy ongiś. Słyszę twój smutek i dobrze to rozumiem. Ale przypomnę ci słowa mojego rodu. "Pamiętamy", Horrmundzie. I nie zapomnimy. - jak na siebie dość poważnie odkrył się przed kuzynem, choć ciężko byłoby mu powiedzieć, czy to kwestia piwa czy zaufania. Raczej tego drugiego, gdyż nie tracił nad sobą kontroli. -Co nie znaczy, że ruszę z mieczem na Andali. Wręcz przeciwnie, pierwszy wystąpię przeciwko każdemu, kto będzie chciał upadku obecnego porządku. Bo Dolina jest na tyle silna, na ile silną uczynimy ją my sami, a ostatnie czego nam potrzeba to rozłamy wewnętrzne. Mi też ten sept i ściąganie na głowę Wielkiego Septona się nie podobają. Ale jeśli jedyną alternatywą jest pójście w góry, to żadnej alternatywy nie ma. - odpowiedział twardo. Przełknął łyk i dodał. -Mimo to, spróbuj odgonić czarne myśli. Zapewniam cię, że Findis nie jest swoim ojcem, a jej religijności daleko do jego fanatyzmu. Jest otwarta na różne koncepcje i pomysły, a ostatnie o czym marzy, to przymuszać ludzi przemocą. Niech septoni głoszą swoje słowo, a ja będę tu, by spoglądać im na ręce. Żaden gwałt na naszych prawach nie ujdzie niezauważony, wystąpię zdecydowanie przeciw każdemu przypadkowi. Uciskani z naszego ludu zawsze znajdą we mnie orędownika, tak jak to było do tej pory, obiecuję Ci to. A gdy pokażemy, że Dolina jest silna przez współistnienie dwóch ludów, być może uda mi się przekonać Findis do pewnych zmian. Marzę, by znów można było wierzyć w Starych i by któregoś dnia drzewa znów zakwitły. Być może to nierealne, lecz ja wierzę, że przyszłość jeszcze będzie jaśniejsza. Na pewno są na to większe szanse, niż za czasów Artysa. - wypowiedział się, po czym zamilkł, spoglądając w gwiazdy.

-Septy to chyba wszystko potrafiłoby zdenerwować.- skomentował z uśmiechem, nie drążąc dłużej tematu Roweny i nie dociekając tych niewinnych gestów. Co do tych następstw, to nie byłby taki pewien, gdyż wychodził z założenia, że ludzie, zwłaszcza na pokaz pobożni, mogli czasem zaskoczyć. Właściwie mógłby tu podać za przykład swą żonę, ale nie chciał wchodzić w takie szczegóły małżeńskiego pożycia.

-Cieszę się więc, że i Ty uważasz podobnie. Myślę, że nie tylko my dwaj, wszak wielu obecnych lordów walczyło o wolność razem z nami. Też chciałbym, by zostali zmuszeni do ustępstw. Sęk w tym, że nie wiem jak to osiągnąć. Może przyszłość coś przyniesie. - pokręcił w zadumie głową. Na następne słowa Horrmunda zwrócił jednak uwagę. Czyżby kiedyś już mu o tym mówił? -Wygląda na to, że czytasz mi w myślach, przyjacielu. Myślę o nich i to całkiem często. Prawdą jest, że to wygnanie jest wyrokiem śmierci, choć może odroczonym nie o lata, a dziesięciolecia, być może stulecia. To nie tak, że padną tam z głodu. Sądzę, że jest dość ukrytych kotlin i wiosek, przy których mogą uprawiać rośliny i hodować zwierzaki. Co nie zmienia faktu, że z czasem pewnie zdziczeją i zdegenerują się, będąc odciętymi od cywilizacji w małych zbiorowościach. To lub wykrwawienie się w bezsensownej walce. Też pragnąłbym, by uniknęli tego losu. Gdyby zdobyć ich zaufanie i odpowiednio ich uzbroić, królestwo zdobyłoby zajadłych obrońców. Boję się jednak, że jedynym co mogłoby ich przekonać, to uszanowanie ich wierzeń, a na to Andale nie są jeszcze gotowi. Ale marzę, by za naszego życia jeszcze się to zmieniło. - podzielił się swymi myślami. Wyglądało na to, że obaj mężczyźni marzyli o tym samym. W kategoriach politycznych, nie łóżkowych.

-I jam jest z tego rad, druhu. Przyjdzie czas na myślenie, ale to już nie dziś. - wychylił swój kufel, spełniając toast. Ciepło mu było na sercu, że nie sam jeden ma takie myśli, a będzie mógł w przyszłości polegać na kuzynie. -Może, sam na to liczę. To racjonalne argumenty i z pewnością znajdą podatny grunt w umyśle mej żony, już moja w tym głowa. Pytanie co pomyślą i zrobią septoni. Na razie jej władza i tak musi jeszcze okrzepnąć, sam słyszałeś w jadalni, co się dzieje. - rzekł. -Zagrożenie rzeczywiście mogłoby do nich trafić, lecz mogłoby też obrócić Dolinę w zgliszcza. Na razie cieszmy się pokojem. Boję się, że Andalowie już uważają, że żadne ustępstwa nie są konieczne. Ano, szkoda. Miejmy nadzieję, że z czasem coś zmieni się na naszą korzyść i szukajmy okazji. A na razie nie smućmy się, bo pić na smutno to najgorsze co może być. - powiedział i uśmiechnął się. Nie było co dłużej się trapić, nad tym, czego obecnie i tak zmienić nie mogli.

-Powiedz, nie nudzi ci się ostatnio? Zawsześ był szybki do miecza, a tu ostatnio dźgać nie ma kogo? Nie to, że coś planuję, ale może powalczymy jutro dla treningu? Kojarzy mi się, że prezentowaliśmy podobny poziom, to zobaczymy, kto się bardziej zastał. Dalej walczysz tym wielkim żelastwem? Możnaby się zmierzyć rano... no, może koło południa. Teraz nie, bo się pozabijamy jeszcze - zażartował, choć propozycję złożył całkiem serio.

-No, wreszcie dobre podejście. - stuknął się kuflami z Horrmundem i dopił zawartość swojego. Choć na co dzień zachowywał powagę, to obecna sytuacja nie należała do jego rutyny i czuł się dosyć rozluźniony. -A myślisz, że tu trafiają się jakieś szczególne okazje? Ćwiczę codziennie, to prawda, ale nijak ma się to do praktyki. No i droga do Runestone wyglądała, chwała bogom, podobnie. - odparł. Spokój ma trakcie z jednej strony go radował, lecz nie dawało to jednocześnie okazji do wykazania się. Zamrugał nagle oczami, słysząc następne słowa kuzyna. -Zaraz, zaraz, spokojnie. Pozabijać nas chcesz tym żelastwem? Treningową się tłuc będziemy, nie ma co ryzykować bez sensu przed Próbą. Pytam, by dać Ci jutro coś odpowiedniego, nie żebyś swój targał. Oszczędzaj ostrze na septona Jona. - zaśmiał się krótko, hamując swego krewniaka. -Ha, ponoć mój ojciec pokonał twojego w zawodach łuczniczych, a ja sam mam tyle talentu, że może trafiłbym stodołę w bezchmurny dzień. - zażartował. Trzeba było zdawać sobie sprawę z własnych słabości, a Waymar od zawsze preferował starcia bezpośrednie.

-A, to to rozumiem, mądre podejście. Jednak co innego treningowa broń, a co innego prawdziwy oręż. To przynieś, kojarzę, że to całkiem dobra robota. - pokiwał głową. To była jednak zupełnie inna rozmowa, a kuzyn mógł sobie trenować jak chciał, dopóki nie wrazi mu klingi pod żebra. -Lepiej nawet nie próbujmy. Chyba nie jestem na to wystarczająco pijany, a wyobrażam sobie, że potem po karczmach kpiono by z nas niemiłosiernie. - odparł żartem.

-Lepsza prosta broń w ręce, która potrafi nią władać[, niż legendarna w niewprawnej. - rzekł filozoficznie. Powoli odczuwał już pewne znużenie wywołane alkoholem i nabierał ochoty, by rozprostować nogi. -Ehe, Findis pewno byłaby przeszczęśliwa, gdyby o jej mężu krążyły śmieszne ballady. - zakpił.

-Dobra, ja się zbieram, bo zaraz mi się odciski na rzyci porobią. Bywaj, do jutra. - Waymar podniósł się i skierował się ku wyjściu z ogrodów.

Jej Miłość tak sobie uwidziała, że książę Berion może spotkać się z jej kuzynką w zamkowych ogrodach, zatem tak musiało się stać. Jocelyn Waynwood przygotowała swoją wspólną z królową krewniaczkę i wraz z septą towarzyszyły jej na spacerze.
Jeżeli Bar Emmon zamierzał się tam zjawić, to akurat mógł zastać młode damy przy wspomnianych już wcześniej egzotycznych ptakach - pawiach. Obydwie panny były młode, aczkolwiek zdecydowanie różniły się urodą. Jedna z nich, ta odziana w suknię koloru zgniłej zieleni, była śliczną dziewczyną o jasnych puklach, które luźno opadały na ramiona i plecy. Nie była może piękniejsza niż sama Findis Arryn, ale z pewnością wielu mężczyzn mogło utopić się w jej głębokim spojrzeniu. Jej towarzyszka z kolei... cóż, nie było co ukrywać, tej drugiej najzwyczajniej w świecie Siedmiu poskąpiło urody. Wielki i lekko skrzywiony nos tylko podkreślał pozostałe mankamenty twarzy, jak chociażby młodzieńczy trądzik, z którym panna najwidoczniej jeszcze się nie uporała. Sylwetkę też miała jakąś taką krzywą, zupełnie jakby jedno z jej ramion było położone wyżej od drugiego. Nie pomagała tutaj nawet pięknie uszyta suknia w niebiesko-białych kolorach, gdyż dziewczyna była po prostu brzydka, i to bardzo. Trzecia kobieta zaś była już z całą pewnością septą, na co wskazywał nie tylko strój, ale także zachowanie.
-Ostrożnie, dziewczęta. One dziobią - ostrzegła młode damy, jednak ta brzydsza najwyraźniej nie chciała jej słuchać, gdyż z uporem godnym maniaka próbowała pogłaskać jednego z ptaków. Dzięki Siedmiu ta ładniejsza w ostatniej chwili złapała ją za rękę, chroniąc tym samym przed nieprzyjemnymi ranami.

Czy trunek mógł tak uderzać człekowi do głowy, że ten aż zmienia swoje nastawienie do świata, czy nawet... charakter? Nad tym z pewnością mogłyby się trudzić najtęższe głowy z Cytadeli w Starym Mieście, a wielu stałych bywalców karczm, tawern czy oberży z pewnością przedstawiłoby siedemdziesiąt siedem anegdotycznych dowodów na to, iż tak w istocie musi być. Po takim winie lub ale człek sobą ewidentnie nie jest, a jeśli skutki owych napitków utrzymywałyby się odpowiednio długo, to może by i nawet zmieniały takiego nieszczęśnika?
Niestety w owych dniach w Księżycowych Wrotach jeszcze nie było maesterów, podobnie zresztą jak w całej Dolinie Arrynów i wielu innych możnych domach. Zakon ów nie był jeszcze tak popularny, a nade wszystko wykształcił się w Reach, w którym władali przecież Pierwsi Ludzie, a Andalowie zajmujący obecnie jedynie jedną z części Westeros nie mieli przecież z nimi za ciepłych relacji. Być może jednak uderzenie i omdlenie, jakiego doświadczył książę Berion, było tak silne, że udało mu się ujrzeć kawałek przyszłości, albowiem w istocie na za parę dni od tych wydarzeń pierwsi maesterzy z Cytadeli mieli zawitać na ziemie Doliny. Póki co jednak na miejscu jeszcze ich nie było, a medyk królewski zajęty był zdaje się lordem Waymarem, małżonkiem Jej Miłości. W takiej sytuacji Bar Emmonowi musiał wystarczyć ratunek płynący z Siedmioramiennej Gwiazdy.
Książę zastał damy w towarzystwie septy oraz pawi, które rzeczywiście były bardzo ładnym ptactwem. Prawie tak ładnym jak lady Jocelyn Waynwood, a zdecydowanie piękniejszym niźli jej kuzynka z rodu Arrynów. Pojawienie się mężczyzny najwyraźniej zapobiegło małemu wypadkowi, bowiem księżniczka straciła już całkowicie zainteresowanie niepospolitymi zwierzętami. Septa widocznie odetchnęła z ulgą, po czym powitała księcia, by następnie usunąć się w tył. Przyjęła tym samym rolę przyzwoitki.
-Książę - odezwała się pierwsza brzydula, dygając lekko. W jej ślad poszła towarzyszka w zielonej sukni, nie odezwała się jednak ani słowem. Gdyby nie septa z pewnością zapadłaby niezręczna cisza, gdyż dziewczyny albo nie lubiły specjalnie mówić, albo też średnio im wychodziło zabawianie gości rozmową. Kobieta chrząknęła głośno.
-Racz wybaczyć im, książę - rzekła septa. -Dziewczęta nie przywykły jeszcze do nadmiernego zainteresowania. Pozwól zatem, że ja je przedstawię. Oto księżniczka Marsella Arryn oraz jej kuzynka ze strony matki lady Jocelyn Waynwood. Obydwie są bardzo rade, iż mogą się poznać, książę - przedstawiła zręcznie młode damy, na co obydwie się uśmiechnęły; Jocelyn robiła to wyjątkowo uroczo, natomiast księżniczka... lepiej chyba to przemilczeć. Septa chrząknęła jeszcze coś w stronę dziewcząt, na co Marsella zwróciła się do Beriona: -Co trzymacie w ręku, książę? - zagadnęła. Lady Jocelyn tymczasem wycofała się, stając obok septy, po czym obydwie kobiety usiadły na jednej z pobliskich ławeczek. Najwidoczniej dawały w ten sposób narzeczonym nieco przestrzeni, jednocześnie nie spuszczając ich z oka.

Wyjątkowo uzdolniona? Taaak... w zasadzie to czemu nie? Nieraz to przecież zdarzało się i tak, że ludzie kompletnie odstający od reszty społeczeństwa miewali przeróżne, często nawet dziwaczne talenta, którymi zadziwiali swe otoczenie. Czy tak też miało być w tym przypadku? Tego dowiedzieć się księciu będzie zapewne dane dopiero z czasem.
-Dziękuję - odparła dziewczyna na komplement dotyczący jej imienia. W zasadzie to królową nie była, a jeno córką młodszego brata króla Artysa, ale dziwnie jej tak było poprawiać obcego księcia. Przez myśl natomiast jej nie przeszło, że owy książę jest też dziedzicem króla Togariona, więc zapewne kiedyś zostanie królem, a ona jako jego żona - królową. Nie, to były zbyt trudne sprawy dla prostego umysłu tego dziewczęcia. Marsella pokiwała głową na znak, iż może przejść się z Berionem, ale jednocześnie pilnowała się, aby przypadkiem nie oddalać się za bardzo od septy i lady Jocelyn. Co by na to powiedziała jej matka, albo gorzej... co by na to powiedziała Jej Miłość?
Zatem wspólne czytanie Siedmioramiennej Gwiazdy, tak? Brzmiało grzecznie i miło, choć Marsella zdecydowanie nie przewidziała, iż ktoś będzie wymagał od niej jakichś komentarzy. Mimo wszystko ponownie skinęła głową, kiedy książę zadawał jej pytania. Co też miała teraz robić? Septa nie uczyła, jak zachowywać się w takich sytuacjach. Zwykle to septoni tłumaczyli zapisy świętej księgi, a już i tak ich wyjaśnienia były dla księżniczki ciężkie do zrozumienia. Książę jednakże zaczął przytaczać znaleziony wcześniej fragment, a gdy zerkał na swą narzeczoną, mógł dostrzec, jak raz ma usta zamknięte, a innym razem lekko uchylone. Być może tak mocno analizowała słowa Siedmioramiennej Gwiazdy, że aż potrzebowała się głębiej nad tym zastanowić?
-Yyy... - taki mniej więcej dźwięk wydobyła z siebie, kiedy Bar Emmon postanowił zadać jej pytanie. Czy ona coś uważała na ten temat? Czy w ogóle wiedziała, o czym Berion do niej mówił? Cóż, sądząc po jej pustych oczach i skamieniałej minie, ciężko było orzec, o czym w tym momencie Marsella Arryn sobie myślała. Patrzyła się tak po prostu w przestrzeń przed sobą, a nic nie zanosiło się na to, aby miała dodać od siebie coś więcej.

Dzięki Siedmiu cny książę Berion uratował sytuację swym wtrąceniem, choć na jego uwagę odnośnie pani matki Marsella wcale jakoś bardzo się nie ożywiła. Przytaknęła tylko mu głową, najwyraźniej nie chcąc urazić ni jego samego, ni tym bardziej swej przyszłej dobrej matki. W każdym razie zmiana tematu chyba uspokoiła księżniczkę na tyle, iż wreszcie jakoś tak przytomniej spojrzała się na swego narzeczonego. W zasadzie to dla Bar Emmona zapewne lepiej było, kiedy Marsella na niego nie patrzyła, albowiem nie było to wcale przyjemne byciem obserwowanym przez kogoś jej aparycji.
Tak czy inaczej, dziewczę słuchało tego, co mówił Berion, nie próbując mu też w żadnym momencie przerywać. Ogień na szczycie wieży, tak? To Marsella rozumiała i potrafiła sobie nawet wyobrazić. Niestety potem zetknęła się z informacją, która już była dla niej nieco bardziej kłopotliwa i widać było, iż próbuje ją jakoś objąć swym rozumiem. Wreszcie spojrzała się pełna rezygnacji na księcia.
-Racz, książę, wybaczyć, ale jakim cudem statki mogą cokolwiek dostrzec? Statki przecież nie mają oczu... - wyraziła głośno swe wątpliwości, wyraźnie oczekując od Beriona odpowiedzi. Nie mógł jej przecież teraz nie udzielić, kiedy to sam podjął tak skomplikowany temat. Skoro wyznawał się na takich sprawach, to musiał być prawdziwym uczonym człekiem, co w jakiś sposób mogło imponować księżniczce.
W kwestii rachunków Marsella za wiele powiedzieć nie mogła, albowiem sama nie do końca pojęła, o co chodzi z tymi całymi liczbami. W Księżycowych Wrotach nikt nigdy nie kazał się jej zajmować tak poważnymi tematami.
-Ptaki są... piękne - odparła po dłuższej chwili namysłu. -Lubię, kiedy jest im... dobrze. Lubię też, kiedy... ludziom... dzieje się dobrze... Lubię ich karmić i... opiekować się nimi - mówiła dosyć wolno, co jakiś czas zatrzymując się, aby zastanowić się nad tym, jakiego słowa chce użyć. W każdym razie Berion chyba nareszcie odkrył nadzwyczajną zdolność swej przyszłej małżonki - najwyraźniej dziewczę to mimo całej swej ułomności miało dobre serce.