Kamienna Wieża

Policzek już od dawna nie bolał, a po uderzeniu nie było nawet najmniejszego śladu, niemniej jednak duma księżniczki Findis została w jakimś stopniu naruszona. Generalnie dla dziewczyny dużo większa szkodą była rozkwaszona godność niż potencjalnie rozkwaszona twarz. A skoro o rozkwaszaniu twarzy mowa, to Findis miała już tam jakiś swój plan, a półśrodek potrzebny do realizacji tego planu właśnie przed nią się pojawił.
No akurat to Utry się teraz najmniej tutaj spodziewała, ale skoro już przyszedł i ładnie ją powitał, to wyganiać go nie zamierzała. Tylko... co on tutaj zamierzał z tymi wszystkimi rzeczami robić?
-A dobrze, dziękuję za troskę. A jak tam ci interesy idą? - zagadała, będąc nieco zaskoczona tym nagłym pojawieniem się opasłego Górala. Szybko też sprzątnęła mu z drogi swoją raczkującą córę, aby ten tutaj przypadkiem na niej nie usiadł, albo coś na niej omyłkowo nie położył. Potem zdziwiła się jeszcze bardziej, bowiem Utra zagadał do niej, używając słów, których nijak nie rozumiała.
-Gdzież co? - zapytała, nie znając ni celu tej wizyty, ni sensu tego pytania. No ale... tak, Utra jej się niemalże idealnie nawinął, niech więc teraz cierpi. -Powiedz no, Utra, umiesz ty w mordobicie? Albo jeszcze lepiej - czy umiesz nauczyć kogoś, jak się obija ludziom mordy? - zapytała w jak najbardziej prostych słowach, bo też i z prostym człekiem miała do czynienia.

Księżniczka przytaknęła na odpowiedź mężczyzny, bo też co i więcej miała mówić? Na nożach znała się tyle co nic, więc nie zamierzała się wydurniać przed rzemieślnikiem, który zapewne zęby zjadł na tym fachu. Zaraz też Utra przeszedł do jakiejś dziwnej gestykulacji i Findis przez chwilę patrzyła się na niego, zastanawiając się, czy Góral aby nie postradał zmysłów, ale w końcu udało mu się zakomunikować o co chodzi. Dziewczyna może i szybciej zrozumiałaby powód jego wizyty, gdyby ktoś raczył ją wcześniej o tym uprzedzić. Tak to była głównie zaskoczona, ale raczej pozytywnie.
-Robisz spanko dla mojej córki? Znaczy się... kołyskę? - zapytała, zapożyczając słowo z jego gwary. Księżniczka otóż miała to do siebie, że jak ktoś w jej towarzystwie często używał jakiegoś słowa, to ono mimowolnie pchało jej się na język. -Nie wiem, co powiedzieć... Masz już zapewne projekt, tak? - zainteresowała się nagle, czując wdzięczność do tego prostego człeka, który po chwili jednak został chyba mocno czymś zaskoczony. Ach tak, zapewne nie spodziewał się takiego pytania od młodej księżniczki z Doliny.
-Zdziwiło cię moje pytanie? - postanowiła pociągnąć go za język. Utra natomiast postanowił pokazać jej ślady swych czynów. Findis pokiwała głową. -Raczej pięści. Powiem wprost - gdy mnie ktoś uderzy w twarz czy też spoliczkuję, chcę umieć mu oddać. Jest jednak mały problem - widzisz, jestem mizerna i słaba - powiedziała bez emocji na twarzy, wciąż trzymając swoją córkę na ręku. Utra tymczasem zajmował się również swoją pracą. -Tam, gdzie małej będzie najcieplej - odparła, mając nadzieję, iż mężczyzna domyśli się, o co jej chodziło.

Żadna służka o niczym podobnym księżniczki nie poinformowała, ale w zasadzie Findis było to bez różnicy. Jeżeli Utra chciał zrobić niespodziankę, to mu się to udało. Mała pewnie z nic z tego nie rozumiała, ale ważne, że przynajmniej jej matka była zadowolona.
-Nic do mnie nie doszło, ale to nie szkodzi. Dziękuję ci, Utra - powiedziała całkiem szczerze. -Oczywiście nagrodzimy cię za twoją pracę. Jakbyś potrzebował też jakichś materiałów czy jakiegoś innego wsparcia, to przyjdź do mnie, a ja przekażę panu mężowi - zaznaczyła, nie chcąc też nasyłać go bezpośrednio do Hallecka, by zajmował księciu czas takimi prozaicznymi rzeczami.
-Nie, tak lać do krwi to też mi się nie widzi - wyjaśniła szybko, by zaraz nie pomyślał, żeby ją uczyć jakichś zapasów czy czegoś podobnego. -O, takie coś do obrony byłoby idealne. Chodzi mi właśnie o to, bym mogła komuś raz, a porządnie... - urwała, szukając w myślach odpowiedniego słowa. Niestety żadne eufemistyczne określenia nie przychodziły jej w tym momencie do głowy. -Ech, wybacz, powiem nieco prostacko - przypierdolić - dokończyła wreszcie. Zapewne pani matka ukarałaby ją za takie słownictwo szybkim uderzeniem w twarz, ale Findis po ponad roku przebywania wśród Żelaznych miała już nieco inne podejście do tego, co mówiła. Towarzystwa kobiet, a przynajmniej podobnych dam jak w Dolinie, miała też tu jak na lekarstwo, więc jej język w ostatnim czasie zaczął ewoluować.