Kamienna Wieża

Tego momentu obawiała się najbardziej, gdyby chociaż przez chwilę sądziła, że słowa jej córki ujdą uszu władcy to się grubo myliła. Jednak nie miała zamiaru panikować, brońcie bogowie gdy zostały "zaproszone". Mariya bez słowa ruszyła z córką na spotkanie z Królem. Tam, oddała mu pokłon by zaraz gdy zostali sami przenieść spojrzenie na władcę.
- Nie kryję Panie, że nie szczędziłam słów niegodnych matki względem Ciebie Panie, jednak to był moment w którym straciłam męża. Był głupcem, me próby łagodzenia wszelkich błędów spełzały wiecznie na niczym, wszak wówczas gdy wydałeś Panie wyrok byłam zaskoczona, dopiero potem przyszedł szok, panika, rozpacz. Allera, często przebywała w moim towarzystwie to prawda, wówczas musiała słyszeć niektóre słowa. Wszak nigdy Panie nie mówiłam nic poza swoimi komnatami, gdzie byłam tylko z córką i służką, która zresztą została uciszona.
Urwała na chwilę przygryzając nieco dolną wargę.
- Jestem Panie wdową od kilku księżyców, otoczona zupełnie obcymi mi ludźmi, wybacz proszę me słowa, które wypowiedziane były w rozpaczy i żalu wszak widok egzekucji człowieka, z którym się spędziło kilka długich lat nie jest czymś, co można przyjąć spokojnie i łagodnie... Nie ukrywam, że jest mi niezmiernie głupio z tego powodu. Jednak zapewniam Panie, że nigdy nie wpajałam córce nienawiści do Ciebie czy Twych ludzi. To dziecko, które straciło ojca a brat, z którym miała styczność każdego dnia został odesłany pod Twą opiekę. Nie gniewaj się Panie, wszak jestem gotowa ponieść odpowiedzialność za to co powiedziała Allera. Ona w niczym nie zawiniła. Zapewne słowa jakie padły i to co widziałam w dzień egzekucji było spowodowane tym, jak postrzega to co się stało.
Przyznała mając opuszczoną głowę, nie spoglądała na władcę bowiem było jej naprawdę przykro z tego co się wydarzyło, słowa córki były po części jej winą, jednak czego mogła się spodziewać? Jej rozpacz i ból przesiąknął i małą do szpiku.

"Twoja córka zostanie tutaj." Czemu tylko początkowo to do niej dotarło? Czemu w pierwszej chwili poczuła obawy co do tego co będzie z jej dzieckiem? Jednak kolejne słowa totalnie ją wprowadziły w osłupienie. Była przekonana, że zostanie ukarana czy chociażby odbiorą jej córkę a tutaj takie coś. Niektórzy rzec by mogli, że miała więcej szczęścia niż rozumu wdowiego, jednak wszystko miało swoje drugie dno. Wiedziała, że obecnie nie ważne co powie, wszystko ale to wszystko zostanie przekazane słowo w słowo Królowi. Mało tego, nie miała pojęcia, że poznany lata temu chłopak nad stawem nieopodal Fairmarket okazał się być synem Władcy! To Ci dopiero będzie szok, gdy przyjdzie jej poznać o ile przyjdzie samego Księcia, męża tej ciężarnej kobiety. Jednak co zwlecze to nie uciecze. A wracając do Króla i jego decyzji, która sprawiła, że na twarzy Mariy wymalował się wpierw strach, a potem zdziwienie, szok. Tak, zdecydowanie.
Uniosła głowę, słysząc jego słowa i spojrzała mu prosto w oczy. On nie żartował, nawet na chwilę. Wypuściła powietrze czując, jak braknie jej tchu.
- Dziękuję Panie,
Wydukała, a gdy zagroził choć nie prosto w twarz acz ubrał słowa w odpowiednio by dać jej do zrozumienia, wiedziała że albo doprowadzi wszystko wedle tego jak On to widzi, albo straci córkę, być może i syna.
- Przysięgam Panie na Siedmiu, że to więcej się nie powtórzy. I z pomocą bogów wszystko naprawię wedle Twej woli.
Przyznała zaciskając dłonie w pięści i lekko skinęła głową.
- Jest to więcej niż mogłabym prosić Panie.
Odezwała się z lekkim dygnięciem w podzięce. Szlag by to wszystko trafił. Miała tutaj zostać? Wśród ludzi, których w ogóle nie znała, którzy byli jej totalnie obcy. Z Riverrun, dużo nie potrzebowała, podstawowe rzeczy, skunie, biżuterię, to co najważniejsze tak samo mała Allera. Nie posiadały dużo bowiem Mariya była zdania, że nie bogactwa czynią człowieka tym kim jest a jego wnętrze więc starała się dążyć do tego by i rodzinie wpoić te same zasady. Niestety Axelowi nie udało się nic wpoić, a jej dzieci...cóż, wszystko okaże się z biegiem czasu.
- Tak Panie, to prawda, mój syn zapewne jest dumny i szczęśliwy, Allera również będzie rada.
Zapewniła z nieśmiałym uśmiechem.