Drogi Reach

- Rimcard, tak, zapamiętam - mruknęła mimochodem Mary, puszczając mimo uszu lwią część paplaniny Noobera i wychwytując tylko najważniejsze fakty. - Niesamowita, tak - dodała po chwili, starając się zapamiętać jak najwięcej faktów z ich historii. Jon, Wylis, Mathis i Noober... Ciekawe dlaczego jeździli z tym gadułą? Na dłuższą metę byłby nie do wytrzymania. - A zbroje? Wskazałbyś, która jest czyja? - spytała jeszcze.


Plądrowanie poszło całkiem nieźle. Żadnego oporu, trochę zrabowanych kosztowności, choć brakowało przystojnych mężczyzn. Gdy okazało się, że nic im nie grozi, Mary kazała Humphreyowi pilnować, czy ktoś aby nie najeżdża z odsieczą. Chłopcom pozwoliła się bawić; mogli więc wszystko gwałcić, palić i jeść - co chcieli. Ona zaś mogła odprawić swój rytuał.
Wyjęła miecz z pochwy i zaszlachtowała pierwszego z przyprowadzonych mężczyzn precyzyjnym cięciem w podbrzusze. Rzuciła truchło na ziemię, na środku wioski, i wyrysował wokół krąg z jego krwi, a w nim bardzo uproszczony rysunek kozła.
- Czarny Koźle! Przyjmij moje dary!- zakrzyknęła w niebo. Chwyciła drugiego z mężczyzn i podcięła mu gardło. - Za krew pierwszego pobłogosław moich towarzyszy, by nie dosięgnęła ich śmierć i by bawili się świetnie przed nią i po niej! - Rzuciła truchło na ziemię i kazała komuś przyprowadzić Jona. - Za krew drugiego przeklnij mych wrogów, lorda Tarly'ego, aby czekało go krótkie życie w strachu i bólu!

19+:

Zaśmiała się wniebogłosy, wzięła jedną z pochodni i rzuciła w jedno z domostw, pozwalając mu się palić. - Przyjmij wszystkie te ofiary, Panie mój i Władco, Koźle nad Kozłami, Czarny nad Czarnymi! Aszalej-babhej-kuhku-nha-munhu-czary-mary-bu! - Zakrzyknęła w obcym, całkowicie nieznanym jej języku. Kiedyś tylko nauczył jej tego jej mentor, jej duchowny mentor, jako modlitwę do Czarnego Kozła...
Zakończyła wreszcie ceremoniał, wszystko wokół powinno mniej więcej płonąć, nadszedł więc czas się zbierać.
- Pakujcie jedzenie, jak najwięcej jedzenia! Bierzcie konie, wszystkie narzędzia kowala, stolarza, zielarza, szewca, kogokolwiek, wszystko co cenne! Zostawiamy zwierzynę i drewno; nie mamy czasu targać ich za sobą; zabijcie je lub spalcie!
Po wszystkim zamierzała odjechać na północ. Plan był prosty - odjechać kilka mil na północ, znaleźć sobie jeszcze jedną lub dwie wioski do spalenia, i jechać jeszcze dalej na północ, zatrzymać się dopiero następnego dnia, koło południa, w jakimś ustronnym miejscu, żeby się przespać. Poczekać jeszcze do wieczora i jechać dalej, w tym samym trybie, przynajmniej dwa - trzy dni i dopiero wtedy zatrzymać się gdzieś na dłużej, w ukryciu. I zaplanować co dalej.

Po prędkiej ucieczce z spalonych wiosek przyszedł czas na odpoczynek i skonsumowanie łupów. Po dłuższym śnie i nakarmieniu się jedzeniem, przyszedł czas na zarobienie jeszcze odrobiny monet na innych skradzionych narzędziach. Mary - a w międzyczasie i Timm - nakazali powolny marsz w kierunku Ashford. Choć w plany początkowo chcieli włączyć wizytę w Horn Hill, to uznali, że byłoby to jeszcze zbyt bezczelne i ryzykowne. Lepiej było wykorzystać nieuwagę panów Reach i uderzyć gdzieś dalej.
W międzyczasie jednak wypadało znaleźć także sobie jakieś dodatkowe zajęcie. Tym razem na cel postanowił obrać sobie jakąś karczemkę. Plan był więc prosty - namierzyć jakąś mniejszą karczemkę, która byłaby w tym czasie (a zbliżający się turniej powinien temu sprzyjać!) w miarę nieuczęszczana. To znaczy, żeby było tam mniej ludzi niż ich własnych. Następnie mieli tam wbić mniejszą grupą - Timm, Robin i Humphrey - w przebraniach zabranych zrabowanym rycerzom. Ustalili z resztą grupy (na wszelki wypadek) jakiś znak do ataku, np. światło w oknie o godzinie wilka, choć liczyli, że wyślą jeszcze kogoś z instrukcjami. Na razie plan był prosty - przyjść, zjeść coś i zrobić wywiad - a do tego też być może użyć małego Humphreya, który mógłby lekceważony - jako dzieciak - popałętać się po karczmie.

Sytuacja doprawdy wydała się idealna, tylko więc gdy Timm wszedł do karczmy, to posłał Humpreya, pod zerknięciem jak się mają konie, po resztę bandy, która miałaby, nie szczędząc się na niepotrzebne pozory, okrążyć karczmę, wkroczyć do środka, zająć się wszystkim i zrabować co się da.
- Ha! - Na widok swojej grupy wstał, podszedł do kupczyka i zdzielił go dla zasady. Następnie chwycił jego piwo i... sam je wypił. - Związać ich wszystkich. Przeszukać piętro i wszystkie zaplecza.
Timma interesowali w tym momencie tylko więźniowie - wszystkich kazał związać i zabrać im ubrania. Kupca zamierzał jeszcze przesłuchać, a na pewno dokładnie obszukać, w poszukiwaniu skarbów. Starą gospodynię zamierzał zgwałcić, a następnie dać ją do zgwałcenia wszystkim swoim towarzyszom. Dziewiętnastoletnią dziewczynę natomiast zamierzał zniewolić i zmusić, pod nadzorem, do pracy w kuchni.
Pozostali średnio go interesowali i, po tym gdy jego dziewczyny już by się z nimi zabawiły, postanowił ich zamknąć w jakiejś piwnicy lub spiżarni. Stary chłopak może nada się jeszcze dla Mary, młody zaś dla Johna Paula.
Jeśli natomiast nic ciekawego się nie dowiedzieli, to zamierzał spędzić tu jeszcze kilka dni. Swoim chłopakom dać pięterko do zabawy, a paru tylko osobom - z pomocą młodej dziewiętnastolatki, Huphreya, Palmerii, Euzebii i czterech, zmieniających się co jakiś czas zbrojnych - poprowadzić przez kilka dni gospodę. Gdy tylko obudziła znowu się Mary, uknuła jeszcze jeden pomysł - pojmany 26-latek, naturalnie wcześniej zgwałcony, miał zostać złożony w ofierze Kozłowi, jego ciało zaś pocięte i podane ewentualnym gościom. Ich los natomiast i tak miał być przesądzony - gdy tylko się rozsiądą i poczują bezpiecznie, mieli zostać napadnięci, a wszystkie ich dobra zabrane (o ile nie byli zbyt silni). Po paru dniach zamierzali jednak puścić pięterko z dymem i odjechać dalej na północ, w kierunku Długiego Stołu, a może nawet Kamiennego Mostu.

Akcja przebiegła szybko i sprawnie. Timm był koniec końców zadowolony, a z wierzgającą gospodynią zabrał się "do roboty" z tym większą chęcią i zawziętością.
- Będę brał Cię każdego ranka i każdej nocy, dopóki stąd nie wyjedziemy - powiedział jej po wszystkim, skwitował bandyckim uśmiechem i postanowienia później dotrzymał. Wtenczas jednak popatrzył jeszcze, jak pierwszy z jego ludzi nią się zajmuje, po czym oddalił się zająć innymi. Kazał jeszcze Palmerii zająć się człowiekiem z wybitym zębem, żeby nic złego się tam nie wydarzyło. Jakieś zakażenie jeszcze by się wdało... Byłoby tragicznie stracić człowieka przez głupi ząb.
Dopilnował, by wszystko działało jak należy, po czym udał się wypocząć na noc do jednego z pokojów. Na noc zostawił niewielką wartę - ledwie czterech ludzi - którzy mieli pilnować więźniów by nie uciekli oraz ogólnie bezpieczeństwa gospody. Mieli zmieniać się co trzy godziny, aby każdy również mógł się przespać w miękkim łożu. Również ich nowa, młodziutka kucharka wylądowała na ten czas związana i zakneblowana w piwnicy. Dla bezpieczeństwa.




Mary obudziła się z samego rano, w mięciutkim łożu. Sprawnie zorientowała się we wszystkim, co działo się w międzyczasie, i szybko, wyjątkowo nie malując się i nie zakładając sukienki (dla zachowania pozorów dla gości), wzięła się do pracy. Zeszła po schodach do piwnicy i wyciągnęła stamtąd młodziutką, żeby się szykowała do pracy, a następnie, do spółki z Robinem i jeszcze jednym ze swoich ludzi, wzięła sobie po kolei każdego z więźniów. Po wszystkim zaś przyszedł czas na ofiarę dla Czarnego Kozła. Tym razem postanowiła, że dobrą ofiarą będzie szewc. Nacięła jego rękę, zbierając krew i rysując nią krąg na środku podłogi. Swoim towarzyszom kazała przytrzymać wciąż zakneblowaną ofiarę leżącą w środku bariery z krwi, sama zaś wyjęła sztylet i nachyliła się nad nim.
Koźle! Dziękujemy Ci za Twoje błogosławieństwo i nieporadność, którą zrzuciłeś na polujących na nas! Niech ten mężczyzna będzie kolejnym darem dla Twej świętości. Niech w Twoich komnatach uszyje buty dla Ciebie i dla każdego Twojego sługi i każdej owieczki, której jesteś pasterzem. - Wykrzyknęła, unosząc głowę do góry. - To dar, móc przysłużyć się dobru naszego boga - szepnęła do szewca, po czym znowu uniosła głowę i powiedziała: - Niech jego ofiara nie pójdzie na marne, a każdy kto posili się nim za życia, niech po śmierci dołączy do Twego wielkiego stada! Aszalej-babhej-kuhku-nha-munhu-czary-mary-bu! - Wbiła sztylet w serce delikwenta, ostatecznie składając go na ofiarę.
Ciało szewca osobiście poćwiartowała i kazała dostarczyć do kuchni. Młoda kuchareczka mogła się wreszcie zabrać do pracy. Dostała kilkadziesiąt kilo dobrego mięsa, z którego mogła przyrządzić pyszne potrawy dla gości, siebie i swojej rodziny. Pochodzenie mięsa nie zostało jej ujawnione.
Pozostali mogli posilić się jak chcieli. Były wcześniejsze zapasy, które mogły im bardziej smakować od ludzkiego mięsa. Tak zresztą postąpiła Mary, rezygnując z błogosławieństwa bóstwa - była wszak pewna, że miejsce w stadzie jej należy się na pewno.
Dzień pierwszy minął w miarę spokojnie. Przybył jeden gość i choć kuszące było okradzenie go, to nie chciała rezygnować z intratnego biznesu już w pierwszym dniu działania. Wolała poczekać na większe karawany i lepsze łupy. Na sam koniec dnia tylko zeszła jeszcze raz do piwnicy, by dopilnować postanowienia złożonego gospodyni, a dla rozprężenia poszła spać z Robinem.




Kolejnego dnia przebudził się John Paul. Nie za bardzo orientując się w tym wszystkim zaczął dzień od modlitwy do Siedmiu. - O Starucho, oświetl mój umysł i powiedz, gdzie jesteśmy... - szeptał w myślach. Nie widział bożego świata... pewnie z parę tygodni. Mary i Timm, jak stwierdził kiedyś, byli bardzo zachłanni i zaborczy. I do tego wplątali ich w prowadzenie tych bandytów. Choć miało to czasem swoje plusy (lubił pić i lubił też małych chłopców), a czasem nawet dość słusznie bili zdegenerowanych, dekadenckich sukinsynów, uważających się za lepszych ze względu na urodzenie. Koniec końców jednak Ojciec na pewno nie usprawiedliwiłby większości ich czynów.
Z ulgą przyjął wieść, że prowadzą karczmę. Los młodej damulki w kuchni był trochę smutny, ale lepiej żeby ona pracowała jak wół, niż żeby cierpieli niewinni. Nie mając więc nic lepszego do roboty, ani za bardzo wyjścia, postanowił grać swoją rolę. Siadł w kuchni i obserwował jak pracuje.
- Spokojnie dziewczyno, wszystko będzie dobrze - próbował ją pocieszyć. - Posiedzimy parę dni i puścimy Cię wolno, obiecuję. Nic złego Ci się nie stanie, przysięgam na Nieznajomego. - Uśmiechnął się i oblizał wargi. Musiał przyznać, że wyglądała dość ładnie. - Nie przejmuj się tym wszystkim. Dziewica ma Cię w swojej opiece.
Siedział więc w kuchni, relaksował i co jakiś czas szczypał Humpreya za tyłeczek. - Dziś to zrobimy - zapewnił go z uśmiechem na ustach. Dopiero później przyszli do nich goście. Pieprzeni bogacze, którzy nawet sami na siebie nie zapracowali. To było rzecz jasna co innego. To nie byli maluczcy, gorliwie błagający Ojca o ratunek. To byli pierdoleni, wypaczeni przez pieniądze i status chłoptasiowie. Gdy tylko zaczęli jeść, szybko kazał biec Humpreyowi na górę, żeby jego ludzie się zbierali. Miał im od razu przekazać plan - wyciąć wszystkich w pień, bez zastanowienia. Sam zaś razem z jednym jeszcze ze swoich ludzi po cichu niby opuścił karczmę i stanął w drzwiach, żeby przypilnować, że nie uciekną.
Jeśli wszystko poszło dobrze, spokojnie spędził już resztę dnia. Swoim ludziom kazał obszukać co mieli ze sobą, a sam zszedł do piwnicy do chłoptasia. Natomiast w wieczór najpierw się uchlał winem, aż zaczęło mu się kręcić w głowie, a potem powierzył całkowicie Humphreyowi.  




Tym razem obudził znowu się Timm. Gdy dowiedział się tylko o nierzetelności swojego poprzednika, zszedł z rana do starej gosposi i zgwałcił ją po trzykroć - raz regulaminowo, a dwa razy za zaległy dzień. Tego dnia sam stanął za ladą, w asyście swojej ukochanej Palmerii. Przygarnął ja do siebie, objął ramieniem i jak urocze, młode małżeństwo obsługiwał kolejnych klientów.
Przybycie pokaźnej grupki gości skwitował uśmiechem. Wyjątkowo kazał podać im normalne jadło i przygotować na górze kilka pokoi - ile by tam ich chcieli. Miał co do nich pewien plan...
Humphreyowi nakazał pokręcić się przy nich i dowiedzieć czy są bogaci (choć sądząc po obstawie, nie ulegało to wątpliwości) oraz gdzie na noc będą trzymali broń (oczywiście nie pytaniem, a tylko uważnie obserwując. W istocie dzieciak miał raczej kręcić się wokół nich, niby jakoś pracując, i najlepiej nie odzywać). Kazał też zorganizować się swoim ludziom - w nocy mieli napaść na śpiących, niczego nie spodziewających się kupczyków i ich najemników.

Sprawa udała się wyśmienicie. Obłowili się, pojmali tych biednych kupczyków, mogli więc ruszyć w dalszą podróż. Dalsza zwłoka wydawała się równie niepotrzebna, co niebezpieczna. Od razu po napadzie na kupców (a więc czwartej nocy ich urzędowania) postanowił wydać rozkaz do wymarszu. Załadowali na wozy wszystko i wszystkich, jeńców naturalnie związanych, i odjechali nimi w kierunku Ashford. Palmeria miała od razu zająć się rannym towarzyszem (po walce ze staruszkiem, którymi dzięki dalszej, trochę spokojniejszej podróży miałby spokojnie czas na wypoczynek. Wszyscy mieli też się przebrać w ciuszki swoich ofiar i udawać normalnych kupców z obstawą najemników i rycerzy, coby nikt po drodze nie chciał ich zatrzymać.
Problemem były oczywiście ofiary. Timm nie uważał, żeby dobrze było zostawić ich w gospodzie, coby nikt ich za bardzo nie śledzić. Wziął więc wszystkich związanych, zakneblowanych i z workami na głowie. Mniej ważnymi na pewno niedługo zajmie się Mary, a szlachetnych rycerzy zdążą jeszcze wyciągnąć kiedyś na okup. Tylko tą dziewczynę chciał na chwilę zostawić, żeby przyrządzała im smaczne potrawy.
Tak więc koniec końców zostawili karczmę nietkniętą i odjechali w siną dal, w kierunku Ashford. Przystanków, przynajmniej na razie, nie planowali - wszak paru mogło powozić, a reszta spokojnie wypocząć na zapleczu. Do tego czasu każdy miał wybrać sobie, czy nie chcą zatrzymać sobie którejś ze zdobyczy, bowiem reszta miała iść na sprzedaż. A w geście dobrej woli, dla zbliżających się gości, zostawili na wierzchu potrawy z mięsa, które zostały jeszcze po tamtym szewcu.

Krótki sen dobrze mu zrobił. Czuł się trochę świeżej i mógł z większą swobodą i trzeźwością umysłu zdecydować co dalej. Wciąż chodziły mu różne myśli po głowie. Nie wiedział co dalej począć. Fajnie było tak jeździć i plądrować co popadnie, ale na dłuższą metę - choć było to całkiem lukratywne - nie dawało odpowiedniej satysfakcji. Chciał kiedyś zrobić coś większego...
Na razie jednak musiał uporać się z problemami na zapleczu. Martwy towarzysz był bardzo złą wiadomością, szczególnie patrząc na to, w jaki sposób umarł. Można było tego uniknąć... No i ten raban z tyłu...
Rozwiązanie trzeba było znaleźć szybko i nie było czasu czekać na Mary, Johna Paula czy inny cud natury. Kazał uciszyć ich - już na zawsze. A przy najbliższej wodzie chciał się zatrzymać. Ciała wyrzucić do rzeki, a zmarłego towarzysza pogrzebać.
Jeśli zaś nic nie działo się po drodze, to chciał dojechać do Ashford i zmonetaryzować zebrane dobra - to znaczy zachować wszystko, co ktokolwiek uznałby za potrzebne (w szczególności lepszy ekwipunek dla drużyny, świeże konie, zapasy na dalszą wyprawę), a resztę - włącznie z wozami - odsprzedać. Potem, z braku lepszego pomysłu, zamierzał pokręcić się tam po karczmach z koleżkami i poszukać jakiejś roboty, może kogoś kto chciałby dołączyć do ekipy...  No i pewnie rozliczyć się z koleżkami z pieniędzy. Wszystko było przed nimi.