Zamkowe Ogrody

Adelajda zaś rozpoczęła dzień od zimnej kąpieli, ktora miała sprawić, że w przyszłości będzie wyglądała nieco młodziej. Generalnie wpadła na pomysł kąpania się w takiej temperaturze i jeszcze ściślejszego dbania o swą urodę.
Trochę smutno jej było bez Celaeny, ale przynajmniej zabrała ze sobą Elessala. On dodawał Iron Oaks pewnego blasku i radości, inaczej byłoby tam niesamowicie smutno. To, że wiecznie urządzała bale nie znaczyło, że nie czuła się samotna.
- Oczywiście, Elessalu. - powiedziała, gdy wreszcie jej spytał czy może dosiąść. Och, jego zapach sprawiał, że miała motyle w brzuchu. Jak nie mieć przy tak wspaniałym mężczyźnie? - Skomponowałeś jakąś piękną pieśń? Wiesz, teraz tak szybko cię stąd nie wypuszczę, musisz się jak najmocniej starać.

- Wypowiadasz wiele komplementów, Elessarze. - stwierdziła, nie spuszczając z niego wzroku. Czy byłby dobrym materiałem na męża? Dowiedziała się, że jest czwartym synem rodu Nahaeris, a to dużo znaczyło. Musiała patrzeć na status społeczny swoich wybranków... chyba, że byli na jedną noc. Ale nie chciała, żeby był partnerem na jedną noc. Chciała go na zawsze.
Przez chwilę słuchała go oniemiała, nie mogąc wykrztusić żadnego sensownego zdania. Czekała na ten moment, czekała i w końcu... złożył na jej ustach pocałunek. Nie czekała - odwzajemniła go, wpiła się w jego pełne usta wkładając w to pasję i uczucie, którym darzyła chłopaka. Nie chciała przerywać tego momentu, jednak w pewnym momencie oderwała się i uśmiechnęła się.
- To dobrze. Nie chcę, żebyś wyjeżdżał. Zostań przy mnie do samego końca.

Zazwyczaj to ona miała kontrolę nad mężczyznami - nie pozwalała im na całkowite przejęcie pałeczki, zwodziła ich i robiła z nimi wszystko co tylko chciała. Z Elessalem było inaczej. Ten pocałunek, każde zetknięcie z jego ciałem sprawiało, że traciła zmysły i przestawała normalnie funkcjonować. Czuła się jak słaba, uległa dziewczyna, jednak po raz pierwszy jej to nie przeszkadzało.
Odwzajemniła spojrzenie, a na jej twarzy pojawił się nieśmiały uśmiech, tak różny od tych, którymi obdarzyła go w ciągu ostatnich dni. Kolejny pocałunek sprawił, że kompletnie zakręciło jej się w głowie. Ta chwila mogłaby trwać całą wieczność, ale... nie mogła pozwolić, żeby ktoś ich zobaczył.
- Kto tutaj mówi o rzucaniu uroków? - spytała, wodząc palcem po jego klatce piersiowej. W tamtej chwili nie myślała już o niczym innym. - Wiesz, Elessal, nie sądziłam, że kiedykolwiek spotkam tak wspaniałego mężczyznę, ale... - przełknęła głośno ślinę. - Chciałabym spędzić z tobą resztę życia, ale na razie musimy się ograniczać. W porządku? - miała mętlik w głowie. Musiała jak najszybciej napisać do Cealeny i poprosić ją o radę. Jednego była pewna - Elessal miał szansę zostać tym jedynym.

Poddani Adelajdy twierdzili, że jest ona łatwą zdobyczą dla wielu chętnych facetów. Szybko się zakochiwała, przyjmowała w swoim zamku wielu gości płci męskiej, a prawda jest taka, że... była tylko nastolatką, która bardzo chciała zaznać odrobiny miłości. Zresztą, zachowała swoją czystość i była z tego naprawdę dumna.
Już miała odejść, powiedzieć do zobaczenia wkrótce, gdy ten znowu ją pocałował. Zabierał jej całą kontrolę, sprawiał, że nie potrafiła już racjonalnie myśleć, więc wstała z gracją i spojrzała mu prosto w oczy.
- Więc pokaż mi, książę, czy we wszystkim radzisz sobie tak dobrze jak w komplementowaniu dziewic. - posłała mu lekki uśmiech, wysuwając dłoń i czekając na jego reakcję.

Adelaide nie sądziła, że wytrzyma w tej niepewności dłużej. W sumie to najchętniej rozebrałaby się przed nim w tym ogrodzie, ale cóż, nie zrobiła tego, bo nie. Patrzyła się na niego i słuchała wszystkich jego słów, spokojnie wszystko analizując i delikatnie się uśmiechając.
- Dobrze, drogi Elessalu. Może przekonam się o tym na własnej skórze? - spytała, odwróciła się spoglądajac jeszcze na niego przez ramię, a potem odgarnęła długie włosy i odeszła jakimś super seksi krokiem, bo ona to zawsze tak chodziła, nawet jak ją bolały nogi to musiała chodzić jak jakaś zdzira ostatnia. Potem się nie widzieli do czasu, gdy nie zaprosiła go do swojej komnaty.

koniec.

Młoda Lady nie zamierzała dłużej tolerować głupich zachowań jej gościa, Angela Pryor. Za radą Elessala, postanowiła powiedzieć mu, co o tym idiocie sądzi i zrobić mu zwykłą awanturę. Dlaczego nie? Przecież sobie na to zasłużył. Cały czas flirtował z tymi głupimi służkami, odciągał je od pracy i zachowywał się niepoprawnie. Pamiętała o fakcie, że wciąż był jej przyjacielem z dzieciństwa, ale biorąc pod uwagę jego beznadziejne zachowanie i brak jakichkolwiek manier, cóż... musiała go z tego miejsca pogonić. Jak najszybciej!
Ubrała się ślicznie, trochę zdzirkowato i wyzywająco, odsłaniając prawie cały swój biust. Szła ze splecionymi rękoma w umówione miejsce, pewna siebie i spokojna. Kiedy go wreszcie zobaczyła - stojącego z tym głupkowatym uśmieszkiem na twarzy, przewróciła oczyma.
- Angel, bardzo długo tolerowałam twoje wszystkie zachowania. - stwierdziła ostrym głosem. - Niestety, twój pobyt w Iron Oaks dobiegł końca. Możesz zabrać swoje rzeczy, spokojnie skonsumować śniadanie i wyjechać jeszcze dzisiaj.
Tym razem się przygotowała. Miała przy sobie schowany sztylet, ot co!

Zawiodło mnie zachowanie tej głupiej szmaty. Nie wiedziała, że nie powinna mnie traktować i chować się za bokiem swojego chłoptasia. Ani trochę ich nie lubiłem i nie zamierzałem już dłużej udawać dobrego przyjaciela z dzieciństwa. Nie wpadłem jednak na lepszy pomysł niż wykorzystanie jej przeklętej dobroci.
Bawiłem się najlepiej jak potrafiłem i korzystałem z młodości. I tak nie miałem nic do roboty. Unikałem tylko Adelaide i bawiłem się w towarzystwie jej służących. Wkrótce jednak w głowie tej idiotki pojawiło się parę głupich myśli.
- Słucham?
Zaśmiałem się bezczelnie. Rzuciłem krótkie spojrzenie na jej biust i podszedłem bliżej.
- To on kazał ci to powiedizieć? Przecież jesteśmy przyjaciółmi, prawda?
Spytałem z iskrą w oczach. Rozejrzałem się dookoła i kiedy upewniłem się, że nikogo nie ma w pobliżu złapałem ją mocno za nadgarstek i spiorunowałem wzrokiem.
- Prawda?

Lady syknęła cicho, ale odwzajemniła jego spojrzenie. Miała być pewna siebie, możliwe, że ta pewność siebie powoli znikała, ale nie zamierzała wyjść znowu na zwykłą idiotkę! Dlatego przewróciła oczyma i cicho zachichotała.
- Znowu zaczynasz zgrywać groźnego chłopaczka? Naprawdę, to jest bardziej żałosne niż przerażające. - kolejny nieznośny chichot, a potem uroczy uśmieszek. Starała się nie zwracać uwagi na narastający ból nadgarstka. - Masz wynieść się z pieprzonego zamku i zostawić mnie w spokoju albo wezwę straże i skończysz o wiele gorzej.