Kamienna Wieża

Do Fairmarket dotarli piątego dnia o świcie. Szczęśliwie narzucone tempo było raczej niespieszne i Edmund mógł spokojnie nadążyć za pochodem prowadzonym przez Stana. Pierwszego dnia próbował się jeszcze ociągać, ale zaznajomiwszy się z surową postawą Cradda nie zamierzał dłużej się narażać. Dołączył więc do głównej części orszaku i dalej jechał wraz z nimi.
W drodze trzymał się na uboczu, układając w głowie myśli przed rozmową z królem. A jeśli już do kogoś otworzył gębę, to do swojego przyjaciela Lucasa, a w ostateczności do któregoś ze swoich ludzi, Stana lub Theoderica. Nie miał za to najmniejszej ochoty rozmawiać z Tullym, ani, przynajmniej na razie, z jego żoną.
Po dotarciu do Fairmarket, Edmund chciał się odświeżyć i wypocząć po długiej i męczącej podróży. Wziął ciepłą kąpiel, przebrał się, wyperfumował... Króla wciąż nie było, pozostawało więc czekać i być może rozejrzeć się po okolicy. W okolicy miał swój burdel; zarówno przyjaciół, jak i wrogów... Miał się więc na baczności i często wybierał do burdelu, doglądając interesu i słuchając nowych plotek na temat dworu Harwyna, a także swojego nemesis Elma. Jeśli nadarzyłoby się coś ciekawego, mógłby od razu podjąć jakieś działania. A w innym wypadku pozostawało czekać...

Przybycie króla - długo wyczekiwane wydarzenie - było bacznie obserwowane przez Edmunda. Gdy ktoś mu tylko o tym doniósł, wyszedł na ulicę, obserwując przemarsz Jego Miłości w chwale do swojej twierdzy. Oczekiwał, że jeszcze tego samego dnia go wezwą i już układał w myślach, co opowie Harwynowi na temat ferelnej uczty. Do niczego jednak nie doszło, poszedł więc spać - choć niespokojny, jeszcze przez jakiś czas rozmyślał nad tym, co teraz go czeka.

---

Nazajutrz został wreszcie wezwany przed królewskie oblicze. I - ku swojemu zaskoczeniu - nie o ucztę, a o napad bandytów spytano go najpierw. Przyszedł przed królewskie oblicze, skinął głową i rozpoczął wyjaśnienia:
- Mojemu bratankowi brak jeszcze doświadczenia oraz rozsądku i częstokroć kieruje nim serce, niż rozum. Oskarżenie lorda Blackwooda o winę jest przedwczesne, ale że do jakiegoś napadu doszło, nie ma wątpliwości. Sami sprawcy zostali przesłuchani i straceni, a w czasie tortur wyjawili, że działali właśnie na zlecenie Blackwooda. Spalone i rozkradzione wioski są najjaśniejszym dowodem, że do ataku doszło, a potwierdzić mogą to także ocaleni mieszkańcy zniszczonych wiosek.
Potem zaś, jeśli taka była wola Jego Miłości, poprosił, by wprowadzono świadków i opowiedzieli królowi o napadzie. Czuł się trochę nieswojo, bo najchętniej zarzuciłby ten temat. Dowodów w zasadzie nie było, a Amos nie tylko nie zostawił mu zeznających bandytów, to jeszcze nie miał nic więcej do powiedzenia.
- Widzisz więc Panie, że dowodów jest niewiele, ale mogę przysiąc na Siedmiu, że mój bratanek nie skłamałby w tej sprawie. Lord Frey proponował stworzenie "trybunału", który zbadałby tą sprawę. Ale jeśli Wasza Miłość nie uważa tego za dobry pomysł, to ocenić to, czego ludzie nie mogą, dokonać mogliby bogowie. W próbie walki.

- Tak, Panie - pokornie potwierdził lord Edmund. Kolejne słowa lorda przełykał z goryczą, starał się jednak zachować powagę na twarzy. Nie podobała mu się ta cała sprawa; że musiał występować w roli obrońcy i tłumaczyć się ze sprawy, o której niewiele nawet wiedział. Przez myśl przemknęło mu pytanie, po cholerę Amos w ogóle poruszał ten temat na uczcie... A teraz czekały ich z tego tytułu same problemy.
Jego Miłość zgodził się jednak na walkę, choć w wymiarze osobistym. Ostatecznie nie była to zła wiadomość, choć również nie idealna. Oczywiście wygrana młodego Amosa byłaby w tym wypadku idealna - pozbyliby się zarówno zadufanego lorda Blackwooda, jak i wyjęli z całej sprawy jakiś pożytek w postaci zadośćuczynienia. W przypadku porażki Amosa, czekałaby ich kompromitacja i kara... Ale jeden dureń mniej dzieliłby Edmunda od Kamiennego Żywopłotu.
Ostatecznie jego opinia nie miała już znaczenia. Ukłonił się tylko nisko i powiedział:
- Mądrość Waszej Miłości nie ma granic. - Po czym oddalił się sprzed królewskiego oblicza.

---

Po wystąpieniu lorda Axela, nadszedł czas na zeznania Edmunda.
- Wasza Miłość - ponownie zaczął pokornie, kłaniając się nisko. - Cały czas byłem na sali, siedząc koło lorda Axela. Nikt w czasie uczty nie dodawał mu niczego do jedzenia, a zapewniam, że nie ma możliwości, aby jadło było doprawione w kuchni. Przygotowane pod nadzorem naszych najrzetelniejszych kucharzy, nikt nie miałby tam jak podać jakiejkolwiek trucizny. Nikt inny zresztą takich problemów nie miał. A jeśli wolno mi wyrazić opinię, to gdyby ktoś chciał uśmiercić lorda Axela, podałby silniejszą truciznę, zamiast wysyłać do wychodka i nasyłać zabójców. Wasza Miłość, żadnych zabójców również nie odnaleziono, a lord Tully od samego przybycia do naszego zamku szukał pola do zwady. Już w bramie wyzywał nas od bandytów.

Podróż była uciążliwa i nudna. Rozmowy toczyły się głównie o banałach i Theoderic był coraz bardziej sfrustrowany na całe to zajście oraz swój udział w nim. Nie zdołał zdobyć poparcia żadnych znaczących lordów co do swojego nieszczęsnego pomysłu, który to na poczekaniu wymyślił żeby Blackwood i Bracken znowu się nie pozabijali, mowa tu była oczywiście o "trybunale". Bez zaplecza zastanawiał się co niby ma powiedzieć królowi, który raczej nie słynął z tolerancji dla fanaberii swoich poddanych i nawet zaczął się tego spotkania nieco obawiać. Sytuacji nie sprzyjał fakt, że między ich przybyciem a powrotem króla na jego dwór minęło dostatecznie dużo czasu, żeby Theoderic miał dość całego Dorzecza i tych cholernych Żelaznych. W przeciwieństwie do Brackena, którego okazyjnie widział, a który często gdzieś znikał, Frey nie miał tu żadnych znajomych ani też interesów. Gdyby tylko wcześniej wiedział, że tu zabawi. Nawet gdy król przybył w końcu do Fairmarket, poczekać na audiencję musieli jeszcze jedną kolejną noc.

W końcu się jednak zaczęło. Uwadze Freya nie umknęli goście Harwyna, zapewne nie do końca dobrowolni. To go zmartwiło nawet bardziej, bo myśl że i jego córka mogłaby skończyć jako gwaranty jego lojalności na dworze barbarzyńców nie napawała go optymizmem. Nie było czasu na dużo rozmyślań całe szczęście, bo Harwyn od razu przystąpił do rzeczy, wywołując Edmunda Brackena do zrelacjonowania mu awantury z bandytami z perspektywy Kamiennego Żywopłotu. Frey nie mógł powstrzymać krótkiego uśmiechu cichnącego się na usta, gdy Twardoręki wykpił przedwczesne stracenie złoczyńców. No cóż, przynajmniej on mógł powiedzieć głośno to co Frey niejednokrotnie chciałby powiedzieć, ale nie zawsze mógł... Ale kiepskie to pocieszenie w obliczu kpiących śmiechów Żelaznych, słusznie rozbawionych z pożałowania godnych swarów Dorzeczan. Tylko potęgowały rosnące w nim napięcie, pokręcił więc tylko głową zniesmaczony i westchnął cichutko.

Okazało się jednak, że sprawa jego trybunału umarła w zarodku. Jedno zdanie Twardogłowego rzucone dosłownie na uboczu, dające do zrozumienia że Harwyn nie ma czasu na takie nonsensy, a jak dużo zmieniało! Frey natychmiast poczuł przypływ ulgi, że nie będzie musiał błaźnić się przed królewskim obliczem. Względnym spokojem długo się nie nacieszył. Zaskoczyło go chwilę potem żądanie Edmunda Brackena, który w imieniu swojego bratanka wyzywał Blackwood do próby walki! Bez formalnie rozpoczętego procesu, bez obecności samego oskarżonego, ba! Jako strona oskarżająca! Zbiło go to z tropu zupełnie i mógł tylko znowu załamać ręce widząc, że Harwyn zgodził się na tę parodię sprawiedliwości, choć z charakterystycznym mu jak widać przekąsem. Ciekawe jak poczuje się Blackwood, gdy dowie się o całej sprawie, wywołany zaocznie do walki być może na śmierć i życie, w sprawie o której być może zupełnie nie wiedział! Theoderic nie zazdrościł. Niestety wszystko wskazywało na to, że Dorzecze czeka kolejny spektakl i kolejna wróżda między Blackwoodami a Brackenami. Na razie nie mówiono jednak o tym więcej. Król zdecydował i od razu przeszedł do następnego tematu, wywołując tym razem kolejno świadków w sprawie związanej z Axelem Tullym, kolejnym domorosłym spiskowcem-niezdarą. Frey miał przemawiać po swojej kuzynce, w tej sprawie wiedział jednak co powiedzieć i nie denerwował się zbytnio. Zaskoczyła go za to zręczność z jaką Mariya pogrzebała sprawę swojego męża, w swoich zeznaniach wyraźnie sprzyjając Brackenom. A takie ładne z nich małżeństwo było, młode i zakochane. No cóż, samo życie! Przestroga by nie czynić głupot, a zwłaszcza nie bez wiedzy swojej kobiety.

Gdy nadeszła jego kolej Frey wystąpił i dworsko skłonił się przed królem, uważnie wspierając się na lasce by nie stracić aby równowagi. Wiedział co powiedzieć. Nie miał zamiaru bronić kłamcy, który zszargał dobre imię nie tylko swoje, ale również krewniaczki Freya, Mariya wszak była jego bliską kuzynką.
- Wasza Wysokość... Moi przedmówcy byli bezpośrednio dotknięci przez sporną kwestię, ja chyba mogę nazwać się niezależnym obserwatorem. Miałem aż nadto czasu by to przemyśleć... - przerwał na chwilę, jakby chcąc zebrać w sobie siłę na to co miał powiedzieć - ... I po owych przemyśleniach śmiem twierdzić, że lord Riverrun skalał się nie tylko wonią wychodka, ale nade wszystko wonią niezdarnego łgarstwa. I co więcej myślę, że mogę poprzeć to twierdzenie kilkoma ważnymi obserwacjami. Po pierwsze nikt inny z obecnych na uczcie nie miał żadnych rewelacji żołądkowych. Nawet i bez tego wychodki są na ucztach często odwiedzane, wszak aż nadto sprzyja temu obfitość jadła i napitku. Ze względu na brak innych świadków wiemy, że lord Tully musiał trafić na mało obleganą porę, ale czy mógł tego spodziewać się domniemany morderca? Po drugie lord Riverrun zeznał, że siłował się z zamachowcem całkiem długą chwilę, a ten szatkował go wtedy na odlew swoim ostrzem. Śmiem wątpić, by ktoś byłby w stanie pociąć swoją ofiarę jak mięso na ruszt, a nie byłby jej w stanie dźgnąć chociażby koniuszkiem klingi. Każdy wie, tym bardziej ktoś kto chce zabić, że nawet względnie płytka rana kłuta jest bardziej bolesna i mocniej krwawi niż rany cięte. Tully zeznał też, że w pewnym momencie zamachowiec musiał usłyszeć nadchodzących ludzi, bo został wtedy przez niego zdzielony w łeb i zupełnie go otępiło. Jedno pytanie to dlaczego skrytobójca nie wykorzystał właśnie tego momentu by zadać Pstrągowi ostateczny cios, wszak nie trwałoby to wiele dłużej?  Kolejne, być może nawet bardziej pogrążające - skoro zamachowiec był na tyle silny by mógł ogłuszyć Tully'ego dosłownie w jednej chwili, to dlaczego nie zrobił tego wcześniej, a wybrał parodię zapasów z mężczyzną na wychodku? Po trzecie, samego zamachowca nie odnaleziono mimo iż w zamku znajdowała się nie tylko domowa straż i służba Brackenów, ale też liczni goście. Rodzi to pytanie czy w ogóle istniał. Po czwarte, Bracken musiałby być zupełnym idiotą, aby zabijać kogoś na uczcie zorganizowanej przez samego siebie - wszak nawet jeżeli zostałby uniewinniony przez królewski sąd, to ciążyłoby na nim piętno podejrzeń niedowiarków oraz ujma na dobrym imieniu i honorze rodu z powodu niemożności zapewnienia odpowiedniej ochrony jednemu ze swoich najbardziej znamienitych gości. No i co zastanawiające Tully był zdumiewająco pewny co do tego kto rzekomo chciał go zabić, zupełnie jakby chciał... sugestywnie wskazać tego niedoszłego sprawcę. Według mnie wszystko wskazuje co najwyżej na to, że sam wyrządził sobie krzywdę w sobie tylko wiadomych celach, a całość stanowi efekt jego niezdarnego spisku lub wyjątkowo kiepski żart - dodał na sam koniec - Nic więcej o tej sprawie nie wiem Wasza Wysokość, to wszystko to tylko moje obserwacje i wnioski z czasu uczty oraz wydarzeń tuż po niej. Mam nadzieję, że moje zeznania przysłużą się sprawiedliwości i oczyszczą imiona niewinnych.

Jeżeli król miał zamiar go o coś jeszcze pytać, to naturalnie Lord Przeprawy pozostał na miejscu by odpowiedzieć monarsze. Jeżeli nie, ustąpił miejsca Harrowayowi w milczeniu i z godnością, patrząc tylko przelotnie na reakcje obecnych na sali. Na Tullym zatrzymał swoje spojrzenie na nieco dłużej, dając mu do zrozumienia o swojej pogardzie. Na Maryię popatrzył również bardziej niż przelotnie, choć by dodać jej otuchy i zapewnić, że jest po jej stronie i będzie po niej trwał. Potem patrzył już tylko na króla i aktualnego mówcę.

Rzec trzeba było - a Edmund pewnie pierwszy sam to w myślach przyznał - że jego wystąpienie do wybitnych nie należało. A na pewno nie w porównaniu z następującymi po nim: z obszernymi tłumaczeniami lorda Freya, obiektywnymi uwagami Harrowaya i wreszcie pomyślnymi wieściami od Stana. W porównaniu z nimi słowa Brackena musiały wypaść blado. Najważniejsze jednak było, że wszystko zakończyło się po jego myśli. Nawet nie było mu żal tego szarlatana, choć i być mogłoby - wszak nawet jego własna żona postanowiła go zostawić i publicznie potępić. Koniec końców trzeba było jedno przyznać - zasłużył.
Dla Tullych na pewno nadciągną teraz ponure czasy. Wrzucenie królewskiego komisarza było dla nich jak przysłowiowy gwóźdź do trumny. W jakim stanie zostawi ten zamek? Edmund nie spodziewał się, żeby ostała się tam nawet li jedna złota moneta.
Wyrok wywołał niemałe poruszenie na sali. Sama scenka warta była obejrzenia, a mina Axela gdy pojmali go Żelaźni - bezcenna. Reszta była tylko teatrzykiem, na który Edmund mógł tylko reagować z tłumem - gdy wzdychali, on też wzdychał. Gdy byli cicho - nic nie mówił. Na koniec jeszcze lady Mariya zemdlała, co Bracken okrasił tylko kolejnym skromnym i cichym:
- Eee... Och?!
Pomóc nie miał jak, stojąc w tak dużej odległości jak mógł wcześniej się ustawić - bowiem z Tullym chciał mieć jak najmniej do czynienia tego wieczora, a żona zapewne mu towarzyszyła. Obserwował więc tylko cały spektakl i rozglądał się, kto i jak szybko zareagują.

Tej nocy Edmund nie mógł spać. Emocje przed nadchodzącym pojedynkiem sięgały zenitu. Od tej krótkiej chwili, od krótkiej walki dwóch rycerzy - bratanka Amosa i pogardzanego Blackwooda - mogło zależeć bardzo wiele. Układ sił w Dorzeczu, ich, a być może nawet jego życie! I losy całych rodów. I choć spodziewał się, że niezależnie od wyniku stare konflikty zdążą jeszcze odżyć, to ta walka miała być bardzo ważna.

Tego dnia ubrał się w swoja najlepszą koszulę i płaszcz, coby dobrze się prezentować. Dobre, wiosenne temperatury służyły mu, czuł się ostatnio żwawiej i pewniej. Nie zakładał więc niczego cieplejszego, ponad zwykłe spodnie i standardowe pantofle. Przed wyjściem wziął jeszcze kilka głębokich oddechów i ruszył wraz z całym orszakiem na spotkanie przeznaczeniu...

21/03/10 PZ

10/04/10 PZ

25/03/10 PZ

Edmund przyszedł do wieży Hoare'ów, coby zobaczyć swojego bratanka jeszcze przed ślubem. Sam zresztą był ostatnio zajęty przygotowaniem i rozmowami z córką, która miała zostać wyprawiona za Żelaznego, o ile tylko nie planował swojej wyprawy po Dorzeczu. Wychodząc od Amosa przechodził jednak przez wielką salę, w której zupą zajadał się lord Raventree Hall. Przez głowę przemknęła mu pewna myśl, uśmiechnął się szyderczo i podszedł do Rodericka.
- O, Blackwood. Miło, że się tu zeszliśmy - podszedł i siadł naprzeciwko. - Smaczna zupa?
Usadził się wygodnie i wtedy sam dopiero przywołał jakiegoś służącego, żeby i jemu przyniósł jakieś jadło. Tak do rozmowy.
- Nie mieliśmy za bardzo okazji porozmawiać, a zdaje się, że zostaniemy rodziną. Poznałeś już swoją wybrankę? Piękna, prawda? - Nie mógł odmówić sobie zgryźliwego komentarza. - No... Niefajnie to się toczyło między nami. Ty mnie niekulturalnie wyrzuciłeś ze swoich ziem, my Cię nieomyślnie oskarżyliśmy, więc tak jakby wyrównaliśmy rachunki. I chyba można to uznać za nowy początek, hmm? Wiecie, ja jestem człowiekiem interesu i w ich imieniu mogę wiele w niepamięć puścić. A z rodziną najłatwiej się interesy robi.